Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΙΤΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩN ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σήμερα τα κοινωνικά προβλήματα έχουν λάβει τεράστιες διαστάσεις, παγκοσμίως. Οι ηθικές αξίες έχουν αντικατασταθεί από τις υλικές και η κρίση τους οδηγεί το πιο αναπαραγωγικό και δημιουργικό τμήμα της κοινωνίας, τη νεολαία, στο τέλμα. Η ηθική διαφθορά της νεολαίας θα επιδεινώσει τα κοινωνικά προβλήματα, αφού οι επόμενες γενεές θα γαλουχηθούν με τα υποπροϊόντα της ηθικής σήψης και θα διαιωνιστεί η κρίση. Στο δοκίμιό στο internet http://www.globalisation.tk/main.php αναλύεται η κοινωνική κρίση και προβάλλονται τα αρχαιοελληνικά ιδανικά ως πρότυπα για έναν νέο διαφωτισμό. Στο κείμενό μου ``Η ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΙΣ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ΄΄ που έχει δημοσιευθεί στο διαδίκτυο γίνεται πλήρης ανάλυση του άγχους, των ψυχοσωματικών παθήσεων και των διαφόρων μεθόδων χαλάρωσης.

Η διέξοδος πολλών νέων στην ηθική κρίση σήμερα γίνεται με αρρωστημένους τρόπους: λήψη ψυχοτρόπων ουσιών, αλκοολισμός, βία, χουλιγκανισμός, συμμετοχή σε συμμορίες, πορνεία, ανομία σατανισμός κ.α. Από την άλλη η σημερινή κοινωνία οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο έρεβος των νευρώσεων και άλλων ψυχιατρικών νοσημάτων. Το ερώτημα είναι ``τίς πταίει΄΄. Η απάντηση των διαφόρων φιλοσόφων και κοινωνιολόγων εστιάζεται στις κοινωνικές δομές. Η κοινωνιολογική προσέγγιση είναι σωστή, πλην όμως χάνουμε την ρίζα του προβλήματος. Στο δοκίμιο αυτό αποδεικνύεται πως όλα τα κοινωνικά προβλήματα οφείλονται στην οικογένεια. Όμως, η οικογένεια είναι κοινωνικός θεσμός και άρα είναι αναπόσπαστο μόριο της κοινωνίας. Με άλλα λόγια η κρίση στην κοινωνία αναπόφευκτα επιφέρει κρίση και στον θεσμό της οικογένειας. Το ζήτημα είναι πως είναι εξαιρετικά δύσκολη η αλλαγή των κοινωνικών δομών προς το καλύτερο, αφού ο καπιταλισμός έχει σαρώσει κάθε ηθική αξία στο όνομα του κεφαλαίου και παράλληλα οι μηχανισμοί εξουσίας (μάλλον τυραννίας) έχουν διασφαλίσει την διαιώνιση του συστήματος με την βίαιη κατάπνιξη κάθε αντίδρασης.

Επισημαίνοντας στο δοκίμιο αυτό με ποιον τρόπο η οικογένεια ευθύνεται για τα κοινωνικά προβλήματα, δίδεται και η απάντηση στα προβλήματα αυτά που δεν είναι άλλη από την σωστή συμπεριφορά των γονέων ως προς τα παιδιά τους. Πολλοί σήμερα εισάγουν την ανάγκη δημιουργίας σχολείων γονέων. Θα ήταν ευχής έργον να υπήρχαν τέτοια σχολεία στα οποία θα έδιδαν διαλέξεις ψυχίατροι και ψυχολόγοι που είναι οι πλέον αρμόδιοι να διδάξουν τους γονείς πως πρέπει να συμπεριφέρονται ορθά ως προς τα παιδιά τους.

Σε πολλές χώρες η εκκλησία έκανε κάποιες σχολές γονέων. Το να αναλάβει τον ρόλο αυτόν η εκκλησία είναι το μεγαλύτερο λάθος, αφού η ίδια η εκκλησία (όχι ο Χριστός ο οποίος είπε θαυμάσια λόγια, αλλά οι παπάδες) είναι ευνουχιστικότατη. Ο ευνουχισμός, για τον οποίον θα γίνει εκτενής αναφορά στο δοκίμιο αυτό, είναι η ρίζα όλων των προβλημάτων. Άρα, δεν μπορεί η εκκλησία να αναλάβει τον ρόλο του παιδαγωγού της οικογενείας την στιγμή που οι ιερείς προσεγγίζουν όλα τα κοινωνικά θέματα με ψευδοπουριτανικό τρόπο και ευνουχίζουν τα παιδιά με την διαστρέβλωση των λόγων του Θεού.

Δηλαδή δεν μπορεί να λένε οι ιερείς ότι απαγορεύεται ο προγαμιαίος έρωτας ή το προφυλακτικό ή η άμβλωση ή να λένε άλλες σαχλαμάρες όπως ότι το ΕΙΤΖ το έστειλε ο Θεός για να τιμωρήσει τους ομοφυλόφιλους τους οποίους η εκκλησία θεωρεί (βλ. Απόστολος Παύλος) αμαρτωλούς. Μάλιστα σε μερικές ισλαμικές χώρες θάβουν τους ομοφυλόφιλους ζωντανούς!!! Στις ίδιες χώρες λιθοβολούν τις μοιχαλίδες, αλλά όχι όμως τους άντρες που απάτησαν την γυναίκα τους! Μιας και έγινε αναφορά στο Ισλάμ δεν μπορεί ούτε αυτό να μιλήσει για τον ευνουχισμό την στιγμή που ακόμα και σήμερα χιλιάδες κορίτσια υφίστανται κλειτοριδεκτομή και ανήλικα κορίτσια νυμφεύονται άνδρες τους οποίους γνωρίζουν για πρώτη φορά και δεν έχουν δικαίωμα να αρνηθούν τον γαμπρό. Μια τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να βελτιώσει την οικογένεια.

Η αναφορά στην εκκλησία γίνεται γιατί η διόρθωση των κοινωνικών προβλημάτων μπορεί να γίνει από τους φορείς κοινωνικοποίησης: οικογένεια, εκπαιδευτικό σύστημα εκκλησία, ΜΜΕ, στρατός για τα αγόρια. Σημειώνεται πως πέρα από τον παιδευτικό τους ρόλο οι φορείς κοινωνικοποίησης έχουν και εξουσιαστικό ρόλο στους νέους. Εξουσιαστικό ρόλο, αλλά σε εντονότατη μορφή έχει και το κράτος το οποίο κατά τους αρχαίους Έλληνες ήταν αδελφός της Βίας και ως λέξη προέρχεται από το ρήμα ``κρατέω – κρατώ΄΄ που σημαίνει: εξουσιάζω, υπερισχύω. Πολλοί νέοι αντιδρούν σε όλες τις παραπάνω μορφές εξουσίας: οικογένεια, εκκλησία, σχολείο, κράτος, στρατός. Η αντίδρασή τους είναι ευθέως ανάλογη της καταπίεσης που δέχθηκαν από την συγκεκριμένη μορφή εξουσίας.

Σε ό,τι αφορά την εκκλησία, αυτή οφείλει να παίξει τον ηθικοπλαστικό της ρόλο (αν και οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα είναι άθεοι ή υποκριτικά δείχνουν ότι πιστεύουν στον Θεό ή από φόβο πιστεύουν), αρκεί να μην ευνουχίζει τους νέους με διάφορες ανοησίες (στην Ελλάδα υπήρχε παλιότερα και το περιβόητο: ``ο αυνανισμός είναι αμαρτία΄΄).

Ας μας εξηγήσει η εκκλησία τον σοδομισμό και τις αιμομιξίες που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη (την ιστορία των Εβραίων), ας μας διαβάσουν οι ιερείς το ``Άσμα Ασμάτων΄΄ και ας μας εξηγήσουν πως ο αυνανισμός ως λέξη προέρχεται από τον Αυνάν, τον δευτερότοκο υιό του Ιούδα (υιός του Ιακώβ και αρχηγός μιας από τις 12 φυλές του Ισραήλ) που παντρεύτηκε (κατά τον ιουδαϊκό νόμο) την χήρα του αδελφού του και για να μην την αφήσει έγκυο έκανε διακοπτόμενη συνουσία – όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά: ``όταν εισήρχετο προς την γυναίκα του αδελφού του, εξέχεεν (= εκσπερμάτιζε) επί την γην΄΄!!!

Σε ό,τι αφορά το εκπαιδευτικό σύστημα, αυτό ουσιαστικά είναι υποχείριο της εξουσίας. Το εκπαιδευτικό σύστημα προσφέρει ελάχιστες – στείρες γνώσεις και στις περισσότερες χώρες τα πανεπιστήμια και τεχνολογικά εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι ιδιωτικά Δηλαδή είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ο σκοπός του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η δημιουργία μονοδιάστατων, μονομερών και υπερεξειδικευμένων επιστημόνων και τεχνικών που θα υπηρετήσουν το σύστημα, αν βρουν εργασία με τέτοια ανεργία που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα αυξάνει με την βοήθεια της τεχνολογίας που οδηγεί σε λιγότερα εργατικά χέρια εξαιτίας του αυτοματισμού, με την υπερπληθώρα επιστημόνων και τεχνικών που το εκπαιδευτικό σύστημα παράγει, με το μονοπώλιο των πολυεθνικών εταιριών και των μεγάλων βιομηχανιών και την με άνοδο του προσδόκιμου επιβιώσεως που προάγει η βελτίωση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης!!!

Επιστρέφοντας από την ανεργία, που κατά τους αρχαίους Έλληνες είναι ``μήτηρ πάσης κακίας΄΄, στην εκπαίδευση, το συμπέρασμα είναι πως η χειραγωγημένη εκπαίδευση δεν μπορεί να αλλάξει τις κοινωνικές δομές αν δεν αλλάξει τελείως μορφή, ώστε να προσφέρει στους νέους ολιστική παιδεία και επίσης να τους διδάσκει την ηθική και την διανοητική αρετή (μέλημα του δασκάλου είναι, κατά τον Αριστοτέλη).

Σε ό,τι αφορά τα ΜΜΕ ως φορέα κοινωνικοποίησης, εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τα ΜΜΕ είναι όργανα του συστήματος που ευνουχίζουν πνευματικά τις μάζες, μετατρέπουν τους πολίτες σε ετεροπροσδιοριζόμενους υπηκόους, προσφέρουν υποκουλτούρα και γενικά καταστρέφουν κάθε ίχνος ηθικής αξίας. Εδώ αξίζει να αναφερθεί και το σύνθημα ``κλείστε την τηλεόραση και ανοίξτε τα μάτια σας΄΄.

Συνεπώς το κύτταρο της κοινωνίας, η οικογένεια, καλείται να αλλάξει την καθεστηκυία τάξη προσφέροντας ουσιαστική αγωγή και διαπαιδαγώγηση στους νέους. Στο δοκίμιο τονίζεται πως όλα τα προβλήματα ανάγονται στην κρίση του θεσμού της οικογένειας. Οι γονείς αναλαμβάνοντας το καθήκον για τον ρόλο για τον οποίο οι ίδιοι επέλεξαν, μπορούν να οδηγήσουν τα παιδιά τους στην αρετή, στο αγαθόν και στην ευδαιμονία. Σε αντίθετη περίπτωση οι κακοί γονείς οδηγούν την νεολαία στην αποτελμάτωση και αλλοτριώνουν την προσωπικότητά τους.

Άρα, οι γονείς καλούνται να συνειδητοποιήσουν πότε η συμπεριφορά τους είναι λανθασμένη ως προς τα παιδιά τους και για το πώς να αντιδράσουν στα προβλήματα των παιδιών τους για τα οποία αποκλειστικά υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο αισιόδοξα, την στιγμή που υπάρχουν γονείς που όταν διαπιστώνουν ότι το παιδί τους λαμβάνει ψυχοτρόπες ουσίες το παραδίδουν στην αστυνομία ή το πετάνε στον δρόμο, αντί να συμβουλευτούν κάποιον ψυχίατρο. Το ειρωνικό είναι πως η στροφή των νέων στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ γίνεται αντιδραστικά (υποσυνείδητα) στην καταπίεση ή/και αδιαφορία των γονιών τους.

Οι λύσεις που προτείνονται στο δοκίμιο αυτό είναι οι γονείς να ενδιαφερθούν και να δείξουν πραγματική αγάπη στα παιδιά τους και όχι υποκατάστατα όπως ψεύτικα λόγια και δώρα. Οι γονείς πρέπει να αφιερώσουν χρόνο στα παιδιά τους. Δυστυχώς, το καπιταλιστικό σύστημα αφήνει ελάχιστο χρόνο στους εργαζόμενους γονείς για να επικοινωνήσουν με τα τέκνα τους. Το θέμα είναι πως ακόμα και στον σύντομο αυτόν χρόνο οι γονείς πρέπει να επικοινωνήσουν ουσιαστικά με τα παιδιά τους και να μάθουν να ακούν τα προβλήματά τους. Το αιώνιο πρόβλημα των περισσοτέρων παιδιών είναι ότι δεν επικοινωνούν με τους γονείς τους.

Τα άτομα που έχουν υποστεί την καταπίεση και τον ευνουχισμό των γονιών τους και αυτό τα έχει οδηγήσει σε προβλήματα στη ζωή τους και στην ψυχική τους ηρεμία, καλό θα ήταν να υποστούν την διαδικασία της ψυχανάλυσης και της υποστηρικτικής ψυχοθεραπείας σε κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Παράλληλα, υπάρχουν και άλλες θεραπευτικές λύσεις της εναλλακτικής ιατρικής για την αντιμετώπιση των ψυχοσωματικών προβλημάτων.

ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Πριν γίνει η οποιαδήποτε αναφορά στη σχέση της οικογένειας με τα κοινωνικά προβλήματα, χρειάζεται να γίνει μια εισαγωγή στην ψυχανάλυση. Οι πρώτοι που ανέλυσαν την ανθρώπινη ψυχή και μελέτησαν τις δυνάμεις της ήταν οι αρχαίοι Έλληνες. Αυτό δεν είναι τυχαίο γιατί για τα πάντα πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες μίλησαν.Έτσι, είναι γεγονός ότι ακόμα και η ψυχανάλυση γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, πολλούς αιώνες πριν τον Φρόιντ (4) και τον Γιούνγκ (8)! Αρχίζοντας με τον Σωκράτη (1), ήταν αυτός που επινόησε την μαιευτική μέθοδος.

Σύμφωνα με αυτήν ο Σωκράτης στον διάλογό του με κάποιο άλλο άτομο, ξεχνούσε και απαρνιόταν κάθε προκατάληψη και στερεότυπο που είχε για το συγκεκριμένο θέμα. Παράλληλα, προσποιήτο ότι δεν γνώριζε τίποτα για το θέμα, κάτι που ονομάστηκε ``σωκρατική ειρωνεία΄΄. Ούτως ή άλλως ο Σωκράτης πραγματικά έλεγε ότι: ``εν οίδα ότι ουδέν οίδα΄΄ (ένα ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα). Στη συζήτηση βοηθούσε τον συνομιλητή του να φθάσει στην αλήθεια, σε ένα συμπέρασμα, με κατάλληλες ερωτήσεις. Έτσι, ο συνομιλητής του κατέληγε σε νέα συμπεράσματα που συχνά αναιρούσαν τα προηγούμενα και τελικά έφτανε στην αλήθεια, μόνος του. Δηλαδή, ο συνομιλητής απαντώντας στις ερωτήσεις και στις θέσεις του Σωκράτη, οδηγούσε το μυαλό του σε νέα συμπεράσματα και τελικά κατέληγε στην αλήθεια. Η μέθοδος ονομάστηκε μαιευτική γιατί είναι σαν τις ωδίνες του τοκετού, επίπονη και επίμονη. Άλλωστε η μητέρα του Σωκράτη, Φαιναρέτη, ήταν μαία!

Την σωκρατική ειρωνεία και την μαιευτική μέθοδο χρησιμοποιούν σήμερα οι ψυχολόγοι και ψυχίατροι. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι δεν διδάσκονται να την χρησιμοποιούν σωστά. Καταρχάς, δεν ξεκινάνε με το πρώτο βήμα που είναι η απόρριψη των υφισταμένων κοινωνικών προκαταλήψεων και στερεοτύπων. Ακόμα και τα βιβλία με τα οποία οι ψυχοθεραπευτές έχουν διδαχθεί την ψυχανάλυση, προσφέρουν έτοιμες θεωρίες που τις αποδέχονται ως αληθείς. Έτσι, ο ψυχοθεραπευτής είναι προκατειλημμένος με διάφορες γνώσεις που τις αποδέχεται ως αδιαμφισβήτητες. Και όμως, τονίζεται ότι στην επιστήμη δεν υπάρχει η λέξη απόλυτο … Οι ψυχοθεραπευτές είναι επαγγελματίες που έχουν σκοπό να θεραπεύσουν τον ασθενή, έναντι αμοιβής. Ο Σωκράτης δεν ήταν επαγγελματίας, και δεν έπαιρνε χρήματα. Σκοπός του ήταν να δείξει στους άλλους ότι δεν είχαν γνώση της άγνοιά τους. Ο Σωκράτης είπε στους δικαστές του ότι θα συνεχίσει να το κάνει αυτό και στον άλλο κόσμο, στις ψυχές γνωστών αρχαίων Ελλήνων!!!

Στην ψυχανάλυση, ο ασθενής δεν πρέπει να αποδεχτεί καμία άποψη που αναφέρει δογματικά ο ψυχοθεραπευτής του, αν πρώτα δεν βγει από μέσα του – μαιευτικά. Αλλά πώς να γίνει αυτό όταν υπάρχει το φαινόμενο της ψυχολογικής εξάρτησης από τον ψυχοθεραπευτή; Πώς θα γίνει αντικειμενική θεραπεία εξαιτίας αυτού του γεγονότος; Πώς οι ψυχοθεραπευτές θα απαλλαγούν από τις υφιστάμενες προκαταλήψεις τους, όταν από την πρώτη στιγμή που βλέπουν τον ασθενή, τον κατηγοριοποιούν σε κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο (νεύρωση, ψύχωση, ψυχοπαθολογία και σχιζοειδής κατάσταση) και όταν ουσιαστικά κατευθύνουν – εξουσιαστικά –την ψυχοθεραπεία, αντί τα συμπεράσματα να εκμαιεύονται από τον ασθενή και μόνο;

Καταρχάς, κάποιος που επιθυμεί να γίνει ψυχολόγος ή ψυχίατρος δεν ελέγχεται, από κάποιον άλλον καθηγητή ψυχοθεραπευτή ή κάποια επιστημονική επιτροπή, αν είναι κατάλληλος για το επάγγελμα ή αν θέλει να το χρησιμοποιήσει ως διέξοδο σε προσωπικά του ψυχολογικά προβλήματα ή αν είναι ψυχοπαθητικό άτομο. Από την άλλη, πολλοί ψυχοθεραπευτές έχουν αλαζονεία και αποκαλύπτουν διάφορα χαρακτηριστικά της προσωπικής ζωής του ασθενή, με υποσυνείδητο σκοπό να τον εντυπωσιάσουν. Έτσι, για παράδειγμα σε κάποιον ασθενή που είχε κακοποιηθεί στην παιδική του ηλικία από τον πατέρα του και αργότερα έγινε βιαστής, του λένε –πριν προλάβει να τους το πει ο ίδιος – ότι στην παιδική του ηλικία κακοποιούσε ή ακόμα και σκότωνε ζωάκια (για να εκδικηθεί υποσυνείδητα τον πατέρα του).

Συχνά οι ψυχοθεραπευτές λένε διάφορα στοιχεία στον ασθενή για την ιδιωτική του ζωή, χωρίς αυτός να τους τα έχει αναφέρει. Έτσι, ο ασθενής εντυπωσιάζεται. Όμως με αυτόν τον τρόπο ο ψυχαναλυτής αποκτά αλαζονεία και κομπορρημοσύνη, σαν να περιμένει από τον ασθενή του – που βρίσκεται γενικά σε μειονεκτική και άβολη θέση – να του πει ότι είναι καταπληκτικός επιστήμονας. Και όμως, αν κάποιος διαβάσει κάποιο καλό βιβλίο ψυχιατρικής ή ψυχολογίας, μπορεί να κάνει αυτές τις προβλέψεις. Ομοίως και ο γενικός ιατρός, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τα συμπτώματα των ασθενειών, θα μπορούσε να κάνει τον έξυπνο στον ασθενή. Αλλά δεν το κάνει. Γιατί κάποιοι ψυχοθεραπευτές το κάνουν, ας το αφήσουμε ασχολίαστο …

Είναι γεγονός ότι οι ψυχοθεραπευτές μπορεί να προσποιούνται άγνοια, αλλά στην ουσία με τις ερωτήσεις τους κατευθύνουν τον ασθενή σε κάποια συγκεκριμένα συμπεράσματα. Όμως, τα συμπεράσματα αυτά, που εκ των προτέρων έχουν καταλήξει οι ψυχοθεραπευτές και μετά καθοδηγούν τους ασθενείς τους να τα ``διαπιστώσουν΄΄, μπορεί να είναι λανθασμένα. Εξάλλου, ο ψυχαναλυτής έχει την εξουσία και η γνώμη του παρουσιάζεται ως απόλυτη, ως αλάνθαστη στον ασθενή που είναι επιστημονικά δεδομένο ότι αποκτά με τον ψυχαναλυτή του μια έντονη σχέση εξάρτησης. Επιπρόσθετα, η μαιευτική μέθοδος δεν είναι τόσο μαιευτική, μιας και ο ψυχαναλυτής σε κάθε συνεδρία τονίζει τα συμπεράσματα και δεν αφήνει τον ασθενή να τα αποκαλύψει όλα μόνος του.

Επιστρέφοντας στους αρχαίους Έλληνες, ο μαθητής του Σωκράτη, Πλάτων (2), ίδρυσε την επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής. Πρώτος χώρισε την ψυχή σε 3 δυνάμεις, 3 μέρη: α) Το ``λογιστικόν΄΄ που κυριαρχεί στην ψυχή και είναι η λογική σκέψη. β) Το ``επιθυμητικόν΄΄ που είναι οι ορμές του ανθρώπου που τον παρασύρουν στην αναζήτηση των απολαύσεων και της ηδονής. γ) Το ``θυμοειδές΄΄ που είναι το μέρος της ψυχής που βοηθάει το ``λογιστικόν΄΄ να ελέγχει και να χαλιναγωγεί το επιθυμητικόν.

Ο μαθητής του Πλάτωνα, Αριστοτέλης (3) διακρίνει 4 αιτίες σε κάθε εξέλιξη και μεταβολή. Οι αιτίες αυτές είναι: α) Η ύλη, το ``δυνάμει ον΄΄. Η ύλη είναι, για παράδειγμα, ένα κομμάτι από μάρμαρο. β) Η ενέργεια. Στο παράδειγμά μας η ενέργεια είναι η κατεργασία του μαρμάρου από κάποιον γλυπτή. γ) Η μορφή ή ``ενέργεια ον΄΄ ή ``ένυλο είδος΄΄. Στο παράδειγμα, η μορφή είναι το σχήμα και η εικόνα που θα δώσει στο άγαλμα ο γλυπτής, όταν το φιλοτεχνήσει. Δηλαδή, είναι το άγαλμα αποτελειωμένο.δ) Σκοπός ή ``τέλος΄΄ (=σκοπός στα αρχαία ελληνικά) ή ``ου ένεκα΄΄. Στο παράδειγμα, ο σκοπός είναι η επιθυμία του γλυπτή να φιλοτεχνήσει από το μάρμαρο ένα άγαλμα. Ο Αριστοτέλης αποκαλεί την μετάβαση της ύλης (μάρμαρο) σε μορφή (άγαλμα), ``κίνηση΄΄.

Ο Αριστοτέλης αποκαλεί ``εντελέχεια΄΄ [ από το: εν + τέλος (= σκοπός) ] την κατάσταση κατά την οποία το ον έχει αποκτήσει την ολοκληρωμένη μορφή του (άγαλμα) που εμπεριέχει τον σκοπό του (επιθυμία για κατασκευή του αγάλματος). Ο σκοπός αυτός που εμπεριέχεται στη μορφή δεν είναι μόνον ο σκοπός του κατασκευαστή, αλλά και ο σκοπός του ιδίου του όντος να γίνει αυτό που επιθυμεί – έχει ως σκοπό – ο δημιουργός του! Για τον Αριστοτέλη η γέννηση, η αύξηση, η τελείωση και η φθορά των όντων και των πραγμάτων εντάσσονται σε αυτήν την εντελέχεια.

Ο Αριστοτέλης ασχολείται με την φύση της ψυχής την οποία μελετά όχι μεταφυσικά όπως ο Πλάτωνας, αλλά ασχολείται με τον τρόπο και τις δυνατότητες που έχει για να ενεργεί. Δεν βλέπει την ψυχή σαν πράγμα, απροσδιόριστα. Ο Αριστοτέλης πιστεύει ότι η ψυχή είναι αναπόσπαστο στοιχείο του σώματος, δηλαδή δεν υπάρχει ψυχή χωρίς το σώμα. Η ψυχή ενυπάρχει στο συγκεκριμένο σώμα. Κατά τον Αριστοτέλη η ψυχή είναι η εντελέχεια του οργανικού σώματος που έχει την δυνατότητα της ζωής και εμπεριέχει την κίνηση και τη στάση.

Η ψυχή είναι υπόσταση, είναι μορφή. Αριστοτελικά η ψυχή είναι αυτό που το συγκεκριμένο σώμα είχε προγραμματιστεί να είναι. Δηλαδή, η ψυχή είναι ως μορφή του ζωντανού σώματος η αιτία, είναι η αρχή του ζωντανού σώματος, η πηγή και το τέλος: ο σκοπός της κίνησής του. Στα έμβια όντα η αιτία και αρχή της ζωής είναι η ψυχή που ταυτίζεται με την ζωή. Κάποια όντα έχουν όλες τις ικανότητες της ψυχής, ενώ κάποια άλλα έχουν μερικές. Τα φυτά έχουν μόνον μια ικανότητα. Οι ικανότητες της ψυχής είναι η ικανότητα της επιθυμίας, της αίσθησης, της κίνησης, η θρεπτική και η διανοητική.

Κατά τον Αριστοτέλη, η διανοητική ικανότητα είναι ανεξάρτητη από τα άλλα μέρη και όργανα του σώματος. Πάντως, η αιτία της φθοράς της νόησης είναι η φθορά άλλων οργάνων του σώματος. Προϋπόθεση για να λειτουργήσει η διάνοια είναι η απελευθέρωσή της από το σώμα και την ύλη. Αντιθέτως, οι αισθήσεις βασίζονται στα αισθητήρια όργανα (οφθαλμός, ους, ρις, γλώσσα και γενικά τασεοϋποδοχείς και χημειοϋποδοχείς του σώματος) που καταγράφουν αισθητικές πληροφορίες από το εσωτερικό (από το σώμα) και εξωτερικό περιβάλλον.

Ο Αριστοτέλης ήταν αυτός που κατασκεύασε τον όρο ``ηθική΄΄ από το λέξη ``έθος΄΄ που σημαίνει συνήθεια και προέρχεται από το ρήμα ``έχω΄΄. Ο Αριστοτέλης ένταση την ηθική ως αρετή. Κατά τον Αριστοτέλη, οι αρετές ανήκουν στο ``έλλογον΄΄ (λογικό) μέρος της ψυχής, ενώ η ηθική ανήκει στο μέρος της ψυχής που μετέχει στο ``άλογον΄΄ (πάθη, ορμές, επιθυμίες, ηδονές) και το έλλογο μέρος της. Οι αρετές χωρίζονται στις ηθικές και τις διανοητικές. Οι διανοητικές αρετές είναι η σοφία, η σύνεση, η φρόνηση κ.α. Η απόκτησή τους είναι αποτέλεσμα της εμπειρίας που συνδέεται και με τον χρόνο. Η κατάκτηση τους γίνεται βασικά με την βοήθεια του δασκάλου και γενικά του εκπαιδευτικού, και εξαρτάται από την διδακτική μέθοδο που αυτός εφαρμόζει.

Από την άλλη μεριά βρίσκονται οι ηθικές αρετές. Παραδείγματα ηθικών αρετών είναι η ανδρεία, η εγκράτεια, η σωφροσύνη, η φιλία, η αγάπη, η πραότητα κ.α. Αυτές δεν είναι έμφυτες, δηλαδή δεν κληρονομούνται. Για παράδειγμα κάποιος δεν γεννιέται καλός ή κακός. Δεν βρίσκονται ?κ φύσεως στον άνθρωπο. Εντούτοις, η ύπαρξή τους δεν είναι ``παρά φύσιν΄΄. Δεν έχουν καμία μεταφυσική προέλευση, αλλά αποτελούν φυσική δυνατότητα του ανθρώπου, δηλαδή ο άνθρωπος τις έχει μέσα του, ως μια φυσική προδιάθεση. Ο άνθρωπος έχει την ``δυνάμει΄΄ ικανότητα να αναδείξει τις ηθικές αρετές.

Η ανάδειξη των ηθικών αρετών από τον άνθρωπο θα τον οδηγήσουν στην τελείωση που είναι και ο σκοπός του. Η κατάκτηση της Αρετής θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην ευδαιμονία, την πραγματική ευτυχία. Η κατάκτηση των ηθικών αρετών δεν μπορεί να γίνει με άλλο τρόπο, παρά με το ``έθος΄΄, τη συνήθεια. Έτσι, επαφίεται στον ίδιο τον άνθρωπο να αγωνιστεί για την κατάκτηση των ηθικών αρετών. Για την απόκτηση των ηθικών αρετών με τη συνήθεια χρειάζεται η (εξ)άσκηση και ο εθισμός σε αυτές με την επανάληψη.

Με αλλά λόγια, κάποιος δεν μπορεί να αποκτήσει την ηθική αρετή, για παράδειγμα της εγκράτειας, αν καθημερινά στη ζωη του δεν εξασκείται σε αυτήν και δεν την εφαρμόζει πάντα και παντού. Εντούτοις, είναι σημαντικός και ο ρόλος του κατάλληλου δασκάλου και γενικά του κατάλληλου ανθρώπου (γονέας, εκπαιδευτικός) που με τον κατάλληλο τρόπο, την σωστή διδασκαλία θα διδάξει στον νέο τις ηθικές αρετές. Άρα, είναι και ζήτημα σωστής παιδείας την οποία οφείλει να παρέχει το κράτος και προφανώς και η οικογένεια. Η κατάκτηση της Αρετής είναι επίμονη και επίπονη προσπάθεια και με την επανάληψη (έξις) καλείται ο άνθρωπος να αγωνιστεί για να την αποκτήσει. Όταν την κατακτήσει θα έχει κατακτήσει συνάμα και την ευτυχία.

Ο Αριστοτέλης μίλησε και για το μέτρο που πρέπει να διακρίνει τις πράξεις μας που το αναφέρει ως ``μέσον΄΄ ή ``μεσότητα΄΄. Ο Αριστοτέλης εννοούσε ότι το ``μέτρον΄΄ είναι το μέσον ανάμεσα σε δύο ακραίες καταστάσεις. Το μέσον δεν το εννοεί γεωμετρικά σαν το μέσον ενός ευθυγράμμου τμήματος, γιατί τότε είναι αντικειμενικό και ποσοτικό. Το εννοεί ως το μέσον δύο ακραίων καταστάσεων. Έτσι η ανδρεία είναι η μεσότητα μεταξύ της δειλίας και της θρασύτητας (υπερβολικού θάρρους).

Η σωφροσύνη είναι η μεσότητα ανάμεσα στην ακρότητα της ακολασίας, της ηδονής των αχαλίνωτων απολαύσεων των υλικών αγαθών και την ακρότητα της αναισθησίας για τα υλικά αγαθά. Η τελευταία σχετίζεται με την λιτότητα που προτείνει, εκτός των άλλων, ο Πλάτων. Επίσης, η πραότητα στον χαρακτήρα είναι το μέσον μεταξύ του ανθρώπου που οργίζεται εύκολα και αυτού που είναι αναίσθητος για τους γύρω του. Γενικά, ο Αριστοτέλης τονίζει ότι η μεσότητα ανάμεσα στα δύο άκρα – που είναι ποιοτική και υποκειμενική – πρέπει να διακατέχει την συμπεριφορά μας. Σε περίπτωση που αυτό δεν συμβαίνει τότε οδηγούμαστε σε αρνητικές καταστάσεις που μας κάνουν δυστυχισμένους, αν όχι βραχυπρόθεσμα, σίγουρα μακροπρόθεσμα. Όσοι αναγνώστες δεν συμμερίζονται την αξία του αρχαιοελληνικού μέτρου, θα τους πείσει η ίδια η ζωή, αν ήδη δεν το έχει κάνει …

Ο Αριστοτέλης χωρίζει την ψυχή στο ``λόγον έχον μέρος΄΄ ή αλλιώς ``έλλογον΄΄ και στο ``άλογον΄΄ μέρος. Το έλλογον μέρος διακρίνεται στο ``κυρίως έλλογον΄΄ ή αλλιώς ``καθαρά λόγον έχον μέρος΄΄ και στο ``ώσπερ του πατρός΄΄. Το ``κυρίως έλλογον μέρος΄΄ είναι το διανοητικό μέρος της ψυχής, είναι αυτό που αποκαλούμε νου. Είναι οι διανοητικές αρετές (σοφία, φρόνηση, σύνεση και άλλα). Το ``ώσπερ του πατρός΄΄ μέρος είναι το έλλογον μέρος που έχει σχέση με τη λογική όπως αυτή του γονέα προς το τέκνο του.

Το ``άλογον΄΄ μέρος της ψυχής είναι τα πάθη και οι ασυνείδητες παρορμήσεις. Είναι το μη λογικό μέρος. Το άλογο μέρος χωρίζεται στο ``κυρίως άλογον΄΄ ή αλλιώς ``καθαρά άλογον μέρος΄΄ και στο ``επιθυμητικόν΄΄ ή ``ορεκτικόν΄΄ μέρος (ορέγομαι = επιθυμώ). Το ``καθαρά άλογον μέρος΄΄ δεν έχει σχέση με τις ηθικές αρετές, αλλά με την ομοιόσταση του ανθρώπου (15). Το μέρος αυτό έχει σχέση με την αύξηση και την ανάπτυξη του ανθρωπίνου οργανισμού. Είναι, θα λέγαμε σήμερα, οι λειτουργικές περιοχές (πεδία όχι κέντρα) του εγκεφάλου που ελέγχουν τις ανθρώπινες λειτουργίες.Το ``επιθυμητικόν΄΄ ή ``ορεκτικόν΄΄ μέρος είναι η ηδονή (με την ψυχιατρική έννοια της λέξεως), τα πάθη, τα ένστικτα και τα ορμέμφυτα του ανθρώπου. Το ``επιθυμητικόν΄΄ μέρος της ψυχής μαζί με το ``ώσπερ του πατρός έλλογον μέρος΄΄ συνιστούν το ``άλογον και έλλογον μέρος΄΄ της ψυχής, δηλαδή το μέρος που συνδέει τις ορμές και τα πάθη, με τις ηθικές αρετές.

Ο Επίκουρος (9) από τη Σάμο, ίδρυσε τις Επικουρίες φιλοσοφικές σχολές στην Αθήνα (όπου δίδαξε επί 36 συναπτά έτη), στη Σάμο και στη Λάμψακο (ελληνική αποικία στα Δαρδανέλια). Ο Επίκουρος πίστευε ότι ο μοναδικός σκοπός της φιλοσοφίας είναι να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Διακήρυττε ότι το μέγιστο αγαθό είναι η ψυχική γαληνή την οποία ο άνθρωπος την βρίσκει αναζητώντας το μέσον στη ζωη του. Έτσι, οι ακρότητες που αποκλίνουν από το μέσον, για παράδειγμα η ηδονή, ο πόνος, ακόμα και η υπερβολική χαρά, δεν οδηγούν στην ευδαιμονία. Αυτό συμβαίνει γιατί προκαλούν έντονες συναισθηματικές συγκινήσεις.

Στην ευδαιμονία οδηγεί η ηδονή, όχι με την έννοια της ηδονής των υλικών απολαύσεων, αλλά με την έννοια της αποφυγής του ψυχικού και του σωματικού πόνου. Με αυτήν την έννοια και όχι με την επιδίωξη των υλικών και σωματικών απολαύσεων – όπως κακώς παρερμήνευσαν την ηδονή οι Ρωμαίοι φιλόσοφοι διαστρεβλώνοντας τα λόγια του Επικούρου – πρέπει η ηδονή να αποτελεί σκοπό της ζωής του ατόμου.

Σημειώνεται ότι η ρωμαϊκή και γενικότερα η φιλοσοφική παρερμηνεία του Επίκουρου ήταν τέτοια, ώστε ακόμα και ο γράφων – όταν πρωτοάκουσε στα σχολικά του χρόνια για τον Επίκουρο – νόμισε ότι ήταν ο υπέρμαχος της ηδονοθηρίας. Δυστυχώς, ακόμα και στο σχολείο δεν τέθηκε στην σωστή της βάση η ιδεολογία του Επίκουρου. Ο Επίκουρος εναντιώθηκε στις υλικές και στις σωματικές απολαύσεις. Θεώρησε ότι δεν οδηγούν στην ευδαιμονία, αλλά προκαλούν έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις. Για τον Επίκουρο η λογική συμβάλλει στην ευδαιμονία, γιατί προσγειώνει το άτομο στην πραγματικότητα και δεν τον αφήνει να ζει στον κόσμο των ψυχολογικών μεταπτώσεων που προάγει η ηδονή και γενικά κάθε απόκλιση από την διατήρηση του μέτρου στη ζωή. Η λογική και η επιστήμη, κατά τον Επίκουρο, έχουν και ένα άλλο όφελος. Γκρεμίζουν το αίσθημα του φόβου που δημιουργείται από την αμάθεια. Εξάλλου, ο ίδιος ο φόβος δημιουργεί στο άτομο ψυχολογική ταραχή.

Εντούτοις, ενώ ο Επίκουρος τόνισε τον σημαντικό ρόλο της γνώσης και της επιστήμης στην καταπολέμηση του φόβου, δίδαξε ότι κάθε γνώση που δεν οδηγεί στην ευδαιμονία είναι περιττή. Έτσι τα μαθηματικά και η ρητορική (βλ. σήμερα δικηγόροι και πολιτικοί) είναι περιττά. Κατά τον Επίκουρο, η γνώση βρίσκεται με την βοήθεια των αισθήσεων και όχι με τις διάφορες θεωρίες. Ο Επίκουρος τόνισε τη σημασία του κάλλους, της δικαιοσύνης και της φιλίας στην ανθρώπινη ζωή. Και τα τρία προάγουν την ψυχική ηρεμία. Η δικαιοσύνη εξυπηρετεί την ομαλότητα των ανθρωπίνων σχέσεων και η φιλία προσφέρει στον άνθρωπο ένα ψυχικό έρεισμα. Ο Επίκουρος, σε αντίθεση με τον Ζήνωνα, πίστευε ότι ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο και δεν επεμβαίνει στα ανθρώπινα πράγματα. Αν επενέβαινε, τότε ο άνθρωπος δεν θα ήταν ο αποκλειστικός αρμόδιος των πράξεών του …

Όπως προαναφέρθηκε, ο Επίκουρος αναφέρει ότι εκ φύσεως ο άνθρωπος έχει την τάση να αποφεύγει ότι του προκαλεί σωματικό ή ψυχολογικό πόνο και να αναζητεί την ευχαρίστηση που είναι ο αυτοσκοπός της ζωής του. Ο Επίκουρος, πριν τον Φρόιντ (4), εισάγει την ψυχιατρική έννοια της ηδονής. Έτσι, ηδονή δεν είναι μόνον οι σωματικές και οι υλικές απολαύσεις, αλλά και αυτό που ανέφερε ο Επίκουρος.

Ο Επίκουρος ανέφερε, επίσης, ότι το λογικό μέρος του ανθρώπου καταπολεμά τον φόβο και τις ψυχικές συγκρούσεις που όπως είπε τις προκαλεί κάθε κατάσταση που αφαιρεί από τον άνθρωπο την ευχαρίστηση, δηλαδή η καταπίεση της ηδονής. Άρα, ο Επίκουρος εισάγει την έννοια των μηχανισμών άμυνας του Εγώ, εναντίον του αλόγου – πρωτόγονου – μέρους της ψυχής που την καταπιέζει, την ``μαστιγώνει΄΄.

Ο αναγνώστης σίγουρα συνειδητοποιεί ότι αυτοσκοπός του ανθρώπου είναι η ικανοποίηση της ηδονής, ακόμα και όταν αυτή δεν συνδέεται με την απόλαυση σωματικών ή υλικών αγαθών. Για παράδειγμα ένας βουδιστής ή ένας χριστιανός μοναχός έχουν την ηδονή της ηρεμίας που προσφέρει η ενασχόλησή τους με τον Θεό και ο περιορισμός των απολαύσεων που, όπως έλεγε και ο Επίκουρος, προκαλούν ψυχική ταραχή.

Άλλο παράδειγμα είναι ο νέος που συμμετέχει σε συμμορίες, κάνει βανδαλισμούς και ξυλοκοπάει ή σκοτώνει άλλα άτομα. Αυτός ίσως να έχει την ηδονή της εκδίκησης των γονιών του που πιθανώς να τον κακοποίησαν ψυχολογικά ή σωματικά ή σεξουαλικά κατά την παιδική του ηλικία. Μπορεί, επίσης, οι γονείς του να έδειξαν αδιαφορία προς αυτόν ή μπορεί να ήταν ορφανός.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ

Κάποιος ψυχαναλυτής ήδη θα έχει καταλάβει με τα παραπάνω ότι οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν την ψυχανάλυση. Για τους μη ειδικούς θα γίνει μια νοηματική σύνδεση. Στην ψυχή, το ``λογιστικόν΄΄ μέρος του Πλάτωνα και το ``έλλογον΄΄ μέρος του Αριστοτέλη είναι το λογικό μέρος της ψυχής. Είναι αυτό που ο Φρόιντ (4) αποκάλεσε ``Εγώ΄΄, δηλαδή το μέρος της ψυχής που μεσολαβεί ανάμεσα στις άλογες ηδονές και ορμές, καθώς και στις απαιτήσεις του κοινωνικού περιβάλλοντος. Το ``επιθυμητικόν΄΄ μέρος της ψυχής – του Πλάτωνα και το ``άλογον΄΄ μέρος της ψυχής – του Αριστοτέλη, είναι αυτό που ονόμασε ο Φρόιντ ως ``Αυτό΄΄. Είναι η ηδονή για την οποία μίλησε ο Επίκουρος.

Οι ρίζες της ηδονής βρίσκονται στο ασυνείδητο μέρος το εγκεφάλου. Όμως, δίκην δένδρου, επεκτείνουν τα κλαδιά τους στο συνειδητό μέρος του εγκεφάλου στο οποίο η ηδονή γίνεται αντιληπτή, αλλά με αλλοιωμένη μορφή. Είναι η ηδονή των σεξουαλικών απολαύσεων, η ασυνείδητη ηδονή της εκδίκησης των γονιών μας – αν μας φέρθηκαν άσχημα στην παιδική μας ηλικία, η ηδονή του θανάτου κ.α. Η ηδονή του θανάτου φαίνεται για παράδειγμα όταν κάποιος παθαίνει έμφραγμα και σωριάζεται στο έδαφος. Τότε όλοι μαζεύονται από πάνω του να τον δουν. Επίσης, φαίνεται από τους πολέμους, από την ζαλάδα που οι άνθρωποι αισθάνονται στο μπαλκόνι (συχνά γιατί η ζωή δεν τους ικανοποιεί και υποσυνείδητα θα ήθελαν να αυτοκτονήσουν) και από πολλά άλλα. Ακόμα, υπάρχει και η ηδονή της καταστροφής που φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά από την τηλεόραση και την ασυνείδητη ηδονή με την οποία βλέπουμε θανάτους και καταστροφές.

Το ``Αυτό΄΄ είναι το άλογο, το πρωτόγονο και το αρχέγονο μέρος που σχετίζεται με τις ορμές, τα ένστικτα, τις απωθημένες εμπειρίες, τις επιθυμίες και την ηδονή. Γενικά, υπάρχει μια αλληλοδιαπλοκή μεταξύ στο ``Εγώ΄΄ και στο ``Αυτό΄΄. Υπάρχει, κατά τον Φρόιντ, η ``άμυνα του Εγώ΄΄. Το Εγώ, δηλαδή, απωθεί στο ``υποσυνείδητο΄΄ (είναι το μέρος που μένει μακριά από την συνείδηση η οποία εκφράζεται με το ``συνειδητό΄΄) μια δυσάρεστη εμπειρία όπως είναι για παράδειγμα η κακοποίηση κάποιου στην παιδική του ηλικία από τους γονείς του ή η αδιαφορία τους. Δυστυχώς, η απώθηση – καταχώνιασμα όλων των δυσάρεστων εμπειριών ή της ηδονής στην άβυσσο του μυαλού μας, δεν είναι επαρκής και βγαίνει τελικά στην επιφάνεια.

Η απώθηση αυτή μπορεί να σχετίζεται και με αρνητικά συναισθήματα όπως για παράδειγμα είναι το μίσος του παιδιού (και μετέπειτα άνδρα) προς τον πατέρα του που τον κακοποιούσε. Επειδή, όμως, όλα αυτά τα συναισθήματα είναι μη αποδεκτά από την κοινωνία, τότε δημιουργούνται τα ψυχολογικά προβλήματα. Στο προηγούμενο παράδειγμα το παιδί δεν επιτρέπεται, κοινωνικά, να δηλώσει το μίσος του για τον πατέρα του ή να τον χτυπήσει, για να τον εκδικηθεί. Άρα, το παιδί αυτό αργότερα αποκτά αντικοινωνική συμπεριφορά και εκδηλώνει την ανάγκη υποσυνείδητης εκδίκησης με πολλούς τρόπους: μετέχει σε καυγάδες ή σε συμμορίες, γίνεται πυγμάχος ή καρατέκα ή στρατιωτικός ή αστυνομικός, εντάσσεται σε αναρχικές ή ακροδεξιές ομάδες, γίνεται βιαστής, χτυπά την γυναίκα του, παρακολουθεί (με ηδονή της υποσυνείδητης εκδίκησης των γονιών του που δεν του προσέφεραν αγάπη) θρίλερ και εικόνες βίας στο βίντεο, DVD ή σε περιοδικά, παίζει βίαια παιχνίδια στους υπολογιστές κ.ο.κ.

Στα αγόρια το πρόβλημα εστιάζεται κυρίως στη σχέση τους με την μητέρα και στα κορίτσια στη σχέση τους με τον πατέρα, όπως θα δούμε παρακάτω. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύονται με την ύπνωση και εμφανίζονται στα όνειρα, στο χιούμορ, στις παραδρομές του λόγου, στις προτιμήσεις του ανθρώπου: από τον σεξουαλικό του σύντροφο μέχρι τις πολιτικές του προτιμήσεις.

Επιστρέφοντας στην ψυχανάλυση, το ``θυμοειδές΄΄ του Πλάτωνα και το ``άλογον και έλογον μέρος΄΄ του Αριστοτέλη είναι αυτό που ονομάζει ο Φρόιντ ως ``Υπερεγώ΄΄ και ανήκει στο λογικό μέρος. Το Υπερεγώ είναι οι αξίες, τα κριτήρια, οι ηθικοί κανόνες, οι φραγμοί και οι επιταγές που επιβάλλει το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον οι οποίες ορίζουν τι πρέπει και τι απαγορεύεται να κάνει το άτομο. Το Υπερεγώ μαζί με το Εγώ, ελέγχουν το Αυτό. Δηλαδή ελέγχουν το άλογο και μη ηθικό μέρος της ψυχής και το χαλιναγωγούν. Αν το Αυτό αντιτίθεται με τις κοινωνικές και ηθικές επιταγές, τότε το καταπιέζουν και το καταχωνιάζουν στο υποσυνείδητο μέρος του μυαλού. Αλλά, όπως προαναφέρθηκε, αυτή η απώθηση δεν είναι τέλεια και έτσι οι απωθημένες εμπειρίες, σκέψεις και ηδονές βγαίνουν στην επιφάνεια και επηρεάζουν τη ζωή και τη συμπεριφορά του ατόμου.

Με τον έλεγχο του ``Εκείνου΄΄ (το ``Αυτό΄΄ λέγεται αλλιώς και ``Εκείνο΄΄), όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι για το ``άλογον μέρος΄΄, υπάρχει φυσιολογικά μια αρμονία ανάμεσα στις δυνάμεις της ψυχής. Αν η ισορροπία αυτή διαταραχθεί και υπερισχύσει το Αυτό (δηλαδή οι ηδονές, τα ένστικτα, οι επιθυμίες, τα πάθη και οι απωθημένες εμπειρίες), τότε δημιουργούνται τα ψυχολογικά προβλήματα.

Με βάση το σκεπτικό αυτό δικαιολογούνται όλα τα σύγχρονα προβλήματα όπως η νεύρωση, τα ψυχολογικά προβλήματα, το υπερβολικό άγχος, τα σεξολογικά προβλήματα (στο 90% των ατόμων οφείλονται σε ψυχολογικά αίτια και οι αναφορές περί κακής ποιότητας του σπέρματος πέρα από ευνουχιστικές, όταν γίνονται γενικόλογα, δεν λαμβάνουν υπόψιν πως το άγχος και η μόλυνση του περιβάλλοντος και η κάκιστη διατροφή του συγχρόνου ανθρώπου επηρεάζουν και το σπέρμα του), η επιθετικότητα των νέων (εκφράζεται με την βία στην οικογένεια, στο σχολείο, στον δρόμο και γενικά παντού), η ομοφυλοφιλία, ο αλκοολισμός, η λήψη ψυχοτρόπων ουσιών, ο βιασμός η πορνεία, ο σατανισμός κ.α.

Σχετικά με τον βιασμό, μαζί με την πυρομανία, την τοξικομανία, την κλεπτομανία, την επιδειξιμανία (13), τον σαδισμό, τον μαζοχισμό (τον σαδισμό και τον μαζοχισμό τον έχουν και ``ευνουχισμένα΄΄ άτομα που θέλουν να εκδικηθούν με τον τρόπο αυτόν τους γονείς τους που δεν τους προσέφεραν αγάπη), τον φετιχισμό, την κοπρολαγνεία (10), την κτηνοβασία (11), την παιδεραστία (παιδοφιλία), την ηδονοβλεψία, την νεκροφιλία (12) και άλλες ``παραφιλίες΄΄ και σεξουαλικές διαστροφές, εντάσσονται όλα στις ψυχοπαθολογίες. Σε ό,τι αφορά τον τοξικομανή και γενικά τον χρήστη ψυχοτρόπων ουσιών (από κόλλες μέχρι χασίς, μαριχουάνα και ηρωίνη), γίνεται – τελικά – ψυχοπαθητικό άτομο.

Πάντως, είναι γεγονός ότι ένα κακό οικογενειακό περιβάλλον μπορεί να οδηγήσει στην εκδήλωση ή την επιδείνωση κάποιας ψυχοπαθολογίας ή ψύχωσης ή σχιζοειδούς κατάστασης. Η επιλόχεια ψύχωση (η ψύχωση στις λεχώνες) για παράδειγμα μπορεί να εμφανιστεί σε κάποια γυναίκα που καταπιέστηκε από τον πατέρα της. Επίσης ένα αγόρι που μισεί την μητέρα του που δεν του έδωσε αγάπη ή το παράτησε στο ορφανοτροφείο μπορεί να γίνει βιαστής. Με απλά λόγια, το κακό οικογενειακό περιβάλλον βοηθάει στην εκδήλωση κάποιου υπόβαθρου ψυχιατρικής παθήσεως, πιθανότατα καταγεγραμμένης στα γονίδια του ατόμου. Άλλωστε, την προσωπικότητα του ατόμου την καθορίζουν τα γονίδια σε αλληλοδιαπλοκή – συνδυασμό με το περιβάλλον.

Ο ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ

Σχετικά με την έννοια του ``ευνουχισμού΄΄ ο Σίγκμουντ Φρόϋντ (4) την συνέλαβε έχοντας υπόψιν την ελληνική μυθολογία και συγκεκριμένα τον θεό Ουρανό που καταβρόχθιζε τα αρσενικά παιδιά του (όπως οι ευνουχιστικοί πατεράδες μεταφορικά), γιατί φοβώταν ότι κάποιο από αυτά θα του έπαιρνε τον θρόνο. Η γυναίκα του Ουρανού Γη, μην αντέχοντας τον αφανισμό των παιδιών της, έδωσε στον υιό της Κρόνο ένα δρεπάνι για να ευνουχίσει τον πατέρα του, όπως και έγινε. Ο Κρονος στη συνέχεια παντρεύτηκε την αδελφή του Ρέα (ήταν και οι δύο Τιτάνες), όμως επειδή φοβόταν σαν τον πατέρα του ότι κάποιο από τα αρσενικά παιδιά του θα τον εκθρόνιζε τα κατάπινε και αυτός! Αργότερα, όμως, ευνουχίστηκε και ο ίδιος από τον υιό του Δία, που τον είχε σώσει η μάνα του Ρέα! Έτσι, έχουμε το πρότυπο του ``ευνουχιστικού΄΄ πατέρα και γενικότερα το πρότυπο της αιμομιξίας (όπως Κρόνος – Ρέα) στην κοσμογονία και θεογονία (14) της ελληνικής μυθολογίας.

Το πρότυπο του ευνουχιστικού πατέρα ειναι πολύ συνηθισμένο σήμερα, με τη μορφή του πατέρα που είναι αυστηρός και επηρεάζει τη σεξουαλική ζωή των παιδιών του με το να τα μειώνει και να τους προκαλεί σύνδρομο κατωτερότητας. Το αποτελέσμα είναι τα παιδιά να τον απεχθάνονται ή να τον μισούν (συνήθως υποσυνείδητα) και να μην ταυτίζονται τα αγόρια με το πρότυπο του ανδρός, ενώ τα κορίτσια να έχουν προβλήματα στις ερωτικές τους σχέσεις γιατί ταυτίζουν τον σύντροφό τους με τον πατέρα τους. Από την άλλη μεριά ο ``ευνουχισμός΄΄ από τη μητέρα επηρεάζει το παιδί και ιδίως το αγόρι που γενικεύει την απέχθεια ή το μίσος που έχει (συνήθως υποσυνείδητα) προς όλες τις γυναίκες και έτσι έχει πρόβλημα στις σχέσεις του με το αντίθετο φύλο. Γενικά, ο ``ευνουχισμός΄΄ είναι συνήθως η αίτια που τα τέκνα χτυπάνε ή υβρίζουν τους γονείς τους ή τους κλείνουν στα γηροκομεία.

