Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα 2002 ©

GREEK CIVILIZATION DISTRIBUTION

Αll Rights Reserved 2002 ©

Επιστροφή στην αρχική σελίδα

Back to Index

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ - TZEHMΣ ΜΑΝΟΣ

Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ


(Απόσπασμα από το κείμενο ``ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ΄΄).

Η ελληνική μυθολογία αναφέρει ότι πριν από χιλιετίες η ανθρώπινη φυλή είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο ύβρεως – όπως και σήμερα – που ο βασιλιάς των θεών, Δίας, αποφάσισε να την αφανίσει. Έτσι, έστειλε κατακλυσμό στη γη που σκότωσε τους ανθρώπους. Σώθηκε, όμως, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα. Η Πύρρα ήταν κόρη του Επιμηθέα (υιός του Τιτάνα Ιαπετού και της Ωκεανίδας Κλυμένης, συμβόλιζε την απερισκεψία) και της Πανδώρας. Η Πανδώρα ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα την οποία έπλασε από πηλό ο θεός Ήφαιστος. Η Πανδώρα άνοιξε, παρά την απαγόρευση των θεών, το σφραγισμένο πιθάρι που περιείχε όλα τα δεινά τα οποία σκορπίστηκαν ανάμεσα στους ανθρώπους. Παρατηρείται εδώ ομοιότητα με τους πρωτόπλαστους της Βίβλου που έπλασε ο Θεός!!! Τον ρόλο του κουτιού της Πανδώρας στην Βίβλο έχει το απαγορευμένο μήλο που και αυτό ανάγεται στα χρυσά μήλα των Εσπερίδων της αρχαιοελληνικής μυθολογίας που ήταν γαμήλιο δώρο της Γαίας (Γης) προς την σύζυγο του Δία, Ήρα και τα οποία φύλαγαν οι νύμφες Εσπερίδες (κόρες της Νύκτας και του Έσπερου)!!!

Ο Δευκαλίωνας ήταν υιός του Τιτάνα Προμηθέα ο οποίος ήταν υιός του Ιαπετού (υιός του Ουρανού και της Γης) και αδελφός του Άτλαντα (ο Τιτάνας που κρατούσε τον ουρανό), του Επιμηθέα και του Μενοίτιου (ο πατέρας του Πατρόκλου). Επί τη ευκαιρία, ο Προμηθέας θεωρείτο μεγάλος ευεργέτης της ανθρώπινης φυλής, γιατί έκλεψε την φωτιά από τους θεούς (τον θεό Ήφαιστο) και την έδωσε στους ανθρώπους. Για την κλοπή αυτή τιμωρήθηκε από τον Δία που τον έδεσε σε έναν βράχο του Καυκάσου (οι αρχαίοι Έλληνες είχαν φτάσει ακόμα και εκεί) όπου ένας αετός ερχόταν κάθε μέρα και του έτρωγε το συκώτι το οποίο αναγεννιόταν. Τελικά, ο ημίθεος Ηρακλής τον απελευθέρωσε. Οι αρχαίοι Έλληνες με τον μύθο αυτό δείχνουν, πέρα από το γεγονός ότι είχαν φθάσει στον Καύκασο, ότι γνώριζαν πως το συκώτι έχει αναγεννητική ικανότητα, κατί που έχει αποδείξει η σύγχρονη ιατρική!

Επιστρέφοντας στον Δευκαλίωνα, αυτός σώθηκε από τον μεγάλο κατακλυσμό, γιατί κατά την διάρκειά του είχε κλειστεί – μαζί με την σύζυγό του Πύρρα – σε ένα κιβώτιο, στην κορυφή του όρους Παρνασσός. Έτσι, το ανθρώπινο γένος δεν εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά. Έπειτα από συμβουλή του Δία, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα έριχναν μια πέτρα προς τα πίσω τους καθώς περπατούσαν. Κάθε πέτρα που έριχνε ο Δευκαλίωνας γινόταν άνδρας και κάθε πέτρα που έριχνε η Πύρρα γινόταν γυναίκα (το σημείο με τις πέτρες θυμίζει τους στρατιώτες που φύονταν από το έδαφος, στον μύθο του Ιάσονα).