Ο Φρόϋντ, πέρα από τον μύθο του Κρόνου, χρησιμοποίησε και τον μύθο του Οιδίποδα (6) για να διατυπώσει την θεωρία του περι ``οιδιποδείου συμπλέγματος΄΄, βασιζόμενος στο πρότυπο της αιμομιξίας. Ο Οιδίποδας, βασιλιάς των Θηβών, είχε παντρευτεί την μητέρα του Ιοκάστη χωρίς να το γνωρίζει και απέκτησε δύο γιους, τον Πολυνείκη και τον Ετεοκλή και δύο κόρες, την Αντιγόνη(7) και την Ισμήνη. Όταν συνειδητοποίησε ότι παντρεύτηκε τη μητέρα του αυτοτυφλώθηκε. Μάλιστα, ο Οιδίποδας χωρίς να το ξέρει είχε σκοτώσει τον πατέρα του, τον βασιλιά της Θήβας Λάιο. Τα δύο αγόρια του Οιδίποδα ενεπλάκησαν σε ένοπλη διαμάχη για την διεκδίκηση του θρόνου της Θήβας και τελικά ο πατέρας τους τα καταράστηκε. Ο Πολυνείκης πήγε στο Άργος και συμμάχησε με τους 6 βασιλείς της Πελοποννήσου πείθοντάς τους να εκστρατεύσουν κατά της Θήβας.Τελικά οι δυο υιοί του Οιδίποδα αλληλοσκοτώθηκαν σε μονομαχία μεταξύ τους.

Στον μύθο – αρχαία ελληνική τραγωδία – του Οιδίποδα βλέπουμε τα χαρακτηριστικά του οιδιπόδειου συμπλέγματος, καθώς και τις δυσάρεστες συνέπειές του όταν παραμένει άλυτο, σε όλο τους το μεγαλείο. Επίσης βλέπουμε τον φθόνο μεταξύ των αδελφών που είναι κάτι πολύ συνηθισμένο – έστω και υποσυνείδητα – στις οικογένειες και ενισχύεται όταν οι γονείς καλομαθαίνουν το πρωτότοκο υιό ή τον Βενιαμίν της οικογενείας (συνήθως τα αγόρια). Στον μύθο αξίζει να σημειωθεί πως ο Κρέοντας, αδελφός της Ιοκάστης και νέος βασιλιάς της Θήβας, διέταξε να μην ταφεί το σώμα του νεκρού Πολυνείκη. Αυτό, γιατί ο Πολυνείκης επιτέθηκε εναντίον της πατρίδος του. Εντούτοις, η Αντιγόνη παράκουσε την εντολή, γιατί γνώριζε ότι η ψυχή του άταφου νεκρού περιπλανιέται αιωνίως, μην μπορώντας να ησυχάσει.

Έτσι, η Αντιγόνη ``ενταφίασε΄΄ το γυμνό σώμα του νεκρού Πολυνείκη με τον εξής (παραδοσιακό, αντί της ταφής) τρόπο: πήρε στα χέρια της ξηρή σκόνη και ράντισε γύρω-γύρω το νεκρό με τριπλή σπονδή (ρίχνοντας 3 φορές σκόνη) από σφυρηλατημένο κανάτι. Τότε ο θείος της Κρέοντας διέταξε να κλείσουν την Αντιγόνη σε μια σπηλιά και να σφραγίσουν την πόρτα της, για να πεθάνει από την πείνα. Αυτό το έκανε γιατί η πράξη της Αντιγόνης προς τον Πολυνείκη ήταν απαγορευμένη από τους νόμους. Έτσι, η Αντιγόνη προτίμησε να πεθάνει για τους ηθικούς νόμους και να παραβλέψει τους ανθρώπινους.Αιώνια παρέμεινε η προχριστιανική της φράση: –``εγώ γεννήθηκα για να αγαπώ και όχι για να μισώ΄΄. Υπάρχει και συνέχεια στο δράμα. Ο Αίμωνας, υιός του Κρέοντα και αγαπημένος της Αντιγόνης, μόλις έμαθε για τον θάνατό της αυτοκτόνησε. Μετά τον ακολούθησε και η μητέρα της Αντιγόνης, Ιοκάστη …

Επιστρέφοντας στην αιμομιξία, είναι γεγονός ότι το έθιμο της αιμομιξίας ακολουθούσαν και πολλοί βασιλείς, όπως οι Φαραώ και η Ελληνίδα (του βασιλικού Μακεδονικού γένους των Πτολεμαίων) βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα που είχε παντρευτεί τον αδελφό της Πτολεμαίο! Η αιμομιξία υπάρχει ως αρχέτυπο στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, με λίγα λόγια, συνίσταται στο γεγονός ότι το παιδί απευθύνει τις σεξουαλικές επιθυμίες του στα συγγενικά του πρόσωπα, κατά κύριο λόγο στους γονείς του και δευτερευόντως στα αδέλφια του.

Για το αγόρι το πρώτο σεξουαλικό αντικείμενο είναι η μητέρα του και για το κορίτσι ο πατέρας της. Όμως, ο γονέας που δεν αποτελεί σεξουαλικό αντικείμενο θεωρείται ενοχλητικός από το παιδί το οποίο δείχνει εχθρότητα, έχοντας τον φόβο του ευνουχισμού από αυτόν. Όλη αυτή η υποσυνείδητη αιμομικτική κατάσταση είναι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, το οποίο διαρκεί από το τρίτο ως περίπου τα έβδομο έτος ζωής του παιδιού. Στο κορίτσι το σύμπλεγμα δεν λέγεται οιδιπόδειο αλλά αποκαλείται ``σύμπλεγμα της Ηλέκτρας΄΄ – πάλι από την ελληνική μυθολογία παρμένο.

Η Ηλέκτρα (5) ήταν κόρη του βασιλιά των Μυκηνών Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Όταν ο Αγαμέμνων γύρισε από τον τρωικό πόλεμο η γυναίκα του με τον εραστή της Αίγισθο τον δολοφόνησαν σε ενέδρα με τη βοήθεια άλλων προδοτών. Τότε η κόρη της Ηλέκτρα φυγάδεψε τον αδερφό της Ορέστη, ώστε να μη τον σκοτώσουν και αυτόν. Τελικά, έπειτα από χρόνια ο Ορέστης και η Ηλέκτρα σχεδίασαν και σκότωσαν τους δολοφόνους του πατέρα τους, δηλαδή τη μητέρα τους και τον Αίγισθο. Και σε αυτή την αρχαία ελληνική τραγωδία φαίνεται το αντίστοιχο με το οιδιπόδειο σύνδρομο από τη μεριά της γυναίκας και οι δυσάρεστες συνέπειές του από τη μη επίλυσή του.

Αξίζει να αναφερθεί ότι το κορίτσι και μετέπειτα γυναίκα, έχει πάντα (υποσυνείδητα) τον περίφημο ``φθόνο του πέους΄΄, από την έλλειψη του φαλλού – σύμβολου της γονιμότητας, σαν τον καρπό του σταριού που τον δέχεται η μήτρα – γη, καθώς και από την καταπίεση του πατέρα (ενίοτε και του αδελφού) που ελέγχει και συχνά καταπιέζει την ερωτική και σεξουαλική ζωή της. Ο φθόνος του πέους είναι κάτι που νιώθει η γυναίκα από τα βρεφικά της χρόνια, εξαιτίας της μεγαλύτερης σημασίας που δίδουν οι γονείς και γενικά η κοινωνία στα αγόρια. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, πως οι περισσότεροι ηγέτες κρατών και πολιτικοί είναι άνδρες. Σε ό,τι αφορά τους γονείς, αυτοί δίδουν μεγαλύτερη σημασία στον φαλλό και στους όρχεις του βρέφους, παρά στα γεννητικά όργανα του κοριτσιού, αφού το αγόρι θα αναλάβει με το σπέρμα του την διαιώνιση του είδους.

Επιστρέφοντας στο οιδιπόδειο, αυτό ξεκινάει στο 3ο έτος (!) της ζωής του παιδιού και λύνεται μέχρι και το 7ο έτος της ζωής του, με το να ταυτίζεται σεξουαλικά το αγόρι με τον πατέρα του και το κορίτσι με τη μητέρα της. Όμως, δεν θα λυθεί το οιδιπόδειο σύμπλεγμα όταν οι γονείς καυγαδίζουν, είναι καταπιεστικοί, χωρίζουν, κακοποιούν ή καταπιέζουν τα παιδία ή τα ευνουχίζουν λέγοντας τους, για παράδειγμα, ότι ο αυνανισμός είναι ``κακό πράγμα΄΄ … Τα παιδία σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ευνουχίζονται και το οιδιπόδειο παραμένει ανεπίλυτο προκαλώντας τους τα αποτελέσματα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας που οι γονείς – ιδίως οι μητέρες – ευνουχίζουν τα παιδία τους είναι η Αγγλία, στην οποία η ομοφυλοφιλία έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις.

Οι γονείς είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για τον κακό δρόμο των παιδιών τους που σχετίζεται με τα ναρκωτικά, καθώς και με την επιθετικότητα που εκφράζεται με την βία, τη συμμετοχή τους σε συμμορίες και άλλες εκφάνσεις της ανομίας. Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι γονείς είναι κυριολεκτικά άχρηστοι για την ηθικοπλαστική αγωγή, την πρόσφορα αγάπης και την στήριξη των παιδιών τους. Πώς, εξάλλου, μπορούμε να μιλάμε για στήριξη, όταν το μέλημα των γονιών όταν ενηλικιωθούν τα παιδία τους είναι να τους πάρουν ένα αυτοκίνητο και να τα αποχαιρετήσουν, αφού τα παιδιά μετά το γυμνάσιο φοιτούν σε κάποιο πανεπιστήμιο ή κολέγιο, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την αγκαλιά των γονιών τους που τους επισκέπτονται σπάνια. Πάντως και στα σχολικά τους χρόνια τα παιδιά μένουν μακριά από την οικογένεια, στα κράτη με ολοήμερα σχολεία.

Πριν φύγουν τα παιδία για κάποιο πανεπιστήμιο ή κολέγιο πολλοί γονείς τα ευνουχίζουν (με την ψυχιατρική έννοια της λέξεως) πιέζοντας τα κατάφορα στην προσωπική τους ζωή και θέτοντας τους περιορισμούς – όπως να γυρίζουν νωρίς όταν βγαίνουν έξω το βράδυ. Οι γονείς επεμβαίνουν και στην επιλογή σεξουαλικού συντρόφου από τα παιδία τους και επίσης καταπιέζουν τα αγόρια να μην γίνουν ομοφυλόφιλοι – μη γνωρίζοντας ότι αυτό εξαρτάται από τους ίδιους, πέρα από το υποθετικό γονίδιο (αν υπάρχει πραγματικά γονίδιο, τότε θα ενισχύεται από το κακό οικογενειακό περιβάλλον) το οποίο οι γονείς φοβούνται μήπως φέρουν τα αγόρια τους στο γονιδίωμά τους. Λιγότερο, όμως, ανησυχούν για τα κορίτσια. Πάντως, ο ευνουχισμός αυτός αφορά τόσο στα αγόρια, όσο και τα κορίτσια που πρέπει να κρατήσουν την παρθένια τους.

Σε γενικές γραμμές ο άνθρωπος καταλαβαίνει την διάθεση και τη συμπεριφορά των γονιών του από τη νεογνική του ηλικία! Το νεογνό καταλαβαίνει το μίσος ή την αδιαφορία της μητέρας και το εκδηλώνει με το συνεχές κλάμα, τους κολικούς και την ανορεξία. Αυτά παρουσιάζονται και στα ορφανά παιδία τα οποία μισούν υποσυνείδητα τους γονείς τους που τα εγκατέλειψαν, παρόλο που δεν τους γνώρισαν ποτέ!!!

Ο μητρικός θηλασμός, πέρα από την διατροφή, συνδέεται με την ψυχική προσέγγιση μητέρας – παιδιού και την προσφορά αισθήματος ασφάλειας στο παιδί. Τα ορφανά παιδία δεν δέχτηκαν γονική αγάπη. Γι’ αυτό, άλλωστε, πολλά ορφανά παιδία εμπλέκονται σε ανομίες και καταλήγουν στο αναμορφωτήρια. Μέσα από την βία και την ανομία εκδικούνται υποσυνείδητα τους άστοργους γονείς τους που τα εγκατέλειψαν. Κατά πολλούς επιστήμονες, ήδη από την όψιμη εμβρυϊκή ζωή το έμβρυο συνειδητοποιεί διάφορα ερεθίσματα και ίσως και την διάθεση της μητέρας του. Δεν είναι τυχαίο που πολλές εγκυμονούσες άκουνε κλασσική μουσική!

Πολλοί γονείς ευνουχίζουν τα παιδιά τους από τη στιγμή που γεννιούνται. Είναι συνηθισμένο οι γονείς, όταν τα παιδιά είναι σε βρεφική και νηπιακή ηλικία να ασχολουνται μανιωδώς με τα γενετικά τους όργανα. Έτσι, πλένουν την περιοχή αυτή συνεχώς και στα αγοράκια τους τραβάνε – από ανοησία – την πόσθη … για να μην πάθουν φίμωση (η φίμωση είναι συγγενής, δηλαδή το παιδί την έχει από τη στιγμή της γέννησής του)! Το σωστό είναι οι γονείς να ασχολούνται με τη γενετική περιοχή όπως και με τα άλλα μέρη του σώματος και ποτέ να μην πουν σε ένα βρέφος ή νήπιο που ``παίζει΄΄ με τα γενετικά του όργανα ότι κάνει κάτι κακό. Στην αντίθετη περίπτωση οι γονείς ευνουχίζουν το παιδί τους.

Γενικά, η πιο συνηθισμένη αιτία ευνουχισμού είναι το γεγονός ότι σε πολλές οικογένειες οι γονείς είναι αδιάφοροι για τα παιδία τους, τα κακοποιούν σεξουαλικά ή σωματικά και τα καταπιέζουν. Η βασική αιτία ευνουχισμού των παιδιών είναι η διαβίωση σε μια προβληματική οικογένεια που καταλήγει – δυστυχώς για τα παιδιά όχι πάντα – στο διαζύγιο. Σε πολλές δυτικές χώρες το 50 % των γάμων καταλήγουν σε διαζύγιο και αυτό συνδυάζεται με δικαστήριο στο οποίο τα παιδία γίνονται μπαλάκι του πληγωμένου εγωισμού των γονιών που ερίζουν για την κηδεμονία τους και παράλληλα δημοσιοποιούν όλα τα οικογενειακά τους προβλήματα, σε αντίθεση με τους αρχαίους Έλληνες που έλεγαν ``τα εν οίκω μη εν δήμω΄΄.

Τελικά με οποίον γονιό και αν μείνουν τα παιδία, ακούγοντας τις κατηγόριες του – έστω και με έμμεσο τρόπο – προς τον άλλο γονιό, μαθαίνουν να απεχθάνονται τον άλλο γονιό. Υποσυνείδητα, όμως, απεχθάνονται και τους δυο τους γονείς. Όλα τα οικογενειακά προβλήματα και η αδιαφορία των γονιών οδηγεί στον ευνουχισμό των παιδιών και την μη λύση του οιδιπόδειου συμπλέγματος στο αγόρι ή του συμπλέγματος της Ηλέκτρας στο κορίτσι, αφού τα παιδία μισούν ή απεχθάνονται τους γονείς τους.

Το αποτέλεσμα είναι τα παιδία να μην βρίσκουν τον φυσιολογικό σεξουαλικό τους πρότυπο. Έτσι τα αγόρια που μισούν, ακόμα και υποσυνείδητα, την άκαρδη μητέρα τους καταλήγουν συχνά στην ομοφυλοφιλία ή γίνονται βιαστές, για να την εκδικηθούν (υποσυνείδητα) με την θηλυπρέπεια (και αυτή έχει σχέση με τον ευνουχισμό, αν θυμηθούμε τα πραγματικά ευνουχισμένα άτομα) ή με την κακοποίηση γυναικών (κάτι πολύ συνηθισμένο). Εξάλλου, πώς είναι δυνατόν να συνάψουν σχέση με το αντίθετο φύλο όταν μισούν τη μητέρα τους; Τα δε κορίτσια που μισούν – υποσυνείδητα – τον καταπιεστικό πατέρα τους συχνά γίνονται ομοφυλόφιλες ή ιερόδουλες, για να τον εκδικηθούν υποσυνείδητα.

Ο αναγνώστης ίσως να μην αντιλαμβάνεται πλήρως την έννοια της ασυνείδητης σκέψης που αναφέρθηκε παραπάνω. Θα γίνει μια μεγαλύτερη ανάλυση στο θέμα αυτό. Στην φράση ``ασυνείδητη σκέψη΄΄ το ``ασυνείδητη΄΄ προσδιορίζει τη σκέψη που δεν εισέρχεται στη συνείδησή μας άμεσα, δηλαδή δεν μας έρχεται στο νου, αλλά παρουσιάζεται με διαφόρους τρόπους, όπως στα όνειρα, στο λόγο, στα αστεία, στις παραδρομές του λόγου κτλ. Οι υποσυνείδητες σκέψεις εμπεριέχονται στο υποσυνείδητο που είναι το πρωτόγονο μέρος του εγκεφάλου μας, που πέρα από τα ένστικτα και τα ορμέμφυτα, εμπεριέχει και σκέψεις για πρόσωπα όπως οι γονείς μας κτλ.

Το υποσυνείδητο επηρεάζει τη σκέψη και την αντίληψη μας, τις αποφάσεις μας, τις σχέσεις μας με τους άλλους, το επάγγελμά μας, τα πολιτικά πιστεύω μας και γενικά τη ζωή μας. Για παράδειγμα ένα παραμελημένο παιδί, που υποσυνείδητα μισεί τους γονείς του για την έλλειψη αγάπης από μέρους τους, μπορεί όταν μεγαλώσει να γίνει στρατιωτικός ή πυγμάχος και πολιτικά να γίνει ακροδεξιός ή αναρχικός. Όσοι τρέφουν αρνητικά συναισθήματα για τους γονείς τους, είναι ευνουχισμένοι από αυτούς – από την παιδική τους ηλικία. Επίσης, πολλοί ευνουχισμένοι γίνονται ιερωμένοι ή ακολουθούν τον μοναστικό βίο στον οποίον η αγάπη του Θεού υποκαθιστά την γονική αγάπη...

Ο ευνουχισμός προκαλείται από αδιαφορία ή/και καταπίεση των παιδιών, έστω και αν το παιδί δεν αντιλαμβάνεται ότι τα ψυχολογικά του προβλήματα όπως το άγχος, καθώς και η επιθετικότητα που έχει οφείλονται στο γεγονός ότι υποσυνείδητα μισεί ή απεχθάνεται τους γονείς του ή τον γονέα του που του έδειξε αδιαφορία ή τον καταπίεσε και του άσκησε σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία. Αυτή η απέχθεια δεν μπορεί να εκφραστεί γιατί δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή (αντιδρά το Υπερεγώ για το οποίο έγινε παραπάνω αναφορά). Έτσι, τα αρνητικά συναισθήματα (μίσος ή απέχθεια) προς τον έναν ή τους δύο γονείς καταχωνιάζονται στο υποσυνείδητο. Όμως οι μηχανισμοί άμυνας, δηλαδή η απώθηση στο υποσυνείδητο, δεν είναι επαρκείς και έτσι τα αρνητικά συναισθήματα αποκαλύπτονται αλλοιωμένα στην συμπεριφορά του ατόμου, στα όνειρά του, στις σχέσεις του με τους άλλους και με το αντίθετο φύλο κτλ. Δηλαδή αλλοτριώνουν πλήρως την προσωπικότητά του.

Παράλληλα, ευνουχισμός είναι και όταν οι γονείς πιέζουν το παιδί τους να είναι τέλειο και να γίνει αυτό που οι ίδιοι δεν κατάφεραν. Προβάλλουν, δηλαδή, τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους στο παιδί τους. Έτσι, πιέζουν τον υιό τους – συχνά με όχι εμφανή τρόπο (αρκεί η έκφραση του προσώπου τους σε κάποια αποτυχία του) – να γίνει ο καλύτερος μαθητής, ο καλύτερος αθλητής, ο καλύτερος εραστής, επιτυχημένος επαγγελματίας, ο καλύτερος καλλιτέχνης (μουσικός, ηθοποιός) και γενικά να γίνει παντού πρώτος. Το ίδιο ισχύει και για την κόρη την οποία ο πατέρας ευνουχίζει περισσότερο. Τα παιδιά εκλαμβάνουν την παραπάνω πίεση ως ευνουχισμό. Τουλάχιστον, έτσι το αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλός τους!

Οι απωθημένες αρνητικές σκέψεις έρχονται στην επιφάνεια του συνειδητού και επειδή δεν μπορούν να περάσουν την σφαίρα της συνείδησης και να γίνουν αντιληπτές, γιατί αυτό θα προκαλούσε απίστευτη συναισθηματική ένταση στο άτομο που θα συνειδητοποιούσε ότι μισεί ή απεχθάνεται τους γονείς ή/και τα αδέλφια του. Έτσι, υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο το οποίο πάει να σκάσει σαν μπαλόνι από τις απωθημένες εμπειρίες και συναισθήματα που πλέον δεν μπορούν να παραμένουν καταχωνιασμένα και πιέζουν το συνειδητό για να βγουν στην επιφάνεια και να γίνουν αντιληπτά. Η σύγκρουση αυτή είναι που δημιουργεί τα προβλήματα.

Η σύγκρουση αυτή δημιουργεί άγχος, γιατί δημιουργούνται τα συναισθήματα του φόβου και της επιθετικότητας. Αν και αντίθετα, τα συναισθήματα αυτά πάνε μαζί, αφού σε όλα τα ζώα ο κίνδυνος και το άγχος (στην συγκεκριμένη περίπτωση η σύγκρουση προάγει το άγχος) οδηγούν στον πόλεμο της αιτίας που τα προκαλεί ή στην φυγή, την υποχώρηση. Ο πόλεμος είναι η επιθετικότητα που σήμερα ασυνείδητα είναι τυφλή (δεν θα μπορούσε για κοινωνικούς λόγους να ήταν ως προς την αιτία τους, δηλαδή ως προς τους γονείς) και η φυγή, δηλαδή ο φόβος που σχετίζεται με τον φόβο που αισθάνεται κάθε παιδί που δεν δέχθηκε αγάπη και προστασία από τους γονείς του.

Όταν το άγχος από την παραπάνω σύγκρουση συνειδητού και υποσυνειδήτου γίνει υπερβολικό, τότε έχουμε νεύρωση που οδηγεί σε ψυχοσωματικά συμπτώματα (σωματικά συμπτώματα που οφείλονται σε ψυχολογικά αίτια) όπως ταχυκαρδία, τσιμπήματα στο στήθος, ``φτερουγίσματα΄΄ στην καρδιά, πάρα πολύ σπάνια προκάρδιο άλγος (πόνος στην καρδιά), ταχύπνοια, υπεραερισμός, εφίδρωση, αϋπνία, αναγωγές από παλινδρόμηση του γαστρικού περιεχομένου, καούρα, σφίξιμο στο στομάχι, τραύλισμα, ξηροστομία, σπαστική κολίτιδα ή αλλιώς σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου (αέρια στο έντερο), ``κόμπο στο λαιμό΄΄, σιελόρροια, συχνουρία, έκζεμα, κνίδωση, οσφυαλγία, σεξουαλικά προβλήματα (δυσπαρευνία – δηλαδή πόνος κατά την συνουσία, ``ψυχρότητα΄΄ στο σεξ και ανοργασμικότητα στην γυναίκα, δυσκολία στύσης στον άνδρα), ζαλάδες, πονοκέφαλοι κ.α.

Η παραπάνω σύγκρουση, εξαιτίας της νεύρωσης που αναπτύσσεται, δημιουργεί και ψυχολογικά συμπτώματα με κυριότερο την ιδιοψυχαναγκαστική διαταραχή που είναι η μανία να κάνουμε επανειλημμένως με ιεροτελεστία μια πράξη όπως το πλύσιμο των χεριών ή το κλείσιμο ενός διακόπτη ή το ανούσιο μέτρημα για παράδειγμα των φύλλων ενός φυτού ή των πλακών ενός πεζοδρομίου ή των σκαλοπατιών, καθώς και η μανία για τάξη και καθαριότητα. Άλλο σύνηθες σύμπτωμα είναι το σφίξιμο και ενίοτε το δάγκωμα των χειλιών, το δάγκωμα των νυχιών, καθώς και το νευρικό τικ με παραδείγματα: το ανασήκωμα του ώμου, το συνεχές ανοιγοκλείσιμο των ματιών, οι συσπάσεις των μυών του προσώπου και το τίναγμα του κεφαλιού και του κορμού.

Άλλα ψυχολογικά συμπτώματα στη νεύρωση είναι οι κρίσεις πανικού, η υστερία, η κλειστοφοβία (φοβία σε κλειστούς χώρους όπως ο ανελκυστήρας), η αγοραφοβία (το άγχος και ο φόβος που νιώθει το άτομο όταν βρίσκεται σε κάποιον πολυσύχναστο χώρο) και άλλες φοβίες (αραχνοφοβία, φοβία πτήσης με αεροπλάνο ή ταξιδιού με πλοίο, υψοφοβία και άλλες) που συνήθως σχετίζονται με τραυματικά παιδικά βιώματα, η δυσθυμία (η κακή ψυχολογική διάθεση), η κυκλοθυμία (22), η υπερακουσία (έντονη η αίσθηση της ακοής – συνήθης στους νευρωτικούς μεσήλικες και στους ηλικιωμένους που με το παραμικρό καλούν την αστυνομία για διατάραξη της κοινής ησυχίας), ο φόβος του θανάτου και των ασθενειών (αυτό οδηγεί το άτομο στο να είναι υποχόνδριο), οι ψευδοψευδαισθήσεις (φαντασιώδεις αντιλήψεις χωρίς εξωτερικό αίτιο ή αντικείμενο), οι εφιάλτες και τα αλληγορικά όνειρα, το άγχος, η κούραση και η υπνηλία μετά το πρωινό ξύπνημα (η υπνηλία μπορεί να κρατήσει για όλη τη μέρα), οι πολλές ώρες ύπνου (το άτομο αν δεν εργάζεται ξυπνάει αργά το μεσημέρι) και ο διαταραγμένος ύπνος (το άτομο κλείνει τα μάτια του άλλα από το άγχος δεν κοιμάται), η αϋπνία, η κατάθλιψη, η αδικαιολόγητη ευφορία, η επιθετικότητα, η υπερκινητικότητα (το άτομο κουνάει νευρικά τα πόδια του και γενικά να κινείται όλη την ώρα) κ.α. Σχετικά με την υπερκινητικότητα, η κίνηση είναι μηχανισμός άμυνας για να διασπά την προσοχή από την σύγκρουση συνειδητού – υποσυνειδήτου. Ομοίως και τα νευρικά τικ.

Επίσης, η νεύρωση από τη σύγκρουση συνειδητού και υποσυνειδήτου οδηγεί και σε σωματοψυχικά προβλήματα (σωματικά προβλήματα τα οποία οφείλονται σε ψυχολογικά συμπτώματα) όπως είναι το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου, η υπέρταση, το έλκος, η ημικρανία, ο διαβήτης, οι ρευματοπάθειες και τα συστηματικά νοσήματα (για παράδειγμα ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος και η ψωριασική αρθρίτιδα), η ελκωτική κολίτιδα, η αλλεργική ρινίτιδα, το αλλεργικό άσθμα, το αλλεργικό έκζεμα, η κνίδωση, η παχυσαρκία, η ψωρίαση και πολλά άλλα στα οποία περιλαμβάνονται ο καρκίνος καθώς και οι καρδιοπάθειες.

Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα είναι η κρίση του θεσμού της οικογενείας που σχετίζεται κυρίως με την ευκολία που διαλύονται οι οικογένειες, κάτι αδιανόητο για τις παλιές αυστηρές – κλειστές – κοινωνίες. Η κρίση αυτή σχετίζεται και με την αδιαφορία ή την καταπίεση των γονέων προς τα τέκνα τους. Σε ότι αφορά την αδιαφορία των γονέων προς τα παιδιά τους, αυτή είναι εξαιρετικά συνήθης, μιας και οι γονείς αφιερώνουν ελάχιστο χρόνο για να δουν και να ακούσουν τα προβλήματά τους. Τεραστία είναι και η ευθύνη της πολιτείας η οποία δεν φρόντισε να δημιουργήσει γονείς γαλουχημένους με ηθικές και διανοητικές αρετές (κυρίως τις πρώτες). Έχουμε φτάσει σε σημείο οι άνθρωποι να αναβάλλουν την δημιουργία οικογένειας για το απώτερο μέλλον, προς χάριν της καριέρας τους. Αλλά και όταν κάνουν οικογένεια, πάλι η καριέρα υπερέχει …

Η κρίση της οικογένειας εκφράζεται χαρακτηριστικά με τον τεράστιο αριθμό των διαζευγμένων (ουσιαστικά διαλυμένων) οικογενειών σήμερα. Σε πολλές δυτικές χώρες σχεδόν οι μισοί γάμοι καταλήγουν σε διαζύγιο!!! Στις μονογονεϊκές οικογένειες (παιδί ή παιδιά που ζουν με τον ένα τους γονέα) των χωρισμένων γονιών, δυστυχώς τα παιδιά μεγαλώνουν με ψυχολογικά προβλήματα, αφού το οιδιπόδειο σύμπλεγμα στο αγόρι ή το αντίστοιχο σύμπλεγμα της Ηλέκτρας στο κορίτσι παραμένει άλυτο (ακόμα και σε παιδιά που είναι έφηβοι όταν οι γονείς τους χωρίζουν) για πάντα, εκτός και αν κάνουν υποστηρικτική ψυχοθεραπεία σε κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο.

Σε περίπτωση που το διαζύγιο καταλήξει στις αίθουσες των δικαστηρίων για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός των γονιών που ο καθένας θέλει να πάρει υπέρ του το διαζύγιο ή/και την κηδεμονία, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Ο ευνουχισμός των παιδιών γίνεται ακόμα πιο έντονος, γεγονός που τα οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερα ψυχολογικά προβλήματα. Ανάλογα με τον γονέα που μένουν τα παιδιά, τελικά απεχθάνονται τον άλλον γονέα ακούγοντας συνεχώς κακολογίες για αυτόν.

Ουσιαστικά, οι περισσότεροι γονείς είναι τόσο άχρηστοι (συνήθως γιατί και οι ίδιοι είναι τέκνα προβληματικών οικογενειών) που στο δικαστήριο και για την διατροφή χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως μπαλάκι. Από την άλλη, το πλέον ηλίθιο είναι τα παιδιά να ζουν σε μια προβληματική οικογένεια, αφού όχι μόνον η συμβατική συμβίωση για τα παιδιά δεν τα προφυλάσσει από ψυχολογικά προβλήματα, αλλά τουναντίον τα οδηγεί κατευθείαν σε αυτά. Το διαζύγιο είναι τότε ``αναγκαίο κακό΄΄ (επί τη ευκαιρία, αυτήν την φράση είχε πει ο Άγιος Χρυσόστομος για τη γυναίκα).

Επίσης, τελείως λανθασμένο είναι το παιδί να περνάει τις γιορτές και άλλες μέρες με τους δύο χωρισμένους γονείς τους που συναντούνται και περνάνε μια ή περισσότερες μέρες με το παιδί τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να μην είχαν χωρίσει! Τότε, η συναισθηματική ένταση και ο ευνουχισμός του παιδιού είναι ακόμα μεγαλύτερα, αφού το παιδί περιμένει από τους γονείς του να ξανασμίξουν και θέλει το ίδιο να τους ξαναενώσει... Όταν το παιδί διαπιστώνει ότι όλα είναι μια καλοστημένη θεατρική παράσταση των γονιών του, τότε αισθάνεται υποσυνείδητη απέχθεια προς αυτούς και ευνουχίζεται ακόμα περισσότερο.

Στις χωρισμένες οικογένειες, όταν το αγόρι μένει με τον πατέρα δεν έχει την στοργή της μητέρας, αλλά την αυστηρότητα και τον ευνουχισμό του πατέρα. Όταν μένει με την μητέρα του τον ευνουχίζει και κακολογεί, ενίοτε και έμμεσα, τον πατέρα του. Επίσης, δεν έχει το αντρικό πρότυπο του πατέρα με το οποίο θα ταυτιστεί, σύμφωνα με το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Από την άλλη, όταν το κορίτσι μένει με τον πατέρα δεν έχει την στοργή της μάνας, αλλά την καταπίεση και τον ευνουχισμό του πατέρα ο οποίος και αυτός, ενίοτε έμμεσα, κακολογεί την μητέρα της. Επίσης, δεν έχει το πρότυπο της γυναίκας στο πρόσωπο της μητέρας με το οποίο θα ταυτιστεί, σύμφωνα με το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας. Όταν μένει με την μητέρα της πάλι ευνουχίζεται, αφού έχει την καταπίεση της μητέρας και την ανασφάλεια από την έλλειψη της πατρικής προστασίας.

Τα ευνουχισμένα παιδιά χωρισμένων γονιών και γενικότερα τα ευνουχισμένα παιδιά που δέχθηκαν την καταπίεση ή/και την αδιαφορία των γονιών τους, δυστυχώς, αν δεν υποστούν ψυχοθεραπεία είναι ακατάλληλα να κάνουν οικογένεια, γιατί θα μεταφέρουν τα άλυτα συμπλέγματά τους στον σύντροφό τους και στα παιδιά τους τα οποία ευνουχίζουν. Επίσης, ο γάμος τους συνήθως καταλήγει σε διαζύγιο.

Τα προβλήματα στην οικογένεια αρχίζουν όταν το παιδί είναι μικρό, πολλά χρόνια πριν το διαζύγιο (αν έλθει). Αλλά και η άποψη να μην χωρίζουν οι γονείς για το δήθεν καλό των παιδιών είναι ανόητη. Στις περισσότερες οικογένειες οι γονείς καταπιέζουν τα παιδιά τους, τα ευνουχίζουν. Συχνές είναι και οι περιπτώσεις σωματικής ή/και σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών. Πάντως, ακόμα και τα συνεχή ``μη΄΄ και ``πρέπει΄΄ των γονέων (ιδίως κατά την πρώιμη παιδική ηλικία) μπορεί και αυτά να γίνουν ευνουχιστικά ως προς το τέκνο τους, όταν οι εντολές των γονέων γίνονται με επιβλητικό και δεσποτικό τρόπο.

Από την άλλη, είναι τελείως λανθασμένη η τάση μερικών γονέων να αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν ότι θέλουν, γιατί ο ρόλος της οικογένειας είναι να παρέχει κανόνες και να κοινωνικοποιεί ομαλά το παιδί, ώστε αργότερα να προσαρμοστεί στην σκληρή κοινωνία. Σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό, οι τιμωρίες των παιδιών σε κάποιο παράπτωμά τους είναι επιβεβλημένες, αρκεί να μην γίνονται με την χρήση υπερβολικής βίας (ένα απλό χαστούκι ή ο περιορισμός στο δωμάτιο αρκούν), να μην γίνονται για ασήμαντη αφορμή, να μην γίνονται μεροληπτικά σε σχέση με τα άλλα αδέλφια και να μην γίνονται με ευνουχιστικό τρόπο που να υποτιμάει το παιδί, ιδίως μπροστά στους άλλους.

Τα παιδιά που μεγάλωσαν σε αρνητικό και ευνουχιστικό οικογενειακό περιβάλλον στιγματίζονται με ψυχολογικά προβλήματα τα οποία κουβαλούν σε όλη τους τη ζωή, ακόμα και αν κάνουν ψυχανάλυση η οποία συνήθως τα μετριάζει, αλλά ποτέ δεν απαλείφει τις ουλές της ψυχής. Τα ψυχολογικά αυτά προβλήματα ευθύνονται για όλα τα κοινωνικά προβλήματα: την βία, τα εγκλήματα, την πορνεία, τα ναρκωτικά, τον αλκοολισμό, την ομοφυλοφιλία, την ένταξη σε συμμορίες, την κρίση στον θεσμό της οικογένειας, τα σεξουαλικά προβλήματα, τον σατανισμό κτλ.

Στις δυτικές χώρες, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα στις οικογένειες υπήρχαν πολλά παιδιά, σήμερα η πλειοψηφία των οικογενειών έχει δύο παιδιά ή μόνον ένα παιδί – συνήθως καλομαθημένο. Από ψυχοδυναμικής άποψης, είναι τελείως λάθος οι γονείς να κάνουν μονάχα ένα παιδί, γιατί τα μοναχοπαίδια πάντα έχουν μια ιδιαίτερη ψυχολογία. Η κλασσική δικαιολογία στο ερώτημα γιατί οι γονείς κάνουν μόνο ένα παιδί, είναι ότι δεν έχουν λεφτά να αναθρέψουν παραπάνω από ένα παιδί. Δηλαδή ακόμα και τα παιδιά κοστολογούνται!!!

Και όμως, στις φτωχές χώρες οι οικογένειες έχουν πολλά παιδιά που φροντίζουν την οικονομία του οίκου και τους γονείς τους. Η μη γέννηση πολλών παιδιών στις χώρες της Δύσης έχει ως αποτέλεσμα ο πληθυσμός να έχει λιγότερους νέους. Δυστυχώς αυτό είναι πρόβλημα για την δημοκρατία, γιατί ο γηρασμένος πληθυσμός με την οπισθοδρομική, συντηρητική και αρτηριοσκληρωτική νοοτροπία του καθορίζει την τύχη της χώρας. Επίσης, ευθύνεται για την αιμορραγία της οικονομίας του κράτους που δίνει τεράστια ποσά σε συντάξεις … Με την άνοδο του προσδόκιμου επιβιώσεως (16) στα 120 χρόνια το συνταξιοδοτικό και το ασφαλιστικό πρόβλημα θα γίνουν τεράστιος βραχνάς για τις οικονομίες των χωρών.

ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ

Αυτός που μίλησε για το περίφημο συλλογικό ασυνείδητο ήταν ο Καρλ Γιούνγκ (8). Το συλλογικό ασυνείδητο σχετίζεται με μοτίβα που υπάρχουν στη σκέψη μας και που ανάγονται στη μυθολογία, στην ιστορία ή στην προϊστορία, δηλαδή είναι αρχέτυπα μοτίβα. Υπάρχουν σε όλους τους λαούς. Μάλιστα, η μετάδοση του ελληνικού πολιτισμού ήταν τέτοια που τα αρχαιοελληνικά μοτίβα έχουν περάσει σχεδόν σε όλους τους λαούς!!! Αυτό είναι εμφανές για κάποιον που έχει διαβάσει την ελληνική μυθολογία και γενικά γνωρίζει τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική λαογραφία.

Το συλλογικό ασυνείδητο με απλά λόγια είναι τα αρχέτυπα μοτίβα που επαναλαμβάνονται κυρίως στα όνειρα – όπως για παράδειγμα το μοτίβο της θάλασσας. Παράλληλα, τα μοτίβα αυτά παρουσιάζονται στο γραπτό και προφορικό λόγο, στην τέχνη και γενικά παρουσιάζονται σε κάθε μορφή ανθρώπινης έκφρασης. Είναι γεγονός ότι το συλλογικό ασυνείδητο είναι πιο εμφανές σε άτομα που είχαν υποστεί την καταπίεση ή/και την αδιαφορία των γονιών τους και γενικά σε άτομα με ψυχολογικά και ψυχοσωματικά προβλήματα.

Το συλλογικό ασυνείδητο είναι εμφανέστατο στα νευρωτικά άτομα. Εμφανέστατο, όμως, μόνον για τους ειδικούς ψυχιάτρους και ψυχολόγους που αποδέχονται τις απόψεις του Γιούνγκ και μπορούν να διακρίνουν τα μοτίβα τα οποία είναι δεν είναι ευδιάκριτα στην καθημερινή ζωή από τον μη ειδικό. Τα μοτίβα αυτά φαίνονται και κατά την ύπνωση και φυσικά στην ψυχανάλυση.

Θα αναφερθεί ένα παράδειγμα του συλλογικού ασυνειδήτου. Κάποιο αγόρι που δεν δέχτηκε την στοργή της μητέρας του η οποία χώρισε με τον πατέρα έχει υποσυνείδητα αρνητικά συναισθήματα για αυτήν, δηλαδή απέχθεια που μπορεί να φθάσει στο μίσος. Φυσικά, τα συναισθήματα αυτά είναι υποσυνείδητα. Εμφανίζονται στις παραδρομές του λόγου, με ψυχολογικά προβλήματα (άγχος – νεύρωση), με ψυχοσωματικά συμπτώματα (αέρια στο έντερο, ταχυκαρδίες, κρίσεις πανικού), στις πολιτικές του προτιμήσεις (μπορεί να υποστηρίζει ακραίες πολιτικές ομάδες), στην επιλογή του επαγγέλματός του (μπορεί να γίνει ιατρός για να προσφέρει στους άλλους την αγάπη που δεν δέχθηκε), στην τέχνη (χρησιμοποιεί μητρικά και φαλλικά σύμβολα που δείχνουν την μη λύση του οιδιποδείου συμπλέγματος) και γενικά παντού.

Τα παραπάνω δείχνουν την σύγκρουση του συνειδητού με το υποσυνείδητο που περιέχει όλες τις απωθημένες εμπειρίες και συναισθήματα που προσπαθούν να βγουν στην επιφάνεια, αλλά τα εμποδίζει το υποσυνείδητο, γιατί αν βγουν θα προκαλέσουν μεγάλη συναισθηματική ένταση στο άτομο.

Στο παραπάνω παράδειγμα το αγόρι θα ονειρευτεί το μοτίβο της θάλασσας το οποίο συμβολίζει την μητέρα. Κατά τον Γιούνγκ η μορφή της θάλασσας δείχνει και την εναλλαγή των συναισθημάτων του ατόμου. Στο παράδειγμά μας η ήρεμη θάλασσα δείχνει την προσκόλληση του αγοριού στο πρότυπο της ιδανικής – στοργικής μητέρας που δεν γνώρισε. Οι δίνες και η ταραγμένη θάλασσα δείχνουν την σύγκρουση του ατόμου και τα αρνητικά συναισθήματα που, συνήθως αλλοιωμένα από το συνειδητό, απελευθερώνονται στα όνειρα.

Το αγόρι αυτό μπορεί να ονειρευτεί μια νεράιδα που συμβολίζει την μητέρα του (την ιδανική μητέρα ή την ίδια την μητέρα του με την ιδανική της μορφή). Το μοτίβο της νεράιδας είναι αρχέγονο και ανάγεται στην αρχαιοελληνική μυθολογία (νύμφες), αλλά και στους μύθους και τις παραδόσεις όλων των κρατών. Τα αρχέγονα και αρχέτυπα μοτίβα που σχετίζονται με την ιστορία, την προϊστορία, την μυθολογία και τις παραδόσεις έχουν περάσει με το γραπτό και τον προφορικό λόγο στις σημερινές γενεές, μέσω των γονέων, του σχολείου και της κοινωνίας, δηλαδή μέσω των φορέων κοινωνικοποίησης.

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Στα όνειρα διακρίνονται οι απωθημένες εμπειρίες (όπως η σωματική, η σεξουαλική και η ψυχολογική βία που εδέχθη το άτομο), τα αρνητικά συναισθήματα (μίσος ή απέχθεια) προς τους γονείς, τα αδέλφια και άλλα άτομα, καθώς και πολλές καθημερινές εμπειρίες και βιώματα του παρελθόντος. Τα όνειρα δεν αποκαλύπτουν ξεκάθαρα το υποσυνείδητο. Τα όνειρα εμπεριέχουν τις απωθημένες σκέψεις και εμπειρίες που είναι θαμμένα στο υποσυνείδητο και απελευθερώνονται στα όνειρα και σε άλλες εκφάνσεις (παραδρομές του λόγου, στο γραπτό και στον προφορικό λόγο, στην τέχνη και γενικά σε κάθε έκφανση της ζωής).

Τα όνειρα δεν εμπεριέχουν αυτούσια τα βιώματα και τα συναισθήματα που είναι καταχωνιασμένα στο υποσυνείδητο του εγκεφάλου και δημιουργούν σύγκρουση και νεύρωση όταν προσπαθούν να βγουν στην επιφάνεια, στην σφαίρα του συνειδητού. Προαναφέρθηκε πως ο μηχανισμός απώθησης των αρνητικών συναισθημάτων και εμπειριών δεν είναι επαρκής. Έτσι, οι απωθημένες εμπειρίες βγαίνουν στην επιφάνεια και δημιουργούν άγχος, νεύρωση, νευρικό τικ και ψυχοσωματικά προβλήματα.

Το συνειδητό, όμως, έχει και το ίδιο έναν μηχανισμό άμυνας που είναι η αλλοίωση των απωθημένων εμπειριών και συναισθημάτων που βγαίνουν στην επιφάνεια. Η αλλοίωση αυτή οδηγεί τον εγκέφαλο στην δημιουργία συμβόλων, μοτίβων και άλλων στοιχείων που είναι αναγνωρίσιμα από το υποσυνείδητο. Πλην, όμως, δεν γίνονται αντιληπτά από το άτομο (δηλαδή από το συνειδητό), εκτός αν κάνει ψυχανάλυση. Πάντως, όπως και να έχει το ζήτημα, το άτομο αισθάνεται άγχος εξαιτίας της σύγκρουσης μεταξύ συνειδητού και υποσυνειδήτου.

Οι απωθημένες εμπειρίες και συναισθήματα απελευθερώνονται από το υποσυνείδητο στα όνειρα, όμως εμφανίζονται αλλοιωμένα από το συνειδητό. Έτσι, εμφανίζονται με την μορφή ενός αλληγορικού ονείρου και με διάφορα σύμβολα. Τα σύμβολα αυτά είναι φαλλικά (παραπέμπουν στον φαλλό) και μητρικά (παραπέμπουν στην μητέρα και στην μήτρα). Για παράδειγμα η θάλασσα συμβολίζει την μήτρα και άρα την μητέρα (ας θυμηθούμε τους κόλπους της θάλασσας). Τα μυτερά και αιχμηρά σύμβολα (ψάρι, σπαθί, ραβδί, φίδι), καθώς και τα πουλιά (καναρίνι, σπουργίτι και άλλα μικρά πουλιά – δεν είναι τυχαίο πως στη Ελλάδα το πέος ονομάζεται και ``πουλί΄΄) συμβολίζουν το πέος, δηλαδή τον ευνουχισμό.

Στα όνειρα τα δένδρα και το πράσινο συμβολίζουν την ζωή, η γυναίκα συμβολίζει συχνά την μητέρα και ο άνδρας τον πατέρα (ακόμα και αν δεν μοιάζουν στο όνειρο με τους γονείς), οι βράχοι συμβολίζουν την δυσκολία και την συναισθηματική ένταση, το παιδί και το μωρό συμβολίζει το άτομο στην παιδική του ηλικία, οι διάφορες κοιλότητες συμβολίζουν την μήτρα, η αμμουδιά συμβολίζει τον έρωτα, το στήθος (αντρικό ή γυναικείο) και τα μπράτσα συμβολίζουν την μητέρα, η ηλικιωμένη γυναίκα μπορεί να συμβολίζει τη γιαγιά, η γυναίκα που κρατά ένα παιδάκι μπορεί να συμβολίζει τη μητρότητα κτλ. Τα γεννητικά όργανα στο όνειρο, ιδίως αν είναι παιδικά, δείχνουν τον ευνουχισμό του ατόμου κατά την παιδική του ηλικία. Ομοίως και τα γυμνά παιδιά / γονείς / αδέλφια δείχνουν τον ευνουχισμό του ατόμου.

Στα όνειρα παρουσιάζονται συχνά ομοφυλοφιλικές τάσεις όπως ομοφυλοφιλικές ερωτικές επαφές ή γυμνά άτομα του ιδίου φύλου (σημάδι ευνουχισμού του ατόμου από τους γονείς του), εικόνες βίας, καταστροφής και σκοτωμοί (υποσυνείδητη εκδίκηση των κακών γονιών) και αιμομικτικές επαφές με κάποιο από τα αδέλφια. Η αιμομιξία με τα αδέλφια στα όνειρα δείχνει συνήθως την υποσυνείδητη αντιπαλότητα εξαιτίας της ανταγωνιστικής σχέσης των αδελφών, αν και στην πραγματικότητα η αιμομιξία είναι αρχέγονο ένστικτο που καταπιέστηκε από την κοινωνία (οι αιμομιξίες ήταν συχνές στις πρωτόγονες και στις αρχαίες κοινωνίες).

Το συνειδητό αλλάζει και αλλοιώνει το περιεχόμενο του ονείρου στο οποίο γίνεται προσπάθεια να αποκαλυφθούν απωθημένες στο υποσυνείδητο εμπειρίες και συναισθήματα, γιατί η αποκάλυψη αυτή θα επιφέρει απίστευτη συναισθηματική ένταση στο άτομο. Για παράδειγμα ένα αγόρι που μισεί υποσυνείδητα την μητέρα του που ήταν καταπιεστική και αδιάφορη προς αυτό μπορεί να ονειρευτεί ότι βρίσκεται σε μια κηδεία και όταν ανοίγει την κάσα βλέπει το νεκρό σώμα μιας γυναίκας που φυσικά συμβολίζει την μητέρα του.

Το άτομο αυτό μπορεί επίσης να ονειρευτεί ότι περιθάλπει ένα πληγωμένο ή άρρωστο μωρό ή παιδί ή βρίσκει ένα έκτρωμα ή ένα σκοτωμένο μωρό ή παιδί. Φυσικά, το πληγωμένο ή σκοτωμένο μωρό ή παιδί συμβολίζει το ίδιο το άτομο που ως παιδί πληγώθηκε ψυχικά (ενίοτε και σωματικά) από τους γονείς του. Άλλοτε, το συνειδητό μπορεί να χάσει τον έλεγχο μέσω της αλλοίωσης των ονείρων και το άτομο μπορεί να ονειρευτεί ότι χτυπάει ή έχει φραστική διαμάχη με τον πατέρα του ή την μητέρα του ή και τους δύο.

Μια παραποιημένη μορφή είναι να έχει μια φραστική διαμάχη ή να ξυλοκοπάει κάποιο άλλο άτομο στο όνειρο. Το άτομο που υφίσταται την βία στο όνειρο συμβολίζει τον κακό γονέα. Η εκδίκηση των αδιάφορων και/ή καταπιεστικών γονέων μπορεί να γίνει γενικά με εικόνες βίας. Δηλαδή πάλι το συνειδητό αλλοιώνει τα αρνητικά συναισθήματα και το άτομο ονειρευόμενο μια εικόνα βίας (σκοτωμοί, αλύπητο ξυλοκόπημα) και εικόνες θανάτου (ζόμπι, σκοτωμοί, πτώματα) έχει μικρότερη συναισθηματική ένταση από το να ονειρεύεται την άσκηση βίας ή ακόμα και την εκτέλεση των γονιών του που το ευνούχισαν. Ενίοτε, η εικόνα βίας και θανάτου μπορεί να αφορά και το ίδιο το άτομο που ονειρεύεται ότι τον χτυπούν ή τον σκοτώνουν ή ότι παθαίνει μια σοβαρή αρρώστια όπως έμφραγμα ή έχει καρκίνο. Όλα αυτά είναι ένδειξη ευνουχισμού και το άτομο σκοτώνοντας τον εαυτό του εκδικείται υποσυνείδητα τους κακούς γονείς του.

Στο όνειρο εμφανίζεται και λεκτικός συμβολισμός μέσω παραφθαρμένων λέξεων ή λέξεων συμβόλων. Για παράδειγμα το άτομο που υποσυνείδητα απεχθάνεται τον αδελφό του που καπνίζει χασίς μπορεί να ονειρευτεί ένα χοντρό μαύρο σκουλήκι που εισβάλει στο δωμάτίο του. Το σκουλήκι αυτό είναι ο συμβολισμός του αδελφού του. Το ότι είναι μαύρο σχετίζεται με το γεγονός ότι στην ελληνική αργό των νέων ``μαύρη΄΄ είναι το χασίς (το φυτό ινδική κάνναβις το οποίο καπνίζουν). Το χοντρό σκουλήκι είναι φαλλικό σύμβολο, δηλαδή συμβολίζει το πέος (εδώ έχουμε πέος γιατί το όνειρο αναφέρεται στον αδελφό). Το τελευταίο στην συγκεκριμένη περίπτωση σχετίζεται και με την αιμομικτική και την ανταγωνιστική σχέση μεταξύ των αδελφών που θα αναλυθεί σε επόμενο κεφάλαιο.

Στο όνειρο μπορεί να έχουμε και συμβολικές λέξεις με αναγραμματισμό. Δηλαδή ένα όνομα ή μια λέξη που ανάγει στα παιδικά – οικογενειακά βιώματα μπορεί να εμφανίζεται με αναγραμματισμό, δηλαδή μετάθεση γραμμάτων σε μια λέξη ή λέξεων σε μια φράση. Για παράδειγμα η περιοχή ``Μάνη΄΄ ως αναγραμματισμός εμφανίζεται ``νήμα΄΄! Ο αναγραμματισμός και γενικά η παραφθορά λέξεων και φράσεων και η ύπαρξη συμβόλων, πέρα από τα όνειρα, χαρακτηρίζει και το λόγο του ανθρώπου.

Συνήθως στα όνειρα εκφράζεται το συναίσθημα φόβου και ανασφάλειας του ατόμου που δεν δέχθηκε την αγάπη των γονιών του, αλλά δέχθηκε την αδιαφορία ή/και την καταπίεσή τους. Η ανασφάλεια και ο φόβος στο άτομο αυτό εκφράζονται γενικότερα στη ζωή του. Έτσι, μπορεί συνεχώς να κλειδαμπαρώνει την πόρτα του διαμερίσματός του, να καλεί την αστυνομία για ασήμαντη αφορμή, να είναι υποχόνδριος και να έχει ψυχοσωματικά προβλήματα (σωματικά συμπτώματα που οφείλονται σε ψυχολογικά αίτια) που τον οδηγούν στον ιατρό και στο νοσοκομείο, να έχει κάποια έντονα φιλική σχέση με κάποιο ζευγάρι ή άτομο (συνήθως ηλικιωμένο) σε γειτονικό διαμέρισμα που του θυμίζει υποσυνείδητα τους γονείς του κ.ο.κ.

Στα όνειρα ο φόβος και η ανασφάλεια παρουσιάζονται συχνά με εικόνες καταστροφής, βίας και θανάτου. Για παράδειγμα το άτομο μπορεί να ονειρευτεί ότι βλέπει ένα αεροπλάνο να πέφτει σε κάποιο βουνό (το αεροπλάνο συμβολίζει το πέος και το βουνό την συναισθηματική ένταση και ανασφάλεια). Στο όνειρο αυτό το άτομο που βλέπει την πτώση του αεροπλάνου καλεί τηλεφωνικά την αστυνομία, την πυροσβεστική και το ασθενοφόρο, αλλά δεν απαντάνε στο τηλέφωνο ή το τηλέφωνο δεν λειτουργεί. Αυτά συμβολίζουν την ανασφάλεια και την έλλειψη ψυχολογικής βοήθειας.

Το τηλέφωνο στο όνειρο μπορεί να μην λειτουργεί ή να μην απαντάει όταν το άτομο καλεί την αστυνομία γιατί αντελήφθη κλέφτες στο σπίτι του ή όταν καλεί ασθενοφόρο για κάποια ξαφνική ασθένεια του ιδίου ή άλλου ατόμου. Το άτομο, επίσης, μπορεί να ονειρευτεί ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι (συνήθως μοιάζει με το πατρικό του ή είναι το σπίτι που διαμένει, αλλά έχει στοιχεία από το πατρικό του σπίτι) και το βράδυ μπαίνουν ή προσπαθούν να μπουν ληστές. Επίσης, μπορεί να ονειρευτεί ότι κάποιο άτομο στον δρόμο παθαίνει μια αιφνίδια ασθένεια, για παράδειγμα σωριάζεται στο έδαφος έπειτα από έμφραγμα ή μπορεί το άτομο να ονειρευτεί ότι το ίδιο παθαίνει μια αιφνίδια ασθένεια.

Μπορεί το άτομο να ονειρευτεί ότι το κυνηγούν να το σκοτώσουν ή ότι το χτυπούν. Όλα τα παραπάνω είναι ενδείξεις ανασφάλειας, συνήθως από κάποιο προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον. Στα όνειρα αυτά φαίνεται και το ψυχολογικό αδιέξοδο του ατόμου που δεν έχει καμία βοήθεια, κανένα έρεισμα. Συχνά, αυτά τα όνειρα αγωνίας είναι που γίνονται εφιάλτες και μας ξυπνούν το βράδυ ή μας κάνουν να είμαστε αγχωμένοι και ταραγμένοι όταν ξυπνήσουμε το πρωί, χωρίς να καταλαβαίνουμε τον συμβολισμό του ονείρου του οποίου, εξάλλου, ελάχιστο (έως καθόλου) μέρος ενθυμούμαστε.

Τα όνειρα χαρακτηρίζονται από απίστευτη πολυπλοκότητα και μόνον ο ψυχίατρος ή ο ψυχολόγος μπορούν να τα αναλύσουν σωστά. Συνήθως τα όνειρα εμπεριέχουν τα βιώματα της ημέρας που πέρασε και τα οποία επεξεργάζεται ο εγκέφαλος. Συχνά, τα όνειρα με τα βιώματα της ημέρας που πέρασε εμπεριέχουν και συμβολισμούς και τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος, σε σημείο παρουσιάζονται πλήρως αλλοτριωμένα.

Εμπειρίες και συναισθήματα του παρελθόντος αναμειγνύονται με τις εμπειρίες της ημέρας που πέρασε. Για παράδειγμα κάποιος που είχε μια τηλεφωνική διένεξη με τους γονείς του μπορεί το βράδυ να ονειρευτεί ένα τηλέφωνο. Επίσης, ένας μαθητής μπορεί το βράδυ να ονειρευτεί ότι διαπληκτίστηκε με τον καθηγητή του στην ίδια αίθουσα που το πρωί έκανε μάθημα. Ο διαπληκτισμός με τον καθηγητή συμβολίζει την εκδίκηση του καταπιεστικού ή/και αδιάφορου πατέρα.

Το σίγουρο είναι ότι τα όνειρα χαρακτηρίζονται από απίστευτη πολυπλοκότητα, ακολουθώντας την χαοτική κατάσταση που λειτουργεί ο εγκέφαλος. Για παράδειγμα κάποιος άνδρας μπορεί να ονειρευτεί ότι χτυπάει το κουδούνι του διπλανού διαμερίσματος, του ανοίγει μια γυναίκα και τον καλωσορίζει στο σπίτι της που μπορεί να μοιάζει με το πατρικό του και μέσα στο σπίτι συναντά ένα παιδί ή μωρό που μπορεί να είναι άρρωστο. Στο όνειρο αυτό η γειτόνισσα είναι η μητέρα του άνδρα, το σπίτι της που μοιάζει με το πατρικό ανάγει στα παιδικά βιώματα και το παιδί ή μωρό που συναντά είναι ο ίδιος στην παιδική του ηλικία (το άρρωστο παιδί δείχνει τα ψυχολογικά τραύματα). Το όνειρο αυτό δείχνει τον ευνουχισμό του αγοριού από την μητέρα του και γενικά την τραυματική παιδική του ηλικία.

Γενικά, το συνειδητό αντιλαμβάνεται το συμβολισμό του ονείρου και γι’ αυτό άλλωστε τον αλλοιώνει. Το ερώτημα είναι γιατί το άτομο με τις απωθημένες εμπειρίες δεν αισθάνεται συναισθηματική ένταση μετά το όνειρό του. Η απάντηση είναι πως αισθάνεται, αλλά δεν αντιλαμβάνεται τον συμβολισμό του ονείρου, αφού περνάει κατευθείαν από το συνειδητό στο υποσυνείδητο όπου πάλι απωθείται! Τα άτομα με τις απωθημένες εμπειρίες συχνά ξυπνούν ξαφνικά από έναν εφιάλτη (το αλλοιωμένο όνειρο στο οποίο η απωθημένη εμπειρία περνάει στην σφαίρα του συνειδητού).

Επίσης τα παραπάνω άτομα μπορεί να έχουν και ψευδο – ψευδαισθήσεις. Δηλαδή, μπορεί ξαφνικά την νύχτα να ξυπνήσουν και να νομίσουν ότι είδαν ένα μικρό φωτεινό αντικείμενο ή ένα άτομο στο δωμάτιο ή κάποιο αντικείμενο στο δωμάτιο που μετακινήθηκε ή την αίσθηση ότι το άτομο βγαίνει σαν ψυχή από το σώμα του ή ότι το σώμα του υψώνεται από το κρεβάτι. Πολύ σπάνια στα νευρωτικά άτομα παρατηρήθηκε το απίστευτο φαινόμενο να μετακινούνται αντικείμενα στο δωμάτιο, χωρίς να το επιδιώκουν τα άτομα αυτά, αλλά να συμβαίνει από την συναισθηματική τους ένταση. Δηλαδή είχαμε ψυχοκίνηση. Φυσικά οι ψευδο – ψευδαισθήσεις δημιουργούν έντονο τρόμο στο άτομο που πετάγεται από το κρεβάτι του, ώσπου να αντιληφθεί πως ότι είδε ήταν μια ψευδαίσθηση. Οι ψευδο – ψευδαισθήσεις αυτές συνδέονται με όνειρα στα οποία η απωθημένη εμπειρία τείνει να αγγίξει την σφαίρα του συνειδητού. Το άτομο μπορεί από την συναισθηματική του ένταση να ξυπνήσει από τον ύπνο του – ιδίως από έναν εφιάλτη – με ταχυκαρδία, ταχύπνοια, εφίδρωση, σιελόρροια ή ξηροστομία (αυτά είναι συμπτώματα από το αυτόνομο νευρικό σύστημα, αυτό που λένε νευροφυτικό).

Η συναισθηματική ένταση από το όνειρο στο οποίο αποκαλύπτονται αλλοιωμένες οι απωθημένες εμπειρίες είναι η αιτία για την οποία όταν τα άτομα ξυπνούν ξυπνάνε αισθάνονται κούραση, υπνηλία (η υπερβολική υπνηλία και η κόπωση πρέπει να διαφοροδιαγνωστούν από γιατρό για τυχόν υπνική άπνοια, μια επικίνδυνη ιατρική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από ροχαλητό με διακοπές άπνοιας και οδηγεί σε καρδιοπάθειες) και ενίοτε έντονο άγχος – ανάλογο με την σύγκρουση που το όνειρο επέφερε.

Όπως προαναφέρθηκε, το συνειδητό αλλάζει το περιεχόμενο του ονείρου και το γεμίζει με συμβολισμούς και αλληγορικά μηνύματα που προστατεύουν το άτομο από την συναισθηματική ένταση της διαπίστωσης των αρνητικών του βιωμάτων και συναισθημάτων. Ένας άλλος μηχανισμός του εγκεφάλου είναι και το γεγονός ότι δεν θυμόμαστε τα όνειρά μας ή όταν ξυπνάμε και θυμόμαστε μέρος τους μετά από λίγο τα ξεχνάμε. Αυτό που θυμόμαστε είναι οι εφιάλτες, δηλαδή η σύγκρουση συνειδητού και υποσυνειδήτου που επιφέρει μεγάλη συναισθηματική διαταραχή. Πάντως, μέρος του ονείρου θυμόμαστε αν ξυπνήσουμε στην φάση του ύπνου REM (Rapid Eye Movement sleep).

Ο ύπνος REM (παράδοξος – αποσυγχρονισμένος ύπνος) εμφανίζεται 80 έως 100 λεπτά μετά την επέλευση του ύπνου, διαρκεί από 4 έως 30 λεπτά και εμφανίζεται περιοδικά κάθε 90 λεπτά, αλληλοδιαδεχόμενο τον ύπνο REM. Ο ύπνος REM χαρακτηρίζεται από τα όνειρα (συνήθως), την δυσκολία αφύπνισης (αν και συνήθως το πρωί ξυπνάμε σε ένα επεισόδιο ύπνου REM), τον κατασταλμένο μυϊκό τόνο (είμαστε σαν παράλυτοι), τις διακυμάνσεις στην καρδιακή και αναπνευστική συχνότητα (αποτέλεσμα του ονείρου), ορισμένες άτακτες μυϊκές συστολές (ιδίως η ταχεία κίνηση των οφθαλμών καθώς το άτομο κοιμάται – από εκεί πήρε στα αγγλικά και το όνομά του ο ύπνος REM) και την αύξηση της δραστηριότητας (του μεταβολισμού) του εγκεφάλου ακόμα και κατά 20%.

Όπως προαναφέρθηκε υπάρχει μια περιοδική αλληλοδιαδοχή του ύπνου REM και του ύπνου non REM. Ο τελευταίος αποκαλείται και ύπνος των βραδέων κυμάτων (λόγω των βραδέων εγκεφαλικών κυμάτων στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα). Το μεγαλύτερο μέρος του ύπνου είναι ο ύπνος των βραδέων κυμάτων. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο ύπνος REM εμφανίζεται κατά τον ύπνο περιοδικά – περίπου ανά 90 λεπτά, έχει διάρκεια από 4 έως 30 λεπτά και καταλαμβάνει σε έναν υγιή ενήλικα περίπου το 25% της ολικής διάρκειας του ύπνου.

Ο ύπνος των βραδέων κυμάτων είναι ο βαθύς ήρεμος ύπνος που παρατηρείται κατά την διάρκεια της πρώτης ώρας του ύπνου. Τα χαρακτηριστικά του ύπνου των βραδέων κυμάτων είναι ότι ξεκουράζει το άτομο (μειώνει τον τόνο των αγγείων και άλλες φυτικές λειτουργίες) στο οποίο παρατηρείται μείωση της αρτηριακής πίεσης κατά 10 έως 30%, του ρυθμού της αναπνοής και του βασικού μεταβολισμού του σώματος.

Αξίζει να σημειωθεί πως όνειρα, ακόμα και εφιάλτες, παρατηρούνται συχνά και στον ύπνο των βραδέων κυμάτων. Η διαφορά με τον ύπνο REM σε ό,τι αφορά τα όνειρα είναι πως τα όνειρα του ύπνου REM διατηρούνται στη μνήμη, ενώ του ύπνου βραδέων κυμάτων συνήθως όχι, αφού κατά την διάρκεια του ύπνου των βραδέων κυμάτων η διεργασία αποθήκευσης των ονείρων συνήθως δεν επιτελείται.

ΤΑ ΚΑΛΟΜΑΘΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Πέρα από τις ευνουχιστικές οικογένειες, υπάρχουν και οι υπερπροστατευτικές οικογένειες. Αυτό το φαινόμενο είναι πολύ σύνηθες στην Ελλάδα, αλλά και στην Κίνα όπου επιτρέπεται μόνον ένα παιδί. Σχεδόν πάντα, υπερβολικά καλομαθημένα είναι τα μοναχοπαίδια. Στην οικογένεια καλομαθημένο είναι το πρωτότοκο και/ή το μικρότερο σε ηλικία παιδί (ο Βενιαμίν της οικογενείας). Επίσης, η μεροληψία των γονέων ως προς ένα από τα παιδιά τους δημιουργεί σχέσεις έχθρας του παιδιού αυτού με τα άλλα του αδέλφια.

Τα καλομαθημένα ή κακομαθημένα (το ίδιο είναι) παιδιά αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Καταρχάς όλες τους οι ενέργειες γίνονται, υποσυνείδητα, με σκοπό να ικανοποιήσουν την υπερπροστατευτική τους μητέρα αν είναι αγόρια (βλ. οιδιπόδειο σύμπλεγμα) ή τον υπερπροστατευτικό τους πατέρα αν είναι κορίτσια (βλ. σύμπλεγμα της Ηλέκτρας). Πάντως, τα καλομαθημένα παιδιά ικανοποιούν και τους δύο τους γονείς και όχι αποκλειστικά τον έναν. Είναι εμφανής, αν την παρατηρήσετε, η ηδονή που έχουν τα παιδιά αυτά στο να ικανοποιήσουν τους γονείς τους. Πέρα από την ηδονή, στα παιδιά αυτά είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι είναι άτακτα, κάνουν συνεχώς σκανδαλιές και γενικά δεν ενδιαφέρονται αν ενοχλούν τους άλλους ή αν είναι αντιπαθείς. Η αιτία είναι ότι οι γονείς τους δεν τους τιμωρούν για τις σκανδαλιές και τα λάθη τους και αυτό είναι τεράστιο σφάλμα για την μετέπειτα ζωή τους.

Στο σχολείο η συμπεριφορά τους συχνά είναι ηγετική στις ομάδες ή σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να υπάρχει πρόβλημα προσαρμογής και να έχουν κακές σχέσεις με τα άλλα παιδιά. Η αιτία για το τελευταίο είναι ότι τα καλομαθημένα παιδιά χαρακτηρίζονται από πλεονεξία, εγωισμό – ατομισμό και ζηλοφθονία. Αιτία είναι οι γονείς τους που τα καθιστούν κέντρο του σύμπαντος. Αυτά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους δημιουργούν προβλήματα στις σχέσεις τους με τους άλλους. Άλλωστε, πάντα τα καλομαθημένα άτομα έχουν την τάση να επιδεικνύουν τα προσόντα τους, δείχνοντας ότι είναι πρώτα σε όλα. Η τάση αυτοπροβολής και αυτοεπιβεβαίωσης οδηγεί σε αντιπαλότητες με τους άλλους που διακρίνουν την ανταγωνιστική τάση του καλομαθημένου ατόμου και την τάση του να λαμβάνει το χειροκρότημα και να επικεντρώνει την προσοχή των άλλων. Επίσης, τα καλομαθημένα παιδιά θέλουν να επιβάλλουν την άποψή τους στους άλλους.

Η αιτία για τα παραπάνω είναι πως τα καλομαθημένα παιδιά θέλουν μέσα από το κοινωνικό τους περιβάλλον να ικανοποιήσουν τους γονείς τους. Για παράδειγμα γίνονται πετυχημένοι ιατροί ή δικηγόροι και γενικά πετυχημένοι επαγγελματίες για να ευχαριστήσουν τους γονείς τους. Τα καλομαθημένα παιδιά όταν μεγαλώσουν και δημιουργήσουν δική τους οικογένεια, εφαρμόζουν στα παιδιά τους ότι και οι γονείς τους: τα καλομαθαίνουν!

Γενικά τα καλομαθημένα άτομα είναι τελειομανή άτομα, με κίνητρο την ικανοποίηση των γονιών τους. Έτσι, στο σχολείο, στον αθλητισμό, στις σχέσεις με το αντίθετο φύλο και γενικά παντού προσπαθούν να είναι πρώτοι, για να ευχαριστήσουν τους γονείς τους. Αυτή η τελειομανία δημιουργεί σοβαρά προβλήματα, ιδίως στον επαγγελματικό τομέα όπου τα πράγματα δεν είναι στρωμένα με ροδοπέταλα και οι γονείς δεν μπορούν να βοηθούν αιωνίως το παιδί σε κάθε του κίνηση. Η υπερβολική στήριξη του παιδιού στους γονείς του το καθιστά αδύνατο να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής, αφού δεν μπορεί σε κάθε του βήμα να έχει την βοήθεια των γονιών του. Το θέμα είναι ότι θα έπρεπε να μάθει να ενεργεί αυτοβούλως, με τις δικές του δυνάμεις και όχι να στηρίζεται στους γονείς του.

Στην επιλογή του ερωτικού συντρόφου τα καλομαθημένα αγόρια προτιμούν γυναίκες – συνήθως καλομαθημένες και αυτές – που θυμίζουν την μητέρα τους την οποία δεν αποχωρίζονται ακόμα και όταν δημιουργήσουν οικογένεια. Η επίσκεψη και η συμβουλή της μαμάς είναι απαραίτητη για αυτούς, ακόμα και αν αυτοί είναι μεγάλης ηλικίας! Οι γονείς μπορεί να γίνουν ενοχλητικοί και με την υπερπροστασία τους μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στον γάμο του καλομαθημένου παιδιού τους όταν επεμβαίνουν σε οικογενειακά του ζητήματα. Αξίζει να σημειωθεί πως το καλομαθημένο άτομο είναι απαιτητικό από τον σύντροφό του. Θέλει ο σύντροφός του να του ικανοποιεί όλες τις απαιτήσεις ακόμα και στο σεξ!

Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Την αγάπη των γονέων που στερήθηκαν πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να την υποκαταστήσουν παρέχοντας αγάπη στους άλλους ανθρώπους. Για παράδειγμα γίνονται ιατροί ή νοσοκόμοι ή συμμετέχουν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις και γενικά οργανώσεις που προσφέρουν βοήθεια στους συνανθρώπους τους όπως ο Ερυθρός Σταυρός, ομάδες διάσωσης και εθελοντικές ομάδες που περιποιούνται ασθενείς σε νοσοκομεία ή μοναχικούς ηλικιωμένους ή άτομα με ειδικές ανάγκες. Επίσης, πολλοί άνθρωποι που στερήθηκαν την αγάπη των γονιών τους που μπορεί απλώς να μην διέθεταν χρόνο για τα παιδιά τους, προσπαθούν να την αναπληρώσουν με την συμμετοχή σε συλλόγους στους οποίους αναπτύσσουν την συντροφικότητά με άλλους ανθρώπους. Άλλωστε, είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι συμμετέχουν σε συλλόγους και ομάδες απλά για να επικοινωνήσουν με άλλα άτομα.

Το πρόβλημα της μοναξιάς, δηλαδή η έλλειψη επικοινωνίας, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα. Η αιτία του δεν είναι μόνον η καπιταλιστική κοινωνία που καθιστά νούμερα τους ανθρώπους που ως πνευματικά (από το σύστημα) και ψυχολογικά ευνουχισμένες ετεροπροσδιοριζόμενες και ανομοιόμορφες μονάδες της κοινωνικής μάζας. Η αιτία είναι και ο ευνουχισμός που έχει υποστεί από τους γονείς του το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Ο ευνουχισμός αυτός οδηγεί σε ψυχολογικά προβλήματα το άτομο το οποίο αυτοαπομονώνεται μη μπορώντας να συνάψει υγιείς και ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις. Απλώς οι κοινωνικές δομές σήμερα (αυτό που λέμε ``σύστημα΄΄) δρουν ευοδωτικά στο πρόβλημα της μοναξιάς, με το να καθιστούν τον άνθρωπο ένα ρομπότ που εργάζεται όλη την ημέρα, έχοντας ελάχιστο χρόνο να επικοινωνήσει με την οικογένεια και τους συνανθρώπους του.

Στον ευνουχισμένο το πρόβλημα επικοινωνίας υπάρχει εξ αρχής και απλώς η κοινωνία σήμερα το ενισχύει. Το σύστημα άλλωστε έχει καταστήσει τις ανθρώπινες σχέσεις επιδερμικές, επιφανειακές και το χειρότερο: τις έχει καταστήσει ωφελιμιστικές και χρησιμοθηρικές. Τα ευνουχισμένα από τους γονείς τους άτομα έχουν γενικά πρόβλημα προσαρμογής με τους άλλους στους οποίους εκδηλώνουν την επιθετικότητα που θα ήθελαν να εκδηλώσουν στους γονείς τους. Πέρα όμως από την επιθετικότητα, υπάρχει ο φόβος της δημιουργίας φιλικών σχέσεων και ο εγωισμός που είναι και η κύρια αιτία της μοναξιάς. Όλα ανάγονται, όμως, στον ευνουχισμό από την οικογένεια που δημιουργεί τους προαναφερθέντες μηχανισμούς άμυνας: φόβο και επιθετικότητα (ο φόβος και η επιθετικότητα είναι αδέλφια) προς τους άλλους, καθώς αυτοαπομόνωση – εγωισμό.

Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ

Η κακή ανατροφή των κοριτσιών ευθύνεται και για τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες που είναι κάτι πολύ συνηθισμένο και δυστυχώς αφορά χιλιάδες ανήλικες κοπέλες. Δυστυχώς, οι περισσότερες ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες καταλήγουν σε έκτρωση. Συχνότερη αιτία του προβλήματος αυτού είναι η καταπιεστική συμπεριφορά του πατέρα προς το κορίτσι του οποίου επιτηρεί την σεξουαλική ζωή και έτσι το ευνουχίζει. Το κορίτσι αυτό είναι επιρρεπές στο να συνάψει μια επιπόλαιη ερωτική σχέση (ιδίως αν είναι παρθένα) και να μην χρησιμοποιήσει τις απαραίτητες προφυλάξεις κατά την διάρκεια της ερωτικής επαφής, για την αποφυγή της εγκυμοσύνης. Όμως, πέρα από την κακή ανατροφή για την λήψη προφυλάξεων στην ερωτική πράξη και τη σωστή επιλογή συντρόφου, υπάρχουν και οι βιασμοί από τους άνδρες που οδηγούν σε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

Σχετικά με τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες σε ανήλικες κοπέλες, δεν είναι σπάνια τα περιστατικά στα οποία κοπέλες έκαναν έρωτα χωρίς προφύλαξη και αυτό τις οδήγησε σε εγκυμοσύνη την οποία δεν αντελήφθησαν παρά μόνον όταν είχε προχωρήσει (εδώ ευθύνη έχει και η μητέρα που δεν διαπαιδαγώγησε την κόρη της στα ζητήματα του σεξ για την χρήση προφυλακτικού), οπότε έκαναν άμβλωση. Πολλές κοπέλες με ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη αποκρύπτουν το γεγονός από τους γονείς τους, εξαιτίας του φόβου της αντίδρασης του ευνουχιστικού πατέρα. Έτσι, οδηγούνται στην άμβλωση εν αγνοία των γονιών τους … Σε κάποιες περιπτώσεις οι κοπέλες γέννησαν το έμβρυο στο σπίτι κάποιας φίλης τους ή στην γκαρσονιέρα τους και κατόπιν το πέταξαν στα σκουπίδια ή το εγκατέλειψαν στον δρόμο … Το τελευταίο πέρα από ευνουχισμό συχνά σχετίζεται και με ψύχωση, αναδυόμενη από την τραυματική εμπειρία της γέννας και ενισχυμένη από τον πατρικό ευνουχισμό.

Σε ό,τι αφορά τις γυναίκες σήμερα, είναι χαρακτηριστικό ότι στις σχολές πολεμικών τεχνών προπονούνται – πέρα από άνδρες – και γυναίκες κάθε ηλικίας, γεγονός που δεν γινόταν παλαιότερα. Επίσης, στις συμμορίες που ληστεύουν ή ξυλοκοπούν άλλους, συνήθως ανυποψίαστους, ανθρώπους (και δυστυχώς ανηλίκους) συμμετέχουν σήμερα και γυναίκες – συχνά ανήλικες. Παράλληλα, σήμερα – ιδίως στην Αγγλία όπου η οικογένεια είναι υπερβολικά ευνουχιστική ως προς τους νέους όπως συμβαίνει και στις άλλες αγγλοσαξονικές χώρες και γενικά στον δυτικό κόσμο – συμμορίες ή ομάδες γυναικών βιάζουν ομαδικά ανήλικα αγόρια!!! Δεν πρέπει επίσης να παραλειφθεί πως πολλές γυναίκες ασκούν σεξουαλική βία με το να είναι σαδίστριες στο σεξ, ενώ το πιο σύνηθες από όλα είναι το γεγονός ότι οι περισσότερες γυναίκες απορρίπτουν με βάναυσο και αγενέστατο τρόπο τους άνδρες που τις φλερτάρουν. Συχνά τους οδηγούν στα δικαστήρια για σεξουαλική παρενόχληση και πολλοί άνδρες έχουν καταδικαστεί και φυλακιστεί για υποτιθέμενο βιασμό!

Στα σημερινές γυναίκες, ιδίως στα νεαρά – ευνουχισμένα από τους πατεράδες τους κορίτσια, υπάρχει η τάση να βρίζουν και να φωνασκούν σαν άνδρες, να ντύνονται και να περπατούν ανδρικά χωρίς να επιδεικνύουν την θηλυκότητά τους, να κόβουν κοντά τα μαλλιά τους και να φέρονται σαδιστικά στα αγόρια όπως, για παράδειγμα, να τους μιλάνε απότομα, να μην τους αφήνουν να τις φλερτάρουν και να τους απειλούν με μήνυση για σεξουαλική παρενόχληση. Από την άλλη, σήμερα οι γυναίκες συχνά φλερτάρουν αυτές τους άνδρες, φέρνοντάς τους σε δύσκολη θέση, αφού είναι ευνουχιστικό για αυτούς όταν οι φυσικοί ρόλοι αντιστρέφονται και το θηλυκό κυνηγάει το αρσενικό!

Πολλές γυναίκες και κορίτσια έχουν σε σεξουαλικά σημεία (χείλη, μάγουλο, οπίσθια, ομφαλός και αλλού) σκουλαρίκια και/ή τατουάζ που δρουν σαν φύλακες των σημείων που πρέπει να παραμείνουν ανέγγιχτα, φορούν συνεχώς παντελόνι αντί φούστας, έχουν ανδρικό περπάτημα και γενικά συμπεριφέρονται σαν άνδρες! Το τελευταίο συχνά δείχνει πως ο ευνουχισμός της οικογένειας είναι τόσο ισχυρός που έχει οδηγήσει σε ομοφυλοφιλικές τάσεις. Το σίγουρο είναι πως όλα τα παραπάνω δείχνουν ευνουχισμό των κοριτσιών από τον πατέρα και/ή από τον αδελφό τους (συνήθως ισχυρότερος είναι ο ευνουχισμός του πατέρα). Στα κορίτσια συνήθως οι γονείς είναι περισσότερο ευνουχιστικοί από τα αγόρια. Πάντως, η αδιαφορία των γονιών έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στα αγόρια, γιατί από αυτά περιμένει η κοινωνία – που παραμένει ανδροκρατική – να εξασφαλίσουν το μέλλον της…

Όλες οι παραπάνω ενέργειες των γυναικών που περιγράφησαν, καθώς και πολλές άλλες, γίνονται αντιδραστικά. Με αυτές τις ενέργειες τα άτομα εκδικούνται υποσυνείδητα τους αδιάφορους ή κακούς γονείς τους. Τα κορίτσια με το να χτυπούν τα αγόρια, με το να συμμετέχουν σε συμμορίες, με το να βιάζουν ομαδικά ανήλικα αγόρια και με το να είναι σαδίστριες στο σεξ εκδικούνται τον πατέρα τους και/ή τον αδελφό τους που τις καταπίεσε σεξουαλικά ελέγχοντας την ερωτική τους ζωή ή τον πατέρα που ήταν πλήρως αδιάφορος ως προς αυτές και δεν τους έδωσε αγάπη.

Η εκδίκηση του πατέρα με την άσχημη συμπεριφορά προς τους άνδρες συνδυάζεται με τον ριζωμένο στις γυναίκες φθόνο του πέους στην ανδροκρατούμενη κοινωνία. Η εξουσιαστική σχέση του πατέρα και του αδελφού ως προς την γυναίκα δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο στον φθόνο του πέους που υπάρχει σε αυτήν εξαιτίας της προσοχής που δίδει η κοινωνία στα αγόρια. Η αδιαφορία ή ο, έστω και σε μικρό βαθμό, εξουσιαστικός έλεγχος του πατέρα και του αδελφού ως προς την γυναίκα της δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα που τα γενικεύει υποσυνείδητα σε όλους τους άνδρες και ιδίως προς τους ερωτικούς της συντρόφους.

Σε τελική ανάλυση, η αδιαφορία του πατέρα ή αντιθέτως η αιώνια καταπίεση των κοριτσιών από τον πατέρα τους και/ή αδελφό τους, καθιστά όλες τις γυναίκες σαδίστριες! Φυσικά, αυτό δεν είναι εμφανές παρά μόνον αν υπάρχουν οι κατάλληλες αφορμές. Ακόμα και η γυναίκα που σέρνει τον σύζυγό της στα δικαστήρια για να πάρει υπέρ της το διαζύγιο ή την κηδεμονία ουσιαστικά δρα σαδιστικά! Συμπερασματικά, η σαδιστική συμπεριφορά των γυναικών και των κοριτσιών οφείλεται στον φθόνο του πέους που όλες οι γυναίκες έχουν υποσυνείδητα και που ενισχύεται όταν ο πατέρας και/ή ο αδελφός είναι καταπιεστικοί. Από την άλλη, οι ευνουχισμένες γυναίκες στο σεξ μπορεί να είναι ανοργασμικές και να υποκρίνονται οργασμό, να είναι ``ψυχρές΄΄ και επίσης μπορεί να αισθάνονται πόνο κατά την συνουσία. Το τελευταίο ονομάζεται δυσπαρευνία.

Αξίζει να σημειωθεί πως όταν ο ευνουχισμός των κοριτσιών είναι πολύ έντονος τα κορίτσια μπορεί να οδηγηθούν, όπως και τα αγόρια, στον μοναστικό ή στον εκκλησιαστικό βίο. Οι άγαμοι ιερείς, οι μοναχοί και οι καλόγριες είναι άτομα ευνουχισμένα, όχι φυσικά από πίστη προς τον Θεό τον οποίον νυμφεύονται, αλλά είναι εκ των προτέρων ευνουχισμένα άτομα από την οικογένειά τους. Ο μοναστικός βίος προσφέρει μια απομόνωση και μια διέξοδο στα ψυχολογικά αδιέξοδα. Όπως αναφέρθηκε αλλού, η εκκλησία και το μοναστήρι υποκαθιστούν την γονική αγάπη που δεν δέχθηκε το άτομο.

Μια άλλη διέξοδος, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, των ευνουχισμένων – ιδίως κακοποιημένων σωματικά ή/και σεξουαλικά από τον πατέρα τους – γυναικών είναι η πορνεία. Οι πόρνες δεν αισθάνονται ηδονή από το σεξ το οποίο βλέπουν ως επάγγελμα και γενικά μισούν υποσυνείδητα όλους τους άνδρες, αφού τους ταυτίζουν (υποσυνείδητα) με τον καταπιεστικό πατέρα τους. Έτσι, οι ιερόδουλες τιμωρώντας το σώμα τους εκδικούνται υποσυνείδητα τον πατέρα τους. Είναι σαν να υφίστανται βιασμό από τον πελάτη που λαμβάνει την θέση του πατέρα στο υποσυνείδητο μέρος του εγκεφάλου της ιεροδούλου. Σε περίπτωση που οι ιερόδουλες εδέχθησαν σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα τους κατά την παιδική τους ηλικία, τότε αυτός ο βιασμός συνεχίζεται μέσω της πορνείας.

Γενικά, οι αντιδραστικές συμπεριφορές των κοριτσιών είναι σημάδια ευνουχισμού τους από τους προβληματικούς γονείς τους (συνήθως από τον καταπιεστικό πατέρα) ή από τον αδελφό που αναλαμβάνει τα χρέη του εξουσιαστή πατέρα και γίνεται ενίοτε πιο καταπιεστικός και από τον ίδιο τον πατέρα. Επαναλαμβάνεται πως ο εξουσιαστικός ρόλος του πατέρα και του αδελφού ενισχύει τον φθόνο του πέους από τις γυναίκες.

Ο φθόνος του πέους και η καταπίεση των κοριτσιών από τους γονείς τους τις κάνουν να ενεργούν σαν τις Σπαρτιάτισσες, δηλαδή να ανδροποιούνται. Σε πολλές ταινίες, DVD και παιχνίδια υπολογιστών παίζουν γυναίκες το ρόλο του πιστολέρο που με καράτε και βία εξοντώνουν τους αντιπάλους τους! Οι ταινίες και τα παιχνίδια αυτά έχουν απήχηση στα κορίτσια που υποσυνείδητα εκδικούνται τον καταπιεστικό ή/και αδιάφορο πατέρα τους στο πρόσωπο του άνδρα που εκτελείται η ξυλοκοπείται στην ταινία ή στο παιχνίδι. Η εκδίκηση αυτή προκαλεί υποσυνείδητη ηδονή που ενισχύεται από το ριζωμένο στον άνθρωπο ένστικτο της επιθετικότητας και την ηδονή της καταστροφής και του θανάτου.

Πέρα από τις ταινίες, η ανδροποίηση της γυναίκας αντί της εξίσωσής της με τον άνδρα παρουσιάζεται σε όλους τους τομείς της ζωής. Για παράδειγμα η γυναίκα σήμερα δεν ασχολείται με το νοικοκυριό της και σε πολλά ζευγάρια το μαγείρεμα και τις δουλειές του σπιτιού το αναλαμβάνουν και οι δυο σύντροφοι. Το χειρότερο είναι ότι οι σημερινοί γονείς αδιαφορούν πλήρως για τη αγωγή των παιδιών τους. Έτσι η μητέρα χάνει τον φυσικό της ρόλο. Τους δε πατεράδες τους ενδιαφέρει τα αγόρια τους να γίνουν άνδρες και όχι ομοφυλόφιλοι, γι’ αυτό τους χαρίζουν πολεμικά παιχνίδια από τα γεννοφάσκια τους. Ούτως ή άλλως, όμως, τα αγόρια έχουν την επιθετικότητα και την ηδονή της καταστροφής ως ορμέμφυτα.

Την επιθετικότητά τους οι άνδρες την εκφράζουν συχνότατα στην διεκδίκηση του άλλου φύλου, αφού η μάχη των φύλων (οι μονομαχίες και ο ανταγωνισμός των αρσενικών για τα θηλυκά) είναι κοινή σε όλο το ζωικό βασίλειο. Μια από τις αιτίες του βιασμού των γυναικών είναι και ο ανταγωνισμός αυτός, αφού ο βιασμός σημαίνει πως η γυναίκα γίνεται κτήμα του άνδρα που προσπαθεί να εμφυτεύσει το σπέρμα του μέσα της. Αυτή είναι μία μορφή βιασμού που ερμηνεύεται περισσότερο από τη ζωική φύση του ανθρώπου. Παρακάτω θα δούμε πως υπάρχουν και άλλα δύο είδη βιασμού: ο εκδικητικός βιασμός στον οποίον ο ευνουχισμένος άνδρας εκδικείται (υποσυνείδητα) στο πρόσωπο του θύματος την καταπιεστική ή αδιάφορη μητέρα του, καθώς και ο καθ’ έξιν βιασμός από ψυχοπαθητικό άτομο που πάλι μπορεί να είναι ευνουχισμένο.

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Οι νέοι αντιδρούν ασυνείδητα στον ευνουχισμό των γονιών τους με πολλούς τρόπους, πέρα από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ για τα οποία θα γίνει αναφορά σε επόμενο κεφάλαιο. Η αντιδραστική συμπεριφορά των κοριτσιών αναλύθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, αν και θα γίνουν και σε αυτό κάποιες αναφορές. Συνηθισμένη είναι η αντίδραση των νέων με την εμφάνισή τους: τα μακριά ή ξυρισμένα και τα χρωματισμένα μαλλιά, το περίεργο και εξωφρενικό ντύσιμο (σκισμένα ή φαρδιά παντελόνια) και τα τατουάζ με φαλλικά (που συμβολίζουν το πέος) ή μητρικά σύμβολα σε εμφανή ή απόκρυφα σημεία. Σε σεξουαλικά σημεία (χείλη, γλώσσα, ηβική περιοχή, ομφαλός, στήθος, αυτιά) στο σώμα, καθώς και στο πρόσωπο, πολλοί νέοι βάζουν και σκουλαρίκια.

Στα απόκρυφα σεξουαλικά σημεία (γλουτός, ομφαλός, ηβική περιοχή, στήθος, πλάτη) τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια λειτουργούν υποσυνείδητα σαν φύλακες της απαγορευμένης περιοχής και σχετίζονται με τον ευνουχισμό από τους γονείς ή την έντονη προσήλωση στη μητέρα. Γι’ αυτό άλλωστε και οι ναυτικοί που μένουν για καιρό μακριά από την μητέρα τους κάνουν τατουάζ που υποσυνείδητα τους θυμίζουν την μητέρα, δηλαδή κάνουν τατουάζ στο στήθος ή στο μπράτσο με φαλλικό σύμβολο όπως το φίδι ή ο αετός (πουλί = πέος) ή μητρικό σύμβολο όπως μια γυναίκα ή μια καρδιά (η καρδιά παραπέμπει στο στήθος, ενώ η τρυπημένη με βέλος καρδιά δείχνει μάλλον έλλειψη αγάπης από την μητέρα). Πριν αναφέρθηκαν ως παράδειγμα οι ναυτικοί. Τατουάζ κάνουν και οι φυλακισμένοι καθώς και μέλη συμμοριών και φυσικά τα άτομα αυτά οδηγήθηκαν στην ανομία από έλλειψη γονικής αγάπης.

Στο αγόρι το τατουάζ στο στήθος ή στο μπράτσο (το μπράτσο είναι περιοχή δίπλα από το στήθος που συμβολίζει την μητέρα παραπέμποντας στο στήθος), σχετίζεται με την προσήλωση στη συνήθως υπερπροστατευτική μητέρα (ως ανάγκη της συνεχούς παρουσίας της). Άλλοτε, το τατουάζ σχετίζεται με υποσυνείδητη απέχθεια ή μίσος για τη μητέρα του που δεν έδωσε στοργή στο παιδί. Το στήθος, ψυχοδυναμικά, συμβολίζει τη μάνα. Στην περίπτωση που το αγόρι απεχθάνεται ή μισεί την μητέρα του γιατί δεν του έδωσε αγάπη, τότε το τατουάζ μπορεί να ανάγει γενικά στο πρόσωπο της μητέρας, αλλά της ιδανικής μητέρας που το αγόρι θα ήθελε να έχει. Το ίδιο συμβαίνει και στο κορίτσι, αν και σε αυτό τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια δρουν περισσότερο ως φύλακες των απαγορευμένων σεξουαλικών σημείων του σώματος που πρέπει να παραμείνουν ανέγγιχτα.

Τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια στο σώμα σχετίζονται στο κορίτσι με τον ευνουχισμό του από τον καταπιεστικό ή αδιάφορο πατέρα της και/ή τον καταπιεστικό αδελφό της. Με άλλα λόγια, βάζοντας τα σκουλαρίκια και τα τατουάζ στα σεξουαλικά σημεία του σώματός της η γυναίκα προφυλάσσει τα σημεία αυτά από τα χάδια του άνδρα. Δηλαδή τα σεξουαλικά σημεία αποτελούν άβατον, ταμπού. Κανείς δεν πρέπει να τα αγγίξει. Έτσι, υποσυνείδητα η γυναίκα ικανοποιεί τον πατέρα της που δεν θέλει να την ακουμπάει κανένας το σώμα της κόρης του.

Στο αγόρι, όπως προαναφέρθηκε, τα τατουάζ και το σκουλαρίκι σχετίζονται με την προσήλωση στην μητέρα. Παράλληλα, ο ευνουχισμός που δέχθηκε το αγόρι παρουσιάζεται, όπως και στο κορίτσι, με τα τατουάζ και τα σκουλαρίκια που υποδηλώνουν ως απαγορευμένες τις σεξουαλικές περιοχές που πρέπει να παραμείνουν ανέγγιχτες. Για όσους δεν κατανοούν τα παραπάνω, ας αναφερθεί το παράδειγμα της κοπέλας που έχει ένα τατουάζ στον γλουτό της ή στον ομφαλό της. Επίσης, τα παραπάνω είναι εμφανή από τα δεκάδες σκουλαρίκια που έχουν μερικοί νέοι στο σώμα και ιδίως στο πρόσωπό τους και στη γλώσσα τους, καθιστώντας τους σεξουαλικά απόμακρους και αντιαισθητικούς. Φανταστείτε ένα αγόρι και ένα κορίτσι που έχουν ένα σκουλαρίκι στα χείλη. Πώς μπορούν τα δύο αυτά άτομα να φιληθούν; Φανταστείτε στο ίδιο παράδειγμα ένα αγόρι και ένα κορίτσι με δεκάδες σκουλαρίκια στο πρόσωπό τους. Το συμπέρασμα είναι πως τα σκουλαρίκια και τα τατουάζ είναι υποσυνείδητο μήνυμα των νέων προς τους γονείς τους.

Άλλα αντιδραστικά συμπτώματα των νέων προς τους γονείς τους είναι η ευερεθιστότητα, η χρήση βίας στην επίλυση των όποιων προβλημάτων, η συμμετοχή σε αναρχικές ή ακροδεξιές ομάδες, ο χουλιγκανισμός, οι εκρήξεις θυμού, η αυτοαπομόνωση (σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή για παράδειγμα), η μελαγχολία και τα σκουλαρίκια. Τα σκουλαρίκια στα αυτιά από τα αγόρια είναι μίμηση μιας γυναικείας συνήθειας που δείχνει ομοφυλοφιλική διάθεση και τάση, ως αποτέλεσμα ευνουχισμού από την μητέρα που ήταν άστοργη ή/και καταπιεστική.

Τα σκουλαρίκια στα αυτιά στα αγόρια είναι σημάδι ευνουχισμού τους από τους γονείς τους, μιας και υποσυνείδητα τιμωρούν τους κακούς γονείς τους. Τα σκουλαρίκια είναι γυναικείο χαρακτηριστικό και οι γονείς (ιδίως ο πατέρας) ενοχλούνται όταν τα φορούν τα αγόρια τους. Επίσης, τα σκουλαρίκια δείχνουν φόβο. Είναι σαν να δείχνει υποσυνείδητα το αγόρι ότι είναι κορίτσι. Παρόμοια με την ερμηνεία της χρήσης σκουλαρικιών είναι και η ερμηνεία της αλογοουράς στα αγόρια. Η μάγκικη συμπεριφορά στην παρέα δείχνει σύμπλεγμα κατωτερότητας (συνήθως σε ευνουχισμένα άτομα) ή τάση επίδειξης σε καλομαθημένα, από την οικογένειά τους, άτομα.

Όλα τα παραπάνω σχετικά με τα σκουλαρίκια, τα τατουάζ και τα μαλλιά (βαμμένα, μακριά, γουλί) είναι η ψυχοδυναμική άποψη του θέματος και δεν ισχύει απόλυτα σε όλα τα άτομα. Εξάλλου, καμία ψυχοδυναμική άποψη που αναφέρεται στο βιβλίο αυτό δεν ισχύει για το 100% των ανθρώπων. Στις επιστήμες για την ανθρώπινη συμπεριφορά (ψυχολογία, ψυχιατρική, κοινωνιολογία, εγκληματολογία, ψυχονευρολογία) και γενικά στην επιστήμη δεν υπάρχει καμία απόλυτη άποψη, αλλά θεωρίες που μπορεί μετέπειτα να καταρριφθούν. Πάντως, στους νέους τα παραπάνω γίνονται στις πλείστες των περιπτώσεων αντιδραστικά – υποσυνείδητα – προς τους κακούς ή αδιάφορους γονείς τους.

Ο ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ

Στην αντιδραστική συμπεριφορά των ευνουχισμένων νέων εντάσσεται και το ζήτημα του σατανισμού. Οι νέοι που κακοποιήθηκαν σωματικά, ψυχολογικά και/ή σεξουαλικά από τους γονείς ή τον γονέα τους και οι νέοι που δέχθηκαν την καταπίεση ή την αδιαφορία των γονέων τους κατά την παιδική τους ηλικία οδηγούνται συχνά στον σατανισμό. Οι σατανιστικές ομάδες προσφέρουν μια ``αγκαλιά΄΄ στους νέους που έζησαν στην αγκαλιά των γονιών τους. Η υποσυνείδητη εκδίκηση των κακών ή αδιάφορων γονιών γίνεται με τις σατανιστικές τελετές που περιλαμβάνουν από σφαγή ζώων (αλέκτορες, κατσίκες) μέχρι ανθρωποθυσίες. Παράλληλα, με την επίκληση του σατανά οι νέοι γκρεμίζουν την παραδοσιακή αξία της εκκλησίας την οποία διδάχθησαν από την οικογένεια και το σχολείο. Πάλι είναι μια μορφή αντίδρασης σε μια μορφή εξουσίας.

Η εκκλησία αντιμετωπίζει ενίοτε τους σατανιστές με μεσαιωνικό τρόπο: με εξορκισμούς. Δεν έχει γίνει κατανοητό πως τα άτομα που οδηγούνται στον σατανισμό έχουν μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα και η πλειοψηφία τους έχει σοβαρή ψυχιατρική νόσο όπως σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου (για παράδειγμα υπάρχουν άτομα που ζουν στα νεκροταφεία). Άρα, ο μόνος αρμόδιος για την θεραπεία των σατανιστών είναι ο ψυχίατρος.

Επί τη ευκαιρία, η εμμονή με την εκκλησία ως θρησκοληψία παρουσιάζεται σε όλα τα ψυχιατρικά νοσήματα (νεύρωση, ψύχωση, ψυχοπαθολογία και σχιζοφρένεια) και ιδίως στις σχιζοειδής καταστάσεις (γνωστό και το παράδειγμα του θρησκόληπτου ζωγράφου Βαν Γκογκ). Στην νεύρωση η θρησκοληψία εξηγείται από το γεγονός ότι το άτομο αναζητάει στην εκκλησία την αγάπη που δεν εδέχθη από τους γονείς του. Παράλληλα, σε όλα τις ψυχιατρικά νοσήματα πολλοί ασθενείς έχουν ομοφυλοφιλικές τάσεις.

ΤΟ ΣΕΞ

Συχνά, οι ίδιοι οι γονείς δεν ενημερώνουν σωστά τα παιδιά τους για τις προφυλάξεις που πρέπει να λαμβάνουν στο σεξ (αντισυλληπτικό χάπι, το χάπι της επόμενης ημέρας, άλλα αντισυλληπτικά μέσα και φυσικά το προφυλακτικό). Η σεξουαλική αγωγή στις περισσότερες οικογένειες είναι ανύπαρκτη και ουσιαστικά τα παιδιά διδάσκονται την σεξουαλική αγωγή από τους φίλους τους που δεν είναι ειδικοί στο θέμα αυτό με αποτέλεσμα να γίνεται μεγαλύτερη ζημιά με τις ανοησίες που τους συμβουλεύουν.

Ακόμα και στα κράτη που έχουν θεσπίσει το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής, αυτό δεν γίνεται όπως θα έπρεπε, δηλαδή με διδάσκοντα γυναικολόγο και οπωσδήποτε ψυχίατρο. Επί τη ευκαιρία στις ΗΠΑ όπου υπάρχει το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, αυτό γίνεται με ηλίθιο και ευνουχιστικό τρόπο. Άλλωστε στις ΗΠΑ και στις άλλες αγγλοσαξονικές χώρες οι οικογένειες είναι οι πλέον ευνουχιστικές ως προς τους νέους.

Ευνουχιστικοί στο θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης είναι και οι γονείς. Ήδη από την νηπιακή τους ηλικία τα αγόρια μαθαίνουν από τους γονείς τους ότι το να παίζουν με του πουλάκι τους είναι κακό. Αυτό είναι ευνουχισμός. Τα νήπια αισθάνονται μια φυσιολογική ντροπή για τα γεννητικά τους όργανα τα οποία καλύπτουν με ρούχα. Η ντροπή αυτή μπορεί να γίνει ευνουχισμός όταν ενισχύεται από τους γονείς τους, δηλαδή όταν οι γονείς λένε στα παιδιά τους ότι το γυμνό είναι ντροπή. Αυτό είναι πολύ σύνηθες στις πουριτανικές κοινωνίες (και της Δύσης και στις αυστηρές ισλαμικές κοινωνίες). Ευνουχισμός είναι και η περιτομή.

Ο ευνουχισμός συνεχίζεται σε πολλά παιδιά μέχρι την ενηλικίωσή τους, αλλά και αργότερα (ιδίως όταν τα τέκνα παντρευτούν και κάνουν οικογένεια), συχνά μέχρι να πεθάνουν οι γονείς, αλλά και μετά θάνατον, αφού το φάντασμα των γονέων (οι επικρίσεις και τα απαγορεύω τους) συνεχίζει να κυνηγά τα παιδιά τους. Ο πατέρας πιέζει το αγόρι να πάει με κορίτσι για να μην κολλήσει την γρίπη της ομοφυλοφιλίας για την οποία, όμως, αιτία είναι η κακή οικογένεια και η ίδια η οικογενειακή καταπίεση! Ο πατέρας καταπιέζει αφάνταστα και το κορίτσι ευνουχίζοντάς το συνεχώς με το να του επιβάλλει να γυρίσει νωρίς όταν βγαίνει σε ραντεβού με κάποιο αγόρι, ελέγχει ποιο είναι το αγόρι αυτό και αν ταιριάζει στην κόρη του και αργότερα ελέγχει τον υποψήφιο γαμπρό αν είναι κατάλληλος, ώστε να δώσει την έγκρισή του!

Σε όσες οικογένειες δεν υπάρχει καταπίεση αλλά οι γονείς αδιαφορούν για τα παιδιά τους, τότε πάλι τα παιδιά αισθάνονται υποσυνείδητα αρνητικά συναισθήματα ως προς τους αδιάφορους γονείς τους (έστω και αν οι γονείς τους έχουν την δικαιολογία ότι δεν έχουν επαρκή χρόνο για να ασχοληθούν με τα παιδιά τους) και τα συναισθήματα αυτά τα οδηγούν σε ψυχολογικά προβλήματα (το άγχος είναι το συνηθέστερο και το απλούστερο) και σε πρόβλημα στην σχέση τους με το αντίθετο φύλο.

Στο σεξουαλικό ζήτημα υπάρχουν πολλά προβλήματα στα άτομα που έχουν ευνουχιστεί από τους γονείς τους. Αναφέρθηκε αλλού ότι τα κορίτσια που καταπιέστηκαν από τον πατέρα και/ή αδελφό τους γίνονται συχνά σαδίστριες στο σεξ. Ο σαδισμός και ο μαζοχισμός, ως υποσυνείδητη τιμωρία των γονιών, αφορούν και στα δύο φύλα που έχουν ευνουχιστεί από τους γονείς τους. Το πιο σύνηθες είναι η υποσυνείδητη τιμωρία των γονιών με το σκληρό σεξ.

Πάντως, ακόμα πιο σύνηθες είναι η πλειοψηφία των γυναικών να είναι ανοργασμικές και να προσποιούνται οργασμό, να είναι ``ψυχρές΄΄ στο σεξ και γενικά να αισθάνονται ελάχιστη έως καθόλου ικανοποίηση στο σεξ, καθώς και δυσπαρευνία (πόνο κατά την συνουσία). Φυσικά η αιτία για αυτά είναι ο ευνουχισμός του κοριτσιού από τον καταπιεστικό ή αδιάφορο πατέρα της και/ή από τον καταπιεστικό αδελφό της (πολύ πιο σπάνια μόνον από τον αδελφό της ευνουχίζεται το κορίτσι).

Ο ευνουχισμός του αγοριού από τους γονείς του το κάνει ντροπαλό, συνεσταλμένο και άτολμο στο να φλερτάρει μια κοπέλα και μπορεί να του δημιουργήσει προβλήματα στύσης στο σεξ. Η ατολμία και τα σεξουαλικά προβλήματα του άνδρα ενισχύονται από την ευνουχιστική στάση της γυναίκας – συντρόφου η οποία συχνά φέρεται με τρόπο που κάνει το αγόρι να αισθάνεται ανίκανο. Η ίδια η γυναίκα, όπως προαναφέρθηκε αλλού, αισθάνεται υποσυνείδητη ηδονή με το να ταπεινώνει τον άνδρα. Ευνουχιστικές γίνονται οι γυναίκες όταν φλερτάρουν αυτές τους άνδρες φέρνοντάς τους σε δύσκολη θέση, γιατί η φυσική τάση (όπως και στα ζώα) είναι το αρσενικό να κυνηγάει το θηλυκό. Αλλά πώς να κυνηγήσουν τις γυναίκες οι άνδρες όταν είναι ευνουχισμένοι και φοβούνται να τις πλησιάσουν; Από την άλλη, πώς να βρουν άνδρες οι γυναίκες όταν είναι ευνουχισμένες και απορρίπτουν βάναυσα τους άνδρες που τις φλερτάρουν, τιμωρώντας υποσυνείδητα τον πατέρα και/ή αδελφό τους;

Στο σεξ, παρόλο που η ευνουχιστική μας κοινωνία τοποθετεί τα σεξουαλικά προβλήματα στο κακής ποιότητας (και ποσότητας) ανδρικό σπέρμα, δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει πως η πλειοψηφία των σεξουαλικών προβλημάτων έχουν ψυχολογική αιτία (ο ευνουχισμός που αναφέρεται στο δοκίμιο αυτό). Τα ψυχολογικά προβλήματα αφορούν και στα δύο φύλα. Επίσης, στο θέμα της σεξουαλικής ανικανότητας ή πιο ευγενικά υπογονιμότητας, ευθύνεται συχνά η γυναίκα η οποία μπορεί να είναι στείρα, για παράδειγμα εξαιτίας κάποιας σαλπιγγίτιδας.

Όσα παιδία απεχθάνονται τους γονείς τους είναι ευνουχισμένα και έχουν σεξουαλικά προβλήματα. Τα σεξουαλικά αυτά προβλήματα έχουν οδηγήσει τις γυναίκες να είναι ευνουχιστικές προς τους άνδρες (επιτείνοντας το πρόβλημα) που δεν τολμούν να τους πουν κάποιο κομπλιμέντο, για να μην κατηγορηθούν και δικαστούν για σεξουαλική παρενόχληση. Η τελευταία είναι και μια ευκαιρία από μέρους πολλών γυναικών να κερδίσουν χρήματα διαπομπεύοντας τους άνδρες στα δικαστήρια και ζητώντας υψηλές αποζημιώσεις.

Σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα στις ερωτικές σχέσεις είναι ο εγωισμός. Στις περισσότερες σχέσεις ο ένας σύντροφος είναι κτητικός ως προς τον άλλον. Συχνά αυτό συμβαίνει και στους δύο συντρόφους. Η εξουσιαστική τάση παρουσιάζεται με σκηνές ζηλοτυπίας και την ανάγκη ο ένας σύντροφος να έχει αποκλειστικά και μόνον αυτός το έτερό του ήμισυ. Δεν είναι τυχαίο πως στην εποχή μας αυξάνονται τα εγκλήματα πάθους, οι αυτοκτονίες και η ανομία (βία, απειλή αυτοκτονίας, απειλή δημόσιας ασφάλειας) που σχετίζονται με την υστερική ανάγκη των ατόμων που αγαπούν κτητικά και αρρωστημένα κάποιο άτομο (ακόμα και συγγενή όπως τέκνο ή γονέας) να διατυμπανίσουν στην κοινωνία (και στο άτομο στο οποίο εκφράζουν το πάθος) την εξουσιαστική τους τάση. Ο εγωισμός αυτός άλλοτε είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του κτητικού ατόμου. Συνήθως, όμως, είναι αποτέλεσμα του υπερπροστατευτικού οικογενειακού περιβάλλοντος (σας προκαλώ να δείτε την ηδονή που ! είναι ολοφάνερη στα καλομαθημένα παιδιά) ή απόρροια συμπλέγματος κατωτερότητας και ανασφάλειας, εξαιτίας της διαβίωσης σε μία αδιάφορη ή ``ευνουχιστική΄΄ οικογένεια (το άτομο είναι κτητικό σαν το παιδί που κοιμάται αγκαλιάζοντας το αρκουδάκι του ή το πάπλωμά του και αισθάνεται ότι αγκαλιάζει τους άστοργους γονείς του).