Ο Δευκαλίωνας έγινε βασιλιάς της Φθίας στην Θεσσαλία και απέκτησε με την γυναίκα του τρία παιδιά, τον Αμφικτύονα, την Πρωτογένεια (το όνομα δεν είναι τυχαίο – όπως και τα περισσότερα αρχαιοελληνικά ονόματα) και τον Έλληνα! Από τον Έλληνα δημιουργήθηκε η ελληνική φυλή!!! Στον μύθο αυτό φαίνεται και το γεγονός του κατακλυσμού που προφανώς είναι ο ίδιος με τον κατακλυσμό του Νώε που περιγράφει η Καινή διαθήκη!!! Σημειώνεται ότι αναφορές για μεγάλο κατακλυσμό υπάρχουν και σε άλλα αρχαία κείμενα. Το γεγονός ότι ο Δευκαλίωνας με την Πύρρα κλείστηκαν σε ένα κιβώτιο, θυμίζει την κιβωτό στην οποία κλείστηκε ο Νώε – όπως αναφέρεται στην Βίβλο!!! Ο κατακλυσμός αυτός θεωρείται ότι ήταν πραγματικό γεγονός και έχει βρεθεί στην Ασία και η υποτιθέμενη κιβωτός! Στην πραγματικότητα ο κατακλυσμός ίσως να σχετίζεται με την τήξη των πάγων στο τέλος της περιόδου των παγετώνων. Άρα, αυτό επιβεβαιώνει την προϊστορική ύπαρξη των Ελλήνων που αποτύπωσαν στον μύθο το γεγονός του κατακλυσμού. Έρευνες επιστημόνων έδειξαν πως στις περιοχές γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα συνέβη κατακλυσμός κάπου το 5600 π.Χ. Επίσης συνέβη κατακλυσμός και πριν από 75000 έτη, όταν τεράστιοι όγκοι ύδατος (ισοδύναμοι με 400 φορές τον όγκο των καταρρακτών του Νιαγάρα) ξεχύθηκαν από τα στενά του Βοσπόρου. Η ελληνική φυλή υπήρχε από τους προϊστορικούς χρόνους.

Αξίζει να αναφερθεί πως η ελληνική μυθολογία δίνει πολλά στοιχεία για την μετάδοση του ελληνικού πολιτισμού. Οι μύθοι του Ηρακλή τον αναφέρουν να ταξιδεύει σε διάφορες χώρες εκτός της Ελλάδος όπως στον Καύκασο (βλ. πριν που έσωσε τον Προμηθέα δεσμώτη), στην Αίγυπτο (εκεί σκότωσε τον βασιλιά Βούσιρη), στη Λιβύη όπου σκότωσε τον γίγαντα Ανταίο και συνάντησε τους Πυγμαίους (!), στην Ισπανία (πήρε τα βόδια του βασιλιά Γηρυόνη) και στο Γιβραλτάρ ή ``ηράκλειες στήλες΄΄ όπως τις έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Εκεί χώρισε στη μέση τα δύο βουνά που ένωναν την Ευρώπη με την Αφρική. Επίσης, πήγε και στο όρος Αβεντίνο της Ιταλίας όπου σκότωσε τον ληστή Κάκο, υιό του Ηφαίστου. Σημειώνεται ότι το όρος Αβεντίνο είναι ένας από τους 7 λόφους της Ρώμης. Άρα, πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν την Ρώμη!!!

Ο ήρωας των αρχαίων Ελλήνων Ιάσων ταξίδεψε με τους Αργοναύτες στην Κολχίδα για να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Η Κολχίδα ήταν περιοχή στα νοτιοανατολικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας – στη σημερινή Γεωργία! Στο ταξίδι του από τη μυθολογία φαίνεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν θαλασσοπόροι και είχαν φθάσει παντού. Ο Ιάσων επισκέφτηκε και την πόλη Κύζικο στον Ελλήσποντο (Δαρδανέλια). Για την Κύζικο σημειώνεται ότι ήταν αποικία της Μιλήτου (η Μίλητος ήταν ελληνική αποικία στην Μ. Ασία) από τον 7ο αιώνα π.Χ. Η αργοναυτική εκστρατεία του Ιάσονα μάλλον έγινε στα τέλη του 13ου αιώνα π.Χ. Ο Ερατοσθένης αναφέρει ότι έγινε το έτος 1225 π.Χ. και ο Καλλίμαχος το 1169 π.Χ. Η μυθολογία προφανώς αναφέρεται στα πρώτα θαλάσσια ταξίδια των αρχαίων Ελλήνων σε άγνωστες περιοχές στις οποίες συναντούσαν συχνά επιθετικούς λαούς. Εκεί ίδρυσαν και τις πρώτες τους αποικίες. Είναι εμφανές ότι στα παραπάνω μέρη είχαν ταξιδέψει οι αρχαίοι Έλληνες.