Στο θέμα της επιλογής του σεξουαλικού συντρόφου είναι γεγονός ότι οι άνδρες προτιμούν υποσυνείδητα γυναίκες που μοιάζουν με την μητέρα τους. Όλοι οι άνδρες προτιμούν γυναίκες με πληθωρικό στήθος γιατί αυτό παραπέμπει στην μητέρα τους. Το γιατί οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές η απάντηση είναι ότι τις θεωρούν πιο εύκολες για να τις ρίξουν στην αγκαλιά τους. Δεν είναι τυχαίο πως πολλές γυναίκες, καθώς και πολλές ιερόδουλες ή γκαρσόνες βάφουν ξανθά τα μαλλιά τους.

Μια δαρβινική απάντηση για το θέμα των ξανθών μαλλιών είναι πως τα ξανθιά μαλλιά παραπέμπουν σε ανοιχτόχρωμο δέρμα το οποίο εγγυάται καθαρούς και υγιείς απογόνους. Άλλωστε, στο ανοιχτόχρωμο δέρμα διακρίνονται ιατρικά προβλήματα όπως η κυάνωση από καρδιοπάθειες και πνευμονοπάθειες, ο ίκτερος, καθώς και η αναιμία. Υπάρχει και η αντίθετη άποψη ότι οι άνδρες προτιμούν τις μαύρες γυναίκες, γιατί στις μαύρες δεν φαίνεται η αναιμία, ο ίκτερος και η κυάνωση.

Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι οι γυναίκες προσπαθούν να μαυρίσουν όλο και περισσότερο στις πλαζ και στα σολάριουμ. Σε ότι αφορά την προτίμηση των γυναικών προς τους μελαψούς, αυτή συνδέεται με την άποψη ότι έχουν μεγάλα πέη. Στην πραγματικότητα μόνον μια φυλή στην Αφρική (οι Ματσαγκάνι) έχουν τεράστια πέη! Ανεξάρτητα αν έχουν ή όχι οι μαύροι μεγάλα πέη, είναι γεγονός ότι οι άνδρες, όπως και οι γυναίκες, προσπαθούν να μαυρίσουν και αυτοί στις παραλίες και στα σολάριουμ των γυμναστηρίων.

Μιας και γίνεται δαρβινική προσέγγιση, είναι γεγονός πως πέρα από το μελαψό δέρμα προτιμάμε τα συμμετρικά πρόσωπα και σώματα (υπάρχει η χρυσή αναλογία 1,618), γιατί εγγυούνται υγιή άτομα που θα εξασφαλίσουν γερούς και υγιείς απογόνους. Δεν είναι τυχαίο πως η ασυμμετρία και οι σωματικές δυσμορφίες συναντώνται σε σωματικές παθήσεις, συγγενείς (εκ γενετής) ή επίκτητες (αποκτηθείσες μετά την γέννηση). Οι γυναίκες προτιμούν καλογυμνασμένους άνδρες μετρίου ύψους ή ψηλούς που θα τις προσφέρουν ασφάλεια και προστασία. Δεν προτιμάνε όμως τους υπερβολικά γυμνασμένους – ``φουσκωτούς΄΄ άνδρες, ούτε τους άνδρες με πολύ μεγαλύτερο ύψος από αυτές, γιατί σε περίπτωση διένεξης μαζί τους κινδυνεύουν ευρισκόμενες σε μειονεκτική σωματική διάπλαση!

Οι γυναίκες προσέχουν στους άνδρες τα μάτια τους. Το ίδιο κάνουν και οι άνδρες όταν κοιτούν ερωτικά τις γυναίκες και μάλιστα λένε σε κάποια γυναίκα που τους αρέσει, ως κομπλιμέντο, ότι έχει ωραία μάτια. Τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής, δηλαδή των συναισθημάτων, και δεν είναι τυχαίο πως πολλοί (συνήθως ευνουχισμένοι) από φοβία κρύβουν με μαύρα γυαλιά τα μάτια τους. Είναι σαν να κρύβουν την ψυχή τους. Επίσης, το βασικό στοιχείο που προσέχουν σε κάποιον άνδρα οι γυναίκες είναι οι γλουτοί του, γιατί οι καλογυμνασμένοι γλουτοί δείχνουν άνδρα που μπορεί να ανταποκριθεί ικανοποιητικά στο σεξ και σύμφωνα με την δαρβινική άποψη μπορεί να εξασφαλίσει την διαιώνιση του είδους!!! Σημαντικό σε μια γνωριμία είναι και η κινήσεις του ατόμου που δείχνουν την ψυχολογία του.

Κλείνοντας με την ενότητα αυτή πρέπει να αναφερθεί πως το σεξουαλικό ένστικτο είναι ένα ορμέμφυτο που βρίσκεται σε όλους τους ανθρώπους και το οποίο αρχίζει με το οιδιπόδειο σύμπλεγμα στα αγόρια και το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας στα κορίτσια από το 3ο κιόλας έτος της ηλικίας τους στο οποίο βλέπουν ως σεξουαλικά αντικείμενα την μητέρα (το αγόρι), τον πατέρα (το κορίτσι) και ενίοτε τα αδέλφια τους. Το σύμπλεγμα αυτό λύνεται μέχρι το 7ο έτος της ηλικίας, οπότε το αγόρι ταυτίζεται με τον πατέρα (εκφράζει το ανδρικό πρότυπο) και το κορίτσι με την μητέρα (εκφράζει το γυναικείο πρότυπο). Σεξουαλικά ερεθίσματα υπάρχουν στην καθημερινή ζωή μας και στην τηλεόραση (ταινίες, διαφημίσεις, εκπομπές), τα περιοδικά, το διαδίκτυο και τον κινηματογράφο όπου παρουσιάζονται καλλίγραμμες γυναίκες και αρρενωποί άνδρες.

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΗ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

Γενικά, η φυσιογνωμία, ο γραφολογικός χαρακτήρας (αντικείμενο μελέτης της γραφολογίας), η εμφάνιση, καθώς και οι κινήσεις του ανθρώπου όταν επικοινωνεί με τους άλλους, αντικατοπτρίζουν τον χαρακτήρα του. Η γλώσσα του σώματος είναι χαρακτηριστική και αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα και την προσωπικότητα του ατόμου. Για παράδειγμα όταν ένας άνδρας συνευρίσκεται με μια κοπέλα σε μια καφετέρια και έχει σταυρωμένα τα χέρια του, δεν κοιτάει την κοπέλα στα μάτια, κουνάει νευρικά τα πόδια του ή τα έχει σταυρωμένα, τότε οι κινήσεις του προδίδουν νευρικότητα και συστολή. Το αντίθετο συμβαίνει όταν ο άνδρας αγκαλιάζει την καρέκλα του με τα χέρια του ή τα έχει ανοιχτά στο τραπέζι, έχει ανοιχτά τα πόδια (σαν να είναι έτοιμος για σεξ), κάνει έντονες κινήσεις με τα χέρια, κοιτάει την κοπέλα στα μάτια, έχει κόκκινα μάγουλα (δείχνει σεξουαλική ένταση), ξύνει τα ρουθούνια του (υπάρχει τοπική αγγειοδιαστολή εκεί) και γενικά έχει όλη του την προσοχή στραμμένη προς τη γυναίκα.

Όταν η κοπέλα έχει σταυρωμένα τα πόδια και δεν κοιτάει στα μάτια τον άνδρα, τότε δείχνει άβολη μαζί του. Πέρα από την κινησιολογία και το ντύσιμο αντικατοπτρίζει τον χαρακτήρα του ατόμου. Άλλωστε, η εμφάνιση είναι στοιχείο της προσωπικότητας. Σε ό,τι αφορά τους φυσιογνωμιστές που αποφαίνονται ότι το πρόσωπο δείχνει τον χαρακτήρα του ατόμου, η άποψή τους φαίνεται να είναι, τουλάχιστον εν μέρει, αληθής. Φυσικά, στο παρελθόν είχαν φθάσει στα άκρα με την θεωρία περί εγκληματικού προσωπείου, αν και ούτε αυτό δεν έχει απόλυτα αμφισβητηθεί, δεδομένου ότι μπορεί κάποιος εγκληματίας να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί αυτό προς όλους τους εγκληματίες.

Επίσης, η προτίμηση στα χρώματα ίσως δείχνει τον χαρακτήρα του ατόμου και δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί ψυχολόγοι δίδουν χρωματιστές κάρτες στους ασθενείς τους και τους λένε να επιλέξουν αυθόρμητα μια κάρτα και αυτό οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα. Για παράδειγμα αν το άτομο επιλέξει ως αγαπημένο χρώμα το κίτρινο, αυτό δείχνει ότι έχει συναισθηματικά προβλήματα, ενώ αν επιλέξει το μπλε, τότε έχει συναισθηματική ηρεμία. Δεν είναι τυχαίο πως υπάρχει και η χρωματοθεραπεία με χρωματιστές λάμπες, ούτε είναι τυχαίο πως στα χειρουργεία και στην εντατική (στην ενδυμασία των ιατρών και των νοσηλευτριών και στο χρώμα των δωματίων και των κουρτινών) προτιμούν το γαλάζιο και το πράσινο χρώμα που ηρεμούν.

Τα χαλαρωτικά αυτά χρώματα υπάρχουν και στην φύση: το γαλάζιο στην θάλασσα και το πράσινο στο δάσος. Τα χρώματα αυτά βρίσκονται στις σχετικά μεσαίες συχνότητες του ορατού φάσματος του φωτός που ξεκινάει από το ερυθρό και με προοδευτική αύξηση της συχνότητας καταλήγει στο ιώδες. Στα χρώματα αυτά βλέπει καλύτερα το άτομο και αυτό σχετίζεται με την μειωμένη σκέδαση του φωτός. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο πως οι προβολείς ομίχλης των αυτοκινήτων είναι κίτρινοι (και το κίτρινο βρίσκεται σε μεσαία συχνότητα).

Γενικά, η φυσιογνωμική και η κινησιολογική προσέγγιση του ατόμου, καθώς και τα χρώματα που προτιμάει είναι στοιχεία που μπορεί να εκτιμηθούν στην αξιολόγηση του χαρακτήρα του, αλλά ποτέ μόνα τους. Πάντα πρέπει να εκτιμώνται σε συνδυασμό με την ψυχαναλυτική προσέγγιση του συγκεκριμένου ατόμου από τον ψυχαναλυτή του. Ο ψυχαναλυτής πρέπει να εκτιμήσει τα στοιχεία των άλλων ειδικών (φυσιογνωμιστές, χρωματοθεραπευτές, ειδικοί στη γλώσσα του σώματος). Όταν ενωθούν τα επιμέρους στοιχεία της προσωπικότητας μέσα από τις διάφορες εκφάνσεις τους, τότε η αναγνώριση και η σύνθεσή τους, σαν το παζλ, προσφέρει την προσέγγιση (και αυτή όχι απόλυτα) του χαρακτήρα του ανθρώπου.

Η ολοκληρωμένη προσέγγιση του χαρακτήρα πρέπει να στηρίζεται σε όλα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και όχι απλά στην ψυχανάλυση ή στην φυσιογνωμική ή σε κάποια άλλη μέθοδο. Επιτέλους πρέπει να γίνεται ολιστική προσέγγιση του ατόμου από τον ειδικό ψυχολόγο ή ψυχίατρο που θα γνωρίζει όλες τις παραπάνω μεθόδους ή θα συλλέξει από άλλους ειδικούς τις απόψεις τους και θα συνθέσει το παζλ του χαρακτήρα του ανθρώπου.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ

Οι πολιτικές προτιμήσεις των ανθρώπων συνδέονται άρρηκτα με την οικογενειακή κατάσταση στην οποία έζησαν και η οποία διαμόρφωσε την προσωπικότητά τους. Τα παιδιά που έχουν ευνουχιστεί από τους καταπιεστικούς και/ή αδιάφορους γονείς τους τείνουν να εντάσσονται, αντιδραστικά, σε ακραίες ομάδες στις οποίες εκτονώνουν την υποσυνείδητη επιθετικότητά τους για τους γονείς τους ( σαν να εντάσσονταν σε συμμορίες ). Δηλαδή τείνουν προς ακροδεξιές ή αναρχικές ομάδες.

Σχετικά με τους ακροδεξιούς, είναι γεγονός ότι η εμφάνισή τους είναι αντιδραστική (υποσυνείδητα) προς τους γονείς. Το ξυρισμένο κεφάλι, οι μπότες τύπου Βέρμαχτ, τα τατουάζ, τα στρατιωτικού τύπου ρούχα και άλλα χαρακτηριστικά που στοιχειοθετούν την εμφάνιση των αποκαλούμενων ως φασιστών είναι υποσυνείδητα μηνύματα διαμαρτυρίας και εκδίκησης προς τους κακούς γονείς τους.

Στις ακροδεξιές ομάδες τα ευνουχισμένα άτομα (κυρίως αγόρια) βρίσκουν διέξοδο στην ανάγκη να τιμωρήσουν υποσυνείδητα τους γονείς τους. Αυτή η ανάγκη εκφράζεται σαν μια απροσδιόριστης αιτίας επιθετικότητα που βρίσκει διέξοδο με την άσκηση βίας σε άλλα άτομα, κυρίως τους μετανάστες και τους έγχρωμους που αποτελούν και τα εξιλαστήρια θύματα των ακροδεξιών. Στην ουσία οι ακροδεξιοί αισθάνονται ηδονή όταν ξυλοφορτώνουν μετανάστες, Εβραίους, αθίγγανους και μαύρους, γιατί στο πρόσωπό τους αισθάνονται ότι χτυπάνε τους γονείς τους. Είναι η υποσυνείδητη εκδίκηση των γονιών. Οι ακροδεξιοί αγαπούν τον στρατό και τον πόλεμο και πιστεύουν στην θεωρία της αρίας φυλής. Σχετικά με το τελευταίο, είναι εμφανές ότι το κάνουν από σύμπλεγμα κατωτερότητας (η πίστη τους ότι είναι άριοι τους κάνει να αισθάνονται ανώτεροι) που σχετίζεται με το καταπιεστικό και ευνουχιστικό οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο έζησαν. Φασίστες, υπερεθνικιστές και ρατσιστές γίνονται άτομα με σύμπλεγμα κατωτερότητος, απότοκο του καταπιεστικού, αδιάφορου και ευνουχιστικού οικογενειακού περιβάλλοντος στο οποίο έζησαν. Τα άτομα αυτά δρουν εγωιστικά και προσπαθούν να αναδείξουν το υπερτροφικό Εγώ τους και να αυτοπροβληθούν.

Οι αναρχικοί κάνουν ακριβώς ότι και οι ακροδεξιοί, μόνον που η βία τους είναι γενικευμένη. Δηλαδή οι αναρχικοί σπάνε βιτρίνες καταστημάτων, πυρπολούν καταστήματα και αυτοκίνητα (ακριβά αυτοκίνητα και περιπολικά), λεηλατούν τράπεζες και μαγαζιά, καταστρέφουν κρατική περιουσία (τηλεφωνικούς θαλάμους και άλλα), γράφουν συνθήματα στους τοίχους (συνήθως καταπληκτικά και φιλοσοφημένα), συμπλέκονται με άλλες ομάδες νεαρών και γενικά η βία τους κατευθύνεται σε κάθε μορφή εξουσίας.

Υποτίθεται ότι οι αναρχικοί πολεμάνε το κράτος, αλλά στην πραγματικότητα η επιθετικότητά τους εκτονώνεται μέσω της βίας με ποικίλους τρόπους, ακόμα και με τον χουλιγκανισμό. Οι αναρχικοί έχουν δίκιο στο ότι το κράτος είναι κάτι που εκ των πραγμάτων καταπιέζει την ελευθερία του ατόμου, αφού εμπεριέχει - ακόμα και ετυμολογικά (από το αρχαιοελληνικό ρήμα "κρατέω"-"κρατώ" που σημαίνει εξουσιάζω) - την έννοια της εξουσίας. Οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν, ως προσωποποιημένη θεότητα, αδελφό της θεότητας Βίας. Όμως, ο άνθρωπος ξεπέρασε την ζωώδη φύση του και με κάποιες αναγκαίες συμβάσεις, στις οποίες συνέβαλλε και η δημιουργία θρησκειών, δημιούργησε μια συγκεκριμένη ηθική που έκανε τους ανθρώπους να συνηθίσουν κάποιες αρχές και κάποιους νόμους που προάγουν την καλή σχέση μεταξύ τους .

Οι αναρχικοί εναντιώνονται στο κράτος και επιδίδονται στην βία, στον αδελφό του κράτους. Όμως, η βία επιστρέφει τον άνθρωπο στην αρχέγονη και αρχέτυπη, ζωώδη φύση του. Άλλωστε, εκ φύσεως ο δυνατότερος άνθρωπος έχει την τάση να επιβάλλεται στον ασθενέστερο και σε αυτό έχουν δίκιο οι αρχαίοι Έλληνες σοφιστές. Αυτό, άλλωστε, συμβαίνει και με τα άλλα ζώα. Γιατί να μην ισχύει και για τον άνθρωπο που ανήκει στα "πρωτεύοντα", μαζί με τους πιθήκους; Το δίκαιο της πυγμής δεν πρέπει να είναι και ο ορισμός της δικαιοσύνης όπως πίστευαν κάποιοι αρχαίοι Έλληνες σοφιστές όπως ο Θρασύμαχος και ο Καλλικλής που μίλησαν για το δίκαιο του ισχυροτέρου. Το αστείο είναι ότι το δίκαιο της πυγμής συναντάται και στον φασισμό. Έτσι, φασισμός και αναρχία έχουν κοινή συνιστώσα το δίκαιο του ισχυροτέρου !!! Η εμφάνιση των αναρχικών είναι αντιδραστική, όπως και αυτή των φασιστών. Οι αναρχικοί έχουν μακριά μαλλιά, πολλοί ακούν χέβι μέταλ και σκληρό ροκ και γενικά έχουν εμφάνιση που είναι αντιδραστική (υποσυνείδητα) προς τους γονείς τους. Ψυχοδυναμικά τις κατευθύνσεις : φασισμό / υπερεθνικισμό / ρατσισμό και αναρχία, τις ακολουθούν πολλοί αντιδραστικά προς τους γονείς τους και το κακό οικογενειακό περιβάλλον που έζησαν. Όσοι έχουν την τύχη να κάνουν κάποτε ψυχανάλυση, θα διαπιστώσουν την αλήθεια των λεγομένων του γράφοντος. Αν δεν το επιβεβαιώσουν με ψυχανάλυση, τότε δεν θα συνειδητοποιήσουν ποτέ πως το κακό οικογενειακό περιβάλλον ευθύνεται, όχι μόνον για όλα τα κοινωνικά προβλήματα, αλλά και για τις πολιτικές επιλογές των ανθρώπων. Άλλωστε, οι εκπρόσωποι των παραπάνω ιδεολογιών έζησαν σε αυστηρό, θρησκόληπτο και καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον. Ας θυμηθούμε τον Νίτσε (19).

Το ερώτημα είναι γιατί απαντάει στον ευνουχισμό και την καταπίεση των γονιών του κάποιος νέος με το να γίνεται ακροδεξιός, ενώ κάποιος άλλος νέος γίνεται αναρχικός ή ακροαριστερός. Η απάντηση είναι ότι τα ακροδεξιά άτομα είναι και "ακροδεξιοί χαρακτήρες" και πρέπει επιτέλους στην ψυχολογία και στην ψυχιατρική να εισαχθεί ο όρος αυτός. Ο ακροδεξιός χαρακτήρας δεν εντάσσεται κατ´ ανάγκη σε ακροδεξιές ομάδες. Πολλοί ακροδεξιοί χαρακτήρες ψηφίζουν κεντρώα κόμματα και γενικά είναι χαμηλών τόνων στην ζωή τους, αφού η ακροδεξιά τους τάση είναι υπολανθάνουσα και αν δεν υπάρχει το κατάλληλο ερέθισμα δεν εμφανίζεται.

Ας αναλύσουμε περισσότερο τον ακροδεξιό χαρακτήρα. Είναι άτομα με υπερτροφικό Εγώ, ατομιστές και εγωιστές, με σύμπλεγμα κατωτερότητας που θέλουν οπωσδήποτε να αναδείξουν και να προβάλλουν τον εαυτό τους. Είναι άτομα με φιλοδοξίες και θέληση όχι μόνον να έχουν την αναγνώριση, αλλά και να επιβληθούν στους άλλους. Γενικά, είναι εξουσιαστικοί ή θα ήθελαν να είναι. Στις πολιτικές τους πεποιθήσεις οι ακροδεξιοί χαρακτήρες είναι δεξιοί ή ακροδεξιοί και υπερεθνικιστές (εθνικιστές - δηλαδή πατριώτες - σε υπερβολικό βαθμό = σοβινιστές), αν και άτομα λιγότερο ευνουχισμένα (ο ευνουχισμός ενισχύει τον ακροδεξιό χαρακτήρα) ή για κοινωνικούς λόγους μπορεί να (νομίζουν ότι) προτιμούν κεντροδεξιά, κεντρώα ή ακόμα και αριστερά κόμματα!

Σε προηγούμενο κεφάλαιο αναφέρθηκε πως παρόμοιες τάσεις με τις προαναφερθείσες έχουν τα μοναχοπαίδια και τα καλομαθημένα παιδιά. Τα άτομα αυτά μπορεί να είναι ακροδεξιοί χαρακτήρες, μόνον που η αιτία δεν είναι η καταπίεση ή η αδιαφορία των γονέων, αλλά η ηδονή και η μανία ικανοποίησης των γονέων από τους οποίους περιμένουν την επιβράβευση. Ο ακροδεξιός χαρακτήρας, με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, μπορεί να είναι στοιχείο της προσωπικότητας του ατόμου. Το καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον διογκώνει ακόμα περισσότερο τον ακροδεξιό χαρακτήρα και τον κάνει πιο εμφανή, αφού σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να παραμένει υπολανθάνων και μη ευδιάκριτος.

Κάποιος ακροδεξιός χαρακτήρας μπορεί να γίνει φασίστας την στιγμή που ο ευνουχισμός είναι έντονος. Πολλοί δεν γίνονται απλά για κοινωνικούς λόγους, για παράδειγμα μπορεί να έχουν βρει κάποια εργασία. Όπως και να´ ναι, ο ακροδεξιός χαρακτήρας παραμένει. Έπειτα από την παραπάνω ανάλυση φαίνεται ξεκάθαρα γιατί οι φασίστες πιστεύουν ότι είναι άριοι. Ο ακροδεξιός τους χαρακτήρας σε συνδυασμό με το σύμπλεγμα κατωτερότητος από την συμπεριφορά των γονιών τους οδηγεί σε ένα υπερτροφικό Εγώ και έτσι θέλουν να είναι άριοι, ώστε να επιβληθούν στους άλλους. Με το σκεπτικό αυτό δικαιολογείται και ο ρατσισμός και ο υπερεθνικισμός που σε μερικούς ακροδεξιούς χαρακτήρες μπορεί να είναι υπολανθάνοντες.

Οι ακροδεξιοί λατρεύουν το στρατιωτικό ντύσιμο και γενικά τον στρατό (σε αντίθεση με τους αναρχικούς που είναι αντιρρησίες συνείδησης), γιατί πιστεύουν στο δίκαιο του ισχυροτέρου. Το θέμα είναι πως και οι αναρχικοί και οι ακροδεξιοί αγαπούν την βία. Αυτό γίνεται γιατί μέσω της βίας εκδικούνται υποσυνείδητα τους κακούς γονείς τους. Όμως, οι ακροδεξιοί αγαπούν τον στρατό και την άμεση βία, γιατί ο εγωισμός και ο ναρκισσισμός που έχουν τους οδηγούν στο να επιβληθούν, να αναδείξουν τον εαυτό τους και να αναγνωριστούν. Σε αντιδιαστολή, οι αναρχικοί χτυπάνε και φεύγουν. Δεν δρουν ομαδικά σαν τους φασίστες, αλλά περισσότερο μπαμπέσικα και ύπουλα και όταν οι αρχές επεμβαίνουν οι αναρχικοί σκορπίζονται άτακτα. Οι φασίστες θυμίζουν στρατιώτες σε έναν οργανωμένο στρατό που είναι διατεθειμένοι να πέσουν μέχρις τελευταίον.

Έπειτα από την παραπάνω αναφορά, γίνεται κατανοητό πως δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ακροδεξιοί χαρακτήρες (επαναλαμβάνεται ότι ο ακροδεξιός χαρακτήρας δεν γίνεται οπωσδήποτε φασίστας) είναι άτομα φιλόδοξα και αναγνωρισμένα όπως λυκειάρχες και πανεπιστημιακοί, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, ιατροί, δικηγόροι και πολλοί άλλοι. Φυσικά, δεν υπονοείται ότι τα προηγούμενα επαγγέλματα τα εξασκούν αποκλειστικά ακροδεξιοί χαρακτήρες, αλλά δεν είναι τυχαίο όταν κάποιος ακροδεξιός χαρακτήρας επιλέξει κάποιο από τα παραπάνω επαγγέλματα.

Οι αναρχικοί, οι ακροαριστεροί, καθώς και οι κομμουνιστές είναι άτομα με λιγότερο υπερτροφικό Εγώ. Δεν έχουν ιδιαίτερες φιλοδοξίες και θυσιάζουν το Εγώ τους για το κοινωνικό σύνολο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αριστεροί και οι αναρχικοί συμμετέχουν σε διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, κατά της καταπίεσης της εξουσίας που λαμβάνει αντιλαϊκά μέτρα και κατά του καπιταλισμού και της κεφαλαιοκρατίας. Έχετε δει κανέναν ακροδεξιό να συμμετέχει στις παραπάνω διαδηλώσεις;

Οι αριστεροί και οι αναρχικοί, σε αντίθεση με τους ακροδεξιούς, θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και είναι άτομα που, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, αυτοθυσιάζονται προς χάριν της κοινωνίας. Είναι άτομα πιο κοινωνικά και δρουν λιγότερο ατομιστικά και εγωιστικά. Όπως και να έχει το ζήτημα, οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές με την ιδεολογία τους, την εμφάνισή τους και την συμμετοχή τους συχνά σε βίαιες διαδηλώσεις συνήθως αντιδρούν υποσυνείδητα στους καταπιεστικούς ή/και αδιάφορους γονείς τους. Ο κομμουνισμός απευθύνεται στους προλετάριους (17) και αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι προλετάριοι δεν έχουν ιδιαίτερες φιλοδοξίες όπως οι ακροδεξιοί χαρακτήρες. Δεν είναι τυχαίο πως η λέξη μπολσεβίκος πέρα από μέλος του (ρωσικού) κομμουνιστικού κόμματος σημαίνει: άτομο με επαναστατική ιδιοσυγκρασία και ανατρεπτικές τάσεις. Η επαναστατικότητα των κομμουνιστών και των αναρχικών ουσιαστικά είναι επανάσταση προς τους καταπιεστικούς και/ή αδιάφορους γονείς τους.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν απόλυτα σε όλους τους ανθρώπους όπως και όλα που περιγράφονται στο δοκίμιο αυτό δεν ισχύουν απόλυτα, αφού τα πάντα είναι σχετικά. Επίσης, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες σοφιστές, τα πάντα είναι υποκειμενικά. Επιτέλους η σχετικιστική θεώρηση, πέρα από την φυσική, πρέπει να διακατέχει και την ψυχιατρική και την ψυχολογία όπως και κάθε επιστήμη και γενικότερα τα πάντα στη ζωή και στο σύμπαν.

Γενικά, οι θεωρίες του κομμουνισμού δημιουργήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, την περίοδο της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης (τον 20ο αιώνα άρχισε η δεύτερη). Τότε επικρατούσαν βάναυσες συνθήκες εργασίας (12ωρη εργασία και όχι δικαιώματα στον εργάτη) στους προλετάριους (17) εργάτες και η Ρωσία είχε την περιβόητη τσαροκρατία που καταπίεζε κάθε ανθρώπινο δικαίωμα. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι θεωρίες του κομμουνισμού που προασπίζει τα δικαιώματα των εργατών - προλετάριων .

Σήμερα η Ρωσία έχει γίνει πλέον καπιταλιστική χώρα !!! Σε αυτό βοήθησαν οι πράκτορες των ΗΠΑ. Άλλωστε, οι ΗΠΑ ίσως είχαν προσχεδιάσει την κατάρρευση των κομμουνιστικών κρατών της ανατολικής Ευρώπης, πιθανώς υποκινώντας την δήθεν αυθόρμητη εξέγερση στην Ρωσία που οδήγησε στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Η ΤΕΧΝΗ

Είναι γεγονός πως τα άτομα που ευνουχίστηκαν από τους καταπιεστικούς ή/και αδιάφορους γονείς τους έχουν μια τάση να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους, ιδίως όταν αυτά είναι απωθημένα στο υποσυνείδητο και δημιουργούν έντονες ψυχικές συγκρούσεις. Τα συναισθήματά τους τα εξωτερικεύουν στην τέχνη και αυτό είναι ευδιάκριτο για κάποιον που έχει μελετήσει τη ζωή τους και έχει γνώσεις ψυχανάλυσης.

Η αγάπη για την τέχνη σχετίζεται με επικρατούντα πεδία (τα πεδία στον εγκέφαλο είναι τμήματά του και είναι αυτό που παλιότερα αποκαλούσαν κέντρα) στο δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Τα έντονα βιώματα και τα άλυτα συμπλέγματα της παιδικής ηλικίας βρίσκουν διέξοδο στην τέχνη, πιθανώς σε άτομο με επικρατούντα τα αντίστοιχα πεδία στο δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου του. Το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου σχετίζεται με: έλλειψη σύνδεσης με την συνείδηση (σημαντικό στις νευρώσεις), μη λεκτική λειτουργία, μουσική, συνθετική, ολιστική, γεωμετρική και χωροταξική λειτουργία, καθώς και αίσθηση εικόνων και σχεδιαγραμμάτων.

Η επικράτεια στο δεξιό ημισφαίριο συνδέεται με την τάση για καλλιτεχνική δημιουργία και συνήθως υψηλή ευφυία. Στο 80 με 90% των ανθρώπων το επικρατούν ημισφαίριο είναι το αριστερό, ενώ στο 10 με 20% των ανθρώπων μπορεί να επικρατεί το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου ή να είναι και τα δύο ημισφαίρια ισότιμα και τότε άλλες λειτουργίες ασκούνται από το αριστερό και άλλες από το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου.

Επί τη ευκαιρία, το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου σχετίζεται με την σύνδεση με την συνείδηση και την λεκτική, την αναλυτική, την ιδεατή, την τμηματική, την αριθμητική και την υπολογιστική λειτουργία (τα παραπάνω κατά τον Eccles, 1973). Η σημερινή νευροφυσιολογία τείνει περισσότερο στην άποψη περί επικράτειας πεδίων και από τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου, ανεξάρτητα αν συνολικά επικρατεί το δεξιό ή το αριστερό ημισφαίριο.

Επιστρέφοντας από την νευροφυσιολογία στην τέχνη, δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτεροι δημιουργοί στον χώρο της τέχνης (ιδίως στον κινηματογράφο, στο θέατρο, στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στη λογοτεχνία και στη μουσική) καθώς και πολλοί διανοούμενοι, ιδίως λογοτέχνες και φιλόσοφοι όπως ο Μαρξ και ο Νίτσε (19), ήταν άτομα που έζησαν σε κακό οικογενειακό περιβάλλον και τα συναισθηματικά τους προβλήματα βρίσκουν διέξοδο στην τέχνη.

Στη μουσική γνωστά παραδείγματα είναι ο Αυστριακός συνθέτης Φραντς Σούμπερτ (1797 – 1828) και ο Ρώσος συνθέτης Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι. Ο Τσαϊκόφσκι θα αναλυθεί σε επόμενο κεφάλαιο όπου θα γίνει κατανοητό ότι η ομοφυλοφιλία του και τα ψυχολογικά του προβλήματα οφείλοντo στην προβληματική του σχέση με την μητέρα του και στην παθολογική του προσκόλληση στο πρόσωπό της.

Σε ό,τι αφορά τον Σούμπερτ είναι γνωστός ο έκλυτος βίος του με τα περιβόητα συμπόσια μέχρι μέθης που διοργάνωνε με τους φίλους του κατά την μποέμικη ζωή του στην Βιέννη. Μάλιστα, κόλλησε σύφιλη, ίσως σε κάποιον οίκο ανοχής. Ο Σούμπερτ ήταν αλκοολικός, είχε κατάθλιψη και λέγεται ότι ήταν ομοφυλόφιλος (ίσως είχε σεξουαλικές σχέσεις με τον ισόβιο φίλο του Γιόζεφ Σπάουν, τον συγκάτοικό του – ποιητή Γιόχαν Μάγερχοφερ, τον τραγουδιστή Γιόχαν Μίχαελ Φογκλ με τον οποίο περνούσαν μαζί τις διακοπές, τον νεαρό ζωγράφο Μόριτς φον Σβιντ και άλλους φίλους του). Στον Σούμπερτ η μουσική λαμβάνει περισσότερο πομπώδη και σοβαρό, θα λέγαμε καταθλιπτικό, χαρακτήρα που δείχνει την συναισθηματική του ένταση.

Άτομο με ψυχιατρικά προβλήματα ήταν και ο Γερμανός συνθέτης κλασσικής μουσικής και βιρτουόζος στο πιάνο Ρόμπερτ Αλεξάντερ Σούμαν (1810 – 1856). Η ανάπηρη αδελφή του αυτοκτόνησε και ο πατέρας του πέθανε από κάποια νευρική διαταραχή. Ο ίδιος ο Σούμαν είχε κατάθλιψη, ήταν αλκοολικός και υπέφερε από νευρικούς κλονισμούς. Τελικά άρχισε να ακούει φωνές και έπειτα από μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας στα νερά του Ρήνου τον έκλεισαν στο φρενοκομείο.

Η περίπτωσή του Σούμαν είναι προφανώς προοδευτικά επιδεινούμενη σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου. Η προοδευτική επιδείνωση της ψυχικής του υγείας φαίνεται και στα έργα του. Άλλωστε, από μικρός ο Σούμαν είχε ψυχολογικά προβλήματα. Το γεγονός ότι του άρεσε να ερωτοτροπεί με νεαρές γυναίκες δεν δείχνει πιθανό ευνουχισμό του. Μάλιστα, παντρεύτηκε την 16χρονη Κλάρα Βικ, κόρη του δασκάλου του Φρίντριχ Βικ, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα της που τον οδήγησε στο δικαστήριο!

Άλλο παράδειγμα κλασσικού συνθέτη με ψυχολογικά προβλήματα ήταν ο Αυστριακός Άντον Μπρούκνερ (1824 – 1896). Ο Μπρούκνερ ήταν η χαρακτηριστική περίπτωση ευνουχισμένου παιδιού και ο ευνουχισμός του έγινε και από την εκκλησία και συγκεκριμένα από την μονή του Αγίου Φλωριανού στην οποία ήταν μαθητής στην χορωδία και έμαθε εκκλησιαστικό όργανο. Η εκκλησία (ιδίως η καθολική) και τα μοναστήρια είναι γεγονός ότι ευνούχιζαν τα παιδιά, περισσότερο στο παρελθόν που ο κόσμος ήταν περισσότερο θρήσκος. Μάλιστα, στις χορωδίες της καθολικής εκκλησίας συχνά ευνούχιζαν κυριολεκτικά τα αγόρια για να συνεχίσουν, με την λεπτή φωνή που αποκτούσαν, να συμμετέχουν στην παιδική χορωδία!!!

Επιστρέφοντας στον Μπρούκνερ, ήταν ντροπαλός, συνεσταλμένος, οι προσπάθειες που έκανε – κυρίως ως μεσήλικας – να συνάψει ερωτικό δεσμό με νεαρές κοπέλες απέβησαν άκαρπες και μάλλον πέθανε παρθένος. Αυτά είναι σημεία ευνουχισμού. Ο Μπρούκνερ ήταν γοητευμένος από τον Βάγκνερ ο οποίος ήταν φίλος του, και αυτό δείχνει την συναισθηματική του ένταση. Πάντως, είχε διεθνή καριέρα σε προχωρημένη ηλικία. Άλλωστε, άρχισε να συνθέτει σε ηλικία σαράντα ετών.

Υπάρχουν, όμως, σημεία που δείχνουν ότι ήταν ψυχοπαθητικό άτομο. Τα σημεία αυτά ήταν η έντονη θρησκοληψία του που έφτανε σε μορφές θρησκευτικής μανίας και η νεκροφιλία (12) του. Όταν ο Γιόχαν Μπάπτιστ Βάις (νονός και παλιός δάσκαλος του Μπρούκνερ) πέθανε, τότε ο Μπρούκνερ ζήτησε επανειλημμένως από τις αρχές το κρανίο του, κάτι που φυσικά απορρίφθηκε! Επίσης, όταν έμενε στην Βιέννη, συνέβη να μεταφέρουν τους τάφους του Μπετόβεν και του Σούμπερτ. Τότε ο Μπρούκνερ στριμώχτηκε στο πλήθος με τόση μανία για να δει τα λείψανα που έχασε τον φακό των γυαλιών του. Μια άλλη ιστορία αναφέρει πως μετά από μια πυρκαγιά σε κάποιο θέατρο ο Μπρούκνερ πήγε στο νεκροτομείο της πόλης για να δει τα απανθρακωμένα πτώματα.

Ο Μπρούκνερ είχε και ιδιοψυχαναγκαστική διαταραχή που είναι συνηθισμένη και στις νευρώσεις. Έτσι, μετρούσε τα πάντα: τα φύλλα των δένδρων, τα αστέρια, τα κάγκελα γύρω από μια οικία ή ένα πάρκο, τον αριθμό των προσευχών του, τις πέτρες ή τα τούβλα σε ένα πεζοδρόμιο ή μια οικία κτλ. Επίσης, κατέγραφε την ηλικία και το όνομα όλων των γυναικών που συναντούσε. Ο Μπρούκνερ, μαζί με τον Βάγκνερ, ήταν οι αγαπημένοι συνθέτες του Αδόλφου Χίτλερ. Επί τη ευκαιρία, ο Βάγκνερ ήταν τόσο συμπλεγματική προσωπικότητα (φαίνεται και στην πομπώδη μουσική του) που στην οικία του είχε κατασκευάσει μαυσωλείο για τον εαυτό του, προτού καν πεθάνει! Σε ό,τι αφορά τον ψυχικό κόσμο του Μπρούκνερ, αυτός είναι εμφανής και στην πομπώδη και έντονα συναισθηματική μουσική του. Στον ψυχολογικό τομέα είναι εμφανής η νεύρωση και ο ευνουχισμός του. Το αν είχε ψυχοπαθολογία δεν είναι απόλυτα σίγουρο, αλλά οι ενδείξεις υπάρχουν. Άλλωστε, ο ίδιος είχε νοσηλευθεί σε διάφορα θεραπευτήρια.

Στην ζωγραφική γνωστό είναι το παράδειγμα του Ολλανδού Βίνσεντ Βαν Γκογκ του οποίου τα έργα αντικατοπτρίζουν την σχιζοφρένειά του. Παραδόξως, τα έργα ζωγραφικής του Αδόλφου Χίτλερ δεν δείχνουν παρανοϊκού τύπου σχιζοφρένεια (θα ήταν άλλωστε βολικό να βγάζαμε και τον Χίτλερ τρελό δικαιολογώντας τις πράξεις του), αλλά είναι έργα που χαρακτηρίζονται απλότητα και θα λέγαμε από παιδικότητα. Προδίδουν τα άγνωστα, σίγουρα ευνουχιστικά, παιδικά του χρόνια.

Στην ζωγραφική το άτομο εμφανίζει τις συναισθηματικές του συγκρούσεις με σύμβολα. Συμβολισμός υπάρχει και στην μουσική, αλλά δεν είναι ορατός. Στην ζωγραφική είναι αναγνωρίσιμος από κάποιον που γνωρίζει ψυχανάλυση και τη ζωή του ζωγράφου (ιδίως την παιδική του ηλικία). Θα αναφερθεί ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. Μια ζωγράφος είχε υποστεί απίστευτη καταπίεση από τον αυστηρό πατέρα της ο οποίος την ευνούχισε.

Αυτός ο ευνουχισμός επηρέασε την ερωτική της ζωή αφού πάντα είχε μια φοβία για τους άνδρες, φοβία ότι την προσεγγίζουν με σκοπό να την ρίξουν στο κρεβάτι. Η ζωγράφος αυτή σήμερα ζει μόνη σε ένα διαμέρισμα και οι ερωτικές σχέσεις που είχε με άνδρες ήταν ελάχιστες. Στο σεξ δεν αισθανόταν ιδιαίτερη ηδονή, αφού πάντα την συνόδευε η φοβία προς τους άνδρες, εξαιτίας του καταπιεστικού πατέρα της τον οποίο ταύτιζε υποσυνείδητα με όλους τους άνδρες.

Στα έργα της παρουσιάζεται ο ευνουχισμός με διάφορα σύμβολα. Καταρχάς η τεχνοτροπία της είναι αφηρημένη, με κρυμμένους συμβολισμούς στο έργο. Το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας παρέμεινε άλυτο στην γυναίκα αυτή, εξαιτίας του ευνουχισμού της από τον πατέρα της. Η ζωγράφος αυτή παρουσιάζει τις ψυχικές της συγκρούσεις στα έργα της. Κάποτε της είχαν πει να ζωγραφίσει σε ένα κτίριο μια εικόνα. Αυτή ζωγράφιζε την σφαγή του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα. Ο συμβολισμός είναι προφανής. Η Κλυταιμνήστρα είναι η ίδια που σκοτώνει τον καταπιεστικό και ευνουχιστικό πατέρα της στο πρόσωπο του Αγαμέμνονα. Η επιλογή θέματος από την μυθολογία δείχνει ξεκάθαρα και το συλλογικό ασυνείδητο που αναλύθηκε σε προηγούμενο κεφάλαιο.

Σε άλλα έργα της ζωγράφου αυτής παρουσιάζονται διάφορα σύμβολα που σχετίζονται με τον ευνουχισμό της. Για παράδειγμα σε κάποιο έργο ζωγράφισε ένα γυναικείο στήθος που συμβολίζει τον ευνουχισμό της ιδίας από τον πατέρα της. Σε άλλο έργο ζωγραφίζει ένα κοριτσάκι που συμβολίζει την ίδια στην καταπιεσμένη παιδική της ηλικία. Το απίστευτο είναι πως οι συμβολισμοί αυτοί είναι κρυμμένοι στα έργα και συχνά η ίδια αποκαλύπτει το κρυμμένο σύμβολο στον θεατή του έργου. Γενικά η χαοτική κατάσταση, πέρα από τα μαθηματικά και την φυσική, αφορά και τον εγκέφαλο που δρα με χαοτικό τρόπο παντού, από την σκέψη μέχρι την τέχνη. Οι δίνες και οι περίπλοκες εικόνες που ονειρευόμαστε θυμίζουν τα φράκταλ των μαθηματικών! Σημειώνεται ότι όταν ο εγκέφαλος σκέφτεται και δημιουργεί η εντροπία (μέγεθος της αταξίας) του ιδίου μειώνεται, ενώ η συνολική εντροπία (συστήματος και περιβάλλοντος) πάντα (αξιωματικά) αυξάνεται!

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Είναι γεγονός ότι τα παιδιά που μεγάλωσαν σε καταπιεστικό ή/και αδιάφορο οικογενειακό περιβάλλον αναπτύσσουν μια αντιδραστική συμπεριφορά στο σχολείο και γενικότερα στην κοινωνία. Ήδη από το νηπιαγωγείο και στο δημοτικό τα παιδιά αυτά μπορεί να είναι άτακτα και σκανδαλιάρικα. Με την είσοδο στο Γυμνάσιο, που σημαίνει και την λήξη της παιδικής αθωότητας, τα παιδιά αυτά μπορεί να αναπτύσσουν έντονα προβλήματα συμπεριφοράς.

Πολλά ευνουχισμένα και καταπιεσμένα παιδιά στο σχολείο είναι απομονωμένα από τους άλλους. Για παράδειγμα στο μάθημα της γυμναστικής και στο διάλειμμα δεν συμμετέχουν στα ομαδικά παιχνίδια με τα άλλα παιδιά. Γενικά, μπορεί να είναι εσωστρεφείς και να μην συμμετέχουν σε καμία παρέα. Αυτή η συμπεριφορά προβληματίζει τους καθηγητές που ενημερώνουν τους γονείς οι οποίοι όμως είναι αυτοί που ευθύνονται για την εσωστρέφεια των παιδιών τους. Έτσι, η πίεση των γονέων προς τα παιδιά τους να γίνουν περισσότερο κοινωνικά δρα ευνουχιστικά επιτείνοντας το πρόβλημα. Η απομόνωση του παιδιού έχει συνήθως αιτία την φοβία του στην δημιουργία σχέσεων με τους άλλους και συγκεκριμένα με το αντίθετο φύλο. Άλλωστε, ο ευνουχισμένος νέος ή νέα δεν μπορεί να συνάψει σχέση με το αντίθετο φύλο εξαιτίας του ευνουχισμού αυτού.

Η φοβία στις σχέσεις προς το αντίθετο φύλο οδηγεί σε δυσμενή σχόλια από το περιβάλλον του ατόμου που συχνά τον αποκαλεί ομοφυλόφιλο. Έτσι, η απομόνωση του ατόμου είναι ένας μηχανισμός άμυνας για να μην πληγώνεται συναισθηματικά από τα αρνητικά σχόλια των άλλων σχετικά με την σεξουαλική του ατολμία και την διαπίστωση της ατολμίας αυτής. Απομονωμένο το άτομο αποφεύγει την προσπάθεια να φλερτάρει το αντίθετο φύλο.

Σε ό,τι αφορά το γεγονός ότι το κοινωνικό του περιβάλλον το κοροϊδεύει ή το σχολιάζει αρνητικά, είναι γεγονός πως από την στιγμή της εφηβείας το σεξουαλικό ζήτημα είναι πρωταρχικό. Αλλά και ο υπερβολικός φόρτος της σχολικής εργασίας, οι εξωσχολικές δραστηριότητες (εκμάθηση μουσικού οργάνου, αθλητισμός και άλλα που συχνά γίνονται για να ικανοποιήσουν υποσυνείδητα τους γονείς) και αργότερα το επάγγελμα δρουν καταπιεστικά στο σεξ και άρα δρουν ευνουχιστικά!

Συνήθως οι πατεράδες πιέζουν το αγόρι, όχι απλά να γίνει κοινωνικό, αλλά και να αποκτήσει σχέσεις με κάποια κοπέλα για να μην γίνει ομοφυλόφιλο (λες και η ομοφυλοφιλία είναι ο ιός του κρυολογήματος). Η πίεση αυτή είναι ξεκάθαρος ευνουχισμός, αφού είναι σαν να λεει ο πατέρας στο αγόρι ότι είναι προβληματικό στο σεξ και πρέπει να διορθωθεί και να αντιμετωπίσει την ατολμία του προς τα κορίτσια. Ο πατέρας ευνουχίζει στο σεξουαλικό ζήτημα και την κόρη του την οποία καταπιέζει σεξουαλικά λέγοντάς της να γυρνάει νωρίς όταν βγαίνει το βράδυ και όταν την ελέγχει συνεχώς αν πήγε με κάποιο αγόρι (λες και αυτό είναι έγκλημα). Γενικά με τον δεσποτικό του τρόπο ο πατέρας ευνουχίζει την κόρη του. Σε αντίθετη περίπτωση αν ο πατέρας είναι αδιάφορος προς την κόρη του τότε πάλι αυτή το εκλαμβάνει υποσυνείδητα ως έλλειψη αγάπης, οπότε πάλι έχουμε ευνουχισμό. Ενίοτε, το ευνουχισμένο κορίτσι γίνεται ``πουτανάκι΄΄, δηλαδή αντιδραστικά προς τον πατέρα της ντύνεται προκλητικά και δημιουργεί πολλές και επιπόλαιες σχέσεις με αγόρια και ενίοτε και με άνδρες.

Η δυσκολία προσαρμογής του ατόμου στο σχολικό και γενικά στο οικογενειακό περιβάλλον γίνεται και εξαιτίας της επιθετικότητας που έχει προς τους άλλους τους οποίους ταυτίζει με τους γονείς του. Ήδη από το νηπιαγωγείο κάποιο παιδί εκδηλώνει την επιθετικότητά του με τις αταξίες του και τους διαπληκτισμούς του με τα άλλα παιδιά. Αργότερα, στο δημοτικό και στο γυμνάσιο η επιθετικότητα αυτή (αντιδραστική προς τους κακούς γονείς) εκδηλώνεται με την μορφή βίας μέσα από την ένταξη σε συμμορίες που κακοποιούν άλλα παιδιά και φθάνουν σε σημείο να βιάζουν και κοπέλες, μέσα από την βίαιη επίλυση των διαφορών, μέσα από τον χουλιγκανισμό και με πολλές άλλες εκφάνσεις.

Πολλά ευνουχισμένα παιδιά βρίσκουν διέξοδο στην ομοφυλοφιλία ή την αμφιφυλοφιλία (συνάπτουν ερωτική σχέση με άτομα και των δύο φύλων). Η σημερινή κοινωνία είναι σκληρότατη προς τους ομοφυλόφιλους (ιδίως τα αγόρια) που δέχονται τον προπηλακισμό (εξύβριση και εξευτελισμός) των άλλων που τους περιλούουν με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα. Έτσι, ο νέος που βρίσκει διέξοδο προς την ομοφυλοφιλία αναγκάζεται να δηλώσει στους άλλους ότι είναι ομοφυλόφιλος, ώστε να γίνει αποδεκτός στην ομάδα... Άλλωστε, η άποψη της κοινωνίας είναι ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι συγγενές (εκ γενετής) που απλά τυχαίνει να (εν)υπάρχει σε κάποιον ή κάτι που εμφανίζεται σαν ξαφνική αρρώστια.

Η αιτία της ομοφυλοφιλίας είναι ο ευνουχισμός από την μητέρα για το αγόρι και από τον πατέρα για το κορίτσι. Η ανακοίνωση από το άτομο στους γονείς του ότι είναι ομοφυλόφιλο είναι υποσυνείδητη εκδίκηση στους γονείς που σοκάρονται από το γεγονός αυτό, δίχως να συνειδητοποιούν ότι οι ίδιοι είναι η αιτία για την σεξουαλική αυτή επιλογή (δεν θα έλεγα σεξουαλική παρέκκλιση, γιατί το φυσιολογικό το καθορίζει η κοινωνία).

Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα ευνουχισμένα άτομα παρουσιάζουν παιδιάστικη συμπεριφορά (κυρίως η φωνή μοιάζει με παιδική και γενικά το άτομο συμπεριφέρεται σαν μικρό παιδί), δηλαδή παλιμπαιδισμό που σχετίζεται με τα αρνητικά οικογενειακά βιώματα. Η παιδιάστικη συμπεριφορά των παιδιών μπορεί να εκληφθεί από τον περίγυρό τους ως ομοφυλοφιλία, οπότε τα πειράζουν βρίζοντάς τα. Επίσης, τα πειράζουν γιατί είναι ντροπαλά, συνεσταλμένα και άτολμα στην προσέγγιση του αντίθετου φύλου. Έτσι, τα ευνουχισμένα άτομα οδηγούνται στην αυτοαπομόνωση, για να αποφύγουν τα πειράγματα των συνομηλίκων τους.

Άλλοτε, όταν ο ευνουχισμός είναι έντονος μπορεί να παρουσιάζονται ομοφυλοφιλικές τάσεις. Δεν είναι τυχαία η λέξη ευνουχισμός. Έτσι, σαν τους πραγματικούς ευνουχισμένους, τα πολύ ``ευνουχισμένα΄΄ αγόρια έχουν λεπτή έως κοριτσίστικη φωνή και οι κινήσεις των χεριών τους θυμίζουν γυναικεία χάρη. Τα κορίτσια δείχνουν τις ομοφυλοφιλικές τους τάσεις με το να συμπεριφέρονται σαν αγόρια, δηλαδή να βρίζουν, να καπνίζουν, να ντύνονται σαν αγόρια φορώντας παντελόνια, να περπατάνε αγορίστικα κτλ.

Όπως προαναφέρθηκε, όταν το άτομο έχει επιλέξει την ομοφυλοφιλική οδό και το έχει δηλώσει, τότε γίνεται αποδεκτό από το περιβάλλον του (όχι από όλους φυσικά). Αν, όμως, το ευνουχισμένο άτομο δεν έχει συνειδητοποιήσει τις υπολανθάνουσες ομοφυλοφιλικές του τάσεις, τότε υφίσταται έντονο εμπαιγμό από το κοινωνικό του περιβάλλον που το κοροϊδεύει αποκαλώντας το ομοφυλόφιλο, παρόλο που το ίδιο το ευνουχισμένο άτομο δεν έχει καν προσδιορίσει την σεξουαλική του ταυτότητα. Οι ευνουχισμένοι κάποια στιγμή βρίσκουν κάποια διέξοδο στο σεξουαλικό θέμα και πολύ όψιμα συνάπτουν σχέση με άτομα του αντιθέτου φύλου (συνήθως οι ευνουχισμένοι κρατάνε την παρθενιά τους για πολλά χρόνια) ή του ιδίου φύλου ή γίνονται αμφιφυλόφιλοι. Πιο σπάνια μένουν για πάντα παρθένοι ή με ελάχιστες ερωτικές επαφές στο ενεργητικό τους.

Στην σχολική τάξη είναι χαρακτηριστικός ο τύπος του καλού μαθητή, του ``σπασίκλα΄΄, που είναι άτομο που δεν συμμετέχει στις ομάδες των άλλων παιδιών. Είναι πάλι μια μορφή ευνουχισμένου παιδιού, αν και το πρότυπο του καλού μαθητή σχετίζεται και με τα καλομαθημένα παιδιά (όπως τα μοναχοπαίδια) που προσπαθούν να είναι τέλεια στα πάντα (μαθήματα, αθλητισμός, σεξ), για να ικανοποιήσουν υποσυνείδητα τους γονείς τους. Τα καλομαθημένα άτομα, όπως αναφέρθηκε σε άλλο κεφάλαιο, συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα στις σχέσεις τους με τους άλλους, εξαιτίας του εγωιστικού χαρακτήρα τους και της τάσης αυτοπροβολής τους και την ανάγκη επιβεβαίωσης από τους άλλους. Πάντως, συνήθως τα καλομαθημένα άτομα έχουν ηγετικό ρόλο στις παρέες και συχνά στο σχολείο πειράζουν και επιτίθενται σε άλλα παιδιά.