Στην αρχαιοελληνική παράδοση είναι γνωστά τα έπη του Ομήρου: Ιλιάδα και Οδύσσεια, καθώς και διάφορες ιστορίες σχετικά με την τύχη των Αχαιών (φυλή των αρχαίων Ελλήνων) ηρώων που συμμετείχαν στον τρωικό πόλεμο. Ένα παράδειγμα ήταν ο βασιλιάς του Άργους, Διομήδης, υιός του βασιλιά της Αιτωλίας, Τυδέα. Στον τρωικό πόλεμο, ο Διομήδης συμμετείχε με 80 πλοία (!) και ήταν ο πιο ανδρείος ήρωας, μετά τον Αχιλλέα. Ο Διομήδης μετά τον τρωικό πόλεμο επέστρεψε στο Άργος. Όμως, προδομένος από την σύζυγό του, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να φύγει με τους συντρόφους του στην Ιταλία, σε ελληνική αποικία της Απουλίας όπου και έγινε βασιλιάς. Η Απουλία είναι περιοχή της νοτιοδυτικής Ιταλίας. Στην αρχαιότητα στην Απουλία υπήρχαν πολλές ελληνικές αποικίες και ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά της περιοχής οι κάτοικοι μιλούν την ελληνική γλώσσα με τοπικό ιδίωμα! Στην Απουλία ο Διομήδης αντιμετώπισε σε μονομαχία τον Αινεία.

Ο Αινείας ήταν μυθικός ήρωας της Τροίας και 2ος μεγαλύτερος ήρωας μετά τον Τρώα Έκτορα. Μετά την κυρίευση της Τροίας από τους Αχαιούς, ο Αινείας – σύμφωνα με την παράδοση – κατέφυγε με τους συντρόφους του στο Λάτιο, μια περιοχή της κεντρικής Ιταλίας στην οποία αργότερα χτίστηκε η Ρώμη. Δηλαδή ο Αινείας ήταν ο μυθικός και ίσως και ο πραγματικός γενάρχης των Ρωμαίων και ο ιδρυτής της Ρώμης. Οι Ρωμαίοι αναφέρουν ως ιδρυτές της Ρώμης τον Ρώμο ή αλλιώς Ρέμο και τον Ρωμύλο που σαν τον Ταρζάν τους γαλούχησε μια λύκαινα! Οι Ρωμαίοι είχαν και άλλο μύθο που αναφέρει πως η Ρώμη ιδρύθηκε από τους Σαβίνους, έναν αρχαίο λαό της κεντρικής Ιταλίας (Λάτιο) που κατοικούσε κοντά στην Ρώμη. Προφανώς οι ρωμαϊκοί μύθοι είναι φανταστικοί και δημιουργήθηκαν από τον φθόνο των Ρωμαίων που δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι την χώρα τους αποίκισαν πρώτοι οι Έλληνες. Αυτό γιατί ο Αινείας ήταν Έλληνας, αφού στην πραγματικότητα οι Τρώες ήταν Έλληνες!!! Ουδείς δεν αναφέρει ότι η Τροία ήταν ελληνική αποικία στην περιοχή Τρωάδα της Μ. Ασίας! Οι Έλληνες αποκαλούσαν την Τροία: Ίλιον. Η ονομασία Ίλιον προέρχεται από τον βασιλιά της Τροίας Ίλο ο οποίος ήταν υιός του Τρώα και της Καλλιρρόης (96) και παππούς του Πριάμου. Ο Πρίαμος ήταν υιός του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα και ήταν βασιλιάς της Τροίας κατά τον τρωικό πόλεμο. Σκοτώθηκε από τον υιό του Αχιλλέα Νεοπτόλεμο.

Η Τροία ιδρύθηκε από τον μυθικό ήρωα (το μυθικός δεν σημαίνει πάντοτε φανταστικός) Δάρδανο από την Θράκη. Από αυτόν η αποικία έλαβε το αρχικό όνομα Δαρδανία ή Δάρδανος. Πάντως, η Δάρδανος, ιστορικά, ήταν αποικία της ελληνικής φυλής των Αιολέων που κατέβηκε από τον βορά τον 21ο αιώνα π.Χ. Από τον Δάρδανο προέρχεται και το όνομα των Δαρδανελίων (Ελλήσποντος). Σύμφωνα με αρχαιολογικές μελέτες η ίδρυση της Τροίας χρονολογείται το 3200 π.Χ. Άρα, αυτό ενισχύει την άποψη ότι οι Έλληνες είχαν ξεκινήσει πολύ πρώιμα τους αποικισμούς περιοχών. Η Τροία έλαβε το όνομά της από τον βασιλιά της Τρώα. Ο υιός του Τρώα και της Νύμφης Καλλιρρόης (96) ήταν ο Γανυμίδης, αδελφός του βασιλιά της Τροίας, Ίλου (βλ. πριν). Ο Γανυμήδης ήταν ο ομορφότερος νέος της γης τον οποίο ερωτεύτηκε ο Δίας και μεταμορφωμένος σε αετό τον απήγαγε στον Όλυμπο όπου τον έκανε οινοχόο (κερνούσε νέκταρ) των θεών!!! Τελικά, ο Δίας τον μεταμόρφωσε σε αστερισμό τον οποίο αποκαλούμε σήμερα Υδροχόο. Γανυμήδης ονομάστηκε και ο δορυφόρος του πλανήτη Δία. Αλλά και οι Τρώες έγιναν ομάδα αστεροειδών που επηρεάζονται από την έλξη του Δια!

Επιστρέφοντας στην Τροία, ήταν μια εύπορη ελληνική αποικία που είχε αναπτύξει το θαλάσσιο εμπόριο. Είχε εμπορικές σχέσεις με τις Μυκήνες από τον 13ο αιώνα π.Χ. Στα μέσα του αιώνα αυτού έγινε και ο πόλεμος των συμμαχικών ελληνικών πόλεων με τους Τρώες. Γενικά, πόλεμοι μεταξύ ελληνικών πόλεων ήταν συνηθισμένοι. Ο αρχηγός των Αχαιών στον τρωικό πόλεμο ήταν ο Αγαμέμνονας ο οποίος ήταν αδερφός του βασιλιά της Σπάρτης, Μενέλαου [ βλ. Σημειώσεις το (84) ] του οποίου την γυναίκα απήγαγε από την Σπάρτη ο Πάρις (84), δίδοντας την αφορμή για τον τρωικό πόλεμο. Ο Αγαμέμνων θεωρείται μάλλον υπαρκτό πρόσωπο – βασιλιάς των Μυκηνών – που έζησε το διάστημα 1200 – 1150 π.Χ. (στις Μυκήνες έχει βρεθεί και νεκρική μάσκα που αποδίδεται στον Αγαμέμνονα). Στον τρωικό πόλεμο συμμετείχε και ο βασιλιάς της Μαγνησίας (αρχαία πόλη στην Θεσσαλία) Φιλοκτήτης ο οποίος μετά την πτώση της Τροίας πήγε στην Ιταλία όπου ίδρυσε πολλές πόλεις!!! Πίσω από τον μύθο αυτό διακρίνεται ο αποικισμός της Ιταλίας από τους Έλληνες που άρχισε τον 13ο αιώνα π.Χ. και ίσως πιο πριν.

Επί τη ευκαιρία ο Φιλοκτήτης ήταν αυτός που σκότωσε τον Πάρη με ένα από τα δηλητηριασμένα βέλη που του είχε χαρίσει ο Ηρακλής. Ο τρωικός πόλεμος ήταν πραγματικό γεγονός που έγινε μάλλον το 1250 π.Χ. μεταξύ των Ελλήνων (Αχαιών) και των Τρώων, στο Ίλιον (Τροία). Κατά την μυθολογία, στην Σικελία έφτασε και ο Δαίδαλος με τα φτερά του (είδος πτητικής μηχανής) από την Κρήτη. Σημειώνεται ότι στην Κρήτη υπήρχε ανεπτυγμένος πολιτισμός από το 2800 π.Χ. (εποχή του χαλκού), ίσως και πιο πριν. Η Σικελία ίσως είναι το νησί των Κυκλώπων που περιγράφει ο Όμηρος στην Οδύσσεια. Στο έργο αυτό αντικατοπτρίζονται οι εξερευνήσεις και η ίδρυση αποικιών από τους αρχαίους Έλληνες στην Μεσόγειο (Κάτω Ιταλία, βόρειο Αφρική) τον 13ο αιώνα π.Χ.. Τις δυσκολίες στις εξερευνήσεις αντικατοπτρίζει και ο ίδιος ο τρωικός πόλεμος.