Τα καλομαθημένα παιδιά μπορεί να είναι καλοί μαθητές, αλλά μπορεί να είναι τα παιδιά που ειρωνεύονται τον καθηγητή και κάνουν φασαρία στην σχολική τάξη. Ας θυμηθούμε το κλασσικό παράδειγμα των καλομαθημένων γόνων εύπορων οικογενειών που φοιτούν στα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια. Συνήθως, όμως, τα άτακτα παιδιά στο σχολείο είναι τα ευνουχισμένα. Αυτά τα παιδιά μπορεί να μην αυτοαπομονώνονται και να αυτοπεριθωριοποιούνται (αυτά συμβαίνουν σε έντονο ευνουχισμό του ατόμου που δεν μπορεί να εκτονώσει το σεξουαλικό του ένστικτο, έστω και με ομοφυλοφιλική σχέση), αλλά να εντάσσονται σε ομάδες και συμμορίες με άλλα παιδιά και να επιδίδονται σε κακοποιήσεις άλλων παιδιών, κλοπές, ληστείες, σεξουαλικές κακοποιήσεις κοριτσιών κτλ. Παράλληλα, τα άτομα αυτά μπορεί να ασκούν βία μόνα τους, ανεξάρτητα αν είναι ενταγμένα ή όχι σε κάποια συμμορία. Ήδη από τα πρώιμα σχολικά τους τα άτομα αυτά είναι άτακτα, πειράζουν τα παιδιά του αντίθετου φύλου (υποσυνείδητη εκδίκηση του ευνουχιστικού γονέα) και δημιουργούν προβλήματα με την απειθαρχία τους και την απροσάρμοστη συμπεριφορά τους.

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές συνήθως αντιδρούν τελείως λανθασμένα στο απροσάρμοστο παιδί. Άλλοτε το τιμωρούν με ξύλο (στο δημοτικό) και με αποβολές. Αλλά η τιμωρία όταν δεν χτυπάει την ρίζα του προβλήματος. Τουναντίον, το επιτείνει. Οι δάσκαλοι δεν κατανοούν πως είναι μορφή εξουσίας που στο υποσυνείδητο του ευνουχισμένου (καθώς και καλομαθημένου) παιδιού ταυτίζονται με τους κακούς γονείς τους. Έτσι, οι συμβουλές του δασκάλου δεν έχουν καμία απήχηση στον απροσάρμοστο μαθητή, εκτός αν στο πρόσωπο του δασκάλου ο μαθητής βρει τον πατέρα ή την μητέρα που θα ήθελε να έχει, οπότε αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη σχέση εξάρτησης.

Ο νέος συχνά κατευθύνει την επιθετικότητά του και γίνεται προσβλητικός προς τον δάσκαλό του στο πρόσωπο του οποίου βλέπει υποσυνείδητα τον κακό γονέα του. Η αντίδραση του δασκάλου είναι η τιμωρία, γεγονός που ενισχύει τον εξουσιαστικό και δεσποτικό του χαρακτήρα στο μυαλό του μαθητή. Η πλέον συνηθισμένη κίνηση των δασκάλων προς το απροσάρμοστο παιδί είναι να καλέσουν τους γονείς τους, γεγονός που χειροτερεύει τα πράγματα, αφού εκθέτουν το παιδί μπροστά στους γονείς του και το αντίστροφο. Αλλά οι ίδιοι οι γονείς είναι αυτοί που ήταν ευνουχιστικοί ή αντιδραστικοί στο παιδί τους.

Η σωστή αντιμετώπιση του απροσάρμοστου παιδιού είναι στη σχολική (και στην πανεπιστημιακή) μονάδα να υπάρχει παιδοψυχίατρος ή παιδοψυχολόγος. Επίσης, οι δάσκαλοι οφείλουν να συμβουλεύσουν την οικογένεια του παιδιού να επισκεφθεί κάποιον παιδοψυχίατρο ή παιδοψυχολόγο, αν και συνήθως η οικογένεια αντιδρά με άρνηση στο πρόβλημα – όπως και το ίδιο το άτομο με τα ψυχολογικά προβλήματα και τα προβλήματα συμπεριφοράς. Η άρνηση αυτή είναι το μεγαλύτερο αγκάθι στην ψυχοθεραπεία.

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ

Οι σχέσεις ανάμεσα στα αδέλφια είναι πάντα (έστω και υποσυνείδητα) ανταγωνιστικές και η διαμόρφωσή τους εξαρτάται από τον τρόπο συμπεριφοράς των γονέων σε κάθε παιδί τους. Το πρωτότοκο παιδί (ιδίως το αγόρι) και/ή ο Βενιαμίν της οικογενείας (δηλαδή το μικρότερο σε ηλικία παιδί) είναι αυτά που δέχονται παραπάνω από τα αδέλφια τους τα χάδια των γονιών τους. Έτσι, είναι περισσότερο κακομαθημένα και παραχαϊδεμένα και το γεγονός αυτό δημιουργεί αισθήματα ζήλιας από τα αδέλφια τους που παραμένει (συχνά υποσυνείδητη) για πάντα. Το πρωτότοκο αγόρι έχει περισσότερο ηγετικό ρόλο στην οικογένεια της οποίας αναλαμβάνει την προστασία, αφού είναι ο άνδρας του σπιτιού, μετά τον πατέρα. Το μικρότερο σε ηλικία παιδί δεν επωμίζεται το βάρος της ευθύνης του μεγαλύτερου αδελφού και συνήθως οι γονείς το παραχαϊδεύουν.

Γενικά, υπάρχει ζήλια ανάμεσα στα αδέλφια που ανταγωνιστικά αναζητούν αποκλειστικά το καθένα την προσοχή των γονιών τους. Άλλωστε, τα περισσότερα αδέλφια έχουν κακή ή τυπική σχέση μεταξύ τους και σπάνια συναντάς αγαπημένα αδέλφια. Η ανταγωνιστική σχέση των αδελφών παρατηρείται και στα ζώα, για παράδειγμα στα κουτάβια που το ένα ανταγωνίζεται το άλλο στον θηλασμό και γενικά στην επικέντρωση της προσοχής της μητέρας τους. Στον άνθρωπο η ανταγωνιστική σχέση μεταξύ των αδελφών είναι χαρακτηριστική στην παιδική ηλικία με τις παιδικές ζήλιες και τους καυγάδες. Η ανταγωνιστική σχέση μεταξύ των αδελφών συνεχίζεται, ενίοτε με λιγότερο εμφανή τρόπο, καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους.

Φροϋδικά υπάρχει, όπως αναφέρθηκε και στο κεφάλαιο ``Ο ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ΄΄, και ο φόβος του ευνουχισμού από τα αδέλφια, πέρα από τον φόβο του ευνουχισμού από τον πατέρα στο αγόρι και από την μητέρα στο κορίτσι. Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας εμφανίζονται στο 3ο έτος της ζωής του παιδιού και διαρκούν μέχρι και το 7ο έτος, αν φυσικά λυθούν. Αν δεν λυθούν παραμένουν καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του ατόμου. Στα πρώτα χρόνια της ζωής του το παιδί απευθύνει τις σεξουαλικές επιθυμίες του στα συγγενικά του πρόσωπα, κατά κύριο λόγο στους γονείς του και δευτερευόντως στα αδέλφια του ή ακόμα και στα ξαδέλφια του ή άλλους συγγενείς (δεν είναι τυχαίοι οι γάμοι μεταξύ ξαδελφιών).

Για το αγόρι το πρώτο σεξουαλικό αντικείμενο είναι η μητέρα του και για το κορίτσι ο πατέρας της. Όμως, ο γονέας που δεν αποτελεί σεξουαλικό αντικείμενο θεωρείται ενοχλητικός από το παιδί το οποίο δείχνει εχθρότητα σε αυτόν, έχοντας τον φόβο του ευνουχισμού. Όλη αυτή η υποσυνείδητη αιμομικτική κατάσταση είναι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα στο αγόρι και το σύμπλεγμα της Ηλέκτρας στο κορίτσι που λύνεται με την ταύτιση του αγοριού με το ανδρικό πρότυπο του πατέρα και του κοριτσιού με το γυναικείο πρότυπο της μητέρας.

Προαναφέρθηκε πως και τα αδέλφια αποτελούν σεξουαλικά αντικείμενα στα πρώτα χρόνια της ζωής. Ανάμεσα στα αδέλφια υπάρχει ο φόβος του ευνουχισμού, ιδίως του μικρότερου σε ηλικία παιδιού από το μεγαλύτερο. Οι υποσυνείδητες αιμομικτικές τάσεις που παρατηρούνται ανάμεσα στα αδέλφια δεν είναι απλά θεωρητική προσέγγιση. Στις πρωτόγονες και στις αρχαίες κοινωνίες ήταν συνήθεις και επιτρεπτές οι αιμομικτικές σχέσεις ανάμεσα στα αδέλφια (για παράδειγμα η Ελληνίδα βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα με τον αδελφό της) και πολύ πιο σπάνια ανάμεσα στο παιδί και τον γονέα του.

Οι αιμομικτικές αυτές τάσεις μπορεί να εμφανίζονται στα όνειρα. Για παράδειγμα μπορεί κάποιος να ονειρευτεί ότι αγκαλιάζει και φιλάει τον αδελφό του ή την αδελφή του ή ότι κάνουν έρωτα. Το αγκάλιασμα μπορεί, ψυχοδυναμικά, να συμβολίζει το αντίθετο συναίσθημα: την θέληση για πνίξιμο του αδελφού στα πλαίσια της ανταγωνιστικής σχέσης των αδελφών που ενισχύεται από τον ευνουχισμό του αδελφού που έχει το όνειρο. Παράλληλα, η αιμομιξία σχετίζεται και με τον φόβο του ευνουχισμού. Ουσιαστικά, η αιμομιξία μπορεί να ταυτίζεται με τον ευνουχισμό του αδελφού ή της αδελφής. Με άλλα λόγια το άτομο ευνουχίζει – βιάζει τον αδελφό του πριν προλάβει να τον ευνουχίσει αυτός. Είναι ένα ανταγωνιστικό (θυμηθείτε την φράση ``ανταγωνιστική σχέση ανάμεσα στα αδέλφια΄΄) παιχνίδι εξουσίας, δηλαδή μια εξουσιαστική σεξουαλική πάλη.

Δεν είναι τυχαίο πως στα αδέλφια ο ανταγωνισμός πέρα από επαγγελματικός ή για την αγάπη των γονιών, μπορεί να είναι και σεξουαλικός ανταγωνισμός. Τα αδέλφια, ως άλλοι αντίζηλοι, ανταγωνίζονται για το ποιο θα είναι καλύτερο στο σεξ και στην σχέση του με το αντίθετο φύλο. Ο ανταγωνισμός αυτός δεν σχετίζεται μόνον με την υποσυνείδητη ανάγκη επιβράβευσης από τους γονείς, αλλά και την παιδική σεξουαλική αιμομικτική τάση ανάμεσα στα αδέλφια. Δηλαδή, τα αδέλφια γίνονται σεξουαλικοί αντίζηλοι, εξαιτίας της υποσυνείδητης αιμομικτικής τάσης μεταξύ τους!!!

Στις σχέσεις ανάμεσα στα αδέλφια, τα αγόρια αναλαμβάνουν τον ευνουχιστικό ρόλο του πατέρα ως προς τα κορίτσια Έτσι, το αγόρι ελέγχει την ερωτική ζωή της αδελφής του. Φυσικά, ο έλεγχος του κοριτσιού από τον πατέρα και από τον αδελφό δεν είναι κάτι αρνητικό, αφού δαρβινικά βοηθούν την κοπέλα να βρει τον κατάλληλο ερωτικό σύντροφο και την προστατεύουν από τυχόν βιασμό. Το πρόβλημα υπάρχει όταν ο πατέρας και ο αδελφός (αν υπάρχει) ενεργούν καταπιεστικά, παρακολουθούν την κοπέλα, της επιβάλλουν να γυρίσει νωρίς το βράδυ όταν βγαίνει, εγκρίνουν ή όχι το αγόρι της και γενικά την καταπιέζουν. Τότε, η κοπέλα αισθάνεται (συνήθως υποσυνείδητα) αρνητικά συναισθήματα ως προς τον ευνουχιστικό πατέρα και αδελφό της. Τα υποσυνείδητα αυτά συναισθήματα μπορεί να καταλήξουν σε απέχθεια και τελικά μίσος.

Ας πάρουμε το παράδειγμα μιας οικογένειας με ένα αγόρι και δύο μικρότερα σε ηλικία κορίτσια. Το αγόρι, ως ο άνδρας του σπιτιού μετά τον πατέρα, αναλαμβάνει τον ρόλο του προστάτη των κοριτσιών. Αν η προστασία του γίνει καταπιεστική, τότε οι αδελφές του θα αισθάνονται (συνειδητά ή ασυνείδητα) αρνητικά συναισθήματα για αυτόν. Αν, μάλιστα, οι γονείς παραχαϊδεύουν τον πρωτότοκο υιό τους, τότε αναπτύσσεται μια ανταγωνιστική σχέση ανάμεσα στο αγόρι και στις αδελφές του. Η σχέση αυτή χαρακτηρίζεται από ζήλεια. Πάντως, υπάρχει και η αντίθετη περίπτωση η οικογένεια να παραχαϊδεύει το κορίτσι αντί το αγόρι. Τότε τα αρνητικά συναισθήματα αντιστρέφονται προς την μεριά του αδελφού ο οποίος βλέπει ανταγωνιστικά τις αδελφές ή την αδελφή του (συνήθως τη μεγαλύτερη ή τη μικρότερη σε ηλικία).

Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

Η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί αρρώστια, ούτε κάτι συγγενές (εκ γενετής). Η τυχόν ύπαρξη κάποιου γονίδιου, προφανώς υπολειπόμενου, θα ενισχύει την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά κάτω από ορισμένες συνθήκες, δηλαδή τον ευνουχισμό. Όταν ο ευνουχισμός ενός παιδιού, που ζει σε μια οικογένεια διαλυμένη ή με καυγάδες ή με άστοργους ή/και αδιάφορους γονείς, ξεκινάει από την πρώιμη παιδική του ηλικία, τότε στην εφηβεία η ομοφυλοφιλία θα είναι μια από τις τέσσερις επιλογές που θα έχει το άτομο στην αναζήτηση της σεξουαλική του ταυτότητας. Η δεύτερη επιλογή είναι να κάνει σεξουαλική σχέση με το αντίθετο φύλο (να γίνει ετεροφυλόφιλο), η τρίτη επιλογή είναι να συνάψει σεξουαλική σχέση με άτομα και των δύο φύλων (να γίνει αμφιφυλόφιλο) και η τέταρτη επιλογή είναι μην δημιουργήσει καμία σεξουαλική σχέση ή να δημιουργήσει ελάχιστες σχέσεις. Οι παραπάνω επιλογές, ιδίως η τελευταία, συνδυάζονται συνήθως με την παρουσία νευρώσεως, ψυχολογικών, καθώς και σεξουαλικών προβλημάτων. Αξίζει να σημειωθεί πως η ομοφυλοφιλία ή οι ομοφυλοφιλικές τάσεις υπάρχουν και σε ψυχιατρικές νόσους. Οι ομοφυλοφιλικές τάσεις μπορεί να είναι υπολανθάνουσες.

Η ομοφυλοφιλία συναντάται στο ευνουχισμένο αγόρι στο οποίο δεν έδειξε αγάπη και στοργή η μητέρα του, αλλά αντιθέτως το κακοποίησε σωματικά ή/και ψυχικά. Μεγάλος ευνουχισμός είναι όταν η μητέρα υποτιμά το αγόρι δείχνοντάς του ότι είναι άχρηστο και προβληματικό. Το ευνουχισμένο αγόρι γενικεύει την υποσυνείδητη απέχθεια ή μίσος (το μίσος είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω από την απέχθεια) που έχει για την μητέρα του προς όλες τις γυναίκες. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στο να συνάψει ερωτικό δεσμό μαζί τους. Ήδη από το νηπιαγωγείο τα ευνουχισμένα αγόρια πειράζουν τα κορίτσια και αργότερα, στο γυμνάσιο (ενίοτε και στο δημοτικό) μπορεί, μόνα τους ή με συμμορία άλλων αγοριών, να κακοποιούν σεξουαλικά ανυπεράσπιστα κορίτσια.

Οι παραπάνω καταστάσεις συμβαίνουν και με το ευνουχισμένο κορίτσι που υποσυνείδητα μισεί τον καταπιεστικό πατέρα της. Το κορίτσι γενικεύει την υποσυνείδητη απέχθεια ή μίσος για τον πατέρα της προς όλους τους άνδρες. Έτσι, αυτό την οδηγεί στο να έχει πρόβλημα να δημιουργήσει ερωτικό δεσμό με κάποιο αγόρι. Ήδη από το νηπιαγωγείο τα ευνουχισμένα κορίτσια πειράζουν τα αγόρια και συμπεριφέρονται σαν αγοροκόριτσα. Αργότερα, μπορεί η γυναίκα μέσα από μια συμμορία γυναικών να βιάσει κάποιο ανήλικο αγόρι. Η αντιδραστική συμπεριφορά του ευνουχισμένου κοριτσιού αναλύθηκε διεξοδικά στο κεφάλαιο ``Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ΄΄.

Το ευνουχισμένο αγόρι συχνά βρίσκει στις γυναίκες το πρόσωπο της μητέρας που θα ήθελε να είχε. Το ίδιο ισχύει και για την ευνουχισμένη κοπέλα που βρίσκει στο πρόσωπο του ερωτικού της συντρόφου το πρότυπο του πατέρα, ιδίως αν είναι μεγαλύτερος σε ηλικία. Το ευνουχισμένο αγόρι προτιμάει τις γυναίκες με μεγάλο στήθος, γιατί του θυμίζουν το μητρικό στήθος. Ενίοτε, προτιμάει μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες που λαμβάνουν υποσυνείδητα τον ρόλο και το πρότυπο της μητέρας.

Μπορεί να υπάρχει και πλατωνικός ερωτάς (χωρίς σεξ και ερωτικές περιπτύξεις, αλλά περισσότερο πνευματική σύνδεση) από το ευνουχισμένο άτομο. Γνωστό παράδειγμα είναι ο Ρώσος σύνθετης κλασσικής μουσικής Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι (1840 – 1893). Ο Τσαϊκόφσκι είναι γνωστός για την ομοφυλοφιλία του. Εντούτοις, είχε πλατωνική σχέση με τη χήρα Ναντέζντα φον Μεκ που ήταν η χρηματοδότρια του. Η χήρα έμεινε έκπληκτη όταν άκουσε κάποιο έργο του Τσαϊκόφσκι από τον δάσκαλο του, τον περίφημο Ρώσο πιανίστα Νικολάι Ρουμπινστάιν. Έτσι το 1877 παράγγειλε στον Τσαϊκόφσκι να της συνθέσει μουσική και έκτοτε, μέχρι το 1890, έγινε χρηματοδότρια του. Του έδινε 6000 ρούβλια τον χρόνο, περίπου 58700 ευρώ!

Η Μαντάμ φον Μεκ και ο Τσαϊκόφσκι αντάλλαξαν ερωτικές επιστολές που έφτασαν συνολικά τα 1100 γράμματα! Εντούτοις, ουδέποτε συναντήθηκαν!!! Είναι εμφανές ότι ο συνθέτης έβλεπέ στο πρόσωπο της Μαντάμ φον Μεκ το πρόσωπο της ιδανικής μητέρας, δηλαδή της μητέρας που θα ήθελε να έχει. Ο Τσαϊκόφσκι ήταν συνεσταλμένος και γενικά φοβόταν τις ανθρώπινες σχέσεις.Ήταν προσβλητικός προς τους φίλους του και χώρισε με τη γυναίκα του. Ήταν ομοφυλόφιλος και είχε πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Τελικά αυτοκτόνησε σε ηλικία 53 ετών. Ο συνθέτης είχε από τα παιδικά του χρόνια ψυχολογικά προβλήματα και είναι εμφανές ότι το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του δεν είχε λυθεί.

Σχετικά με την ομοφυλοφιλία του Τσαϊκόφσκι, δεν είναι τυχαίο ότι είχε μια παθολογική προσκόλληση στη μητέρα του που διακόπηκε απότομα, όταν σε ηλικία 14 ετών την έχασε από χολέρα. Γενικά η μεγάλη αγάπη αυτή δηλώνει κάποια ψυχοπαθολογία ή έντονο μίσος για την ίσως καταπιεστική μητέρα του. Η αλήθεια δεν θα γίνει ποτέ γνωστή. Η αυτοκτονία του δεν αποκλείει την πρώτη εκδοχή ως πιθανότερη. Πάντως, το ψυχοπαθητικό άτομο δεν είναι αυτό που ο κόσμος αποκαλεί τρελό. Απεναντίας, μπορεί να είναι ένα άτομο φαινομενικά φυσιολογικό που κυκλοφορεί ανάμεσά μας.

Στον χώρο της τέχνης (συμπεριλαμβανομένου και του κινηματογράφου) και της διανόησης πάρα πολλοί καλλιτέχνες εκφράζουν τον ψυχικά τους τραύματα στα έργα τους – όπως προαναφέρθηκε στο κεφάλαιο ``Η ΤΕΧΝΗ΄΄. Το έντονο συναισθηματικό ύφος του Τσαϊκόφσκι στα έργα του που δείχνουν μια – συχνά ανεπαίσθητη – μελαγχολία αντικατοπτρίζει την κατάθλιψη και τα ψυχολογικά του προβλήματα, εξαιτίας της πιθανής τραυματικής παιδικής του ηλικίας. Την ηλικία αυτή θυμίζουν και τα παιδικά παραμύθια τα οποία μετέτρεψε σε συμφωνικά έργα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Στον Τσαϊκόφσκι η μουσική του είναι τρυφερή και δείχνει ένα απίστευτα ευαίσθητο άτομο. Επί τη ευκαιρία, πολλοί ομοφυλόφιλοι ασχολούνται με τον χώρο της τέχνης, όχι μόνον για να εκφράσουν τα έντονα συναισθήματά τους, αλλά και για να εκδικηθούν υποσυνείδητα τους γονείς τους, με την δημοσιότητα που λαμβάνουν οι ίδιοι και η …ομοφυλοφιλία τους!

Πέρα από τον Τσαϊκόφσκι, θα γίνει αναφορά και σε έναν άλλο σημαντικό άνδρα, αυτή την φορά από τον χώρο της φιλοσοφίας: τον Φρειδερίκο Νίτσε (19). Οι απόψεις του Νίτσε περί υπερανθρώπου οδήγησαν τον Αδόλφο Χίτλερ στην θεωρία της Αρίας φυλής και την θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού. Παράλληλα, ο Νίτσε ήταν μισογύνης. Ψυχοδυναμικά, ο μισογυνισμός του Νίτσε δείχνει μίσος για την μητέρα του και το πρότυπο του υπεράνθρωπου δείχνει σύμπλεγμα κατωτερότητας και ανάγεται στην σχέση του με τους γονείς του. Ο Νίτσε ήταν υιός ιερέα και από τη στιγμή που έχασε ως παιδί τον πατέρα του η μητέρα και η γιαγιά του τον ανέθρεψαν με έντονη προσήλωση στην θρησκεία και με πουριτανισμό. Το πρότυπο του υπερανθρώπου στην ουσία ήταν ένα προϊόν εκδίκησης της δεσποτικής οικογένειας που έζησε.

Εξαιτίας του υποσυνείδητου μίσους του προς την μητέρα και μάλλον και προς τον πατέρα του, ο Νίτσε έγινε άθεος, μισογύνης και έζησε έκλυτο βίο (μάλιστα πήγαινε με πόρνες από τις οποίες κόλλησε σύφιλη – σημειώνεται ότι ψυχοδυναμικά η επαφή του με πόρνες ήταν η εκδίκηση της μητέρας του που έβλεπε υποσυνείδητα ως πόρνη), ενώ στο τέλος της ζωής του αυτοαπομονώθηκε στην Ιταλία και στην Ελβετία. Πριν αυτοαπομονωθεί, ο Νίτσε παραιτήθηκε από καθηγητής αρχαίας φιλολογίας, κατακρίνοντας την φιλολογία ως κάτι στείρο. Δεν είναι τυχαία η επιλογή της κλασσικής φιλολογίας, γιατί έτσι ο Νίτσε ήλθε σε επαφή με τα αρχέγονα προϊστορικά, ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία που τρέφουν το συλλογικό ασυνείδητο – όπως περιγράφηκε στο αντίστοιχο κεφάλαιο.

Επίσης, ενώ ο Νίτσε ήταν κάποτε θαυμαστής του Ρίχαρντ Βάγκνερ και του Αρθούρου Σοπενχάουερ (20), τελικά τους απέρριψε και τους δυο. Μάλιστα, έγραψε και ο ίδιος κάποια έργα κλασσικής μουσικής ως απάντηση στον Βάγκνερ!!! Οι απόψεις του Νίτσε ότι ο Θεός πέθανε και ότι ο νέος Θεός είναι ο Ζαρατούστρα (18), δηλαδή ο υπεράνθρωπος, δεν είναι τυχαίες έπειτα από αυτήν την παραπάνω ψυχαναλυτική προσέγγιση. Είναι εμφανές το υπολανθάνων σύμπλεγμα κατωτερότητας από την ανασφάλεια που σίγουρα είχε από την μη διαβίωσή του σε μια φυσιολογική οικογένεια.

Η παραπάνω ψυχαναλυτική προσέγγιση έγινε εσκεμμένα για να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης πως όχι μόνο στον Νίτσε, αλλά και άλλοι μεγάλοι άνδρες όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, αλλά και ο Καρλ Μαρξ (ο Μαρξ ήταν εγγονός ραββίνου και γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι έγινε άθεος), επηρεάστηκαν έντονα από την οικογένεια στην οποία έζησαν. Τα παιδικά τους βιώματα αλλοτρίωσαν και διαφοροποίησαν αντιδραστικά, τις απόψεις και τον τρόπο ζωής τους. Έτσι, πριν από την μελέτη ενός διακεκριμένου ή διάσημου ανθρώπου χρειάζεται να γίνει ψυχοδυναμική προσέγγιση του χαρακτήρα του. Το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους, εφόσον η οικογένεια διαμορφώνει ουσιαστικά τον χαρακτήρα του ανθρώπου, όχι μόνον στα επτά πρώτα χρόνια της ζωής του, αλλά σε όλη την διάρκειά της, ακόμα και όταν οι γονείς και τα αδέλφια έχουν πεθάνει, αφού τα φαντάσματα (δηλαδή τα βιώματα και τα ψυχικά τραύματα) του παρελθόντος δεν διαγράφονται από την μνήμη.

Στο άτομο που έχει ευνουχιστεί από την πρώιμη παιδική του ηλικία, η επιλογή της σεξουαλικής του συμπεριφοράς προς την ομοφυλοφιλία είναι δύσκολο να αλλάξει. Η προσπάθεια διόρθωσής του από μέρους των γονιών του, καταλήγει σε αποτυχία. Αυτό συμβαίνει γιατί, αφενός οι γονείς είναι αυτοί που οδήγησαν τον έφηβο στην επιλογή του αυτή και αφετέρου η παρέμβαση αυτή είναι η ίδια ευνουχιστική, στην περίπτωση που προσδίδουν την έννοια της πανούκλας στη λέξη ομοφυλόφιλος. Πιέζοντας οι γονείς τον έφηβο να γίνει σεξουαλικά ``φυσιολογικός΄΄, τον ευνουχίζουν ακόμα περισσότερο.

Το φυσιολογικός είναι υποκειμενικό, γιατί την έννοια αυτή την βάζει ο άνθρωπος. Η αμφιφυλοφιλία συναντάται σε πολλά ζώα, ακόμα και σε λιοντάρια! Άλλωστε, ας μην μας διαφεύγει πως στα αρχαία χρόνια η ομοφυλοφιλία και η αμφιφυλοφιλία, καθώς και οι αιμομιξίες, ήταν αποδεκτές σεξουαλικές επιλογές. Πάντως, στην αρχαία Αθήνα δεν επέτρεπαν στους κίναιδους (κίναιδος είναι ο άνδρας που παίζει το θηλυκό στην συνεύρεσή του με κάποιον άλλον άνδρα) να κατέχουν δημόσιες θέσεις και αξιώματα. Επί τη ευκαιρία, οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν ομοφυλόφιλοι όπως ισχυρίζονται κάποιοι, συνήθως σιωνιστές, διανοούμενοι (Γάλλοι, Άγγλοι και από τις ΗΠΑ) και άλλοι ζηλόφθονοι και αγράμματοι μελετητές, αλλά ήταν επιτρεπτή η αμφιφυλοφιλία, μιας και στην αρχαία Ελλάδα η αγαμία ήταν επονείδιστη. Τα όργια, οι ακολασίες και γενικά ο έκλυτος βίος ήταν χαρακτηριστικά των Ρωμαίων και όχι των αρχαίων Ελλήνων.

Είναι γεγονός ότι πολλοί Έλληνες και μη, νομίζουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι. Αυτό είναι ιστορικό λάθος. Στην αρχαία Ελλάδα όλοι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν γυναίκα και παιδία, μιας και η οικογένεια ήταν ιερός θεσμός. Επίσης οι άνδρες πέρα από τις γυναίκες τους είχαν ερωτικές σχέσεις και με τις δούλες τους, καθώς και με τις εταίρες (πόρνες). Απλώς, η παρεξήγηση είναι ότι στην αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών ήταν κοινωνικά επιτρεπτή. Δηλαδή, η ίδια η κοινωνία επέτρεπε στους άνδρες την αμφιφυλοφιλία και όχι την ομοφυλοφιλία. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνδρες επιδίδονταν στην αμφιφυλοφιλία!

Στην αρχαία Ελλάδα δεν γίνονταν γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων όπως σε πολλές χώρες σήμερα, ούτε υπήρχε θηλυπρέπεια που δείχνει ευνουχισμό από την οικογένεια και είναι σημερινό φαινόμενο. Απλώς, η σεξουαλική σχέση μεταξύ ανδρών στην αρχαία Ελλάδα ήταν κοινωνικά επιτρεπτή. Οι Άγγλοι ``μελετητές΄΄ που λένε αυτές τις απόψεις, καλύτερα να στραφούν προς την πατρίδα τους όπου η ομοφυλοφιλία οργιάζει. Σε ότι αφορά τους Αμερικανούς, μάλλον έχουν μπερδέψει τα ρωμαϊκά όργια και τον ρωμαϊκό σοδομισμό με τον αθάνατο ελληνικό πολιτισμό που από φθόνο αποκαλούν ελληνορωμαϊκό, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι αντέγραψαν πλήρως και κακέκτυπα τον ελληνικό πολιτισμό, έκλεψαν και αντέγραψαν ελληνικά αγάλματα και επιδόθηκαν σε απίστευτες λεηλασίες στην Ελλάδα όταν την κατέλαβαν το 146 π.Χ (με την τελική μάχη της Λευκόπετρας στην Κορινθία).

Ακόμα και τον διαβόητο και ευφυέστατο Αθηναίο πολιτικό Αλκιβιάδη (452 – 404 π.Χ.) πολλοί, ακόμα και απαίδευτοι Έλληνες, αποκαλούν ομοφυλόφιλο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν αμφιφυλόφιλος. Ο Πλάτων τον αναφέρει ως πρότυπο ανδρικού κάλλους. Η ιστορική αλήθεια είναι ότι ο Αλκιβιάδης το 415 π.Χ. αποστάτησε από τους Αθηναίους που για πολιτικούς λόγους ήθελαν το κεφάλι του, χρησιμοποιώντας χαλκευμένες κατηγόριες για ιεροσυλία – για τον αποκεφαλισμό των Ερμών (21) – που ήταν μάλλον προβοκάτσια. Έτσι, από τη Σικελία (ήταν εκεί ως στρατηγός σε πολεμική εκστρατεία) πήγε στη Σπάρτη. Εκεί, μετά από λίγο καιρό ήλθε σε προστριβή με τους Σπαρτιάτες, γιατί αποπλάνησε τη γυναίκα του βασιλιά, Τιμαία, που αποδείχτηκε … άτιμη!!! Αυτό εξόργισε τον βασιλιά Άγιν τον Αρχιδάμου και το 412 π.Χ. ο Αλκιβιάδης ξαναγύρισε κακήν κακώς στην Αθήνα!

Άλλοι ``μελετητές΄΄ (καλύτερα να μην τους χαρακτηρίσω) και συγκεκριμένα οι W.M.Clarke και D.M.Halperin υποστήριξαν ότι ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος είχαν ερωτική σχέση μεταξύ τους! Καταρχάς, έστω ας υποθέσουμε ότι είχαν; Και τι έγινε; Τόσος ρατσισμός υπάρχει εναντίον των ομοφυλόφιλων πια; Κατά δεύτερον, ο Όμηρος αναφέρει ότι ο Αχιλλέας είχε σχέση με την Βρισηίδα, μια αιχμάλωτη από την Τροία. Μάλιστα, ήλθε για την ομορφιά της σε έντονη αντιπαράθεση με τον βασιλιά των Μυκηνών, Αγαμέμνονα, όταν αυτός του την πήρε! Επίσης, ο Αχιλλέας είχε και σύζυγο: την Δηιδάμεια (ήταν κόρη του βασιλιά της Σκύρου, Λυκομήδη).

Από την άλλη, οι αγράμματοι και φθονεροί μελετητές δεν γνωρίζουν ότι και ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος ήταν μάλλον μυθολογικά πρόσωπα. Ο Φαίδρος στο ``Συμπόσιο΄΄ του Πλάτωνα αναφέρει εκτός των άλλων: – ``Ο (τραγωδός) Αισχύλος (στην χαμένη τραγωδία του ``Μυρμιδόνες΄΄ – επί τη ευκαιρία οι Μυρμιδόνες ήταν αρχαίος λαός της Θεσσαλίας που εξεστράτευσε, με τους Αχαιούς, εναντίον της Τροίας, με αρχηγό τον Αχιλλέα) λεει ανοησίες όταν ισχυρίζεται πως ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος ήταν εραστές.

Ακόμα και αν λανθασμένα πολλοί κατηγορούν τους αρχαίους Έλληνες για ομοφυλοφιλία, αυτό δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία έχει ακόμα απίστευτο κόμπλεξ και απίστευτο ρατσισμό προς τους ομοφυλόφιλους. Δηλαδή, αν υποθετικά οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ομοφυλόφιλοι, θα σήμαινε τίποτα αυτό; Και γιατί πάντα η κοινωνία έχει μανία να κοροϊδεύει τους άνδρες ομοφυλόφιλους και σε κάθε γλώσσα υπάρχουν καμιά δεκαριά χυδαίες λέξεις για αυτούς, ενώ τις γυναίκες τις αποκαλούν απλώς λεσβίες, χωρίς να υπάρχει κάποια αντίστοιχη χυδαία λέξη; Γιατί, επίσης, κάποιος ομοφυλόφιλος σήμερα πρέπει δημόσια να δηλώσει την ομοφυλοφιλία του στην κοινωνία, για να γίνει αποδεκτή η ``ιδιαιτερότητά΄΄ του;

Η απάντηση είναι ότι όλα τα παραπάνω δείχνουν ακόμη φαλλοκρατική κοινωνία που αντιδρά σε κάθε απόκλιση. Οι δε γυναίκες – υποσυνείδητα – χαίρονται όταν ο άνδρας είναι ομοφυλόφιλος, εξαιτίας του φθόνου του πέους που έχουν καρφωμένο στον εγκέφαλό τους, από την παιδική τους ηλικία, μέχρι τον θάνατό τους. Οι φθονεροί ``μελετητές΄΄ που κατηγορούν τους Έλληνες θα ήταν πιο φρόνιμο να εστιάσουν στον σύγχρονο ρατσισμό εναντίον των ομοφυλόφιλων και την καταστροφή του θεσμού της οικογενείας που δημιουργεί τις αποκλίνουσες σεξουαλικές συμπεριφορές …

Πάντως, η προσπάθεια θεραπείας των σεξουαλικών αποκλίσεων δεν είναι εύκολη. Η προσπάθεια ``θεραπείας΄΄ της ομοφυλοφιλίας (λες και είναι γρίπη) από κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο συνήθως καταλήγει σε αποτυχία, αφού η αποκάλυψη των αιτιών, παρόλο που θα φέρει την κάθαρση και θα ηρεμήσει ψυχολογικά τον ομοφυλόφιλο, δεν θα οδηγήσει σε αναίρεση τους. Εξάλλου, δεν μπορεί ο ομοφυλόφιλος να σκοτώσει τους γονείς του, με τους οποίους συχνά ζει μαζί τους για όλη του η ζωη, μη αποκαλύπτοντας τους ότι τους μισεί ή τους σιχαίνεται. Σημειώνεται πάλι ότι υπάρχει διάφορα ανάμεσα στα δυο τελευταία συναισθήματα και το ομοφυλόφιλο άτομο μισεί υποσυνείδητα την μητέρα του αν είναι άνδρας ή τον πατέρα αν είναι γυναίκα. Αν αντί για μίσος αισθάνεται απέχθεια, τότε μπορεί να μην οδηγηθεί στην ομοφυλοφιλία, αλλά σε μια από τις άλλες τρεις σεξουαλικές κατευθύνσεις που αναφέρθηκαν στην αρχή του κεφαλαίου αυτού. Το θέμα είναι πως συνήθως τα ευνουχισμένα άτομα έχουν υποσυνείδητες ομοφυλοφιλικές τάσεις τις οποίες αγνοούν.

Σημαντικός στην ομοφυλοφιλία είναι και ο ρόλος των ΜΜΕ. Στο πρότυπο του ανδρός που προβάλλονται από τα ΜΜΕ και τα περιοδικά κυριαρχούν εικόνες με το ανδρικό σώμα άτριχο και γυμνό, με τον πισινό του γυρισμένο προς το κοινό. Ο γλουτός ανάγει στον πρωκτό και στις παραπάνω εικόνες συνδέεται με την ομοφυλοφιλία. Οι προαναφερθείσες εικόνες εμπεριέχουν ομοφυλοφιλικά πρότυπα. Παράλληλα, δείχνουν προσκόλληση στο ιδανικό μητρικό πρότυπο (που τείνει να εξαφανιστεί με την αδιαφορία της σύγχρονης μητέρας) με το γυμνό άτριχο σώμα που θυμίζει τη μητέρα και το στήθος της – στο καλογυμνασμένο μοντέλο.

Επί τη ευκαιρία, μιας και αναφερθήκαμε στις εικόνες σε … πισινούς, η αγαπημένη συνήθεια ιδίως των αγγλοσαξόνων (των Καναδών, των Αμερικανών και ιδίως των Βρετανών) όταν θίγονται είναι να σκύβουν κατεβάζοντας τον πισινό τους και να δείχνουν τον πρωκτό τους. Αυτό είναι, ψυχοδυναμικά, καθαρά ομοφυλοφιλική συνήθεια. Το κατέβασμα του παντελονιού είναι χαρακτηριστικό στους Άγγλους. Τα υψηλά ποσοστά ομοφυλοφιλίας στην Μεγάλη Βρετανία οφείλονται στον ευνουχισμό των παιδιών από τους γονείς τους, ιδίως των αγοριών από τις μανάδες τους. Παράλληλα, δεν είναι τυχαία τα οικοτροφεία και τα χωριστά σχολεία για αγόρια και κορίτσια στην Αγγλία που επιτείνουν τις ομοφυλοφιλικές ροπές.

Δεν είναι, επίσης, τυχαίο ότι στην Αγγλία – από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 – είχε μεγάλη απήχηση στη νεολαία η μουσική ρέιβ που συνδυάστηκε με τα ψυχοτρόπα χαπάκια ``έκσταση΄΄. Ο αλκοολισμός, τα ναρκωτικά (ηρωίνη, κοκαίνη, διεγερτικά χάπια, ηρεμιστικά, ``τρυπάκια΄΄, τσιγαριλίκια), ο χουλιγκανισμός και η ομοφυλοφιλία κάνουν θραύση στην Αγγλία και τα αίτια είναι ο ευνουχισμός των παιδιών από τους γονείς τους. Εξάλλου, σε πολλούς Άγγλους αρέσει η αρχαία Ελλάδα (έστω και υποσυνείδητα) εξαιτίας του γυμνού ανδρικού κάλλους των αρχαιοελληνικών έργων τέχνης.

Σε ότι αφορά τις Αγγλίδες είναι γνωστό ότι πολλές επισκέπτονται το καλοκαίρι ως τουρίστριες την Ελλάδα για να βρουν σεξουαλική συντροφιά με τους Έλληνες, αφού όπως και άλλες Ευρωπαίες (βλ. Σουηδέζες) μένουν ανικανοποίητες από τους δικούς τους άνδρες, ενώ συνάμα οι Έλληνες μένουν ανικανοποίητες από τις καλομαθημένες και παραχαϊδεμένες – από την οικογένειά τους – Ελληνίδες. Μερικές τουρίστριες, όμως, κάνουν σχέση με Έλληνες για να δηλώσουν μετά ότι βιάστηκαν και να εισπράξουν παχυλές αποζημιώσεις. Πολλές Αγγλίδες λεσβίες επισκέπτονται το νησί της γνωστής αρχαίας Ελληνίδας ποιήτριας Σαπφούς, την Λέσβο και συγκεκριμένα την πόλη Ερεσό.

Σχετικά με τα υψηλά ποσοστά ομοφυλοφιλίας στις πρώην αποικιοκρατικές χώρες (Αγγλία, Ισπανία, Πορτογαλία και άλλες), υπάρχει και η άποψη πως οι επιμειξίες που έγιναν στις αποικίες από τους αποίκους με τους ντόπιους οδήγησαν σε γενετικό εκφυλισμό. Δηλαδή, το ανακάτεμα των γονιδίων των αποίκων με τους ιθαγενείς οδήγησε σε μιγάδες και ο γονιδιακός εκφυλισμός μεταφέρθηκε στην χώρα που είχε τις αποικίες και γενικά ο εκφυλισμός αυτός συνεχίστηκε μέχρι σήμερα και οδήγησε στην αύξηση της ομοφυλοφιλίας.

Η θεωρία αυτή είναι πολύ ασαφής και επισφαλής. Αλλά υπάρχει μια δόση αληθείας σε γενικότερο επίπεδο. Ίσως ο γενετικός εκφυλισμός μέσω επιμειξιών μεταξύ ατόμων που ανήκουν σε διαφορετικές φυλές στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες σήμερα να συνδέεται με τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα (ιδίως την βία και την εγκληματικότητα) που παρατηρούνται στις κοινωνίες αυτές, δηλαδή στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Δυτική Ευρώπη και στην Αυστραλία. Ο γενετικός εκφυλισμός είναι μια θεωρία που χρήζει ενδελεχούς ερεύνης και προσοχής. Το αν σχετίζεται με την ομοφυλοφιλία δεν είναι διόλου απίθανο, αν και θα περιμέναμε οι χώρες με πολλούς μιγάδες, όπως για παράδειγμα η Αϊτή, να ήταν γεμάτες με ομοφυλόφιλους!

Στις χώρες που είχαν αποικίες, οι άποικοι και οι μετανάστες των χωρών αυτών ήταν περισσότεροι από τους κατοίκους τους. Κατά μια άποψη, οι άποικοι αυτοί, καθώς και οι μετανάστες αποκτούσαν παιδιά με τους ντόπιους κατοίκους των αποικιών και όταν επαναπατρίζονταν συνέβαλαν στον γενετικό εκφυλισμό της χώρας τους. Πάντως, σύμφωνα με την άποψη αυτή οι ΗΠΑ θα ήταν και αυτές γεμάτες ομοφυλόφιλους! Το όλο ζήτημα είναι περίπλοκο. Το θέμα είναι αν ο γενετικός εκφυλισμός στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες σχετίζεται γενικότερα με συμπτώματα αποκλίνουσας συμπεριφοράς και άρα με τα έντονα κοινωνικά προβλήματα που παρατηρούνται στις χώρες αυτές. Η γενετική έρευνα και η στατιστική θα δώσουν την απάντηση.

Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο άνθρωπος έχει ως ορμέμφυτα και ένστικτα την ηδονή της καταστροφής, το ένστικτο της επιθετικότητας και την ηδονή του θανάτου. Η θεωρία περί γενετικού εκφυλισμού, με αιτία τις επιμειξίες ατόμων που ανήκουν σε διαφορετικές φυλές, ως υπεύθυνη για την εκδήλωση της βίαιης συμπεριφορά αναλύθηκε στο τέλος του προηγουμένου κεφαλαίου και ως παράδειγμα αναφέρθηκαν οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες (Δυτική Ευρώπη, ΗΠΑ, Καναδάς και Αυστραλία) στις οποίες παρατηρείται έντονα η βία σε όλες τις εκφάνσεις της (από τις συμπλοκές των νεαρών, τις συμμορίες και τον χουλιγκανισμό, μέχρι τα εγκλήματα). Η θεωρία αυτή δεν είναι απίθανη.

Στους άνδρες η επιθετικότητα σχετίζεται με την ορμόνη τεστοστερόνη και την μυώδη κατασκευή του σώματός τους. Η επιθετικότητα, η ηδονή της καταστροφής και η ηδονή του θανάτου, που όλα – όπως προαναφέρθηκε – ενυπάρχουν ως πρωτόγονα ένστικτα στον άνθρωπο, ενισχύονται από τα παραπάνω φυσικά χαρακτηριστικά των ανδρών.Σχετικά με τα προαναφερθέντα ένστικτα, δεν είναι τυχαίο πως στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση (ακόμα και στις ειδήσεις και στις παιδικές εκπομπές) στα περιοδικά, στα DVD και στα παιχνίδια των υπολογιστών παρουσιάζονται κατά κόρον εικόνες βίας και θανάτου. Πάντως, όλοι αισθάνονται υποσυνείδητη ηδονή από τις εικόνες αυτές, εξαιτίας των παραπάνω ενστίκτων. Μερικοί που έχουν ευνουχιστεί από την οικογένειά τους αισθάνονται ακόμα μεγαλύτερη ηδονή από τις σκηνές βίας και θανάτου, γιατί έτσι εκδικούνται υποσυνείδητα την κακή οικογένειά τους.

Ο θάνατος στις εικόνες που προβάλλουν τα μέσα που προαναφέρθησαν παρουσιάζεται ως κάτι εύκολο και γρήγορο. Για παράδειγμα με έναν πυροβολισμό κάποιος άνθρωπος, είτε καλός είναι είτε είναι κακός, πέφτει στο έδαφος νεκρός – πεθαίνοντας ακαριαία. Η βία που προβάλλεται και εμφανίζεται παντού – ακόμα και από την οικογένεια – εθίζει τους νέους, γιατί η ηθική αποκτάται με τη συνήθεια – όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης (3). Εξάλλου, πολλοί νέοι είναι ήδη επιθετικοί εξαιτίας του μίσους ή της απέχθειάς τους προς τους κακούς γονείς τους και/ή αδέλφια τους.

Είναι γεγονός πως η επιθετικότητα, ως χαρακτηριστικό της προσωπικότητας, προηγείται της βίας. Η βία είναι η έκφραση της επιθετικότητας και μπορεί να είναι λεκτική, σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική. Η βίαιη αυτή αντίδραση μπορεί να γίνει για κάποιο ασήμαντο λόγο. Όλοι θα έχουμε δει οδηγούς αυτοκίνητων ή ανθρώπους για κάποια μικροπαρεξήγηση να πιάνονται στα χέρια σαν αγρία ζώα.

Η βία είναι, υποσυνείδητα και ψυχοδυναμικά, για τον ευνουχισμένο η τιμωρία των κακών γονιών του ή του κακού γονέα του ή του κακού αδελφού του, στο πρόσωπο του ατόμου που ασκείται. Για παράδειγμα όταν ένα παραμελημένο αγόρι που είναι μέλος κάποιας συμμορίας μαχαιρώσει ή πυροβολήσει ένα άλλο παιδί, βλέπει υποσυνείδητα στο πρόσωπο του τους κακούς γονείς του που θέλει υποσυνείδητα να εκδικηθεί. Γι’ αυτό άλλωστε άτομα που μεγάλωσαν σε κακό, τραυματικό ή/και αδιάφορο οικογενειακό περιβάλλον είναι επιθετικά και αυτό το εκφράζουν με το να βλέπουν με υποσυνείδητη ηδονή ταινίες βίας και θρίλερ, να παίζουν βιαία παιχνίδια στο κομπιούτερ,να ασχολούνται με πολεμικές τέχνες δήθεν για την αυτοάμυνά τους, να συμμετέχουν στην ασφάλεια μιας ομάδας (υποκαθιστά την ανύπαρκτη ή προβληματική οικογενειακή φωλιά) όπως συμμορίας, ομάδας αναρχικών ή φασιστών και ομάδας χούλιγκαν.

Επίσης τα παραπάνω άτομα συχνά εμπλέκονται σε καυγάδες ή στο κοινό έγκλημα, καταφεύγουν στα ναρκωτικά και την πορνεία ή γίνονται βιαστές. Μερικοί, μάλιστα, γίνονται τόσο βίαιοι που χτυπάνε – και ενίοτε βιάζουν – ακόμα και ηλικιωμένους που υποσυνείδητα συμβολίζουν τους κακούς γονείς τους.

Σχετικά με την βία, προαναφέρθηκε ότι στα παιχνίδια των υπολογιστών, στα DVD, στις ταινίες της τηλεόρασης και του κινηματογράφου και στις εικόνες των περιοδικών, παρουσιάζουν διαρκώς σκηνές και εικόνες βίας που εθίζουν τους θεατές σε αυτήν. Ο εθισμός αυτός γίνεται μια υποσυνείδητη ανάγκη για πράξη, σε ορισμένες – κατάλληλες περιστάσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί εγκληματίες, ανεξάρτητα αν ήταν ψυχοπαθητικά ή σχιζοειδή άτομα, είχαν παρακολουθήσει σκηνές βίας στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο τις οποίες αναπαρήγαγαν στο έγκλημά τους.

Πάντως, η προβολή εικόνων βίας και θανάτου ηδονίζει υποσυνείδητα τους τηλεθεατές που δεν μπορούν χωρίς την βία. Άλλωστε, προαναφέρθηκε πως το ένστικτο της επιθετικότητας και η ηδονή της καταστροφής και του θανάτου ενυπάρχει σε όλους μας. Είναι αδύνατον να αντισταθούμε και να μην παρακολουθήσουμε μια εικόνα θανάτου, για παράδειγμα στις ειδήσεις της τηλεόρασης. Οι ταινίες που παρακολουθούμε εμπεριέχουν πάντα βία και σεξ.Το σεξ σχετίζεται με το σεξουαλικό ένστικτο.

Η βία υπάρχει στην καθημερινή μας ζωή. Δεν είναι τυχαίο πως όταν κάποιοι έρχονται στα χέρια και μαλώνουν, τότε αυτοί που βρίσκονται γύρω τους δεν επεμβαίνουν, αλλά τους αφήνουν να χτυπηθούν παρακολουθώντας τους με υποσυνείδητη ηδονή. Άλλοτε τους αφήνουν λίγο να μαλώσουν και μετά τους χωρίζουν και άλλοτε παίζουν στοιχήματα για το ποιος θα νικήσει! Ο άνθρωπος έχει βαθιά ριζωμένο μέσα του το ένστικτο της επιθετικότητας και την ηδονή της καταστροφής και του θανάτου. Πάντα στην ανθρωπότητα υπήρχαν πόλεμοι και εγκληματικότητα.

Το θέμα είναι πως τα άτομα που ευνουχίστηκαν από τους γονείς τους, δηλαδή δεν δέχθηκαν την αγάπη των γονιών τους, παρακολουθούν με υποσυνείδητη ηδονή εικόνες βίας στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, στα περιοδικά, στα DVD και στα παιχνίδια των υπολογιστών. Επίσης, τους αρέσει να παρακολουθούν αγώνες μποξ από την τηλεόραση ή στο στάδιο. Μάλιστα και οι ίδιοι επιδιώκουν την βία με ποικίλους τρόπους: κάνουν μαθήματα δήθεν αυτοάμυνας (καράτε, κικ – μπόξινγκ) άνδρες και γυναίκες, γίνονται μέλη συμμοριών, ασκούν σωματική βία στην οικογένεια (σε χώρες όπως η Αγγλία όπου ο ευνουχισμός των παιδιών είναι εντονότατος παρατηρείται το φαινόμενο πολλές γυναίκες να κακοποιούν τους συζύγους τους) κτλ.

Η ηδονή της παρακολούθησης σκηνών βίας, καθώς και της άσκησης βίας οφείλεται στο γεγονός ότι ο ευνουχισμένος (ας το πούμε πιο απλά: το παραμελημένο ή καταπιεσμένο από τους γονείς και/ή τον αδελφό/την αδελφή άτομο αισθάνεται την ηδονή της τιμωρίας των κακών ή αδιάφορων γονέων του και/ή αδελφού/ής του, μέσω της άσκησης βίας σε κάποιο άλλο άτομο ή την παρακολούθηση σκηνών βίας. Με απλά λόγια, το θύμα που υφίσταται την βία ταυτίζεται με τον έναν ή τους δύο γονείς που ήταν καταπιεστικοί ή αδιάφοροι. Αυτό φυσικά γίνεται υποσυνείδητα. Δηλαδή το άτομο αισθάνεται υποσυνείδητη ηδονή (πέρα από την ηδονή – ορμέμφυτο της επιθετικότητας) από την τιμωρία των γονέων του μέσα από την άσκηση βίας σε κάποιο άτομο (για παράδειγμα συμμετέχοντας σε μια συμμορία μπορεί με το πρόσχημα της ληστείας να κακοποιήσουν ένα άτομο ή να το βιάσουν ή να το σκοτώσουν) ή την παρακολούθηση σκηνών βίας στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο και στους υπολογιστές, καθώς και εικόνων βίας στα περιοδικά.

Το άτομο αισθάνεται ηδονή, δηλαδή επιθυμία, να ασκήσει βία ή να παρακολουθήσει σκηνές βίας, πλην όμως δεν γνωρίζει την αιτία της συμπεριφοράς του αυτής. Δεν είναι τυχαία η τεράστια αύξηση της εγκληματικότητας στους ανηλίκους με την συμμετοχή τους σε συμμορίες και τον χουλιγκανισμό (θυμηθείτε πάλι ότι δεν είναι τυχαίο που και τα δύο αυτά φαινόμενα, καθώς και ο αλκοολισμός και η ομοφυλοφιλία, είναι εντονότατα στην Αγγλία όπου η οικογένεια είναι πολύ ευνουχιστική στα παιδιά).

Οι συμμορίες ανηλίκων και ενηλίκων κακοποιούν άλλα άτομα – μέλη συμμοριών ή ανυπεράσπιστα άτομα που συναντούν στον δρόμο, με μοναδικό τους μέλημα να ασκήσουν βία. Η εκτόνωση αυτή ουσιαστικά είναι υποσυνείδητη εκδίκηση προς τους καταπιεστικούς ή αδιάφορους γονείς. Ακόμα και οι βιασμοί πάλι την ίδια αιτία έχουν, ως μορφή σεξουαλικής βίας. Στο θέμα τον βιασμών η διαφορά είναι ότι υπάρχουν και οι ``καθ’ εξιν βιαστές΄΄ που είναι ψυχοπαθητικά άτομα. Όμως, η ψυχοπαθολογία τους αυτή συνήθως αναφύεται σε κάποιο τραυματικό οικογενειακό περιβάλλον. Δηλαδή το αγόρι που μισεί την μητέρα του που ήταν αδιάφορη προς αυτό ή το κακοποιούσε ή το εγκατέλειψε σε κάποιο ορφανοτροφείο ή ίδρυμα είναι σχεδόν σίγουρο πως θα γίνει βίαιο άτομο. Αν έχει ψυχοπαθητικό υπόβαθρο, τότε το κακό οικογενειακό του περιβάλλον ίσως τον οδηγήσει στο να γίνει βιαστής.

Επαναλαμβάνεται πως βιαστές γίνονται και γυναίκες όταν σε συμμορίες βιάζουν ανήλικα αγόρια. Οι γυναίκες αυτές είναι ευνουχισμένες από τον καταπιεστικό τους πατέρα, αλλά έχουν και τον φθόνο του πέους. Άλλωστε, ο βιασμός είναι πάντα ένα βίαιο και εκδικητικό γεγονός. Ακόμα και στον πόλεμο οι στρατιώτες βιάζουν τις γυναίκες των εχθρών τους όχι μόνον γιατί έχουν καιρό να κάνουν έρωτα, αλλά για να εκδικηθούν τους εχθρούς τους. Δαρβινικά, σπείρουν το δικό τους σπέρμα για να διαφοροποιήσουν το είδος!

Στη σεξουαλική βία δεν πρέπει να παραλειφθεί και το σκληρό σεξ που είναι πάρα πολύ σύνηθες και ενίοτε καταλήγει σε σαδομαζοχισμό. Επίσης δεν πρέπει να παραλείψουμε και τις σεξουαλικές διαστροφές που και αυτές, αν και ψυχοπαθολογικές, ενισχύονται από το τραυματικό οικογενειακό περιβάλλον. Επίσης, το κακό οικογενειακό περιβάλλον θα επιδεινώσει κάποιο ήδη υπάρχον ψυχιατρικό πρόβλημα και κάποιο δυνάμει (υπολανθάνον και υποκρύπτον) ψυχιατρικό νόσημα. Σε κάθε περίπτωση, πάντα η οικογένεια – δευτερευόντως η κοινωνία – είναι η κύρια αιτία της βίας, της ανομίας και γενικά κάθε κοινωνικού προβλήματος.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ψυχοπαθολογίας είναι τα άτομα που ως παιδιά, αλλά και στην ενήλικη ζωή τους, τους άρεσε να σκοτώνουν ζωάκια. Για παράδειγμα στραγγάλιζαν γάτες ή έπνιγαν κουτάβια. Μάλιστα, μπορεί και να τα αποκεφάλιζαν. Πολλά από τα άτομα αυτά ρίχνουν φόλες στα σκυλιά και στα γατιά, σκοτώνουν σκυλιά πυροβολώντας τα ή κρεμώντας τα, ρίχνουν δηλητηριασμένο σιτάρι στα περιστέρια κτλ. Τα παραπάνω άτομα είναι ψυχοπαθητικά. Όμως, η ψυχοπαθολογία τους μπορεί να αναδύεται ή να ενισχύεται από το τραυματικό οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο έζησαν.

Συγκεκριμένα, το κορίτσι που δέχθηκε την καταπίεση και την λεκτική, σωματική, ψυχολογική ή ακόμα και σεξουαλική βία του πατέρα της, θα τον εκδικηθεί υποσυνείδητα σκοτώνοντας κάποιο ζώο. Ομοίως και το ευνουχισμένο από την μητέρα αγόρι. Η ψυχοπαθητική αυτή συμπεριφορά συνεχίζεται και συχνά τέτοια άτομα γίνονται βιαστές ή αναπτύσσουν άλλες ψυχιατρικές ασθένειες. Επί τη ευκαιρία, μερικά παραδείγματα ψυχοπαθολογικών καταστάσεων είναι η πυρομανία, η τοξικομανία, η κλεπτομανία, η επιδειξιμανία (13), ο σαδισμός, ο μαζοχισμός, ο φετιχισμός, η κτηνοβασία (11), η κοπρολαγνεία (10), η ηδονοβλεψία, η νεκροφιλία (12), η παιδεραστία (παιδοφιλία) και άλλες παραφιλίες και σεξουαλικές διαστροφές

Ο ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΕ ΨΥΧΟΤΡΟΠΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟΥ

Είναι γεγονός πως οι περισσότεροι γονείς είναι άχρηστοι στο να μεγαλώσουν τα παιδία τους, είτε γιατί μεγάλωσαν και οι ίδιοι από κακούς γονείς, είτε γιατί είναι τόσο ιδιοτελείς ή το σύστημα τους έκανε έτσι που θέτουν την καριέρα και τις απολαύσεις τις ζωής πάνω από την ηθικοπλαστική αγωγή και την πρόσφορα αγάπης στα παιδία τους τα οποία αδιαφορούν και αμελούν. Πολλοί γονείς όταν αντιλαμβάνονται (συνήθως δεν το αντιλαμβάνονται, αλλά το αρνούνται έως ότου το παιδί τους παρουσιάσει θορυβώδη συμπτώματα) ότι το παιδί τους λαμβάνει ψυχοτρόπες ουσίες, τότε το παραδίδουν στην αστυνομία ή το διώχνουν από το σπίτι, αντί να πάνε το παιδί και την αφεντιά τους σε κάποιον καλό ψυχίατρο.

Άλλωστε, οι ίδιοι οι γονείς είναι οι υπαίτιοι για την άσχημη κατάληξη των παιδιών τους (ναρκωτικά, βία, ανομία). Οι γονείς αποποιούμενοι των ευθυνών τους και μη παραδεχόμενοι ότι ήταν αδιάφοροι ή ανάξιοι για την ηθική ανατροφή των παιδιών τους, μεταθέτουν αλλού το παιδί – πρόβλημα και μάλιστα στη χειρότερη οδό: την φυλακή στην οποία θα διδαχθούν πως να γίνουν τέλειοι εγκληματίες, αφού οι φυλακές δεν έχουν σωφρονιστικό και παιδαγωγικό ρόλο με την βοήθεια ειδικών επιστημόνων (ψυχίατρος, ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός, δάσκαλος). Ο ρόλος των φυλακών είναι η τιμωρία του θύτη. Δηλαδή, το σύστημα εκδικείται το προϊόν που το ίδιο δημιούργησε με τις σαθρές δομές του.

Σε ό,τι αφορά τη στροφή στα ναρκωτικά, στις πλείστες των περιπτώσεων η αιτία είναι το τραυματικό οικογενειακό περιβάλλον, με σπάνιες εξαιρέσεις όπως το να ρίξουν κάποια ναρκωτική ουσία στο ποτό του νέου που διασκεδάζει σε κάποιο μπαρ ή κλαμπ. Το σίγουρο είναι πως ο νέος, ούτε παρασύρεται από τους φίλους του, ούτε θέλει να τους εντυπωσιάσει παίρνοντας ναρκωτικά. Οι απόψεις αυτές αποπροσανατολίζουν από την βασική αιτία για την στροφή προς τα ναρκωτικά, που είναι η οικογένεια.

Τα ναρκωτικά, όπως αποκαλούνται λανθασμένα οι ψυχοτρόπες ουσίες, κάνουν θραύση και καταστρέφουν εκατομμύρια ανθρώπους, ακόμα και παιδία. Οι ψυχοτρόπες ουσίες είναι πολλές και ποικίλες. Είναι η κοκαΐνη (από την κόκα, ένας θάμνος στο Περού) που εισπνέουν (την προτιμούν συνήθως οι εύποροι και τα μοντέλα, αφού είναι ακριβή), η ηρωίνη (παράγωγο της μορφίνης, η αγγλική λέξη ``heroin΄΄ ανάγεται στη γαλλική λέξη ``he΄ro¨ine΄΄ που με τη σειρά της ανάγεται στην αρχαιοελληνική λέξη ``ήρως΄΄ που σημαίνει ήρωας) την οποία κάνουν ενδοφλέβια ένεση ή την εισπνέουν, το όπιο (ο αποξηραμένος και γαλακτώδης χυμός που βγαίνει από την άγουρη κάψα της παπαρούνας), τα συνθετικά ναρκωτικά (μπορεί να περιέχουν ηρωίνη, κοκαΐνη και άλλες ψυχοτρόπες ουσίες) όπως το ``έκσταση΄΄ και άλλα χαπάκια, το χασίς (η λέξη ``hasis΄΄είναι τούρκικη) και η μαριχουάνα (ινδική κάνναβις) υπό την μορφή τσιγάρου, η μορφίνη και άλλα οπιούχα αναλγητικά (συχνά προκαλούν εθισμό σε ασθενείς που τα λαμβάνουν μακροπρόθεσμα), τα υπνωτικά, τα αντικαταθλιπτικά και τα ηρεμιστικά χάπια (πάλι μπορεί να υπάρχει εθισμός στους ασθενείς που τα λαμβάνουν), οι αμφεταμίνες (συχνά τις λαμβάνουν μαθητές για να μείνουν ξύπνιοι το βράδυ και να διαβάσουν, αφού είναι διεγερτικές), οι κόλλες και άλλες πτητικές ουσίες (διορθωτικό υγρό για το χαρτί, μπογιές, αμμωνία, βενζίνη, οινόπνευμα και άλλες ουσίες) τις οποίες εισπνέουν, τα ναρκωτικά σε τατουάζ κτλ.

Στα σχολεία και στα πανεπιστήμια από την δεκαετία του 1960 ψυχοτρόπες ουσίες, όπως το χασίς και η μαριχουάνα, κυκλοφορούν αφειδώς. Η δεκαετία του 1960 και του 1970 χαρακτηρίστηκε από την αντίδραση στο κατεστημένο η οποία κατεπνίγη στα ναρκωτικά, εμπορευματοποιήθηκε (μέσω της μόδας στο ντύσιμο και την μουσική των Μπιτλς και άλλων) και οδήγησε στην μεγαλύτερη υποταγή στο σύστημα και στην διεύρυνση του χάσματος με τους γονείς τους που δέχονταν την αμφισβήτηση των παιδιών τους. Η αμφισβήτηση των νέων ήταν ουσιαστικά ένα ξέσπασμα, όχι μόνον για τον φασισμό των ΗΠΑ, αλλά και για τον ευνουχισμό των γονέων τους …

Η στροφή των νέων στις ψυχοτρόπες ουσίες από την δεκαετία του 1960 έλαβε έντονες διαστάσεις, ακόμα και στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Σε πολλές – ιδίως δυτικές – χώρες σχεδόν όλοι οι μαθητές και οι φοιτητές έχουν καπνίσει ή λάβει, έστω και μια φορά, ψυχοτρόπες ουσίες!!! Στα σχολεία τα ναρκωτικά κάνουν θραύση. Βέβαια το σύστημα τρίβει τα χέρια του από την αποχαύνωση της νέας γενιάς που είναι εθισμένη στη μάστιγα των ναρκωτικών, γιατί η αποχαύνωση αυτή σημαίνει άβουλα ενεργούμενα άτομα που δεν θα ενεργούν στον φασισμό της εξουσίας. Παράλληλα, υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη από την πολιτική και την αστυνομία, καθώς και μυστικές υπηρεσίες (όπως η CIA) φαίνεται ότι συμμετέχουν στο εμπόριο των ναρκωτικών. Μάλιστα στην Αλβανία και στα Σκόπια υπάρχουν και φυλασσόμενα εργοστάσια παραγωγής ναρκωτικών, ενώ η Κολομβία και άλλες χώρες της νοτίου Αμερικής έχουν τεράστιες φυτείες με κοκαΐνη που καλλιεργούνται από αγρότες!

Την δεκαετία του 1990, άρχισε να γίνεται στην Ευρώπη μόδα η ρέιβ μουσική. Δυστυχώς, αυτή η ηλεκτρονική μουσική (απαράδεκτη μουσικολογία κατά τον γράφοντα που ασχολείται με τη κλασσική μουσική) συνδυάστηκε με τη χορήγηση του χαπιού ``έκσταση΄΄, το οποίο είναι ψυχοτρόπος ουσία – συνθετική, που μεταξύ των άλλων περιέχει και κοκαΐνη. Οι ``ρέιβερ΄΄, όπως αποκαλούνται αυτοί που είναι ``φαν΄΄ της μουσικής αυτής, δείχνουν την αντιδραστικότητά τους προς τους κακούς γονείς τους σε όλο της το μεγαλείο. Έτσι, ξυρίζουν το κεφάλι, βάφουν τα μαλλιά, φοράνε σκουλαρίκια (κάτι θεωρούμενο ως μη πρέπον για το αγόρι), φοράνε ``ηλεκτρίκ΄΄ φανέλες και φαρδιά παντελόνια κτλ.

Πάντως, πέρα από τη ρέιβ, και η χέβι μέταλ μουσική συνδυάστηκε με τα ναρκωτικά. Και εκεί οι φαν δείχνουν αντιδραστικότητα προς τους γονείς τους: με τα μπλουζάκια τους που απεικονίζουν σκελετούς και φρικτές εικόνες, τα μακριά τους μαλλιά (που δεν ταιριάζουν στα αγόρια – κατά την αντίληψη της εποχής μας), τα τατουάζ που περιέχουν φαλλικά ή γονικά σύμβολα (αετούς, γυναίκες, φίδια, καρδιές) κτλ. Όλα αυτά γίνονται αντιδραστικά προς τους γονείς. Η αντιδραστική συμπεριφορά και εμφάνιση κάποιων νέων δεν συνδυάζεται απαραίτητα με κάποιο είδος μοντέρνας μουσικής, αν και το αντίστροφο είναι συνηθισμένο.

Τα ναρκωτικά συνδυάζονται με την ανομία. Είναι καθημερινό φαινόμενο οι βίαιες επιθέσεις (ακόμα και σε ανυποψίαστους πολίτες), οι κλοπές, η ληστείες (η ληστεία διαφέρει από την κλοπή στο γεγονός ότι ασκείται βία) και οι ανθρωποκτονίες από τους χρήστες ψυχοτρόπων ουσιών, για να πάρουν έστω και ελάχιστα χρήματα που θα τους εξασφαλίσουν την δόση τους. Η στροφή των νέων στην ψευδαισθήσεις και τις παραισθήσεις των ναρκωτικών σχετίζεται με την κατεστραμμένη οικογένεια. Με την οικογένεια σχετίζεται και το κοινωνικό πρόβλημα του αλκοολισμού που είναι και αυτό μορφή εθισμού, σαν τα ναρκωτικά. Τα άτομα που πίνουν αλκοολούχα ποτά είναι επικίνδυνα για την κοινωνία, γιατί μπορεί να προκαλέσουν τροχαία και άλλα ατυχήματα (για παράδειγμα από χρήστες μηχανημάτων). Επίσης, συχνά είναι τα περιστατικά βίαιης επίθεσης των μεθυσμένων ή χρονίως αλκοολικών σε άλλα άτομα (ακόμα και ανυποψίαστους πολίτες) και η βίαιη συμπεριφορά τους στην οικογένεια.

Εθισμό προκαλούν και άλλες ουσίες όπως το τσιγάρο, αλλά δεν είναι όλα ναρκωτικά – όπως μερικοί υποστηρίζουν! Η νικοτίνη του τσιγάρου, η τανίνη του τσαγιού και άλλων ουσιών, καθώς και η καφεΐνη του καφέ και των αναψυκτικών τύπου κόλα (το όνομα ``κόκα΄΄ στην κόκα κόλα θυμίζει κοκαΐνη και μερικοί έχουν υποστηρίξει ότι τα αναψυκτικά τύπου κόλα περιέχουν κοκαΐνη) είναι εθιστικές (και το τσάι είναι εθιστικό αν θυμηθούμε τους Άγγλους που το τιμούν δεόντως) και διεγερτικές για το νευρικό σύστημα ουσίες, αλλά δεν είναι ναρκωτικές. Εθισμό, μπορεί να προκαλεί και μια ερωτική σχέση ή ακόμα και το φαγητό (πολυφαγία).

Οι διάφορες ψυχοτρόπες ουσίες έχουν πάρα πολύ σοβαρές συνέπειες στην υγεία του ατόμου που τις λαμβάνει. Τα ναρκωτικά και οι διάφορες ουσίες (κόλλες, διορθωτικό υγρό, βενζίνη και άλλες) που εισπνέονται μπορεί να οδηγήσουν σε καταστροφή του ρινικού διαφράγματος (χόνδρινο διάφραγμα στην μύτη) και σε ερεθισμό του βλεννογόνου των βρόγχων που οδηγεί σε οξεία και χρόνια βρογχίτιδα και άλλες παρενέργειες από το αναπνευστικό. Οι ψυχοτρόπες ουσίες οδηγούν σε σοβαρές καταστάσεις στις οποίες συμπεριλαμβάνονται: οι ψευδαισθήσεις (φαντασιώδεις αντιλήψεις χωρίς εξωτερικό αίτιο ή αντικείμενο), οι παραισθήσεις (η απάτη των αισθήσεων που παραμορφώνουν την πραγματικότητα), οι μολύνσεις (οι μολυσμένες σύριγγες μπορεί να οδηγήσουν σε μετάδοση νοσημάτων όπως η ηπατίτιδα Β και το ΕΙΤΖ), οι βλάβες στα βασικά γάγγλια του εγκεφάλου που οδηγούν σε χορεία (άρρυθμες, ακούσιες και απότομες εναλλασσόμενες κινήσεις των μυών των άκρων και του προσώπου), αθέτωση (ακούσιες σκωληκοειδείς κινήσεις), τρόμο (γρήγορες, αλληλοδιαδεχόμενες χονδροειδείς ή λεπτές μυϊκές συσπάσεις), κλονικούς σπασμούς (σύντομες αλληλοδιαδεχόμενες μυϊκές συστολές) και άλλες επιπλοκές, η αμνησία από την βλάβη του υποθαλάμου, η εγκεφαλίτιδα, το στερητικό σύνδρομο που φθάνει σε σπασμούς και υπερδιέγερση, η οξεία καρδιακή ανεπάρκεια (αιτία η υπερδιέγερση της καρδιάς από τις αρρυθμίες που μπορεί να περιλαμβάνουν ταχυκαρδία από την κοκαΐνη ή βραδυκαρδία από τα οπιούχα) και το καρδιογενές σοκ που μπορεί να οδηγήσουν σε πνευμονικό οίδημα (πολύ σύνηθες – οφείλεται στην έξοδο στοιχείων του αίματος από τα πνευμονικά τριχοειδή αγγεία προς τον πνευμονικό ιστό και/ή τις κυψελίδες, έχει κύρια συμπτώματα την οξεία δύσπνοια, την κυάνωση = το μελανό χρώμα του δέρματος και την άφθονη λεπτόρρευστη ρόδινη αφρώδη απόχρεμψη) και ανακοπή, η συγχυτική κατάσταση, η ευφορία, η θόλωση της συνείδησης έως το κώμα (τότε οι κόρες μπορεί να είναι τόσο μικρές, σαν κεφαλή καρφίτσας), οι αρρυθμίες της καρδιάς, η υπερτασική κρίση, η υποθερμία (στα οπιούχα), η υπερθερμία (στην κοκαΐνη) οι κεντρικοί σπασμοί, η καταστολή της αναπνοής που μπορεί να οδηγήσει στην αναπνευστική ανακοπή, η παρανοϊκή παραισθησιακή ψύχωση, ενίοτε η υπεργλυκαιμία, η τάση προς αυτοκτονία, η μύση (στένωση της κόρης του οφθαλμού, παρατηρείται στα οπιοειδή με εξαίρεση ενδεχομένως την σκοπολαμίνη, τα προϊόντα του οπίου, μπορεί να λείπει στις μεικτές δηλητηριάσεις), η μυδρίαση (διεύρυνση της κόρης του οφθαλμού, παρατηρείται στις διεγερτικές αμίνες και στην κοκαΐνη), η κεντρική (εγκεφαλική) αναπνευστική (αναπνοής) και κυκλοφορική (καρδιάς) ανακοπή κ.α. Τα συμπτώματα ιατρικά χωρίζονται στα ψυχεδελικά, στα συμπτώματα από διεγερτικές άμυνες, στα συμπτώματα από κοκαΐνη και στα συμπτώματα από οπιοειδή και από τα Designer Drugs.

Το αλκοόλ είναι και αυτό, όπως τα ναρκωτικά, μια φυγή από τα ψυχολογικά προβλήματα του ατόμου. Συνήθως η βαθύτερη αιτία του αλκοολισμού είναι τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, αν και μπορεί στο άτομο το εκλυτικό αίτιο να είναι η ανεργία, τα προβλήματα στην εργασία, η προβληματική ερωτική σχέση, τα οικογενειακά προβλήματα και πολλά άλλα προβλήματα. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως τα διάφορα προβλήματα της καθημερινότητας είναι η αφορμή και όχι η αιτία για την αυτοκαταστροφική στροφή προς το αλκοόλ και τις διάφορες ψυχοτρόπες ουσίες. Η αιτία για την αυτοκαταστροφή αυτή είναι, ως επί το πλείστον, η υποσυνείδητη εκδίκηση των γονιών και η φυγή από τα ψυχολογικά τραύματα των παιδικών χρόνων που είναι συνήθως θαμμένα στο υποσυνείδητο του εγκεφάλου.

Ο αλκοολισμός είναι μια επιβλαβής συνήθεια. Σήμερα, το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων και των ενηλίκων πίνει καθημερινώς αλκοολούχα ποτά, λαμβάνοντας συχνά υψηλές – έως επικίνδυνες για την υγεία δόσεις οινοπνεύματος. Είναι δυσάρεστο το γεγονός πως πολλοί νέοι γίνονται αλκοολικοί, βρίσκοντας στο ποτό μια φυγή από τα ψυχολογικά τους προβλήματα. Η ίδια φυγή παρατηρείται και με την νιρβάνα των ναρκωτικών. Ο αλκοολισμός παρατηρείται έντονα στις αγγλοσαξονικές χώρες στις οποίες οι γονείς είναι ιδιαίτερα ευνουχιστικοί προς τα παιδιά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Αγγλία στην οποία η κρίση της οικογένειας έχει οδηγήσει σε αύξηση των διαζυγίων, της ομοφυλοφιλίας, του αλκοολισμού, της εγκληματικότητας, του χουλιγκανισμού και των συμμοριών ανηλίκων.

Ο αλκοολισμός έχει πολλές δυσάρεστες συνέπειες στις οποίες συμπεριλαμβάνονται: η έλλειψη προσοχής που μπορεί να οδηγήσει σε ατυχήματα όπως τροχαία, η αλκοολική ηπατίτιδα που οδηγεί στην κίρρωση του ήπατος και στην ηπατική ανεπάρκεια και στο ηπατικό κώμα, οι κιρσοί του οισοφάγου από πυλαία υπέρταση (η ρήξη των κιρσών μπορεί να αποβεί θανατηφόρα αν δεν αντιμετωπιστεί), η αμνησία με ψευδολογίες και μυθομανίες (σύνδρομο Korsakoff από αμφοτερόπλευρη βλάβη των μαστίων της υπόφυσης του εγκεφάλου), η δυσθυμία (μελαγχολία), η επιθετικότητα και οι βίαιες αντιδράσεις, η υπογλυκαιμία, η μικροψία (βλέπουν τα αντικείμενα μικρότερα από το φυσικό τους μέγεθος), οι ψευδαισθήσεις (συχνά βλέπουν μικρά σώματα, όπως κατσαρίδες ή έντομα, να περνούν μπροστά τους), οι εξωπεδιακές ψευδαισθήσεις (έχουν ψευδαισθήσεις στον εξωτερικό χώρο, για παράδειγμα όταν βγαίνουν στο μπαλκόνι νομίζουν ότι βρίσκονται ακόμα μέσα στο δωμάτιο και μπορεί να πέσουν από το μπαλκόνι), το σύνδρομο στέρησης με σπασμούς και υπερδιέγερση, η πνευμονία και άλλες νόσοι, η οξεία παγκρεατίτιδα, ο τραυματισμός της κεφαλής, η οξεία δηλητηρίαση από το υπερβολικό αλκοόλ που μπορεί να οδηγήσει σε κώμα, η εγκεφαλοπάθεια του Wernicke (προκαλεί βλάβη του υποθαλάμου, όταν η βλάβη προχωρήσει στα μαστία έχουμε το σύνδρομο Korsakoff), η αλκοολική κετοξέωση, το χρόνιο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, η εισρόφηση που οδηγεί σε πνιγμό ή πνευμονία, η τάση προς αυτοκτονία κ.α.

Σε δηλητηρίαση από οινόπνευμα το άτομο στο πρώτο στάδιο (της διέγερσης) έχει: συγχυτική κατάσταση, ευφορία, αποχαλίνωση, επιθετικότητα, απώλεια αυτοσυγκράτησης κτλ. Στο δεύτερο στάδιο (της ύπνωσης) έχει: θόλωση της συνείδησης, επιθετικότητα, ενδεχομένως μυϊκή υποτονία, υπαλγησία και στενές ως μέσης διαστολής κόρες οφθαλμού. Στο τρίτο στάδιο (της νάρκωσης) έχει απώλεια των αισθήσεων, αδυναμία, αναλγησία, απώλεια ούρων και κοπράνων, διαστολή στις κόρες του οφθαλμού και βραδεία αντίδρασή τους, ταχυκαρδία, πτώση της πίεσης, αναπνοή σαν μηχανή, υπογλυκαιμία, ενδεχομένως υποθερμία. Στο τέταρτο στάδιο της δηλητηρίασης (στάδιο ασφυξίας) ο ασθενής έχει: κώμα βαθύ, κόρες ματιών διευρυμένες που δεν αντιδρούν στο φως, κυάνωση (``μπλάβισμα΄΄), υποθερμία, κυκλοφορική καταστολή και άπνοια.

Η αντιμετώπιση του αλκοολικού και του τοξικομανή είναι η ιατρική αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας που προκαλεί το οινόπνευμα και οι ψυχοτρόπες ουσίες. Η δηλητηρίαση με ναρκωτικά αντιμετωπίζεται με ενδεχομένως την διασωλήνωση και την χορήγηση οξυγόνου, την χορήγηση ναλοξόνης στην δηλητηρίαση από οπιούχα (η ναλοξόνη είναι εκλεκτικός ανταγωνιστής των οπιούχων), την χορήγηση κατασταλτικών (βενζοδιαζεπίνες) σε σπασμούς και ψυχωσική συνδρομή, χορήγηση νευροληπτικών (για παράδειγμα αλοπεριδόλη) σε λήψη διεγερτικών αμινών, χορήγηση κατεχολαμινών σε οξεία κυκλοφοριακή ανεπάρκεια, απινίδωση (ηλεκτροσόκ) και ενδεχομένως χορήγηση λιδοκαΐνης σε ανακοπή, ενδεχομένως την χορήγηση διουρητικών όπως η φουροσεμίδη κτλ. Στην δηλητηρίαση από βενζοδιαζεπίνες το αντίδοτο είναι η φλουμαζελίνη. Η δηλητηρίαση με οινόπνευμα αντιμετωπίζεται ανάλογα με την βαρύτητα με ενδεχομένως πρόκληση εμετού ή πιθανώς γαστρική πλύση στα παιδιά, με χορήγηση αλοπεριδόλης σε διέγερση, ενδεχομένως χορήγηση διαζεπάμης, ενδεχομένως διασωλήνωση και παροχή οξυγόνου, ενδεχομένως χορήγηση διουρητικών όπως η φουροσεμίδη, χορήγηση γλυκόζης σε υπογλυκαιμία, ενδεχομένως χορήγηση σαλικυλικής φυσοστιγμίνης, έγχυση ηλεκτρολυτικών διαλυμάτων κτλ. Το στερητικό σύνδρομο από αλκοόλ ή ναρκωτικά αντιμετωπίζεται με καταστολή (για αποφυγή του αυτοτραυματισμού και της επιθετικής συμπεριφοράς που εμποδίζει την θεραπεία), χορήγηση χλωρομεθειαζόλης και άλλων φαρμάκων.

Απαραίτητη είναι η εξέταση από νευρολόγο και παθολόγο. Πρωτίστως, όμως ο αλκοολικός πρέπει να επισκεφτεί κάποιον ψυχίατρο ή ψυχιατρική κλινική αποτοξίνωσης. Μέλημα του ψυχιάτρου είναι να εκμαιεύσει από τον αλκοολικό την πραγματική αιτία του προβλήματός του: τα τραυματικά παιδικά του βιώματα. Η ψυχανάλυση και η υποστηρικτική θεραπεία είναι απαραίτητα. Παράλληλα, χρειάζεται από τον ψυχίατρο και η κατάλληλη καθοδήγηση του οικογενειακού περιβάλλοντος, ώστε να μην είναι ούτε υπερπροστατευτικό, ούτε καταπιεστικό και ευνουχιστικό, ούτε να απορρίψει τον ασθενή και να τον κλείσει σε μια κλινική. Δυστυχώς, οι γονείς του ατόμου αρνούνται ότι είναι εξαρτημένο άτομο, έως ότου συλληφθεί από την αστυνομία ή πάθει κάποιο σοβαρό ιατρικό νόσημα.

Από την άλλη, το group therapy των αγγλοσαξόνων αλλά και άλλων κρατών είναι η πλέον βλακώδης αντιμετώπιση και δείχνει ότι τα κράτη αυτά αντιμετωπίζουν τον ασθενή ως νούμερο, γιατί βάζοντάς τον σε μια ομάδα γλιτώνουν τα έξοδα της αποκλειστικής θεραπείας του. Και όμως, κάθε ασθενής είναι μοναδική προσωπικότητα. Έτσι, ο αλκοολικός και ο τοξικομανής πρέπει να αντιμετωπιστεί ιδιαιτέρως και ατομικά με υποστηρικτική ψυχοθεραπεία από τον ψυχίατρο.

Στις εξαρτήσεις των ναρκωτικών και του αλκοόλ η άποψή μου είναι πως μόνον ο ψυχίατρος πρέπει ως ιατρός να επεμβαίνει στην ψυχοθεραπεία. Ο ψυχολόγος ως μη ιατρός (το επάγγελμά του μοιάζει σαν φιλολογικό) δεν πρέπει να αντιμετωπίζει μόνος του τέτοια περιστατικά, αλλά θα μπορούσε να συμμετέχει στην ιατρική ομάδα. Η ολιστική αντιμετώπιση από ομάδα ιατρών (ψυχίατρος, νευρολόγος, παθολόγος) και άλλων ειδικών (ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός) είναι απαραίτητη.

Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ

Οι ΗΠΑ είναι η υπερδύναμη που έχει επιβάλλει παγκοσμίως την υποκουλτούρα της. Στον πολιτικό τομέα οι ΗΠΑ δημιουργούν και στηρίζουν πολλές τρομοκρατικές οργανώσεις σε όλον τον κόσμο, καθορίζουν τους παγκόσμιους δείκτες οικονομίας, επεμβαίνουν στρατιωτικά σε όποιο σημείο του πλανήτη θέλουν και μάλιστα σε κρίσεις που οι ίδιες συνήθως δημιουργούν με την βοήθεια των πρακτόρων τους (τρομοκράτες που εκπαιδεύονται και εξοπλίζονται από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και κάνουν τρομοκρατικές επιθέσεις, καθώς και πρωθυπουργοί ή πρόεδροι – πράκτορες των ΗΠΑ που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους) και ανεβάζουν σε χώρες κυβερνήσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους οργανώνοντας πραξικοπήματα ή στηρίζοντας φιλοαμερικανό πρωθυπουργό ή πρόεδρο στις εκλογές. Γενικά οι ΗΠΑ κάνουν ότι θέλουν χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν ΟΗΕ ή άλλον οργανισμό. Επίσης, μολύνουν αφάνταστα το περιβάλλον. Σκοπός των επεμβάσεων των ΗΠΑ είναι οικονομικά κίνητρα: το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Μέσης Ανατολής και η αναδόμηση με δικούς τους επενδυτές κρατών που βομβάρδισαν (Σερβία 1998, Αφγανιστάν 2001).

Πολιτιστικά οι ΗΠΑ έχουν επιβάλλει την ηλίθια υποκουλτούρα τους παγκοσμίως (μουσική, κινηματογράφος, μόδα, διαδίκτυο, αμερικανική γλώσσα). Φυσικά, οι ΗΠΑ δεν είναι η επίγεια Εδέμ. Δεν είναι η χώρα της ελευθερίας, αφού ουσιαστικά το κράτος δείχνει το φασιστικό του πρόσωπο σε όποιον δεν συμμορφώνεται με το σύστημα και βγαίνει στον δρόμο να αντιδράσει. Η αναφορά στις ΗΠΑ στο κείμενο αυτό γίνεται γιατί οι ΗΠΑ παρουσιάζονται ως πρότυπο, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια χώρα που η πολυφυλετικότητα – πολυπολιτισμικότητα και η ανομοιογένεια έχει οδηγήσει σε ένα έκτρωμα. Το πρότυπο υποκουλτούρας που επιβάλλεται παγκοσμίως από τις ΗΠΑ πρέπει να αποκαλυφθεί πως ουσιαστικά είναι ένα βδέλυγμα που δεν θα έπρεπε να διαφθείρει την ηθική και τους νέους κανενός κράτους πέραν των ιδίων. Στο κείμενό μου που έχει δημοσιευθεί στην διεύθυνση του διαδικτύου: http://homepages.pathfinder.gr/globalisation/main.htm τονίζεται η ανάγκη ενός νέου, αυτή την φορά όχι κακέκτυπου, διαφωτισμού με επιστροφή στα αθάνατα ιδανικά και αξίες της αρχαιοελληνικής σκέψης. Πρώτα όμως πρέπει να καταρριφθεί ο μύθος πως οι ΗΠΑ παράγουν πολιτισμό.

Η αμερικανοποίηση με την επιβολή της υποκουλτούρας των ΗΠΑ είναι το κοινωνικό αίτιο που εντείνει όλα τα κοινωνικά προβλήματα. Άλλωστε στις ίδιες τις ΗΠΑ, την υποκουλτούρα της οποίας αντιγράφουν τα άλλα κράτη, τα κοινωνικά προβλήματα είναι τεράστια. Και όλα έχουν μια αιτία. Τον απίστευτο ευνουχισμό των παιδιών στις ΗΠΑ. Ο ευνουχισμός αυτός είναι εντονότατος σε όλα τα αγγλοσαξονικά κράτη στα οποία άλλωστε η εγκληματικότητα και η ηθική κρίση έχουν φθάσει σε απίστευτα υψηλό ποσοστό. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως στα άλλα κράτη της Δύσης τα πράγματα είναι καλύτερα. Αιτία είναι η κρίση της οικογένειας που δημιουργεί παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα οδηγώντας σε φαύλο κύκλο με το φαινόμενο της κρίσεως στον θεσμό της οικογένειας.

Αποκαλύπτοντας το προσωπείο των ΗΠΑ διαπιστώνουμε ότι είναι μια στρατοκρατούμενη (κυβερνούν οι στρατιωτικοί) και αστυνομοκρατούμενη χώρα με τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Αυτή η χώρα επ’ ουδενί δεν πρέπει να παρουσιάζεται ως πρότυπο. Πέρα από τον έντονο ρατσισμό και τις φυλετικές διακρίσεις το μεγαλύτερο πρόβλημα των ΗΠΑ είναι η εγκληματικότητα. Εκτός από το οργανωμένο έγκλημα και τις μαφίες, υπάρχουν συμμορίες στις οποίες συμμετέχουν και ανήλικοι που λυμαίνονται τις πόλεις και με τις ανταλλαγές πυρών ευθύνονται για τον θάνατο δεκάδων αθώων πολιτών που ανύποπτοι βρέθηκαν ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Στις ΗΠΑ το πρόβλημα της εγκληματικότητας είναι τεράστιο. Οι πολίτες των ΗΠΑ (οι ΗΠΑ φασιστικά αποκαλούνται Αμερική και οι πολίτες των ΗΠΑ αποκαλούνται Αμερικάνοι) κινδυνεύουν να βρεθούν θύματα ανθρωποκτονίας, ληστείας, κλοπής, καθώς και θύματα ανθρώπων με αμόκ – ακόμα και ανηλίκων – οι οποίοι για να ξεσπάσουν δεν διστάζουν να πυροβολήσουν ``στο ψαχνό΄΄.

Οι ανήλικοι αυτοί είναι τέκνα διαλυμένων οικογενειών ή οικογενειών που δεν τους προσέφεραν αγάπη. Σήμερα, τα περισσότερα κτίρια στις ΗΠΑ φυλάσσονται από ιδιωτική αστυνομία και υπάρχουν φυλασσόμενες συνοικίες που μένουν μόνον λευκοί. Στα σχολεία οι μαθητές περνούν από ανιχνευτές μέταλλων για να εντοπιστούν τα παιδία που οπλοφορούν και τα οποία είναι ουκ ολίγα!

Σε ό,τι αφορά τις ληστείες, τις κλοπές, τους βιασμούς, τις αιματηρές συμπλοκές συμμοριών και τις ανθρωποκτονίες, αυτά είναι μέρος της καθημερινότητας. Η βία είναι το χαρακτηριστικό της αμερικάνικης ζωής.Υπάρχει παντού: στις συμμορίες και τον πόλεμο μεταξύ τους, στα σχολεία με τους καυγάδες των μαθητών (ακόμα και με όπλα), στις ταινίες (ακόμα και στα παιδικά προγράμματα) και τα reality show της τηλεόρασης, στις οικογένειες, στα παιχνίδια των υπολογιστών (προκαλώ και παρακαλώ τους γονείς να δουν το περιεχόμενό τους), στην βίαιη επίλυση των διάφορων μεταξύ των πολιτών, στην οικογένεια (κακοποίηση της μητέρας και/ή των παιδιών), στην βία των αστυνομικών οργάνων και την βία ακόμα και στα αθλήματα – κυρίως το ράγκμπι και το χόκεϊ. Τα αγόρια που φοβούνται να συμμετάσχουν στο ράγκμπι, ένα βίαιο και ανόητο (κατά τον γράφοντα) παιχνίδι, τα θεωρούν κομπλεξικά και μερικοί γονείς τα στέλνουν σε ψυχίατρο ή σε ψυχολόγο!

Άλλο παράδειγμα βίας είναι η επιθετικότητα και η άσκηση βίας από διάφορες συμμορίες στους πρωτοετείς μαθητές του Γυμνάσιου (τους freshmen), όπως και η βία στους νεοσυλλέκτους που έχουν ως ``έθιμο΄΄ να τους καρφώνουν στο στήθος ένα μεταλλικό παράσημο, να τους ξυλοκοπούν και στο ναυτικό να τους κυλάνε στο κατάστρωμα σε λάσπη. Όπως έλεγε και ο Λατίνος κωμωδιογράφος Πλαύτος: ``homo homini lupus΄΄, δηλαδή ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος. Ακόμα και στην ιατρική στους πρωτοετείς ειδικευόμενους φέρονται σαν σκλάβους. Γενικά, οι πρωτοετείς σε σχολεία, κολέγια, πανεπιστήμια και στο στρατό αντιμετωπίζονται σαν σκλάβοι.

Γνωστή, επίσης είναι και η βία εναντίον των κρατουμένων στα αστυνομικά τμήματα. Είναι τραγικό ότι το 2001 οι ΗΠΑ είχαν δυο εκατομμύρια φυλακισμένους. Η φυλακή είναι η εύκολη λύση για την κράτος… Στις ΗΠΑ το 2000 υπήρχαν 2 εκατομμύρια φυλακισμένοι. Είναι ειρωνικό πως υπεύθυνη για κάθε εγκληματία είναι η πολιτεία που δεν προσέφερε ηθικοπλαστική αγωγή στους πολίτες μεσώ των φορέων κοινωνικοποίησης (οικογένεια, εκπαίδευση). Στις ΗΠΑ, δυστυχώς οι μοναδικές άξιες που διδάσκονται είναι το χρήμα, οι υλικές απολαύσεις και η καριέρα …

Η κρίση των ηθικών άξιων και των θεσμών – ιδίως της οικογένειας, οδήγησαν σε αύξηση των ψυχολογικών προβλημάτων και των ψυχοπαθητικών ατόμων, εφόσον δεν υπάρχει κανένα σταθερό σημείο αναφοράς (από ηθική άποψη) στους πολίτες των ΗΠΑ. Βέβαια, αυτό δεν είναι σύμπτωμα των τελευταίων δεκαετιών, αλλά ξεκίνησε από τις αρχές του 20ου αιώνα, με τους ψυχολόγους και τους ψυχίατρους στα ιατρεία (γραφεία, ``office΄΄τα λενε οι Αγγλοσάξονες) στα οποία συνέρεαν οι νευρωτικοί και ψυχολογικά ασταθείς Αμερικανοί. Με την πάροδο του χρόνου οι ΗΠΑ οδηγήθηκαν στον εκψυχιατρισμό των πάντων. Έτσι, ως γνωστόν, ο ψυχίατρος που οι Αμερικανοί αποκαλούν θεραπευτή (therapist) ή επαγγελματία (professional), εδώ και πολλές δεκαετίες είναι κάτι σαν τον οικογενειακό ιατρό για τους Αμερικάνους.

Η ψυχιατρική σχολή στις ΗΠΑ δεν έχει καμία σχέση με τις ψυχιατρικές σχολές της Ευρώπης, αλλά χρησιμοποιεί, αντί της αναγνωρισμένης ``υποστηρικτικής ψυχοθεραπείας΄΄, διάφορες μεθόδους – αμφισβητήσιμες κατά τον γράφοντα – όπως οι ομαδική θεραπεία (group therapy) και τις επιστημονικά απαράδεκτες συμβουλές μεσώ τηλεφώνου (πάντα με χρονοχρέωση), ακόμα και σε ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές! Σε ό,τι αφορά την ψυχανάλυση και την παροχή συμβουλών μέσω τηλεφώνου σε τηλεοπτικές εκπομπές, την σχιζοειδή αυτή μόδα έφερε στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ο ψυχίατρος Θάνος Ασκητής, ο οποίος όχι μόνον δεν τιμωρήθηκε από την ιατρική κοινότητα για την τηλεφωνική παροχή ιατρικών συμβουλών, άλλα οι Έλληνες τον εξέλεξαν βουλευτή το 2000!!!

Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, ο εκψυχιατρισμός της χώρας αφορά ακόμα και τους μικρούς μαθητές. Έτσι όσα παιδία είναι ζωηρά και ενοχλούν την ησυχία των ανιαρών μαθημάτων θεωρούνται υπερκινητικά (ψυχιατρική νοσολογική οντότητα) ή δυσλεκτικά (τα οποία, όμως, έχουν μεγαλύτερο δείκτη ευφυίας) και τα στέλνουν στους ψυχιάτρους που τα γεμίζουν με ψυχοφάρμακα. Τα τελευταία χορηγούνται στους Αμερικανούς σαν καραμέλες και μιας και αναφερθήκαμε σε καραμέλες υπάρχουν και ψυχοφάρμακα με τη μορφή αυτή, για τα παιδία!!! Η μόδα με την χορήγηση ψυχοφαρμάκων σε μικρά παιδιά που απλώς είναι ζωηρά ή αντιμετωπίζουν οικογενειακά προβλήματα, πέρα από τις ΗΠΑ, είναι συχνή και στην Αγγλία.

Στις ΗΠΑ υπάρχει τρομερή κρίση των ηθικών αξιών. Οι νέοι μην έχοντας ουσιαστικό έρεισμα από την οικογένειά τους καταφεύγουν στα ναρκωτικά, την βία, τις συμμορίες.Τα ναρκωτικά κάνουν θραύση ακόμα και σε παιδιά του δημοτικού! Αλλά τι έρεισμα να υπάρχει όταν πολλά παιδιά πέφτουν θύματα σωματικής ή σεξουαλικής ή ψυχολογικής κακοποίησης στην οικογένειά τους και όταν οι γονείς συχνά αδιαφορούν για τα προβλήματα των παιδιών τους, είτε γιατί δεν βρίσκουν χρόνο, είτε γιατί απλά δεν ενδιαφέρονται. Εξάλλου, στις ΗΠΑ τα παιδιά έχουν μικρή επαφή με τους γονείς τους αφού από το δημοτικό φοιτούν σε ολοήμερα σχολεία και αργότερα εγκαταλείπουν το σπίτι τους για να σπουδάσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο ή κολέγιο, χιλιάδες μίλια μακριά.

Οι περισσότερες οικογένειες είναι διαλυμένες και το φαινόμενο ευνουχισμού των παιδιών (στις ΗΠΑ ο ευνουχισμός δεν είναι απλά υποτίμηση και καταπίεση των παιδιών, αλλά γίνεται συχνότερα με σωματική, ψυχολογική και ενίοτε σεξουαλική κακοποίησή τους) από τους γονείς τους συμβαίνει στις περισσότερες οικογένειες (όχι μόνον στις ΗΠΑ, αλλά σε όλον τον πλανήτη) με συνέπεια τα παιδιά να μισούν υποσυνείδητα ή συνειδητά (πολύ συνηθισμένο στις ΗΠΑ και στις άλλες αγγλοσαξονικές χώρες – ιδίως την Αγγλία) τους γονείς τους και να καταλήγουν αντιδραστικά στα ναρκωτικά, στην πορνεία, στην βία (συχνά είναι ήρεμα άτομα που αν ερεθιστούν πολύ παρουσιάζουν βίαιες αντιδράσεις που εκπλήττουν όσους τους γνωρίζουν), στις συμμορίες και στην εγκληματικότητα, στον χουλιγκανισμό, στην ομοφυλοφιλία, στην βία στο σεξ που μπορεί να φτάσει μέχρι και σε βιασμούς, στις σεξουαλικές διαστροφές και άλλες ψυχοπαθολογίες που ενεργοποιούνται από το κακό οικογενειακό περιβάλλον κ.ο.κ. Στον αθλητισμό οι πολίτες των ΗΠΑ προτιμούν επιθετικά παιχνίδια όπως το American kick – boxing, το καράτε, το χόκεϊ και το παραδοσιακό άθλημα των ΗΠΑ: το ράγκμπι το οποίο δεν είναι τυχαίο στην χώρα αυτή.

Η μόνη λύση για τα παραπάνω προβλήματα είναι η ψυχανάλυση σε ψυχίατρο, αφού η καταστολή δεν λύνει την αιτία τους. Το πρόβλημα είναι ότι η ψυχιατρική σχολή στις ΗΠΑ δεν έχει καμία σχέση με τις ευρωπαϊκές σχολές και αυτό επιδεινώνει το πρόβλημα. Τα ανόητα ``group therapies΄΄ (ομαδική …θεραπεία) είναι, κατά τον γράφοντα, απαράδεκτα. Λύση είναι η προσωπική ψυχανάλυση.

Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων το να κάνει κάποιος ερωτά με ανήλικη κοπέλα θεωρείται στις ΗΠΑ ποινικά κολάσιμο, ακόμα και αν αυτός που κάνει ερωτά με την κοπέλα είναι συνομήλικός της!!! Αν κάποιος Αμερικανός, ενήλικος ή ανήλικος, συνάψει σχέση με μια ανήλικη κοπέλα, τότε μπορεί να κατηγορηθεί για βιασμό και να καταδικαστεί από 5 χρόνια ως ισόβια ποινή φυλάκισης! Επίσης μπορεί να κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση και να τιμωρηθεί σκληρά από το δικαστήριο (η φυλάκιση μπορεί να είναι πολυετής). Το ίδιο ισχύει και στον Καναδά, αλλά και σε άλλες χώρες. Το ερώτημα είναι πως ικανοποιούν τα αγόρια τις σεξουαλικές ανάγκες που ξεκινούν από την είσοδό τους στην ήβη. Ο φόβος της φυλακής οδηγεί τα αγόρια στην αρρωστημένη λύση να κάνουν σχέση με ενήλικες γυναίκες (που θα μπορούσαν να είναι μητέρες τους – υποσυνείδητα το αγόρι και γενικά ο άνδρας βλέπει ως μητέρα την κατά πολύ μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα την οποία έχει ως ερωτική σύντροφο) ή να στρέφονται στην ομοφυλοφιλία.

Σε ό,τι αφορά το γεγονός ότι απαγορεύεται στις ανήλικες γυναίκες να κάνουν σχέση με ενηλίκους, ενώ επιτρέπεται στα αγόρια, δείχνει το μέγεθος της σχιζοφρένειας στις ΗΠΑ. Πολλές φορές οι ενήλικες γυναίκες με τις οποίες συνάπτουν ερωτική σχέση τα ανήλικα αγόρια στην πραγματικότητα τα βιάζουν – ιδίως όταν τα αγόρια έχουν την πρώτη τους σεξουαλική επαφή. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει νόμος για βιασμός ανδρών ή αγοριών πουθενά στον κόσμο (υπάρχουν άλλοι νόμοι όπως δίωξη για ασέλγεια και αποπλάνηση, αλλά δεν υπάρχει νόμος για βιασμό ανηλίκου – για παράδειγμα ενός αγοριού 16 ετών από μια γυναίκα 30 ετών). Και αυτό συμβαίνει την στιγμή που σε πολλές χώρες συμμορίες γυναικών βιάζουν ανήλικα ή …ενήλικα αγόρια.

Τα ανήλικα κορίτσια από μέρους τους οδηγούνται συχνά στην ομοφυλοφιλία (τεράστιος ο αριθμός των λεσβιών στις ΗΠΑ, αλλά και στην Αγγλία) ή μένουν ``ανοργασμικές΄΄ ως την ενηλικίωσή τους. Πάντως ο παραπάνω νόμος δεν είναι αβάσιμος. Είναι γεγονός πως πολλές νεαρές κοπέλες στις ΗΠΑ πέφτουν θύματα βιασμού, συχνά από το πρώτο τους κιόλας ραντεβού ή από ομάδα νεαρών. Ο βιασμός οδηγεί σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και τελικά σε άμβλωση. Ουσιαστικά ο βιασμός αυτός είναι η εκδίκηση της άστοργης μητέρας. Αλλά και στο σεξ πολλοί νέοι έχουν τρομερή άγνοια και κάνουν έρωτα δίχως προφυλακτικό με αποτέλεσμα την μετάδοση αφροδίσιων νοσημάτων (όπως το AIDS) και πάλι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, αν η κοπέλα δεν χρησιμοποιεί κάποια μέθοδο αντισύλληψης.

Γενικά στις ΗΠΑ υπάρχει απίστευτος ψευδοπουριτανισμός. Η προβαλλόμενη χειραφέτηση της γυναίκας στις ΗΠΑ δεν ισχύει απόλυτα. Πολλές γυναίκες κακοποιούνται από τους άνδρες τους, ενώ συχνά οι νεότερες γυναίκες – όπως προαναφέρθηκε – πέφτουν θύματα βιασμού από το αγόρι τους ή ομάδα ανδρών. Παρά ταύτα, στις ΗΠΑ υπάρχουν ακόμα και σήμερα σε πολλούς τομείς της ζωής φαλλοκρατικές αντιλήψεις για τη γυναίκα. Καταρχάς, μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ … Άλλο παράδειγμα είναι ότι σε κάποιες ταινίες η γυναίκα παρουσιάζεται ως αντικείμενο ηδονής. Είναι γνωστή η εικόνα της ψηλής ξανθιάς Καλιφορνέζας με το μικροσκοπικό μπικίνι και το πληθωρικό μπούστο. Πέρα από τις ταινίες, από τις ΗΠΑ ξεκίνησε και η γελοία μόδα των τσιρλίντερ.

Στις ΗΠΑ τα αγόρια παίζουν παιχνίδια όπως το ράγμπι και τα κορίτσια συγκροτούνται σε ομάδες στις οποίες φοράνε μίνι φούστα και λικνίζουν τον πισινό τους υποστηρίζοντας την ομάδα τους! Τι πιο φαλλοκρατικό από το να αθλούνται τα αγόρια (σε αυτά τα ανόητα αθλήματα όπως το ράγμπι και το μπέιζμπολ) και τα κορίτσια να λικνίζονται σαν ηλίθια. Αυτή η μόδα των τσιρλίντερς έχει κατακτήσει όλον τον κόσμο στα αθλητικά γεγονότα.

Στην ηθική, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και τις βρισιές που οδηγούν σε πολλά συμπεράσματα. Η βρισιά ``asshole΄΄ (= κωλοτρυπίδα) και ``kiss my ass΄΄ (= φίλησε τον πισινό μου) δείχνει ομοφυλοφιλικές τάσεις. Άλλωστε είναι σύνηθες στους αγγλοσάξονες (ιδίως στους Άγγλους) όταν θίγονται να κατεβάζουν το παντελόνι τους και να σκύβουν επιδεικνύοντας τον πρωκτό τους σαν να θέλουν να τους κάνουν πρωκτική διείσδυση. Φυσικά, η ομοφυλοφιλική αυτή βρισιά και το ξεβράκωμα δείχνουν ευνουχισμό από την μητέρα. Το ίδιο δείχνουν και βρισιές που προσβάλουν την μητέρα όπως το ``mother fucker΄΄ (υπονοεί ότι αυτός που δέχεται την βρισιά είναι βιαστής της μάνας του) και το ``you (are a) son of a bitch΄΄ (= είσαι υιός μιας μάνας – σκύλας).

Η ψυχρή και ευνουχιστική μητέρα στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και σε άλλες χώρες της Δύσης δεν έχει σχέση με την υπερπροστατευτική Ελληνίδα μητέρα, αν και τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν πλήρως αλλάξει και στην επόμενη γενιά θα έχει εξαφανιστεί το παραδοσιακό πρότυπο της Ελληνίδας μητέρας και θα έχει πάρει την θέση του η καταπιεστική και η αδιάφορη μητέρα, δηλαδή με άλλα λόγια η ευνουχιστική μητέρα.

Στην ηθική σήψη των ΗΠΑ κύριο ρόλο παίζει η πολιτεία που προβάλλει το δολάριο ως την ύψιστη άξια και αδιαφορεί για την προσφορά διανοητικών και ηθικών αρετών στους πολίτες της. Άλλωστε το σύστημα εκπαίδευσης είναι κάκιστο στο θέμα αυτό και επίσης στις ανώτερες βαθμίδες του έχει εμπορευματοποιηθεί. Ακόμα και στα κολέγια και τα πανεπιστήμια φαίνεται η μονομανία των Αμερικανών πως το μέλλον και η σχολική πορεία του μαθητή εξαρτάται από τα ``credits΄΄ και τις υψηλές βαθμολογίες του, ταυτίζοντας τις υψηλές βαθμολογίες με την υψηλή παιδεία... Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν (25) και ο Τόμας Έντισον είναι παραδείγματα κακών μαθητών που το ηλίθιο εκπαιδευτικό σύστημα τους χαρακτήρισε αποτυχημένους. Εντούτοις και οι δυο έγιναν τεραστίου μεγέθους επιστήμονες.

Και βέβαια χρειάζεται αξιολόγηση στην εκπαίδευση, αρκεί να μην καταλήγει στον άγριο ανταγωνισμό των μαθητών και την βαθμοθηρία. Αλλά δεν πρέπει η υποκειμενική αξιολόγηση κάποιων καθηγητών να δίδει σε κάποιον νέο τον χαρακτηρισμό: ``άχρηστος΄΄. Δεν μπορεί η μονομερής παιδεία να αξιολογήσει έναν νέο, όταν είναι παντελώς άχρηστη και ανίκανη να τον γαλουχήσει με την αριστοτελική διανοητική και ηθική αρετή. Μοναδικός σκοπός της εκπαίδευσης, δυστυχώς, είναι να προετοιμάσει καλούς επαγγελματίες που θα δουλέψουν ως ιδιώτες (οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν για τους ιδιώτες ότι είναι ηλίθιοι) ή ως υπάλληλοι εταιριών. Ακόμα και τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα στις ΗΠΑ, είναι εταιρίες (η υγεία για παράδειγμα είναι υποχείριο των φαρμακευτικών εταιριών).

Έτσι, η εκπαίδευση συνδέεται άρρηκτα με την επαγγελματική αποκατάσταση που αποτελεί και τον αυτοσκοπό της. Αυτό εξυπηρετεί το σύστημα που δεν θέλει ολιστικά μορφωμένους ανθρώπους που θα αμφισβητήσουν τον αυταρχισμό της εξουσίας… Μιας και αναφερόμαστε στην εκπαίδευση, στα αμερικανικά σχολεία οι μαθητές μαθαίνουν την βία στα ζώα. Συγκεκριμένα από το δημοτικό οι μαθητές υποχρεούνται στο μάθημα της βιολογίας να σκοτώσει ο καθένας έναν βάτραχο που βρίσκεται σε ένα βαζάκι με τη χρήση χλωροφορμίου και έπειτα να τον τεμαχίσει για να μάθει ανατομία και φυσιολογία!!! Πέρα από την βιολογία, η βία αποτελεί μέρος του μαθήματος σε κάποια πανεπιστήμια και στρατιωτικές σχολές. Σε αυτά οι φοιτητές σχεδιάζουν, ως μάθημα, τεχνητές κρίσεις σε διάφορες περιοχές του πλανήτη!

ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ

Στο κείμενό μου ``Η ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΙΣ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ΄΄ που έχει δημοσιευθεί στο διαδίκτυο γίνεται πλήρης ανάλυση του άγχους, των ψυχοσωματικών παθήσεων και των διαφόρων μεθόδων χαλάρωσης. Όταν το άγχος από τη σύγκρουση μεταξύ συνειδητού και υποσυνειδήτου γίνει υπερβολικό, τότε έχουμε νεύρωση που οδηγεί σε ψυχοσωματικά συμπτώματα, ψυχολογικά προβλήματα και ενίοτε σε σωματοψυχικές διαταραχές. Τα ψυχολογικά προβλήματα της νεύρωσης εκδηλώνονται με σωματικά συμπτώματα όπως: αϋπνία, σπαστική κολίτιδα ή αλλιώς σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου (αέρια στο έντερο, συχνά δυσκοιλιότητα ή διάρροια και έπειξη – δηλαδή επιτακτική ανάγκη – προς αφόδευση), ταχυκαρδία, τσιμπήματα στο στήθος, ``φτερουγίσματα΄΄ στην καρδιά, πάρα πολύ σπάνια προκάρδιο άλγος (πόνος στην καρδιά), ταχύπνοια, υπεραερισμός, ``κόμπος στον λαιμό΄΄, αναγωγές του γαστρικού περιεχομένου, καούρα, σφίξιμο στο στομάχι, τραύλισμα, σεξουαλικά προβλήματα (στον άνδρα δυσκολία στύσης, στη γυναίκα δυσπαρευνία – δηλαδή πόνος κατά την συνουσία, ``ψυχρότητα΄΄ στο σεξ και ανοργασμικότητα) έκζεμα και κνίδωση, δυσκαταποσία (δυσκολία στην κατάποση), εφίδρωση, ξηροστομία, σιελόρροια, οσφυαλγία, το σύνδρομο χρόνιας κοπώσεως, σφίξιμο των δοντιών (ιδίως τη νύκτα), πόνος στα δόντια κατά τη μάσηση (οφείλεται στο σφίξιμο των δοντιών ή στο επιπόλαιο βούρτσισμά τους που έχει ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό των ούλων), συχνουρία, πονοκέφαλος, ζαλάδες, αιμωδίες (μυρμηγκιάσματα), υπαισθησίες (μειωμένη αισθητικότητα και ιδίως αίσθηση της αφής) και παραισθησίες, υπερθερμία, προβλήματα μνήμης (αιτία είναι η διάσπαση προσοχής από το άγχος που δημιουργεί προβλήματα στην αποθήκευση και στην ανάκληση των αποθηκευμένων στην μνήμη πληροφοριών), αίσθημα σφιξίματος στο στομάχι, αυξημένα αντανακλαστικά, αυξημένη μυϊκή τάση στους προσωπικούς μύες και στον μετωπιαίο μυ, καθώς και σε άλλους μύες (το άτομο είναι γενικά ``σφιγμένο΄΄), σχετικά μειωμένη ικανότητα επούλωσης των τραυμάτων, ερυγές (ρεψίματα), λυγξ (λόξυγκας), ανορεξία, αυξημένη όρεξη, βουλιμία (24), ωχρότητα, νυκτερινή ενούρηση σε παιδιά και εφήβους και πολλά άλλα. Αυτά λέγονται ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Αξίζει να σημειωθεί πως πολλά άτομα με άγχος κινδυνεύουν από πνιγμό όταν τρώγουν επιπόλαια. Γενικά όλοι οι άνθρωποι, ιδίως οι νευρωτικοί, πρέπει να μασούν αργά και προσεχτικά την τροφή, να τρώνε στο τραπέζι (όχι όρθιοι) χωρίς να μιλάνε σε άλλους όταν τρώνε και να μην έχουν αλλού στραμμένη την προσοχή τους, για παράδειγμα στην τηλεόραση. Προσοχή στη μάσηση χρειάζεται όταν το γεύμα είναι κρέας ή μακαρόνια. Παράλληλα, για την σωστή πέψη που διαταράσσεται από την συναισθηματική ένταση, το οικογενειακό τραπέζι δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος επίλυσης των προβλημάτων των μελών της οικογενείας. Άλλωστε, όταν τρώμε δεν πρέπει να μιλάμε! Επί τη ευκαιρία, από πνιγμό κινδυνεύουν τα βρέφη που βάζουν στο στόμα τους ότι βρουν μπροστά τους (προσοχή στους ξηρούς καρπούς και στα μικρά παιχνίδια).

Είναι απαραίτητο να γνωρίζουν όλοι την χειρολαβή Heimlich στον πνιγμό από ξένο αντικείμενο ή βλωμό στην αναπνευστική οδό. Kαλό θα είναι όλοι οι άνθρωποι (από την εφηβική τους ηλικία) να παρακολουθούν ετήσια σεμινάρια καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης (καρδιακές μαλάξεις και φιλί της ζωής) ΚΑΝΠ ή CPR στα αγγλικά και αντιμετώπισης πνιγμού σε ενήλικες και παιδιά (23). Μαθήματα πρώτων βοηθειών παραδίδει ο Ερυθρός Σταυρός και όλοι είναι απαραίτητο να τα παρακολουθήσουν, καθώς και να κάνουν επαναληπτικά σεμινάρια. Απαραίτητο είναι και το μάθημα πρώτων βοηθειών στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.

Επιστρέφοντας στη νεύρωση, πολλές ασθένειες έχουν ψυχολογικά αίτια ως υπόβαθρο της εκδήλωσης και ονομάζονται σωματοψυχικές. Παραδείγματα είναι: το έλκος από στρες, ο διαβήτης, η ελκωτική κολίτιδα, ο καρκίνος, οι καρδιοπάθειες, η ψωρίαση, οι αλλεργίες (αλλεργικό άσθμα, αλλεργική ρινίτιδα, αλλεργικό έκζεμα), οι ρευματοπάθειες και τα συστηματικά νοσήματα (για παράδειγμα ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος και η ψωριασική αρθρίτιδα), η παχυσαρκία (από μη ενδοκρινολογικά αίτια), η κνίδωση, η υπέρταση, ο αδικαιολόγητος πυρετός (βλ. υπερθερμία), ο επιχείλιος έρπης, η ημικρανία κ.α.

Οι σωματοψυχικές ασθένειες οφείλονται στο γεγονός ότι το αυξημένο άγχος καταστέλλει το ανοσοποιητικό (αμυντικό) σύστημα του οργανισμού: τα Β και τα Τ λεμφοκύτταρα, τα δενδριτικά κύτταρα, τα μαστοκύτταρα, τα ουδετερόφιλα κύτταρα, τα μονοκύτταρα στο αίμα που γίνονται μακροφάγα κύτταρα στους ιστούς, τα ΝΚ κύτταρα (κύτταρα φυσικοί φονείς), καθώς οι παράγοντες: λακτοφερίνη, προσταγλανδίνες, TNF (παράγων νέκρωσης όγκων), TGF, MCSF, GM–CSF, HGF, M–CSF, CSF, G–CFS, BPA, TPO, ιντερφερόνη (καταπολέμηση ιών, λευχαιμίας και καρκίνου), κυτταροκίνες (χημοκίνες, ιντερλευκίνες και λεμφοκίνες) και όξινες ισοφερριτίνες (πιθανή συσχέτιση με λευχαιμία).

Οι διάφοροι παράγοντες και οι κυτταροκίνες επηρεάζουν την παραγωγή των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος τα οποία μαζί με τα κύτταρα του αίματος προέρχονται από ένα αρχέγονο πολυδύναμο αδιαφοροποίητο κύτταρο: τον αιμοβλάστη. Από τον αιμοβλάστη παράγονται τα κύτταρα του αίματος και τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, με διαδοχικά στάδια από την μια προγονική μορφή στην επόμενη, έως ότου σχηματιστεί το ώριμο κύτταρο. Η συσχέτιση με τα κύτταρα του αίματος δικαιολογεί την μειωμένη επούλωση των τραυμάτων, αν χορηγήσουμε πειραματικά σε ασθενείς αδρεναλίνη (μια ουσία που παράγεται από τα επινεφρίδια σε κατάσταση άγχους). Η πήξη του αίματος σχετίζεται με αιμοπετάλια. Στην παραγωγή των αιμοπεταλίων και στην πήξη του αίματος επιδρούν διάφοροι ενδογενείς παράγοντες. Τους μηχανισμούς παραγωγής αιμοπεταλίων και πήξεως του αίματος επηρεάζει το στρες μέσω νευροενδοκρινικών διεργασιών.

Το άτομο με υπερβολικό άγχος έχει ευπάθεια στις λοιμώξεις, αυτοάνοσες ασθένειες, καρκίνο και άλλα νοσήματα όπως είναι ο διαβήτης. Τα καρκινικά κύτταρα (παράγονται από ογκογονίδια στο DNA) αντιμετωπίζονται από τα Τ λεμφοκύτταρα, τα ΝΚ κύτταρα (φυσικοί φονείς) και ουσίες – όπως ο ΤΝF (παράγων νέκρωσης όγκων)και η ιντερφερόνη – που παράγονται από αντιογκογονίδια του DNA. Το νευρικό σύστημα εμπλέκεται με το άγχος στην πρόκληση ασθενειών, γιατί συνδέεται άμεσα με το ανοσοποιητικό σύστημα (μάλιστα υπάρχουν συνδέσεις νευρικών απολήξεων με κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος). Για παράδειγμα, ο επιχείλιος έρπητας επανεμφανίζεται σε περιόδους άγχους.

Με την παραγωγή αυτοαντισωμάτων (αντισώματα εναντίον των ιστών του ιδίου του οργανισμού), ίσως το υπερβολικό άγχος συνδέεται με την εμφάνιση συστηματικών νοσημάτων (ρευματοειδής αρθρίτιδα, συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, οζώδης πολυαρτηρίτιδα, ψωριασική αρθρίτιδα και άλλα σύνδρομα) και άλλων νοσημάτων όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας στην οποία φαίνεται να υπάρχουν αυτοαντισώματα κατά της μυελίνης (λιποειδής ουσία που περιβάλλει τις νευρικές ίνες) που προκαλούν απομυελίνωση των νεύρων, καθώς και ο διαβήτης στον οποίο παράγονται αυτοαντισώματα εναντίων των β – κυττάρων των νησιδίων του Langerhans στο πάγκρεας τα οποία εκκρίνουν ινσουλίνη.

Γενικά, στον οργανισμό το νευρικό σύστημα συνδέεται με το ενδοκρινικό (παράγει τις ορμόνες) και έτσι δικαιολογούνται στο υπερβολικό άγχος συμπτώματα όπως η αύξηση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα. Επίσης, υπάρχουν νευροενδοκρινικά κύτταρα που συνθέτουν ορμόνες. Η ρύθμιση των ορμονών γίνεται από τον υποθάλαμο του εγκεφάλου που δρα διεγερτικά ή αντανακλαστικά στην έκκριση ορμονών από την υπόφυση του εγκεφάλου η οποία με τη σειρά της δρα διεγερτικά ή ανασταλτικά στην έκκριση ορμονών από τους ενδοκρινείς αδένες: η ενδοκρινής μοίρα του παγκρέατος, ο θυρεοειδής αδένας, οι παραθυρεοειδείς αδένες, ο φλοιός των επινεφριδίων, το ωοθυλάκιο και το ωχρό σωμάτιο στην ωοθήκη και ο μαστός (παραγωγή γάλακτος).

Άρα, ο υποθάλαμος και η υπόφυση του εγκεφάλου, επιδρούν στην έκκριση ορμονών. Όμως, η αύξηση των επιπέδων της ορμόνης δρα ανασταλτικά στην έκκρισή της από τον ενδοκρινή αδένα και στην διέγερση της έκκρισής της από τον υποθάλαμο και την υπόφυση. Αυτό συμβαίνει όταν η συγκέντρωση των ορμονών υπερβεί κάποιο όριο ή όταν αυξάνεται κάποια ανταγωνιστική τους ορμόνη. Το φαινόμενο ονομάζεται ανάδρομη ανατροφοδότηση feedback).

Στο νευροενδοκρινικό σύστημα αλληλεπιδρά και το ανοσοποιητικό με τα κύτταρά του και τους διαφόρους παράγοντες. Περαιτέρω ερμηνεία είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Το συμπέρασμα, πάντως, είναι πως το νευρικό σύστημα (και άρα το άγχος) αλληλεπιδρά με το ενδοκρινικό και με το ανοσοποιητικό σύστημα και έτσι το άγχος σχετίζεται με την πρόκληση νοσολογικών οντοτήτων και συνδρόμων.

Σε ό,τι αφορά τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, αυτά προκαλούνται από αύξηση του τόνου (της δραστηριότητας) του συμπαθητικού ή του παρασυμπαθητικού συστήματος. Τα δύο αυτά συστήματα δρουν ανταγωνιστικά και αντίθετα και ανήκουν και τα δύο στο αυτόνομο ή αλλιώς φυτικό νευρικό σύστημα. Το συμπαθητικό σύστημα προετοιμάζει τον οργανισμό για ``πόλεμο ή φυγή΄΄, δηλαδή διεγείρει όλα τα συστήματα του οργανισμού προετοιμάζοντάς τον για μια έντονη κατάσταση. Το άγχος δημιουργεί από μόνο του την υπερδιέγερση του συμπαθητικού που οδηγεί σε υπερδιέγερση του οργανισμού. Μπορεί το άγχος να είναι συγκεκριμένο, αλλά στην νεύρωση αιτία είναι η σύγκρουση συνειδητού – υποσυνειδήτου που οδηγεί σε άγχος. Η υπερδιέγερση του συμπαθητικού αυξάνει το άγχος, δρώντας ευοδωτικά και δημιουργώντας φαύλο κύκλο.

Το αυτόνομο νευρικό σύστημα ρυθμίζεται από τον υποθάλαμο του εγκεφάλου, μέσω της υπόφυσης (στον εγκέφαλο) και επίσης ρυθμίζεται από το δικτυωτό σύστημα του μεσεγκεφάλου το οποίο και αυτό συνδέεται με τον υποθάλαμο. Οι περιφερικές ίνες του συμπαθητικού έχουν τους πυρήνες τους στην θωρακο –οσφυϊκή μοίρα του νωτιαίου μυελού (Θ1 ως Ο2 μυελοτόμια). Οι προγαγγλιακές αυτές ίνες συνάπτονται εν μέρει στα παρασπονδυλικά γάγγλια του δεξιού και αριστερού σπονδυλικού στελέχους και ένα άλλο μέρος περνάει εξ ολοκλήρου μέσα από το συμπαθητικό στέλεχος και συνάπτεται με το μεταγαγγλιακό νευρώνα σε ένα προσπονδυλικό γάγγλιο από όπου οι ώσεις μεταδίδονται με τους μεταγαγγλιακούς νευρώνες στα τελικά όργανα (σπλάγχνα – μέχρι τα 2/3 του παχέος εντέρου, δέρμα, οφθαλμός, κύστη, εξωκρινείς αδένες, γεννητικά όργανα).

Οι περιφερικές ίνες του παρασυμπαθητικού έχουν τους πυρήνες τους στο στέλεχος του εγκεφάλου (εγκεφαλικές συζυγίες –νεύρα: III, VII, IX και X) και στην ιερά μοίρα του νωτιαίου μυελού (Ι2, Ι3 και Ι4 μυελοτόμια). Οι βραχείς μεταγαγγλιακοί νευρώνες στην περιοχή της κεφαλής αρχίζουν από γαγγλιακά κύτταρα που βρίσκονται δίπλα στα τελικά όργανα (για παράδειγμα το οφθαλμικό και το ωτικό γάγγλιο). Το παρασυμπαθητικό τμήμα του πνευμονογαστρικού νεύρου (Χ) ξεκινάει από τον ραχιαίο πυρήνα του πνευμονογαστρικού του εγκεφαλικού στελέχους και καταλήγει στα σπλάχνα. Η ιερή μοίρα του παρασυμπαθητικού καταλήγει μέσω των πυελικών σπλαγχνικών νεύρων και του υπογαστρίου, του αιδοιϊκού και πυελικού πλέγματος στα γάγγλια του μυϊκού τοιχώματος του παχέος εντέρου (το τελικό 1/3 του), του ορθού, της ουροδόχου κύστεως και στα γεννητικά όργανα.

Η διέγερση του συμπαθητικού οδηγεί σε παραγωγή αδρεναλίνης (επινεφρίνης) και νοραδραναλίνης από τα κύτταρα του μυελού των επινεφριδίων και τις αδρενεργικές ίνες. Οι ουσίες αυτές ενώνονται με αντίστοιχους υποδοχείς αδρεναλίνης (αδρενεργικούς υποδοχείς). Η νοραδρεναλίνη παράγεται στις μεταγαγγλιακές (οι ίνες που αρχίζουν μετά το συμπαθητικό γάγγλιο) ίνες του συμπαθητικού και οι νευρώνες αυτοί ονομάζονται αδρενεργικοί. Το παρασυμπαθητικό σύστημα σχετίζεται με την ουσία ακετυλοχολίνη η οποία παράγεται στις προγαγγλιακές ίνες (οι ίνες που καταλήγουν από το κεντρικό νευρικό σύστημα και καταλήγουν σε γάγγλιο) και στις μεταγαγγλιακές ίνες του παρασυμπαθητικού, καθώς και στις προγαγγλιακές ίνες του συμπαθητικού. Οι νευρώνες οι οποίοι παράγουν ακετυλοχολίνη ονομάζονται χολινεργικοί. Η ακετυλοχολίνη ενώνεται με χολινεργικούς υποδοχείς. Η αδρεναλίνη (παράγωγο της νοραδρεναλίνης) και η νοραδρεναλίνη παράγονται στον φλοιό των επινεφριδίων σε ποσοστό 4 προς 1.

Η αδρεναλίνη, η νοραδρεναλίνη και η ακετυλοχολίνη ονομάζονται νευροδιαβιβαστές. Η αδρεναλίνη, η νοραδρεναλίνη και η ντοπαμίνη είναι αμίνες που ονομάζονται κατεχολαμίνες και αυξάνεται η έκκρισή τους από το συμπαθητικό. Η ντοπαμίνη σχετίζεται με τη νόσο του Πάρκινσον (αιτία η εκφύλιση των ντοπαμινεργικών συνάψεων στο ραβδωτό σώμα του εγκεφάλου) και η ακετυλοχολίνη με την γεροντική άνοια και την νόσο Alzheimer (αιτία η βλάβη στις χολινεργικές οδούς του εγκεφάλου).

Η διέγερση του συμπαθητικού και του παρασυμπαθητικού προκαλούν τα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Το συμπαθητικό προκαλεί στον οφθαλμό μυδρίαση (διεύρυνση της κόρης), στον δακρυϊκό, στον υπογλώσσιο και στον υπογνάθιο αδένα και στην παρωτίδα προκαλεί αγγειοσυστολή και έκκριση, στην καρδιά προκαλεί ταχυκαρδία και διεύρυνση των στεφανιαίων αρτηριών, στους πνεύμονες προκαλεί βρογχοδιαστολή (διεύρυνση των βρόγχων) και αναστολή της έκκρισης, στον στόμαχο προκαλεί αναστολή του περισταλτισμού και της έκκρισης, καθώς και σύσπαση των σφιγκτήρων, στο λεπτό και παχύ έντερο προκαλεί αναστολή του περισταλτισμού και της έκκρισης, στους νεφρούς και στην ουροδόχο κύστη προκαλεί αγγειοσυστολή και διέγερση του έσω σφιγκτήρα μυ της κύστης, στα επινεφρίδια προκαλεί έκκριση αδρεναλίνης και νοραδρεναλίνης, στα γεννητικά όργανα του άνδρα προκαλεί αγγειοσυστολή και εκσπερμάτιση και στο δέρμα προκαλεί αγγειοσυστολή (βλ. ωχρότητα), έκκριση ιδρώτα (βλ. εφίδρωση) και ανόρθωση των τριχών. Το συμπαθητικό προκαλεί έντονη διέγερση του οργανισμού και ευθύνεται και για την αϋπνία. Η συχνουρία σχετίζεται με το συμπαθητικό που προκαλεί αύξηση της αρτηριακής πίεσης που με τη σειρά της προκαλεί αύξηση της πίεσης στα τριχοειδή του νεφρικού σπειράματος που οδηγεί σε αύξηση του ρυθμού σπειραματικής διήθησης του νεφρού, με τελικό αποτέλεσμα την αύξηση της παραγωγής των ούρων.

Στην καρδιά το συμπαθητικό (κυρίως με την αδρεναλίνη) έχει θετική ινότροπο και χρονότροπο δράση. Στο γαστρεντερικό έχει κατασταλτική δράση. Στο ήπαρ το συμπαθητικό προκαλεί γλυκογονόλυση (διάσπαση του γλυκογόνου και παραγωγή γλυκόζης) και αύξηση της γλυκόζης στο αίμα. Στον λιπώδη ιστό το συμπαθητικό προκαλεί λιπόλυση και αύξηση των ελεύθερων λιπαρών οξέων στο αίμα. Το συμπαθητικό προκαλεί και αύξηση της αρτηριακής πίεσης, εξαιτίας της αγγειοδιαστολής.

Όταν αυξάνεται ο τόνος, δηλαδή η δραστηριότητα, του συμπαθητικού, μειώνεται αυτός του παρασυμπαθητικού και το αντίστροφο. Τα δύο συστήματα έχουν αντίθετη δράση. Το παρασυμπαθητικό προκαλεί στον οφθαλμό μύση (στένωση της κόρης) και προσαρμογή (σύσπαση του ακτινωτού μυ), στον δακρυϊκό, υπογλώσσιο και υπογνάθιο αδένα προκαλεί αγγειοδιαστολή, έκκριση δακρύων από τον δακρυϊκό αδένα και έκκριση υδαρούς σιέλου από τους άλλους σιελογόνους αδένες – συμπεριλαμβανομένου και της παρωτίδας (βλ. σιελόρροια), στην καρδιά προκαλεί βραδυκαρδία και σύσπαση των στεφανιαίων αρτηριών, στους πνεύμονες προκαλεί βρογχοσυστολή (σύσπαση των βρόγχων), καθώς και ορώδη και βλεννώδη έκκριση, στο στομάχι προκαλεί περισταλτισμό, έκκριση, χαλάρωση των σφιγκτήρων και κένωση (βλ. αναγωγή, καούρες, ενόχληση στο στομάχι), στο λεπτό και στο ανιόν κόλον (παχύ έντερο) προκαλεί περισταλτισμό, έκκριση και αγγειοδιαστολή, στο κατιόν κόλον και στο ορθό προκαλεί έκκριση, περισταλτισμό και κένωση (για το έντερο βλ. αέρια στο έντερο και σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου), στο πάγκρεας προκαλεί έκκριση της εξωκρινούς μοίρας, στους νεφρούς και στην ουροδόχο κύστη προκαλεί αγγειοδιαστολή, χάλαση του έσω σφιγκτήρα της κύστης, σύσπαση του εξωστήρα μυ και κένωση της κύστης και στα γεννητικά όργανα του άνδρα προκαλεί αγγειοδιαστολή, έκκριση και στύση. Στην καρδιά το παρασυμπαθητικό έχει αρνητική ινότροπο και χρονότροπο δράση και στο γαστρεντερικό έχει διεγερτική δράση.

Η νοραδρεναλίνη ενώνεται με τους α1 υποδοχείς των λείων μυϊκών ινών των αγγείων προκαλώντας αγγειοσυστολή, με τους α2 υποδοχείς των λείων μυϊκών ινών του γαστρεντερικού προκαλώντας χάλαση και αναστολή των εκκρίσεων, με τους β1 υποδοχείς του καρδιακού ιστού προκαλώντας αύξηση της έντασης και της συχνότητας συστολής της καρδιάς, και ενώνεται με τους β2 υποδοχείς των λείων μυϊκών ινών των βρόγχων προκαλώντας βρογχοδιαστολή. Η νοραδρεναλίνη έχει μεγαλύτερη συγγένεια με τους α1 και α2 υποδοχείς και μικρότερη με τους β1 και β2 στους οποίους δρα κυρίως η αδρεναλίνη. Η διέγερση του συμπαθητικού προκαλεί αγγειοσυστολή μέσω α1 υποδοχέων των λείων μυϊκών ινών των αγγείων με τους οποίους ενώνεται η αδρεναλίνη και κυρίως η νοραδρεναλίνη. Στην καρδιά δρα κυρίως η αδρεναλίνη που ενώνεται με τους β1 υποδοχείς του καρδιακού ιστού, προκαλώντας αύξηση της έντασης και της συχνότητας της συστολής της καρδιάς. Αντίθετη δράση στην καρδιά έχει η ακετυλοχολίνη που ενώνεται με τους χολινεργικούς υποδοχείς (νικοτινικοί και μουσκαρινικοί – στην καρδιά είναι μουσκαρινικοί) του καρδιακού ιστού.

Στην διέγερση του συμπαθητικού έχουμε αύξηση των επιπέδων κορτιζόλης και γλυκόζης στο αίμα, γιατί η διέγερση του συμπαθητικού οδηγεί στην παραγωγή αδρεναλίνης και νοραδρεναλίνης από τα επινεφρίδια. Η αδρεναλίνη δρα ανασταλτικά στην έκκριση ινσουλίνης από τα β – κύτταρα του παγκρέατος και έτσι έχουμε αύξηση της γλυκόζης στο αίμα. Αντίθετη δράση έχει η ακετυλοχολίνη του παρασυμπαθητικού.

Η κορτιζόλη είναι γλυκοκορτικοειδές που παράγεται από την στηλιδωτή στοιβάδα του φλοιού των επινεφριδίων και όπως οι άλλες ορμόνες του φλοιού των επινεφριδίων, είναι παράγωγο της χοληστερίνης. Το στρες, είτε ψυχολογικό, είτε από άλλους λόγους (τραύμα, χειρουργείο, ένεση, αναισθησία, υπογλυκαιμία) και η κατάθλιψη δρουν διεγερτικά στην εκλυτική ορμόνη του φλοιού των επινεφριδίων CRH του υποθαλάμου στον εγκέφαλο που οδηγεί στην παραγωγή ACTH (φλοιοεπινεφριδιοτρόπος ορμόνη) από την υπόφυση του εγκεφάλου που δρα στα επινεφρίδια διεγείροντας την παραγωγή ορμονών από των φλοιό των επινεφριδίων, μεταξύ των οποίων είναι και η κορτιζόλη.

Σε κατάσταση στρες έχουμε, λόγω της εκλυόμενης αδρεναλίνης και νοραδρεναλίνης από τον μυελό των επινεφριδίων, αύξηση κατανάλωσης της γλυκόζης τα επίπεδα της οποίας αυξάνονται στο αίμα. Η κορτιζόλη ενισχύει την αύξηση της γλυκόζης γιατί έχει υπεργλυκαιμική δράση. Ο ρόλος της κορτιζόλης στην φλεγμονή έγκειται στο ότι καταστέλλει την ανοσολογική αντίδραση. Συγκεκριμένα, η κορτιζόλη αναστέλλει τις προσταγλανδίνες (επάγει την φωσφο – πρωτεΐνη λιποκορτίνη που αναστέλλει το ένζυμο Α2 φωσφολιπάση το οποίο παράγει το αραχιδονικό οξύ από το οποίο παράγονται οι προσταγλανδίνες).

Οι προσταγλανδίνες έχουν αντιφλεγμονώδη δράση και πέρα από την κορτιζόλη και η ασπιρίνη, ως αντιφλεγμονώδες, καταστέλλει την σύνθεσή τους. Η ασπιρίνη έχει επίσης αντιπυρετική δράση γιατί οι προσταγλανδίνες παράγονται στον πυρετό από ερέθισμα του υποθαλάμου. Επίσης προκαλεί έλκος στομάχου γιατί καταστέλλει την σύνθεση των προσταγλανδινών που προάγουν την έκκριση βλεννινών που δημιουργούν στον βλεννογόνο του στομάχου προστατευτικό στρώμα από το όξινο γαστρικό υγρό. Δεν είναι τυχαίο το έλκος από στρες, αν αναλογιστούμε την καταστολή των προσταγλανδινών από την αυξημένη κορτιζόλη εξαιτίας του στρες. Η καταστολή αυτή οδηγεί, όπως προαναφέρθηκε, σε ευπάθεια σε λοιμώξεις.

Η ευπάθεια στις λοιμώξεις από την κορτιζόλη, πέρα από την καταστολή των προσταγλανδινών, σχετίζεται και με το γεγονός ότι η κορτιζόλη αναστέλλει την ιντερλευκίνη 1 (σχετίζεται με την κυτταρική ανοσία), καταστέλλει την επιστράτευση των ουδετερόφιλων και την φαγοκυτταρική τους ικανότητα και καταστέλλει τα λυσοσωμάτια στα κύτταρα και δεν έχουμε εύκολα ρήξη της μεμβράνης των λυσοσωματίων (τα λυσοσωματικά ένζυμα που εμπεριέχονται στα λυσοσωματικά κυστίδια προκαλούν πέψη της ουσίας – όπως μικροβίου – που το κύτταρο φαγοκυτταρώνει). Για τους προαναφερθέντες λόγους η κορτιλόλη καταστέλλει το ανοσοποιητικό σύστημα. Γι’ αυτό σε λοιμώξεις, αυτοάνοσα νοσήματα, μεταμοσχεύσεις, κρίση άσθματος και σε ρευματικό πυρετό χορηγούμε κορτιζόνη (παράγωγο της κορτιζόλης στα νεφρά που παρασκευάζεται συνθετικά και χορηγείται φαρμακευτικά).

Άρα, το στρες με τον μηχανισμό της καταστολής του ανοσοποιητικού συστήματος εξαιτίας της αυξημένης κορτιζόλης οδηγεί σε ευπάθεια του ατόμου στις λοιμώξεις. Δεν είναι τυχαίο πως τα γλυκοκορτικοειδή φάρμακα όπως η κορτιζόνη έχουν ως παρενέργειες την ευπάθεια στις λοιμώξεις, τον διαβήτη, την οστεοπόρωση, τις ψυχικές διαταραχές κ.α. Οι ψυχικές διαταραχές σχετίζονται με το γεγονός ότι η κορτιζόλη ρυθμίζει τον συναισθηματικό τόνο και την εγρήγορση μέσω των Ι υποδοχέων κορτιζόλης στον εγκέφαλο. Η αυξημένη κορτιζόλη από το χρόνιο στρες οδηγεί σε ψυχικές διαταραχές (ευφορία, αϋπνία, κατάθλιψη, ψυχωσική συνδρομή) και σε αύξηση της εγρήγορσης. Η οστεοπόρωση έχει σχέση με το γεγονός ότι η κορτιζόλη δρα ανασταλτικά στην σύνθεση της ενεργού βιταμίνης D (απαραίτητη για την απορρόφηση του ασβεστίου).

Παράλληλα η κορτιζόλη οδηγεί σε μείωση της διαφοροποίησης των μεσεγχυματικών κυττάρων σε οστεοβλάστες (οι οστεοβλάστες έχουν αναδομική δράση στα οστά σε αντίθεση με τους οστεοκλάστες) και σε μείωση της σύνθεσης του κολλαγόνου από αυτούς. Επίσης, η κορτιζόλη αυξάνει την απέκκριση του ασβεστίου από τα νεφρά. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η μείωση των επιπέδων ασβεστίου στο αίμα οδηγεί σε μείωση της οστικής πυκνότητας και άρα σε οστεοπόρωση. Δεν είναι τυχαίο πως η οστεοπόρωση παρουσιάζεται κυρίως στις μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες και πέρα από την καταστολή των οιστρογόνων ίσως να υπάρχει συσχέτιση και με την κατάθλιψη (ως δυσθυμία ή ως ψυχιατρική νόσος) που προκαλεί ή εμμηνόπαυση.

Τα αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης οδηγούν και σε αύξηση της αρτηριακής πίεσης, γιατί προκαλεί αυξημένη ευαισθησία των αγγείων στην δράση του συμπαθητικού και άρα αγγειοσυστολή. Στα νεφρά η κορτιζόλη προκαλεί αύξηση της σπειραματικής διήθησης και άρα αύξηση αποβολής χλωριούχου νατρίου και νερού δια των ούρων. Δηλαδή έχουμε συχνοουρία και πολυουρία που αυξάνεται από την αυξημένη γλυκόζη και αδρεναλίνη στο αίμα. Η κορτιζόλη έχει υπεργλυκαιμική δράση γιατί έχει αντιϊνσουλινική δράση (η ινσουλίνη μειώνει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα), αυξάνει τα αποθέματα γλυκογόνου (υδατάνθρακας) και διευκολύνει την διάσπαση του γλυκογόνου (γλυκογονόλυση) σε γλυκόζη από την γλυκαγόνη (ορμόνη που παράγεται στα α – κύτταρα της ενδοκρινούς μοίρας του παγκρέατος) και την αδρεναλίνη που ούτως ή άλλως είναι αυξημένη από το στρες. Η κορτιζόλη επίσης αυξάνει την όρεξη! Επίσης, διευκολύνει την εναπόθεση λίπους σε ειδικές θέσεις του λιπώδη ιστού και διευκολύνει την απελευθέρωση ελεύθερων λιπαρών οξέων.

Η α΄ αδρενεργική δράση του συμπαθητικού δρα ανασταλτικά στην έκκριση ινσουλίνης και άρα σε αύξηση της γλυκόζης τα επίπεδα της οποίας μειώνονται στο αίμα από την αύξηση της έκκρισης ινσουλίνης από το πάγκρεας. Η αδρεναλίνη, η οποία είναι αυξημένη από την δράση του συμπαθητικού και την διεγερτική δράση της κορτιζόλης που επίσης είναι αυξημένη στο στρες, οδηγεί σε ενεργοποίηση του ενζύμου ορμονοευαίσθητη λιπάση που βρίσκεται στον λιπώδη ιστό και καταλύει την μετατροπή των τριγλυκεριδίων σε ελεύθερα λιπαρά οξέα και σε α΄ φωσφορογλυκερινικό οξύ. Αντιθέτως, η αυξημένη γλυκόζη στο αίμα οδηγεί σε αύξηση της έκκρισης ινσουλίνης από το πάγκρεας η οποία καταστέλλει την ορμονοευαίσθητη λιπάση και άρα καταστέλλει την διάσπαση του λίπους και οδηγεί σε αύξηση της εισόδου λιπαρών οξέων στον λιπώδη ιστό (δηλαδή παχυσαρκία) και μετατροπή της γλυκόζης στον λιπώδη ιστό σε α φωσφορική γλυκερόλη, συστατικό των τριγλυκεριδίων. Άρα και τα επικίνδυνα για την καρδιά (βλ. αθηρωμάτωση) τριγλυκερίδια αυξάνονται.

Η αυξημένη έκκριση της ινσουλίνης από την αύξηση της γλυκόζης στο αίμα έχει αναβολική δράση στους μυς (αύξηση πρωτεϊνοσύνθεσης), στο ήπαρ (αύξηση σύνθεσης αλβουμίνης), στα οστά (αύξηση πρωτεϊνοσύνθεσης) και στο πάγκρεας (αύξηση του ενζύμου παγκρεατική αμυλάση). Επίσης, η ινσουλίνη καταστέλλει την πείνα μειώνονται το νευροπεπτίδιο Υ. Άρα, η ανορεξία έχει και αυτή την αιτία της. Η αύξηση της έκκρισης ινσουλίνης προκαλεί αύξηση του μεταβολισμού της γλυκόζης από τα ηπατικά κύτταρα, γλυκόλυση (διάσπαση γλυκόζης) και σύνθεση γλυκογόνου (αυξάνει την δράση του ενζύμου συνθάση του γλυκογόνου). Επίσης, σε αντίθεση με την κορτιζόλη, μειώνει την γλυκονεογένεση (δηλαδή τη σύνθεση γλυκόζης).

Συμπερασματικά, η αδρεναλίνη, η κορτιζόλη και η ινσουλίνη παίζουν σημαντικό ρόλο στα ψυχοσωματικά συμπτώματα και στα σωματοψυχικά προβλήματα, όχι όμως με κοινή δράση. Η δράση των ορμονών είναι περίπλοκη και όταν κάποια ορμόνη είναι αυξημένη αναστέλλει τη σύνθεση κάποιας άλλης ορμόνης, αλλά και της ιδίας!!! Παράλληλα, σημαντικό ρόλο παίζει και ο νευροδιαβιβαστής σεροτονίνη που καταστέλλει την έκκριση της εκλυτικής ορμόνης της φλοιοεπινεφριδιοτρόπου CRH από την υπόφυση που οδηγεί σε αύξηση της φλοιοεπινεφριδιοτρόπου ορμόνης ACTH η οποία οδηγεί σε αύξηση της έκκρισης κορτιζόλης από τα επινεφρίδια. Η σεροτονίνη επηρεάζει την θερμορύθμιση, την αντίληψη των αισθήσεων, τον έλεγχο της ψυχικής διάθεσης και την έναρξη του ύπνου και συνδέεται με ψυχικές διαταραχές (παράδειγμα η σχιζοφρένεια). Σε ό,τι αφορά τα προβλήματα μνήμης, αυτά σχετίζονται με το αμινοξύ γλουταμινικό οξύ και τους NMDA υποδοχείς του.

Σχετικά με τις ψυχοσωματικές παθήσεις, αυτές μπερδεύουν τους ιατρούς με τα συμπτώματά τους που μιμούνται συμπτώματα άλλων ασθενειών. Πολλοί ασθενείς με νεύρωση είναι υποχόνδριοι: πλένουν συνεχώς τα χέρια τους, κάνουν όλα τα εμβόλια, λαμβάνουν με το παραμικρό φάρμακα και είναι οι καλύτεροι πελάτες των ιατρών και των νοσοκομείων. Συχνά οι ασθενείς ταλαιπωρούνται αφάνταστα με επισκέψεις και εισαγωγές στο νοσοκομείο και ιατρικές εξετάσεις. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας γυναίκας στις ΗΠΑ που είχε πάει αρκετές φορές στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου με σύμπτωμα προκάρδιο άλγος (πόνος στην καρδιά) που παρέπεμπε σε έμφραγμα, ενώ τελικά το ηλεκτροκαρδιογράφημα και οι εργαστηριακές εξετάσεις δεν έδειχναν τίποτα το παθολογικό!!!

Ένα άλλο περιστατικό ήταν αυτό που συνάντησα ο ίδιος στο νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ στην Αθήνα όταν έκανα την πρακτική μου. Ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που νοσηλευόταν με πρόβλημα στην βάδιση (θύμιζε αταξικό βάδισμα) για το οποίο υπήρχε η υποψία για εγκεφαλικό. Η γυναίκα αυτή επέμενε να την υποβαστάζουν όταν περπατούσε, γιατί ένιωθε ότι δεν μπορεί να σταθεί καλά στα πόδια της και θα πέσει. Έπειτα από ενδελεχή κλινικό και εργαστηριακό έλεγχο (έγινε και αξονική τομογραφία) διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε εγκεφαλικό επεισόδιο ή κάποιο άλλο πρόβλημα. Εγώ προσπάθησα να πείσω τους άλλους ότι το πρόβλημα ήταν ψυχολογικό, αφού το κατάλαβα κατευθείαν. Μάλιστα, το διαπίστωσα όταν μίλησα με την ασθενή που μου αποκάλυψε την τραυματική της εμπειρία: ο αγαπημένος της αδελφός της είχε πεθάνει από εγκεφαλικό.

Το συμπέρασμα ήταν ότι η ίδια μιμήτο τα συμπτώματα του εγκεφαλικού του αδελφού της. Έπειτα από τις αρνητικές απαντήσεις περί εγκεφαλικού η ίδια η ασθενής αντελήφθη ότι το πρόβλημά της ήταν ψυχολογικό και μου είπε ότι θα επισκεφτεί κάποια νευρολογική κλινική. Το ζήτημα, όμως, είναι πως το περιστατικό αυτό θα μπορούσε εύκολα να διαγνωστεί εξ αρχής ότι είναι ψυχοσωματικό, αν υπήρχαν οι κατάλληλες γνώσεις των ιατρών περί ψυχοσωματικής ιατρικής. Εγώ πάντως το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή.

Ένα άλλο περιστατικό που μου διηγήθηκαν ήταν κάποιας κοπέλας που είχε πρόβλημα στην όρασή της. Συγκεκριμένα έβλεπε σαν από κλειδαρότρυπα, γεγονός που παρέπεμπε σε υποψία για όγκο στον εγκέφαλο (στην οπτική ακτινοβολία). Στο νοσοκομείο έπειτα από κλινικές και εργαστηριακές εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρχε κάτι το παθολογικό. Τελικά, η κοπέλα επισκέφτηκε κάποιον ψυχίατρο και αποκαλύφθηκε ότι πριν λίγο καιρό είχε πεθάνει το αγόρι της από καρκίνο του εγκεφάλου που είχε το παραπάνω σύμπτωμα. Η κοπέλα τραυματίστηκε τόσο πολύ ψυχικά από τον θάνατο του αγοριού της που παρουσίασε και η ίδια το σύμπτωμα αυτό!!!

Τα δυο παραπάνω περιστατικά, αν και έχουν συγκεκριμένη αιτία, δεν αποκλείουν τον ευνουχισμό, αφού το ψυχοσωματικό σύμπτωμα εκλύθηκε σε νευρωτικούς ασθενείς και η νεύρωση, ως επί το πλείστον, οφείλεται σε ευνουχισμό και λιγότερο συχνά σε άλλα αίτια όπως βιασμό. Άλλωστε, το πώς θα αντιμετωπίσει ψυχολογικά τον βιασμό της η κοπέλα, εξαρτάται από την στάση του πατέρα στον οποίο συχνά δεν αποκαλύπτει τον βιασμό της, γιατί φοβάται υποσυνείδητα ότι θα την θεωρήσει πόρνη.

Επίσης, αιτία της νεύρωσης μπορεί να είναι ο/η σύζυγος ή ο ερωτικός σύντροφος. Για παράδειγμα αναφέρεται το περιστατικό κάποιου άνδρα ο οποίος επισκέφτηκε τον ψυχίατρο, γιατί είχε αναίτια λόξυγκα που δεν οφείλετο σε παθολογικά (νευρολογικά) αίτια. Τελικά, διαπιστώθηκε ότι η αιτία ήταν η προβληματική του σχέση με την γυναίκα του και ο λόξυγκας ήταν ένα αντιδραστικό υποσυνείδητο μήνυμα προς αυτή!!! Αλλά και πάλι δεν αποκλείεται το γεγονός ότι για την αντιδραστική συμπεριφορά του ανδρός αυτού να ευθύνονται οικογενειακά βιώματα και να υποκρύπτονται υποσυνείδητα αρνητικά συναισθήματα από τον άνδρα αυτόν προς τη μητέρα του. Η οικογένεια κρύβεται πίσω από πολλά περιστατικά στα οποία φαινομενικά δεν έχει σχέση και τα θαμμένα, στο υποσυνείδητο, αρνητικά οικογενειακά βιώματα συχνά λανθάνουν της προσοχής του ψυχοθεραπευτή!

Το ζήτημα είναι πως δεν έχουν οι ιατροί τις κατάλληλες γνώσεις ψυχοσωματικής ιατρικής, αφού το μάθημα αυτό δεν διδάσκεται σε όλες τις ιατρικές σχολές. Αν είχαν οι ιατροί τις γνώσεις αυτές τότε θα γλίτωναν πολύ ασθενείς από την ταλαιπωρία της εισαγωγής στο νοσοκομείο και τις δαπανηρές ιατρικές εξετάσεις. Αν, λοιπόν, οι ιατροί είχαν καλές γνώσεις ψυχοσωματικής ιατρικής και ψυχιατρικής, θα διέκριναν ευκολότερα κάποιο ψυχοσωματικό σύμπτωμα και θα συστήνανε στον ασθενή να συμβουλευθεί κάποιον ψυχίατρο ή ιατρό ψυχοσωματικής ιατρικής. Καλή ιδέα είναι οι παραπάνω ιατροί να συμμετέχουν στις ιατρικές επισκέψεις στους ασθενείς και επίσης να βρίσκονται ως συνεργάτες στα εξωτερικά ιατρεία.

Το πρόβλημα είναι, όμως, γενικότερο. Εστιάζεται στην αδιαφορία των ιατρών, μιας και έχει περάσει ο καιρός του οικογενειακού ιατρού – φίλου. Τα ιδιωτικά νοσοκομεία και οι ιδιώτες ιατροί βλέπουν τον ασθενή ως πελάτη. Τα δημόσια νοσοκομεία τον βλέπουν ως έναν αριθμό, ως ένα επιπλέον περιστατικό που θα γεμίσει κάποιο κρεβάτι. Γενικά, η αντιμετώπιση του ασθενή είναι σαν να είναι αριθμός και αυτό είναι που οδηγεί τους ασθενείς στην συμπληρωματική και στην ολιστική ιατρική.

Ένα παράδειγμα της αδιαφορίας και της κακής εκπαίδευσης των ιατρών είναι κάποιος νεαρός που γνώρισα στο λεωφορείο, φεύγοντας από το πανεπιστημιακό νοσοκομείο. Ο νεαρός μου είπε ότι είχε αυχενικό σύνδρομο και ότι ο ορθοπεδικός στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου του συνταγογράφησε κάποιο αναλγητικό φάρμακο. Τελικά, έπειτα από συζήτηση με τον νεαρό διαπίστωσα πως το αυχενικό σύνδρομο ήταν απλά μια μυϊκή υπερένταση στους αυχενικούς μύες, εξαιτίας του γεγονότος ότι τον τελευταίο μήνα ο νεαρός διάβαζε πολλές ώρες για τις εξετάσεις του, καθήμενος σε μια σκληρή καρέκλα που δεν ήταν ανατομική καρέκλα γραφείου.

Δηλαδή το πρόβλημά του οφειλόταν στην κακή του στάση: διάβαζε με σκυφτό κεφάλι κουράζοντας τους μυς του αυχένα. Οι ιατροί αντιμετωπίζοντάς τον γρήγορα, δεν φρόντισαν να τον ρωτήσουν για τις καθημερινές του συνήθειες και να διαπιστώσουν τυχόν κακή στάση που συμβαίνει στην πλειοψηφία των ανθρώπων και η οποία δημιουργεί αυχενικό σύνδρομο και οσφυαλγία. Η συνταγογράφηση κάποιου φαρμάκου είναι η εύκολη λύση. Με την απλή συζήτηση οι ιατροί θα μπορούσαν να είχαν διαγνώσει ότι τα συμπτώματα των προαναφερθέντων ασθενών ήταν ψυχοσωματικά. Το ζήτημα είναι βασικά στις καπιταλιστικές δομές του συστήματος υγείας. Δηλαδή και η υγεία έχει εμπορευματοποιηθεί.

Από την άλλη, οι ιατροί έχουν τρομοκρατηθεί από τις, συχνά αδικαιολόγητες, μηνύσεις των ασθενών. Εξαιτίας του φόβου των μηνύσεων, πολλοί ιατροί φοβούνται να εφαρμόσουν – εκτός της εφημερίας τους στο νοσοκομείο – τις πρώτες βοήθειες σε κάποιο άτομο στο δρόμο που παθαίνει κάποια αιφνίδια ασθένεια. Μάλιστα, άκουσα περιστατικό στις ΗΠΑ οφθαλμίατρου που αν και ιατρός δεν εφήρμοσε καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση (καρδιακές μαλάξεις και φιλί της ζωής) σε κάποιο άτομο που έπαθε ανακοπή, γιατί δεν ήταν αρμοδιότητά του!

Η σχιζοφρένεια με τις αρμοδιότητες και οι μηνύσεις που καταθέτονται σωρηδόν σε ιατρούς (συχνά με μοναδικό κίνητρο τις παχυλές αποζημιώσεις) είναι χαρακτηριστικά φαινόμενα στις ΗΠΑ. Στην σχιζοφρενική αυτή χώρα (οι περισσότεροι κάτοικοι των ΗΠΑ κάνουν ψυχανάλυση) οι ιατροί υφίστανται απίστευτες πιέσεις, ήδη από την εισαγωγή τους στην ιατρική. Μάλιστα, τους πρωτοετείς ειδικευόμενους τους αντιμετωπίζουν σαν σκλάβους!!!

Στις ΗΠΑ οι πολίτες πληρώνουν πανάκριβα ασφάλιστρα. Αν δεν τα καταβάλλουν τότε δεν τους παρέχεται καμία ιατρική πράξη στα νοσοκομεία, πέρα από τις επείγοντα περιστατικά. Με άλλα λόγια, τα νοσοκομεία είναι για αυτούς που έχουν να πληρώσουν την ασφάλειά τους. Οι ανασφάλιστοι, που το 2001 ήταν 44 εκατομμύρια, αφήνονται στην τύχη του θεού, αφού το σύστημα υγείας δεν τους δέχεται! Αλλά ακόμα και οι ασφαλισμένοι είναι υποχείρια των ασφαλιστικών τους εταιριών που για λόγους οικονομίας αναγνωρίζουν από τις ιατρικές τους εξετάσεις τις απολύτως αναγκαίες, με συνέπεια να τίθενται κίνδυνοι ακόμα και για την ζωή των ασθενών … Αυτά αρχίζουν να παρουσιάζονται σε πολλές δυτικές χώρες.Τελικά, θα αποδειχτεί ότι το καλύτερο σύστημα υγείας είναι της Κούβας!!!

Η ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

Η μοναδική λύση στα ψυχολογικά και στα ψυχοσωματικά προβλήματα είναι η επίσκεψη σε κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο που μεσώ της ψυχανάλυσης θα εξηγήσει στο άτομο ότι τα αιτία της συμπεριφοράς του ανάγονται στους καταπιεστικούς ή αδιάφορους γονείς του και γενικά σε τραυματικά βιώματα του παρελθόντος όπως κάποιος βιασμός. Επίσης, οι παραπάνω επιστήμονες πρέπει να θεραπεύσουν το άτομο με υποστηρικτική και σπάνια με εν τω βάθει ψυχοθεραπεία και όχι με μακροχρόνια χορήγηση ψυχοφαρμάκων. Η ομαδική ψυχοθεραπεία (group therapy) απορρίπτεται από τον υποφαινόμενο ως γελοία, αφού με αυτήν η κλινική γλιτώνει έξοδα από την ψυχανάλυση και την υποστηρικτική ψυχοθεραπεία του κάθε ασθενή ξεχωριστά, ενώ ο ψυχίατρος ή ο ψυχολόγος μπορεί να αναλαμβάνει περισσότερους πελάτες!

Ο ασθενής με ψυχοσωματικά συμπτώματα μπορεί να επισκεφτεί ΚΑΙ κάποιον ιατρό ψυχοσωματικής ιατρικής, πέρα από τον ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Όμως, ο ιατρός ψυχοσωματικής ιατρικής οφείλει να συνεργαστεί με τον ψυχαναλυτή του ασθενή που τον θεραπεύει με υποστηρικτική ψυχοθεραπεία. Η υποστηρικτική ψυχοθεραπεία είναι λεκτική και σε έντονη νεύρωση χορηγούνται ηρεμιστικά, αγχολυτικά και υπνωτικά φάρμακα σε αϋπνία.

Η χορήγηση φαρμάκων πρέπει σταδιακά (ακολουθώντας την ψυχοθεραπεία) να μειώνονται, αφού τα ψυχοφάρμακα έχουν πολλές παρενέργειες. Καλή ιδέα είναι η αντικατάστασή τους από ομοιοπαθητικά φάρμακα που έχουν, όμως, υψηλότερο κόστος. Κατά την ψυχοθεραπεία ο ασθενής αποκαλύπτει όλα τα συμβάντα της ζωής του που τον προβλημάτισαν, και γενικά ξεδιπλώνει την ζωή του (ιδίως την παιδική του ηλικία) και την προσωπικότητά του στον ψυχαναλυτή.

Ο ψυχαναλυτής αφήνει τον ασθενή ουσιαστικά να φλυαρεί για την ζωή του και τα βιώματά του και μαιευτικά – με κατάλληλες ερωταποκρίσεις – τον οδηγεί σε συμπεράσματα. Έτσι, ο ασθενής με την αρωγή του ψυχοθεραπευτή καταλήγει σε συμπεράσματα σχετικά με τις πραγματικές αιτίες που τον οδήγησαν στη νεύρωση και στα ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Συνήθεις αντιδράσεις στην ψυχοθεραπεία είναι η ΑΡΝΗΣΗ των αιτιών της νεύρωσης (το άτομο αρνείται για παράδειγμα ότι τρέφει αρνητικά συναισθήματα για τους γονείς του) και η υποσυνείδητη ΠΡΟΒΟΛΗ των συναισθημάτων αλλού. Δηλαδή, σε κάποιο άλλο άτομο ή στον ψυχοθεραπευτή ο ασθενής προβάλλει τα δικά του συναισθήματα. Για παράδειγμα είναι επιθετικός στον άνδρα ψυχοθεραπευτή τον οποίο ταυτίζει με τον πατέρα του/της που τον/την κακοποίησε ή καταπίεσε κατά την παιδική ηλικία. Στο τελευταίο παράδειγμα φαίνεται και η υποσυνείδητη ΤΑΥΤΙΣΗ από τον εγκέφαλό του ασθενή κάποιου ατόμου (για παράδειγμα του ψυχοθεραπευτή ή κάποιου άλλου ατόμου όπως δασκάλου ή γείτονα ή ατόμου στο οποίο είναι επιθετικό και ενίοτε ασκεί βία – συχνά η βία είναι τυφλή ακόμα και σε άγνωστα άτομα) με το άτομο που δημιουργεί στον ασθενή τα αρνητικά συναισθήματα (πατέρας / μητέρα / αδελφός / αδελφή / σύζυγος / ερωτικός σύντροφος).

Άλλο χαρακτηριστικό της ψυχανάλυσης που ουδείς ασθενής (ακόμα και ασθενής που είναι ψυχίατρος ή ψυχολόγος) αποφεύγει είναι η προσκόλληση στον ψυχοθεραπευτή και η ΕΞΑΡΤΗΣΗ από αυτόν, γιατί συνήθως υποκαθιστά υποσυνείδητα την κακό πατέρα (αν είναι άνδρας) ή μητέρα (αν είναι γυναίκα). Η εξάρτηση αυτή εμπεριέχει και το υποσυνείδητο στοιχείο του ερωτισμού! Στην εξάρτηση χρειάζεται μεγάλη προσοχή από τον ψυχοθεραπευτή.

Μεγάλη προσοχή χρειάζεται το άτομο με νεύρωση (σε αυτήν εντάσσεται όπως προαναφέρθηκε το άγχος και οι ψυχοσωματικές διαταραχές) να μην εξαρτάται απόλυτα από τον ψυχοθεραπευτή του και γίνει χρόνιος ασθενής του. Επίσης, δεν θα πρέπει να αποδεχθεί τίποτα ως απόλυτο και δεδομένο, αν πρώτα δεν αποκαλυφθεί από τον ίδιο μαιευτικά. Προσοχή χρειάζεται να μην αποκαλύψει ο ασθενής αυτό που εκ των προτέρων περιμένει ο ψυχοθεραπευτής, κατευθύνοντάς τον. Ο ασθενής πρέπει να προχωρήσει σε βαθιά και μακροπρόθεσμη ενδοσκόπηση πριν αποδεχθεί την άποψη του θεραπευτή που ενίοτε μπορεί να είναι λανθασμένη. Εξάλλου, δεν υπάρχει τίποτα απόλυτο στην επιστήμη. Στην ψυχανάλυση ο ασθενής ουσιαστικά είναι ο θεραπευτής του εαυτού του και ο ψυχαναλυτής είναι απλός καθοδηγητής.

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Στο κείμενό μου ``Η ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΙΣ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ΄΄ που έχει δημοσιευθεί στο διαδίκτυο γίνεται πλήρης ανάλυση των διαφόρων μεθόδων χαλάρωσης. Οι νευρωτικοί άνθρωποι με άγχος, κατάθλιψη και άλλα ψυχολογικά προβλήματα δεν χρειάζονται τίποτε άλλο από αγάπη, κάτι που πολλοί στερήθηκαν από την οικογένειά τους. Χρειάζεται οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι να δείξουν το ενδιαφέρον και την αγάπη τους προς τον ασθενή, χωρίς να δένονται συναισθηματικά μαζί τους. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί τοξικομανείς έχουν θεραπευτεί από κάποιον ιερέα ή δάσκαλο που τους προσέφερε αγάπη και δεν τους αντιμετώπισε με ψυχρό επαγγελματισμό. Στα άτομα με έντονο άγχος και ψυχολογικά προβλήματα προτείνεται ψυχανάλυση και σταδιακή αντικατάσταση των ψυχοφαρμάκων με ομοιοπαθητικά φάρμακα. Η ψυχανάλυση σε κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο είναι απαραίτητη. Υπάρχουν και οι συμπληρωματικές – εναλλακτικές μέθοδοι χαλάρωσης του ασθενή. Παραδείγματα εναλλακτικών θεραπειών χαλάρωσης είναι τα φυσικά βάμματα (βαλεριάνη, πασσιφλόρα, crataegus) και αφεψήματα (χαμομήλι, τίλιο, βαλεριάνη), η ομοιοπαθητική, η δραματοθεραπεία (με θεραπευτικές ή ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες), ο χορός, η αρωματοθεραπεία (λεβάντα, ροδέλαιο, σάλβια) ως μασάζ ή εισπνοή με εξατμιστήρα, το μασάζ (ιδίως το σιάτσου) με αιθέρια έλαια, η γιόγκα, οι ασκήσεις χαλάρωσης με βαθιές αναπνοές και επίσης η διαδοχική σύσπαση και χάλαση των μυών αρχίζοντας από τους μυς του άκρου πόδα και καταλήγοντας στους μύες του προσώπου (το άτομο ξαπλωμένο), η χαλάρωση με τη χρήση biofeed back, η μουσικοθεραπεία με απαλή κλασσική μουσική (μπαρόκ μουσική, ``ελαφρά΄΄ μουσικά έργα σε πιάνο, φλάουτο και γενικά κλασσική μουσική ή ειδική χαλαρωτική μουσική που πωλείται στα δισκοπωλεία), η ρεφλεξιολογία, τα λουτρά και το υδρομασάζ, καθώς και η χρωματοθεραπεία με ειδικές λάμπες. Το άτομο πρέπει να έχει βαμμένο τον τοίχο του δωματίου του με χαλαρωτικά χρώματα – ιδίως το γαλάζιο και το ανοιχτό πράσινο που χαρακτηρίζουν και την φύση (μπλε στην θάλασσα, πράσινο στη στεριά). Δεν είναι τυχαίο πως προτιμάμε μέρη με θάλασσα (νησιά, παραλίες) ή πράσινο (βουνό, λιβάδια) για να χαλαρώσουμε. Οι εκδρομές, επί τη ευκαιρία, είναι και αυτές τρόπος χαλάρωσης.

Στις εναλλακτικές μεθόδους θεραπείας καλύτερα να αποφεύγονται τα διάφορα περίεργα σεμινάρια αυτογνωσίας, γιατί πολλά είναι παγίδες διαφόρων θρησκευτικών αιρέσεων, ενώ ακόμα και τα σεμινάρια γιόγκα μπορεί να οδηγήσουν στον βουδισμό ή στον ινδουισμό. Πάντα να προτιμάται συγκεκριμένη θεραπεία από κάποιον διπλωματούχο θεραπευτή.

Αξίζει να αναφερθεί και η ψυχοθεραπεία με την βοήθεια κατοικίδιων ζώων! Κάποιο ζωάκι στο οποίο δίνουμε και παίρνουμε αγάπη είναι μορφή θεραπείας. Ήδη σε κάποια νοσοκομεία των ΗΠΑ χρησιμοποιούνται ζωάκια για να ανεβάσουν το ηθικό και την ψυχολογική διάθεση των ασθενών! Πέρα από τα γνωστά κατοικίδια ζώα, δηλαδή γάτα και σκύλο, πολλοί προτιμούν ψάρια, ερπετά (φίδια, χελωνάκια, σαύρες), άλογα, δελφίνια (τα δελφίνια και τα άλογα χρησιμοποιούνται και σε εργοθεραπεία και ψυχοθεραπεία ατόμων με ειδικές ανάγκες) και πτηνά.

Όμως, τα λιοντάρια, οι κροκόδειλοι, οι καρχαρίες (κάποιοι μάλιστα δύτες τους ταίζουν) οι πύθωνες και τα δηλητηριώδη φίδια (για παράδειγμα οι κροταλίες) και άλλα εξωτικά είδη είναι επικίνδυνα ως κατοικίδια! Τα κατοικίδια με τα οποία δένεται συναισθηματικά ο άνθρωπος είναι η γάτα, ο σκύλος και το άλογο. Το δελφίνι είναι και αυτό ένα πολύ έξυπνο θηλαστικό (μάλλον το εξυπνότερο, αν και ένα σκυλί που είχα ο ίδιος και συμπεριφερόταν σαν άνθρωπος με κάνει να αμφιβάλλω για το δελφίνι ως εξυπνότερο) που λαμβάνει και προσφέρει αγάπη, πλην όμως υπάρχει μόνον σε ειδικά κέντρα θεραπείας με πισίνα.

Πέρα από την ζωοθεραπεία, υπάρχει και η γελωτοθεραπεία!!! Το γέλιο είναι κάτι που παρατηρείται από τα βρεφικά χρόνια του ανθρώπου και ο σκοπός του είναι καθαρά επικοινωνιακός: φέρει κοντά τους ανθρώπους, αφού η ευεξία που προσφέρει το γέλιο σε μια παρέα ανθρώπων τους ενώνει συναισθηματικά μέσω του γέλιου. Άλλωστε, το γέλιο είναι μεταδοτικό, κατά τη λαϊκή ρήση! Το γέλιο παρατηρείται και σε άλλα ζώα, ακόμα και σε ποντίκια που όταν τα γαργαλάμε αντιδρούν σαν να γελούν από το γαργάλημα. Το γέλιο φέρνει ευφορία και ευεξία. Όλα τα παραπάνω αφορούν το αυθόρμητο γέλιο και όχι το υποκριτικό και ψεύτικο γέλιο ή το νευρικό γέλιο (το ``σπαστικό΄΄ γέλιο) από αμηχανία.

Σε πολλές χώρες υπάρχουν κέντρα γελωτοθεραπείας. Τα περισσότερα από αυτά είναι στις Ινδίες (να και ένα παράδειγμα που δείχνει ότι τα ψυχολογικά προβλήματα δεν αφορούν μόνον τις δυτικές κοινωνίες). Στα μαθήματα αυτά οι συμμετέχοντες συγκεντρώνονται και κάνοντας γκριμάτσες ή λέγοντας αστεία, υπό την κατεύθυνση του θεραπευτή, γελάνε επιτηδευμένα. Η διαφωνία μου με αυτό είναι το επιτηδευμένο. Πραγματικά το γέλιο και το πατέντο του χαμόγελου (δηλαδή το να χαμογελάσουμε) προκαλούν ευεξία και ευθυμία, αρκεί να είναι αυθόρμητα. Οι παραπάνω ομάδες θα έχουν καλύτερα αποτελέσματα όταν βρουν τρόπους να κάνουν τους συμμετέχοντες να γελούν πραγματικά, με την καρδιά τους.

Ευεξία και ευφορία, πέρα από το γέλιο, προκαλεί και η άσκηση, ιδίως η αερόβια. Απαραίτητο είναι τα άτομα με άγχος να κάνουν κάποιο άθλημα ή να επισκέπτονται καθημερινά το γυμναστήριο της περιοχής τους. Οι ασκήσεις διακρίνονται στις αερόβιες και στις αναερόβιες. Αναερόβια, για παράδειγμα, άσκηση είναι τα βάρη στο γυμναστήριο που αυξάνουν την καρδιακή παροχή και την πίεση. Αερόβιες δραστηριότητες είναι, για παράδειγμα, το αερόμπικ, το τρέξιμο, το ποδήλατο, καθώς και η κωπηλασία (η κωπηλασία στο νερό, όχι η κωπηλατική του γυμναστηρίου). Ιδίως οι προαναφερθείσες ασκήσεις, αλλά και γενικά όλες οι αερόβιες ασκήσεις, έχουν το πλεονέκτημα ότι βελτιώνουν την καρδιακή και αναπνευστική λειτουργία. Άλλωστε, οι καρδιολόγοι συνιστούν σε όλες τις ηλικίες (σε υγιείς) 30 λεπτά αερόβια άσκηση (σε ηλικιωμένους το βάδισμα, σε άλλους το τρέξιμο και το ποδήλατο) επί 3 φορές την εβδομάδα, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ.

Δεν είναι τυχαίο πως και στους καρδιοπαθείς με αθηροσκλήρυνση (σκλήρυνση των αρτηριών από αθηρωμάτωση = αθηρωματική πλάκα που δημιουργήθηκε από τη χοληστερίνη και τις εναποθέσεις ασβεστίου, εξαιτίας των υπερβολικών κορεσμένων λιπών που τρώγουν τα άτομα από την παιδική τους ηλικία) ή μετά από έμφραγμα (από την αθηρωματική πλάκα που αποφράσσει τις στεφανιαίες αρτηρίες της καρδιάς) συνίσταται η παρακολούθηση, σε ειδικά κέντρα αποκατάστασης καρδιοπαθών, κατάλληλων προγραμμάτων άσκησης με ποδήλατο ή κυλιόμενο διάδρομο. Φυσικά, σε καρδιοπαθείς οι ασκήσεις πρέπει να γίνονται παρουσία καρδιολόγου και εξειδικευμένου φυσικοθεραπευτή και στο κέντρο αποκατάστασης πρέπει να υπάρχουν και όλα τα κατάλληλα για επείγουσες περιπτώσεις φάρμακα και ιατρικές συσκευές (συσκευή οξυγόνου, ΑΜΠΟΥ, ηλεκτροκαρδιογράφος, απινιδωτής για ηλεκτροσόκ). Άλλωστε, κατά την άσκηση μετράται συνεχώς η πίεση και ο καρδιακός ρυθμός στους ασθενείς και αυτό πρέπει να γίνεται και στους υγιείς (τουλάχιστον η μέτρηση της καρδιακής συχνότητος). Επί τη ευκαιρία, οι μέθοδοι χαλάρωσης που προαναφέρθησαν είναι απαραίτητες στους καρδιοπαθείς που πρέπει να αποφεύγουν τις έντονες συγκινήσεις.

Επιστρέφοντας στην άθληση, η πλειοψηφία των λίγων νέων που γυμνάζονται σήμερα, πέρα από τις ελάχιστες ώρες του σχολικού μαθήματος της γυμναστικής, ασχολείται με ασκήσεις με βάρη και μερικοί (ακόμα και κορίτσια) με την βία των πολεμικών τεχνών που οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες και οι Ταϊλανδοί προβάλλουν ως μεθόδους αυτογνωσίας (!), αυτοσυγκράτησης και αυτοάμυνας. Ουσιαστικά, είναι τρόποι εκτόνωσης της επιθετικότητας των νέων. Γενικά, το κίνητρο των σημερινών νέων που γυμνάζονται είναι ο ναρκισσισμός και η επίδειξη στους άλλους, μιας και θέλουν να αποκτήσουν το τέλειο σώμα που προβάλλουν η τηλεόραση, τα περιοδικά και ο κινηματογράφος.

Οι νέοι σήμερα δεν ασκούνται με τα θαυμάσια αθλήματα του κλασσικού αθλητισμού με τα οποία ασχολούνταν οι αρχαίοι Έλληνες τα οποία αρκούσαν για να αυξήσουν τη σωματική τους διάπλαση. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τέλεια γυμνασμένο σώμα, αλλά όχι το φουσκωμένο – με αμινοξέα και αναβολικές ουσίες – σώμα των περισσοτέρων σύγχρονων ``μπόντι μπίλντερ΄΄. Μακάρι οι νέοι σήμερα να αθλούνταν με τα αγωνίσματα των αρχαίων Ελλήνων και όχι με άλλες ανοησίες όπως το σκουός, το ράγμπι, το μπέιζμπολ, το πινγκ πονγκ, το γκολφ, το μπάντι τζάμπινγκ (πτώση από μεγάλο ύψος με το πόδι δεμένο σε σκοινί), τον αεροπτερισμό και άλλα συμπαρομαρτούντα.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η γυμναστική αγωγή των αρχαίων Ελλήνων δεν είχε σχέση με τον πρωταθλητισμό, τα χρήματα και της εταιρίες. Αντιθέτως, εξύψωνε το σώμα και το πνεύμα και προσέφερε ευδαιμονία στους νέους. Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ανέφεραν ότι η ευδαιμονία (= ευτυχία) βρίσκεται στο αγαθό, στην αρετή. Όμως, βρίσκεται – επίσης – στην γυμναστική και στον αθλητισμό. Η σύγχρονη επιστήμη έχει διαπιστώσει ότι κατά την γυμναστική απελευθερώνονται οι ``ενδορφίνες΄΄ (εγκεφαλίνη, δυνορφίνη και β΄ ενδορφίνη). Αυτές είναι φυσικές οπιούχες ουσίες (σαν τη μορφίνη) που απελευθερώνονται στον εγκέφαλο και δημιουργούν αίσθημα ευεξίας στον οργανισμό! Γι’ αυτό το λόγο πολλοί που αρχίζουν την γυμναστική γυμνάζονται καθημερινά και κάποιοι συνεχώς. Ο εγκέφαλός τους αναγνωρίζει αυτήν την ευεξία!!!

Πέρα από την άσκηση, υπάρχει και η εικονοθεραπεία ως μέθοδος χαλάρωσης. Συνίσταται τα άτομα με άγχος να έχουν στο σπίτι τους χαλαρωτικές εικόνες σε αφίσες (οπωσδήποτε), φωτογραφίες και πίνακες. Φυσικά, οι καλύτερες εικόνες είναι αυτές με φυσικά τοπία: βουνό, πεδιάδα, λιβάδι, θάλασσα (όχι ταραγμένη θάλασσα). Για παράδειγμα, τα άτομα με άγχος μπορεί να έχουν κάποια αφίσα που απεικονίζει την θάλασσα ή ένα ποτάμι στο βουνό. Το νερό του ποταμού και το πράσινο του βουνού στην εικόνα είναι ο καλύτερος συνδυασμός.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό πως η οικογένεια είναι ουσιαστικά η αιτία όλων των κοινωνικών προβλημάτων. Η σημερινή οικογένεια φέρεται, δυστυχώς, ευνουχιστικά, στα παιδιά. Όμως, υπάρχει ένας φαύλος κύκλος και η κρίση της κοινωνίας μας δρα ευοδωτικά στην κρίση της οικογένειας. Η αρνητική ανάδραση, σαν τις ορμόνες του οργανισμού, στην κρίση της οικογένειας είναι η υποστηρικτική ψυχοθεραπεία.

Φυσικά η λύση δεν είναι ο εκψυχιατρισμός της κοινωνίας, αλλά η επίσκεψη των ατόμων με νεύρωση σε κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Η νεύρωση αυτή εκφράζεται με ψυχολογικά και ψυχοσωματικά συμπτώματα. Κυρίαρχο σύμπτωμα είναι το άγχος που, άλλωστε, αφορά και τους περισσότερους ανθρώπους, πλην όμως στους νευρωτικούς γίνεται έντονο και προοδευτικά οδηγεί σε ψυχοσωματικά συμπτώματα. Τα συμπτώματα αυτά μπορεί να τα αντιμετωπίσει και ο ειδικός ιατρός στην ψυχοσωματική ιατρική, πάντα σε συνεργασία με τον ψυχίατρο ή τον ψυχολόγο του ασθενή.

Παράλληλα, υπάρχουν και εναλλακτικές μορφές θεραπείας που είναι τρόποι χαλάρωσης. Οι εναλλακτικές μορφές της συμπληρωματικής ιατρικής απλώς ανακουφίζουν πρόσκαιρα από τα συμπτώματα, αλλά η αιτία του προβλήματος δεν λύνεται. Η λύση βρίσκεται πρωτίστως στην ψυχανάλυση και στην υποστηρικτική ψυχοθεραπεία. Οι εναλλακτικές μορφές θεραπείας μπορεί με την χαλάρωση που προσφέρουν να ανακουφίσουν ψυχοσωματικά τον ασθενή. Άλλωστε, υπάρχουν και τρόποι χαλάρωσης τους οποίους μπορεί να ακολουθήσει το άτομο με άγχος, χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει κάποιον θεραπευτή. Τέτοιοι τρόποι είναι η άσκηση, η ελαφριά μουσική, οι χαλαρωτικές εικόνες, η αρωματοθεραπεία, το γέλιο κ.α.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1)Σωκράτης (469-399 π.Χ.). Από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της ανθρώπινης ιστορίας. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και ανέπτυξε την φιλοσοφία του. Δεν δεχόταν χρήματα για την διδασκαλία των μαθητών του. Οι απόψεις του θεωρήθηκαν προχωρημένες για την εποχή του και έτσι καταδικάστηκε σε θάνατο.

(2)Πλάτων (427-348 π.Χ.). Μαθητής του Σωκράτη. Γεννήθηκε στην Αθήνα και ακολούθησε το έργο του δασκάλου του και ίδρυσε στην Αθήνα την φιλοσοφική σχολή ``Ακαδημία΄΄ στην οποία μεταλαμπάδευε την φιλοσοφία του. Μαζί με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη θεωρείται από τους μεγαλύτερους φιλόσοφους της ανθρώπινης ιστορίας. Προχώρησε περισσότερο την ιδεολογία του δάσκαλου του και διατύπωσε την περίφημη θεωρία των ιδεών.

(3)Αριστοτέλης (384–322 π.Χ.). Από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της ανθρώπινης ιστορίας. Γεννήθηκε στα Στάγιρα της Χαλκιδικής και πέθανε στην Χαλκίδα. Πέρα από φιλόσοφος και ιδρυτής της ηθικής, ήταν πανεπιστήμονος και θεμελίωσε την βιολογία και ουσιαστικά όλες τις επιστήμες.Ίδρυσε την Περιπατητική Σχολή στην Αθηνά.

(4)Σίγκμουντ Φρόιντ (1856–1939). Αυστριακός ψυχίατρος, ιδρυτής της ψυχαναλύσεως. Γεννήθηκε στο Φράιμπεργκ της Μοραβίας. Σπούδασε ιατρική και αρχικά ασχολήθηκε στην Βιέννη με την ερευνά ψυχικά εξαρτημένων ατόμων και της υστερίας.Το 1902 ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής στης ιατρική σχολή της Βιέννης. Είχε πολλούς μαθητές μεταξύ των οποίων ο Καρλ Γιούνγκ και ο Άλφρεντ Άντλερ. Και οι δυο διαφοροποιήθηκαν από τον δάσκαλό τους και ιδρύσαν διαφορετικές σχολές στην ψυχιατρική.

(5)Ηλέκτρα. Ηρωίδα της ελληνικής μυθολογίας. Κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας. Ο Αγαμέμνονας με την Κλυταιμνήστρα είχαν αποκτήσει την Ιφιγένεια, τον Ορέστη, την Χρυσόθεμη και την Ηλέκτρα. Όταν ο εραστής της Κλυταιμνήστρας, Αίγισθος, δολοφόνησε τον Αγαμέμνονα τότε ο Ορέστης γλίτωσε και αργότερα με την βοήθεια της Ηλέκτρας κατάφερε να εκδικηθεί με το ίδιο νόμισμα τον Αίγισθο, για τον φόνο του πατέρα του. Είναι γνωστή η τραγωδία του Σοφοκλή ``Ηλέκτρα΄΄ που περιγράφει τον μύθο. Ο μύθος της Ηλέκτρας ώθησε τον Φρόιντ στην διατύπωση του συμπλέγματος της Ηλέκτρας στην ψυχαναλυτική θεωρία του. Ο Αγαμέμνων ίσως ήταν υπαρκτό πρόσωπο που έζησε ως βασιλιάς των Μυκηνών το διάστημα 1200–1150 π.Χ. Ο Αγαμέμνων ήταν αδελφός του Μενέλαου. Οι γονείς τους ήταν ο Ατρέας και η Αερόπη, κόρη του Μίνωα, βασιλιά της Κρήτης!!! Το τελευταίο δείχνει την πολιτιστική επαφή των Αχαιών με την Κρήτη την οποία τελικά κατέλαβαν μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας το 1450 π.Χ. Ο Ατρέας ήταν υιός του Πέλοπα και της Ιπποδάμειας. Ο Πέλοπας, που έδωσε το όνομά του στην Πελοπόννησο, ήταν υιός του Τάνταλου (βασιλιάς της Φρυγίας στην Μ.Ασίας) και της Διώνης (γυναίκα του Δία και μητέρα της Αφροδίτης).

(6)Οιδίποδας.Ήρωας της ελληνικής μυθολογίας, υιός του Λάιου και της Ιοκάστης. Σκότωσε από λάθος τον πατέρα του, χωρίς να ξέρει ότι αυτός που σκότωσε ήταν ο πατέρας του. Μετά παντρεύτηκε τη μητέρα του αγνοώντας ότι η γυναίκα που πήρε ήταν η μανά του. Όλα αυτά τον οδήγησαν στο να αυτοτυφλωθεί. Ο Οιδίποδας ήταν αγαπημένο θέμα των ελληνικών τραγωδιών και ιδίως του Σοφοκλή. Ο μύθος του Οιδίποδα ώθησε τον Φρόιντ στην διατύπωση του οιδιπόδειου συμπλέγματος στην ψυχαναλυτική θεωρία του.

(7)Αντιγόνη. Ηρωίδα της ελληνικής μυθολογίας.Ήταν κόρη του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, αδελφή του Ετεοκλή και του Πολυνείκη. Τα δύο αδέλφια της ήλθαν σε έντονη αντιπαράθεση για τον θρόνο και Πολυνείκης συμμάχησε με τους 6 βασιλείς της Πελοποννήσου και εκστράτευσε εναντίον της Θήβας. Τελικά μονομάχησε με τον αδελφό του και αλληλοσκοτώθηκαν. Η Αντιγόνη παραβαίνοντας τους νόμους έθαψε (με τριπλή σπονδή) τον Πολυνίκη και τιμωρήθηκε με αυτό από τον βασιλιά και θειο της Κρέοντα με θάνατο. Την έκλεισαν σε μια σπηλιά και πέθανε από ασιτία. Το πρόσωπο της Αντιγόνης αποτυπώθηκε στο ομώνυμο έργο της τραγωδίας του Σοφοκλή.

(8)Καρλ Γκουστάφ Γιούνγκ (1875–1961). Ψυχίατρος και ψυχαναλυτής. Γεννήθηκε στο Κεσβίλ της Ελβετίας, σπούδασε ιατρική στις Βρυξέλλες και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στη Ζυρίχη. Συνεργάστηκε με τον Φρόιντ από το 1907 ως το 1914. Διαφώνησε με τον Φρόιντ και ίδρυσε στη Ζυρίχη την δική του σχολή αναλυτικής ψυχολογίας της οποίας είναι πατέρας. Έγινε καθηγητής ιατρικής στη Ζυρίχη και την Βασιλεία. Ήταν αυτός που μίλησε για το περίφημο συλλογικό ασυνείδητο.

(9)Ο Επίκουρος (341-270 π.Χ.) από τη Σάμο, ίδρυσε τις επικουρίες φιλοσοφικές σχολές στην Αθήνα όπου δίδαξε επί 36 έτη, στη Σάμο και στη Λάμψακο (ελληνική αποικία στα Δαρδανέλια).

(10)Κοπρολαγνεία είναι η ψυχιατρική νοσολογική οντότητα κατά την οποία στο άτομο προκαλείται ηδονική διάθεση με την θέα, την όσφρηση ή το άγγιγμα των περιττωμάτων του ερωτικού του συντρόφου ή άλλου ατόμου.

(11)Κτηνοβασία είναι η ψυχιατρική νοσολογική οντότητα που αφορά την διαστροφή κατά την οποία συνουσιάζεται ο άνθρωπος με κάποιο ζώο, συνήθως σκυλί, πρόβατο, αγελάδα κ.α. Ήταν συχνή παλαιότερα στα χωριά, από τους βοσκούς.

(12)Νεκροφιλία είναι η ψυχιατρική νοσολογική οντότητα που αφορά την σεξουαλική διαστροφή η οποία εκδηλώνεται με την επιθυμία ερωτικής επαφής με νεκρό άνθρωπο.

(13)Επιδειξιμανία είναι η ψυχιατρική νοσολογική οντότητα που σχετίζεται με την παθολογική τάση για επίδειξη των γεννητικών οργάνων.

(14)Ο Χάροντας ή Χάρων ήταν, κατά την ελληνική μυθολογία, υιός του Ερέβους και της Νύχτας που μετέφερε τις ψυχές των νεκρών στις πύλες του Άδη (Κάτω Κόσμου): στην Αχερουσία λίμνη (σήμερα αποξηραμένη λίμνη στον νομό Πρεβέζης), μέσω του Αχέροντα ποταμού τον οποίο διέπλεε μαζί με τους νεκρούς που έπρεπε να τον πληρώσουν για την υπηρεσία του αυτή!!! Γι’ αυτό οι Αθηναίοι τοποθετούσαν στο στόμα του νεκρού ένα νόμισμα! Επίσης, οι Αθηναίοι τοποθετούσαν δίπλα στο σώμα του νεκρού ένα γλυκό με το οποίο θα ξεγελούσε τον Κέρβερο, τον φοβερό τρικέφαλο σκύλο – φύλακα του Άδη. Σημειώνεται ότι ο Άδης ήταν ο θεός των νεκρών και το βασίλειό του ήταν ο τόπος των νεκρών. Σχετικά με τους γονείς του Χάροντα, το Έρεβος ήταν υιός του Χάους (το πρώτο στοιχείο της κοσμογονίας, κατά τον Ησίοδο) και αδελφός της Νύκτας. Ήταν η προσωποποίηση του σκότους. Η κόρη του Χάους, Νύκτα, με το Έρεβος ήταν οι γονείς της Ημέρας (κατά άλλους μύθους η Ημέρα ήταν κόρη του Ηλίου ή αδελφή του Ερέβους και της Νύκτας), του Αιθέρα, του Έρωτα (κατά άλλους μύθους ο Έρωτας ήταν υιός της Αφροδίτης με τον Δία ή τον Ερμή ή τον Άρη που είναι και ο επικρατέστερος πατέρας), του Γήρατος, του Θανάτου και του Ύπνου. Με τον τελευταίον η Νύκτα απέκτησε τον Μορφέα. Ο Αιθέρας ήταν αδελφός της Ημέρας με την οποία απέκτησε την Γη, τον Ουρανό και την Θάλασσα. Ο Ουρανός και η Γαία (Γη) απέκτησαν τους Τιτάνες, τις Τιτανίδες, τους Γίγαντες, τους Κύκλωπες, τους Εκατόγχειρες (οι γίγαντες: Κόττος, Αιγαίωνας, Βριάρεως και Γύης ή Γύγης), την Μνημοσύνη, τον Ωκεανό, τον Τιτάνα Κρόνο και την Τιτανίδα Ρέα. Η Γαία με τον Πόντο απέκτησαν τον Νηρέα (θαλάσσια θεότητα) ο οποίος με την Δωρίδα (κόρη του Ωκεανού) απέκτησε τις Νηρηίδες, θεότητες της ήρεμης θάλασσας. Ο Κρόνος και η Ρέα ήταν οι γονείς του Ποσειδώνα, του Πλούτωνα, της Εστίας, του Δία και της Ήρας. Ο Δίας και η Ήρα απέκτησαν τους θεούς Άρη και Ήφαιστο. Ο Δίας με την Σεμέλη (κόρη του βασιλιά των Θηβών Κάδμου και της Αρμονίας, κόρης του Άρη και της Αφροδίτης) απέκτησε τον Διόνυσο, με την Μαία (μια από τις 7 Πλειάδες, κόρες του Άτλαντα) τον Ερμή, με την Λητώ απέκτησε την Άρτεμη και τον Απόλλωνα, και με την κόρη του Δήμητρα απέκτησε την Περσεφόνη ή Κόρη την οποία άρπαξε ο Πλούτωνας και την έκανε βασίλισσα του Άδη. Γενικά, η φροϋδική αιμομιξία φαίνεται στην κοσμογονία και στην θεογονία σε όλο της το μεγαλείο! Συνεχίζοντας με την θεογονία, η Αθηνά ήταν κόρη του Δία με την Μήτιδα (Ωκεανίδα γνωστή για την σοφία της). Ο Δίας φοβήθηκε κάποια προφητεία που έλεγε πως το παιδί τους θα τον ξεπεράσει σε σοφία και έτσι κατάπιε την Μήτιδα! Όμως, τον πόναγε υπερβολικά το κεφάλι και διέταξε τον Ήφαιστο να τον χτυπήσει με ένα τσεκούρι στο κεφάλι από το οποίο ξεπρόβαλε η Αθηνά, η θεά της σοφίας! Η Αφροδίτη, κατά έναν μύθο, ήταν κόρη του Δία και της Διώνης (ήταν Ωκεανίδα, οι Ωκεανίδες ήταν κόρες του Ωκεανού και της Τιτανίδας Τηθύος) και γεννήθηκε στα Κύθηρα. Κατά άλλον μύθο η Αφροδίτη γεννήθηκε από τον Ουρανό! Συγκεκριμένα όταν ο Κρόνος πλήγωσε τον Ουρανό, το αίμα του έσταξε στην θάλασσα – κάπου κοντά στην Κύπρο – και στο σημείο αυτό δημιουργήθηκε αφρός από τον οποίο αναδύθηκε η Αφροδίτη. Η Αφροδίτη ήταν η θεά του έρωτα και της ομορφιάς. Προσωποποιήσεις της ομορφιάς και της χάρης ήταν και οι 3 Χάριτες οι οποίες ήταν οι θεότητες: Αγλαΐα, Θάλεια και Ευφροσύνη. Οι 3 Χάριτες ήταν κόρες του Δία και της Ευρυνόμης (ήταν Ωκεανίδα, δηλαδή κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος), συνόδευαν τον Απόλλωνα ή την Αφροδίτη και ήταν προστάτιδες των καλλιτεχνών. Ο Δίας με την Μνημοσύνη (κόρη του Ουρανού και της Γαίας) απέκτησε 9 κόρες, τις Μούσες: Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη,Ερατώ, Ουρανία, Καλλιόπη, Πολύμνια και Τερψιχόρη. Οι Μούσες ήταν οι προστάτιδες της πνευματικής δημιουργίας. Η Κλειώ, ήταν προστάτιδα της ιστορίας, η Ευτέρπη της αυλικής τέχνης, η Θάλεια των συμποσίων και της κωμωδίας, η Μελπομένη του μέλους, της ωδής και της τραγωδίας, η Ερατώ της ερωτικής ποιήσεως, η Ουρανία της αστρονομίας, η Καλλιόπη ήταν προστάτιδα των τεχνών και της ποίησης (ιδίως του έπους), η Πολύμνια της γεωμετρίας, της ορχηστικής και της μιμικής τέχνης και η Τερψιχόρη της ορχηστικής και της χορικής ποίησης. Η Πολύμνια ήταν η εφευρέτρια της λύρας και η Ευτέρπη του αυλού. Η Μελπομένη ήταν μητέρα των Σειρήνων που ήταν τέρατα με κεφάλι γυναίκας και σώμα πτηνού τα οποία προσέλκυαν τους ναυτικούς με το τραγούδι τους και κατόπιν τους κατασπάραζαν. Η Καλλιόπη ήταν η μητέρα του Ορφέα. Ο Ορφέας (υιός του βασιλιά της Θράκης Οίαγρου ή του Απόλλωνα) ήταν αοιδός, ποιητής και μουσικός. Είχε ως σύζυγο την Δρυάδα νύμφη Ευρυδίκη, κόρη του Απόλλωνα. Η Ευρυδίκη πέθανε όταν την δάγκωσε ένα φίδι. Τότε ο Ορφέας πήγε στις πύλες του Άδη και παρακάλεσε τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη (τους άρχοντες του Άδη) να του επιτρέψουν να της τραγουδήσει ένα λυπητερό τραγούδι, ώστε να τον ακούσει και να βγει από τον Άδη. Ο άρχοντες του Άδη δέχθηκαν με την προϋπόθεση ο Ορφέας να μην κοιτάξει πίσω του στον Άδη καθώς τραγουδάει. Όμως, ο Ορφέας δεν άντεξε να μην γυρίσει το κεφάλι του για να αντικρίσει την αγαπημένη του που ανέβαινε προς το μέρος του καθώς αυτός της τα τραγουδούσε. Έτσι, παράκουσε την εντολή και η Ευρυδίκη παρέμεινε στον κόσμο των νεκρών. Ο Ορφέας με τον Λίνο ήταν οι εφευρέτες του τραγουδιού και της μουσικής. Ο Λίνος ήταν υιός του Απόλλωνα και της νύμφης Ψαμάθης ή κατά άλλον μύθο ήταν υιός του βασιλιά και μάντη του Άργους Αμφιάραου (υιός του Απόλλωνα ή του μάντη Μελάμποδα ο οποίος ήταν αυτός που διέδωσε την διονυσιακή λατρεία) και της μούσας Ουρανίας. Μια από τις Τιτανίδες (κόρες του Ουρανού και της Γαίας) ήταν και η Θέμις, σύζυγος του Δία και μητέρα των Ωρών και των Μοιρών. Η Θέμις ήταν προσωποποίηση του θείου δικαίου, της τάξης και του νόμου. Οι Ώρες ήταν η Δίκη, η Ευνομία και η Ειρήνη. Ήταν προστάτιδες της ευημερίας. Οι Ώρες ήταν αγνές και πανέμορφες, φορτωμένες με λουλούδια και δώρα (συμβολισμός των αγαθών που εκπορεύονταν από αυτές) και ήταν φύλακες της πύλης του Ολύμπου την οποία άνοιγαν και έκλειναν με σύννεφα! Οι Μοίρες ήταν 3 γριές με λευκά ρούχα που εργάζονταν τραγουδώντας και έμεναν στον Όλυμπο ή στον Παρνασσό από όπου έβλεπαν από ψηλά την ζωή των ανθρώπων. Οι Μοίρες καθόριζαν την τύχη των ανθρώπων και έκλωθαν το αδράχτι της ζωής. Ήταν η Κλωθώ (όριζε την διάρκεια της ζωής των ανθρώπων), η Λάχεσις (αποφάσιζε για τα καλά και για τα κακά που θα συναντούσε ο καθένας στη ζωή του) και η Άτροπος (έκοβε με το ψαλίδι το νήμα της ζωής). Κατά μια άλλη άποψη (Πλάτωνας, Πολιτεία: Βιβλίο Ι΄, 617 c – e) η μητέρα των Μοιρών ήταν η Ανάγκη (προσωποποίηση της αναγκαιότητας που διέπει το σύμπαν) και έργο της ήταν η περιστροφή της ατράκτου (αδράχτι) που συμβόλιζε την κοσμική άτρακτο, τον άξονα περιστροφής των ουρανίων σωμάτων στο κέντρο του γαλαξία. Στην περιστροφή της ατράκτου βοηθούσαν την Ανάγκη οι θυγατέρες της, οι 3 Μοίρες. Η Κλωθώ με το δεξί της χέρι βοηθούσε στην εσωτερική περιστροφή και έτσι καθόριζε το παρόν. Η Άτροπος βοηθούσε με το αριστερό της χέρι την εσωτερική περιστροφή και έτσι καθόριζε το μέλλον. Η Λάχεσις βοηθούσε και στις δύο κινήσεις και έτσι καθόριζε το παρελθόν. Ο Ερμής ήταν ο αγγελιαφόρος των θεών που ταξίδευε με τα γνωστά φτερωτά του σανδάλια. Ήταν υιός του Δία και της Μαίας (μια από τις Πλειάδες, των 7 θυγατέρων του Άτλαντα που μεταμορφώθηκαν σε ομώνυμο αστρικό σύμπλεγμα). Ο Ερμής ήταν προστάτης των εμπόρων, των οδοιπόρων, των γραμμάτων και της ευφορίας της γης. Ήταν, επίσης, προστάτης του ύπνου και έστελνε τα όνειρα στους ανθρώπους. Ο Ερμής ο ψυχοπομπός συνόδευε τις ψυχές των νεκρών στον Άδη. Μάλιστα, αναφέρεται στην μυθολογία ότι – μαζί με την θεά Αθηνά – βοήθησε τον Ηρακλή να πάρει τον Κέρβερο από τον Άδη και να τον πάει στον Ευρυσθέα, βασιλιά των Μυκηνών, εκπληρώνοντας τον άθλο που του είχε αναθέσει. Εννοείται πως μετά την επίδειξη του Κέρβερου στον Ευρυσθέα (ο οποίος όταν τον είδε κρύφτηκε σε ένα πιθάρι) ο Ηρακλής τον μετέφερε πίσω στον Άδη. Σημειώνεται ότι ο Κέρβερος ήταν φύλακας της εισόδου του Άδη και ήταν τρικέφαλος σκύλος. Ο Θάνατος, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν υιός του Ερέβους και της Νύκτας και δίδυμος αδελφός του Ύπνου με τον οποίο ζούσε στα Τάρταρα (μέρος πιο βαθιά από τον Άδη, τόπος της αιώνιας τιμωρίας των αμαρτωλών). Ο Θάνατος ήταν φτερωτός θεός που μετέφερε τις ψυχές των νεκρών στον Κάτω Κόσμο (Άδη). Ο Μορφέας, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν ο θεός των ονείρων. Ήταν ένας φτερωτός γέροντας ο οποίος με ανθισμένες παπαρούνες ακουμπούσε τους ανθρώπους που κοιμούνταν και τους έστελνε τα όνειρα. Ήταν υιός του Ύπνου και της Νύκτας. Ο Ύπνος ήταν υιός του Ερέβους και της Νύκτας και δίδυμος αδελφός του θανάτου. Ο Ύπνος ήταν φτερωτός θεός ο οποίος κοίμιζε τους κουρασμένους ανθρώπους αγγίζοντάς τους στο μέτωπό. Γενικά, για πληροφορίες σχετικά με την αρχαία Ελλάδα και την ελληνική ιστορία απευθυνθείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση του ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ: www.fhw.gr

(15)Ομοιόσταση είναι η διατήρηση σταθερής της φυσιολογικής κατάστασης του οργανισμού (καρδιακή λειτουργία, θερμοκρασία, αρτηριακή πίεση και άλλες λειτουργίες).

(16)Προσδοκώμενη στη γέννηση ζωή (πυκνότητα επίπτωσης) είναι η ηλικία που αναμένεται ότι θα φθάσουν – κατά μέσο όρο – τα άτομα μετά τη γέννησή τους, αν υποστούν κατά την διάρκεια της ζωής τους τις πιθανότητες θανάτου από γενέθλια σε γενέθλια.

(17)Προλετάριος (λατινικά proletarius) στην αρχαία (φασιστική) Ρώμη ήταν ο άπορος πολίτης που δεν μπορούσε να προσφέρει στην πολιτεία τίποτε παρά μόνον τους υιούς του ως στρατιώτες. Δηλαδή το μόνον που είχε να προσφέρει στην πολιτεία ήταν τα παιδιά του (proles = παιδί). Η σημερινή σημασία της λέξεως προλετάριος είναι το φτωχό άτομο που δεν έχει άλλον πόρο ζωής εκτός από το μεροκάματο της δουλειάς (ή δουλείας) του.

(18)Ο Ζωροάστρης λεγόταν Ζαρατούστρα στα αρχαία ιρανικά και η λατρεία του συνοδευόταν με τη λατρεία της φωτιάς και του μεθυστικού ποτού.Το τελευταίο θυμίζει τα ελληνικά διονυσιακά μυστήρια. Ο Ζωροάστρης ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Ήταν υιός ιερέα που έζησε μεταξύ του 1000 και 500 π.Χ. μάλλον στο δυτικό Ιράν. Ήταν αναμορφωτής της θρησκείας του αρχαίου Ιράν και ιδρυτής του ζωροαστρισμού ή μαζντεϊσμου. Μεταξύ του τριακοστού και του τεσσαρακοστού έτους της ζωής του δέχθηκε την αποκάλυψη του θεού του καλού, Ορμζάντ. Έκτοτε αφιέρωσε τη ζωή του στην διάδοση του προφητικού μηνύματος.

(19)Φρειδερίκος Νίτσε (1844 – 1900). Γεννήθηκε στο Ραίκεν της Πρωσίας. Γερμανός φιλόσοφος, ποιητής και καθηγητής κλασσικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας. Συνέθεσε, μάλιστα, και κλασική μουσική από αντίδραση στον πρώην φίλο του, τον συνθέτη Βάγκνερ. Ήταν άτομο με μεταπτώσεις στις απόψεις και τον ψυχισμό του. Απέρριψε τον φιλόσοφο Σοπενχάουερ και τον Βάγκνερ, ενώ πριν τους θεωρούσε ινδάλματα. Ήταν μισογύνης και κυνικός. Παραιτήθηκε από καθηγητής και ασχολήθηκε με την φιλοσοφία, ζώντας απομονωμένος στην Ελβετία και στην Ιταλία. Πέθανε πρώιμα στην Βαϊμάρη, σε ηλικία 55 ετών από σύφιλη που κόλλησε ίσως σε οίκο ανοχής. Ο Νίτσε έλεγε ότι ο Θεός πέθανε και ότι νέος θεός είναι ο Ζαρατούστρα βλ.(18) – ο υπεράνθρωπος. Επίσης, θεωρείται πρόδρομος του υπαρξισμού.

(20)Αρθούρος Σοπενχάουερ (1788 – 1860). Μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος που γεννήθηκε στο Δάντσιχ της Πολωνίας και από το 1793 μετακόμισε με την οικογένειά του στη Γερμανία. Είναι ο πρώτος σημαντικός εκπρόσωπος της απαισιοδοξίας στη νεώτερη φιλοσοφία. Παρά την απαισιοδοξία του, φοβόταν τον θάνατο. Όπως ανέφερε στα έργα του, η επιθυμία για τη ζωή είναι το μεγαλύτερο αγαθό και ο θάνατος είναι το μεγαλύτερο κακό. Έλεγε ότι ο Θεός πέθανε. Ο Σοπενχάουερ φοβόταν μην ταφεί ζωντανός. Οι φόβοι του επαληθεύτηκαν. Κάποια χρόνια μετά τον θάνατο του ανοίχτηκε ο τάφος του και ο σκελετός του βρέθηκε μετακινημένος! Θεία δική ή απλή σύμπτωση;

(21)Οι Ερμές ή ερμαϊκές στήλες ήταν αρχαία αγάλματα του Ερμή που ήταν τοποθετημένα κατά μήκος των δρόμων και έδειχναν τις χιλιομετρικές αποστάσεις. Το σκάνδαλο των ``ερμοκοπιδών΄΄, δηλαδή του αποκεφαλισμού των Ερμών στην Αθήνα, έγινε το 415 π.Χ. Για το γεγονός αυτό οι Αθηναίοι κατηγόρησαν τον Αλκιβιάδη. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν μάλλον προβοκάτσια από τους πολιτικούς αντιπάλους του Αλκιβιάδη ο οποίος μόλις είχε φθάσει με τον αθηναϊκό στόλο στην Σικελία (μαζί με τους στρατηγούς Λάμαχο και Νικία), για να βοηθήσει τους κατοίκους της Εγέστας να αντιμετωπίσουν τους Σελινούντιους τους οποίους υποστήριζαν οι Συρακούσιοι (οι παραπάνω πόλεις της Σικελίας ήταν ελληνικές αποικίες). Τελικά, ο Αλκιβιάδης αποστάτησε στην Σπάρτη και η Σικελική Εκστρατεία (415 – 413 π.Χ.) κατέληξε σε πανωλεθρία των Αθηναίων από τους οποίους οι 7000 που επέζησαν κατέληξαν στα λατομεία των Συρακουσών (αποικία της Κορίνθου) όπου χιλιάδες βρήκαν τον θάνατο εκεί.

(22)Κυκλοθυμία είναι η ψυχολογική μετάπτωση από τη μια ψυχική κατάσταση στην άλλη.

(23)Στην Ελλάδα ολιγόωρα σεμινάρια καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης ΚΑΝΠ (περιλαμβάνει καρδιακές μαλάξεις και το φιλί της ζωής) ή στα αγγλικά CPR και αντιμετώπισης πνιγμού σε ενήλικες και βρέφη παραδίδει ο μη κερδοσκοπικός σύλλογος ΠΝΟΗ (ΦΙΛΟΙ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΠΑΙΔΙΟΥ) η διεύθυνση του οποίου είναι: Μιχαλακοπούλου 159, 11527 Αθήνα, το τηλέφωνο είναι: 0107486801 και 0107486802, το φαξ είναι: 0107486803 και το e –mail είναι: pnoe@ath.forthnet.gr Συστήνεται ετήσια επανάληψη του σεμιναρίου. Σημειώνεται πως η ΠΝΟΗ διοργανώνει σεμινάρια, πέρα από τα γραφεία της, σε σχολεία, δήμους, γυμναστήρια, εργοστάσια, επιχειρήσεις και άλλους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, αρκεί να υπάρχουν αρκετές δηλώσεις συμμετοχής. Μαθήματα πρώτων βοηθειών παραδίδει δωρεάν και ο Ερυθρός Σταυρός.

(24)Η βουλιμία είναι η ακόρεστη πείνα. Ο ασθενής τρώει φαγητό, αλλά στο τέλος του φαγητού κάνει έμετο, για να ξαναφάει! Η βουλιμία είναι ψυχιατρική πάθηση που πρέπει να αντιμετωπιστεί, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε παρενέργειες όπως διάβρωση του βλεννογόνου του οισοφάγου και διαταραχές των ηλεκτρολυτών.

(25)Σημειώνεται πως ο Γερμανοεβραίος Αλβέρτος Αϊνστάιν (1879 – 1955) ήταν άτομο με δυσλεξία. Ήταν κακός μαθητής στο σχολείο και πολύ αργότερα άρχισε να ασχολείται με τα μαθηματικά και την φυσική. Το απίστευτο είναι πως πήρε το Νόμπελ φυσικής για την ερμηνεία του φωτοηλεκτρικού φαινομένου και όχι για την ειδική και τη γενική θεωρία της σχετικότητας!!! Επί τη ευκαιρία, η δυσλεξία σχετίζεται συνήθως με αυξημένο δείκτη ευφυίας, παρόλο που το παιδί δεν μπορεί να προσαρμοστεί στον κλασσικό τρόπο διδασκαλίας και χρειάζεται να φοιτήσει σε ειδικό σχολείο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(1)Freud S., Adolescence in Psychoanalytical Study of the Child, International University Press, 1960.

(2)Freud S., Character and anal erotism, Standard Edition, 1966, Vol 28.

(3)Freud S., Group psychology and the analysis of Ego, Standard Edition, 1966, Vol 18.

(4)Freud S., Analysis of a phobia in a five-year-old boy, Standard Edition, 1966, Vol 10.

(5)Freud S., Introduction a la psychanalyse, Payot, 1970.

(6)Freud S., Some neurotic mechanisms in jealousy, parania and homosexuality, Standard Edition, 1966, Vol 28.

(7)Jung K. G., Praxis der Psychotherapie, Bd. 16, Racher Verlag, Zurich.

(8)Χριστοδούλου Γ. Ν., Ψυχιατρική, Εκδόσεις Βήτα, Αθήνα, 2000.

(9)Kolb L.C., Modern Clinical Psychiatry, W.B. Saunders Company, 9th edition, 1977.

(10)Άντλερ Α., Το Νόημα της Ζωής, Εκδόσεις Επίκουρος, Αθήνα 1974, μετάφραση από το πρωτότυπο Der Sinn des Lebens.

(11)Duus P., Neurologisch – topische Diagnostik, εκδοτικός οίκος: Georg Thieme Verlag, Frankfurt, 1990.

(12)Ρόζενταλ Μ., Γιούντιν Π., Φιλοσοφικό Λεξικό, Εκδόσεις Νέος Σταθμός.

(13)Νασιάκου Μ., Η Ψυχολογία Σήμερα, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 1982.

(14)Ράσελ Μ., Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης, μτφ. Εκδόσεις Αρσενίδης, Αθήνα.

(15)Τσαούση Δ.Γ., Χρηστικό Λεξικό Κοινωνιολογίας, Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα, 1984.

(16)Τσαούση Δ.Γ., Η Κοινωνία του Ανθρώπου, Εκδόσεις Gutenberg, Αθήνα, 1993.

(17)Τόγια Β. – Ρούσσου Ε., Φιλοσοφικά Κείμενα –Πλάτωνα: Απολογία του Σωκράτη, Κρίτων, Φαίδων, Αριστοτέλη: Ηθικά Νικομάχεια, Αθήνα, 1990.

(18)Κερκινέογλου Α., Εγκυκλοπαίδεια Εκθέσεων Ιδεών, Αθήνα, 1995.

(19)Κουρεμπάνα Γ.Β., Εγχειρίδιο Σύγχρονης Σκέψης, Εκδόσεις Γ.Μιχαλόπουλος, Αθήνα.

(20)Wilcken U., Αρχαία Ελληνική Ιστορία, Αθήνα, 1976.

(21)Αριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια και Πολιτικά.

(22)Ταβουλάρης Σ. – Γεωργιάδης Α., Άπαντα Πλάτωνος, Εταιρία Ελληνικών Εκδόσεων, Αθήνα, 1959.

(23)Αριστοτέλους: Περί Ψυχής, μετάφραση: Ι.Σ. Χριστοδούλου, Εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη, 2002.

(24)Τεγόπουλος – Φυτράκης, Mείζον Ελληνικό Λεξικό, έκδοση 13η, CD ROM, Αθήνα 2001.

(25)Εγκυκλοπαίδεια Τομή, CD ROM, Αθήνα, 2000.

(26)Guyton A.C., Textbook of Medical Physiology, 6th edition by W.B. SAUNDERS COMPANY, USA, 1991.

(27)Γρανίτσας Α.Ν., Γενική Βιολογία, Εκδόσεις Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1985.

(28)Σοφοκλής, Αντιγόνη και Οιδίππους τύραννος.

(29)Ξενοφώντας, Σωκράτους Απομνημονεύματα.

(30)Αισχύλος, Επτά επί Θήβας.

(31)Ευριπίδης, Ηλέκτρα.

(32)Εγκυκλοπαίδεια Υδρία, εκδόσεις Αξιωτέλλης Γ., Αθήνα, 1986.

(33)Παπανούτσου Ε.Π., Πρακτική Φιλοσοφία, Εκδόσεις Δωδώνη, Αθήνα, 1974.

(34)Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερουδάκη, Αθήνα, 1927.

(35)The New Caxton Encyclopedia, Edition: International Learning Systems Corporation Ltd – London, England & The Instituto Geografico de Agostini Novara – Italy, London, 1972.

(36)Πελεγρίνης Θ.Ν., Αρχές Φιλοσοφίας, Αθήνα, 1999.

(37)Κατσιμάνη Κ.Σ., Ρούσσου Ε.Ν., Φιλοσοφία, έκδοση Η΄, Αθήνα, 1992.

(38)Αρχείον Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Επιστημών, Πανεπιστήμιον Αθηνών, εκτύπωση: Κ.Σ.Παπαδογιάννης, Αθήνα, 1938.

(39)Decharme P., Ελληνική Μυθολογία, εκδοτικός οίκος: Αφοί Σπυρόπουλοι και Κ.Κουμανδαρέας Ο.Ε.

(40)Παναγιωτόπουλος Ι.Μ., Ο Σύγχρονος Άνθρωπος, εκδοτικός οίκος: Οι Εκδόσεις των Φίλων, επανέκδοση, Αθήνα, 1992.

(41)Sefrin P., Schua R., Notfall Manual, εκδοτικός οίκος: Urban & Schwarzenberg, Germany, 1995.

(42)Springs D., Chambers J., Jeffrey A., Acute Medicine, 2nd edition, εκδοτικός οίκος: Blackwell Science editorial offices, United Kingdom, 1995.

(43)Kohnlein H.E., Weller S., Vogel W., Nobel J., Meinertz T., Erste Hilfe, εκδοτικός οίκος: Georg Thieme Verlag, Germany, 1992.

(44)Overzier V.C., Systematik der Inneren Medizin, εκδοτικός οίκος: Georg Thieme Verlag, Germany, 1983.

(45)Stein J.H., Hutton J., Kohler P.O., O’Rourke R.A., Reynolds H.Y., Samuels M.A., Sande M.A., Trier J.S., Zvalfler N.J., Internal Medicine, 4th edition, εκδοτικός οίκος: Mosby – Year Book, USA, 1994.