Πίσω από τις διάφορες ιστορίες και τους μύθους, αποκαλύπτεται το γεγονός ότι πολύ πρώιμα οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ιδρύσει αποικίες και είχαν επισκεφτεί κυρίως παράκτιες περιοχές της Μεσογείου (Μ. Ασία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία και βόρειο Αφρική), καθώς και της Μαύρης Θάλασσας. Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν ``Εσπερία΄΄ την Ιταλία και την Ισπανία. Οι παραπάνω ιστορίες δείχνουν, λοιπόν, ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν κατακτήσει τον κόσμο ήδη από τον 13ο αιώνα π.Χ., αν και ο γράφων πιστεύει ότι το έκαναν πιο πριν, το 3000 π.Χ. ! Παρακάτω, ο αποικισμός που θα αναφερθεί ως ``δεύτερος αποικισμός΄΄ και θα τοποθετηθεί στον 8ο αιώνα π.Χ., είναι ο ``επίσημος΄΄ αποικισμός των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα άρχισε ίσως και 22 αιώνες πιο πριν!!!

Πριν το 2000 π.Χ. οι Έλληνες ονομάζονταν ``Πελασγοί΄΄ και οι νησιώτες ``Αιγαίοι΄΄. Γνωστός από το 3000 π.Χ. (εποχή του χαλκού) ήταν ο κυκλαδικός και ο μινωικός (κρητικός) πολιτισμός. Πάντως, ο ελληνικός πολιτισμός άρχισε παλαιοτέρα. Αρχαιολογικές έρευνες ανακάλυψαν ανεπτυγμένο πολιτισμό στη νεολιθική εποχή (6000 – 2800 π.Χ.) σε πολλούς ελληνικούς οικισμούς, όπως για παράδειγμα της Μήλου. Τα παλαιοτέρα, όμως, αρχαιολογικά ευρήματα ανάγονται στα παλαιολιθικά χρόνια (700000 – 8500 π.Χ.), με αρχαιότερο εύρημα τον παγκοσμίως γνωστό ``άνθρωπο των Πετραλώνων΄΄ που βρέθηκε στο σπήλαιο των Πετραλώνων της Χαλκιδικής. Ήταν ένας σκελετός ανδρός περίπου 30 – 35 ετών (γέρος για την εποχή του) ο οποίος έζησε περίπου το 600000 π.Χ. (αν και υπάρχουν διαφωνίες για την ακριβή χρονολόγηση του σκελετού και το αν ανήκει πράγματι στον άνθρωπο του Νεάντερταλ που θεωρείται αποκομμένο είδος από τον σύγχρονο ``άνθρωπο σοφό΄΄). Επίσης, στο σπήλαιο Φράγχθι της Αργολίδας βρέθηκαν ανθρώπινα ευρήματα που ανάγονται περίπου στο 17000 π.Χ. που ανάγονται στο τέλος την παλαιολιθικής εποχής και συγκεκριμένα στην τελευταία φάση της ``Βουρμίας περιόδου΄΄ που είναι η τελευταία περίοδος των παγετώνων.

Στην περιοχή Αρεόπολη της Μάνης βρέθηκε κρανίο που χρονολογείται στο 150000 π.Χ. Παλαιολιθικά ευρήματα βρέθηκαν και αλλού όπως εργαλεία στις όχθες του ποταμού Λούρου και του ποταμού Πηνειού που χρονολογούνται μεταξύ 50000 – 35000 π.Χ. Σημαντικότατο εύρημα είναι και ο περίφημος ``πέλεκυς της Σιάτιστας΄΄ που ανήκει στο 100000 π.Χ. Η Σιάτιστα είναι πόλη στον νομό Κοζάνης. Παλαιολιθικά ευρήματα βρέθηκαν και στην αρχαία θεσσαλική πόλη Φερές (κοντά στο σημερινό Βελεστίνο) που αναφέρεται από τον Όμηρο ότι συμμετείχε στον τρωικό πόλεμο (μέσα 13ου αιώνα π.Χ.) και επίσης οι κάτοικοί της τιμούσαν την Φεραία Άρτεμη. Οι Φερές πήραν το όνομά τους από τον ήρωα Φέρη που ήταν υιός του Κρηθέα. Ο Κρηθεύς ήταν υιός του Αιόλου και ιδρυτής της πόλης Ιωλκού στον Παγασητικό κόλπο, της πατρίδας του Ιάσονα (μάλιστα το ένα από τα δύο παιδιά του Ιάσονα με την Μήδεια λεγόταν Φέρης). Ο Αίολος ήταν γενάρχης των Αιολέων, υιός του Έλληνα και της νύμφης Ορσηίδας.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι η Ελλάδα κατοικήθηκε από το 700000 π.Χ. (αρχή της παλαιολιθικής εποχής) και καταγεγραμμένα σημασία ανεπτυγμένου πολιτισμού υπάρχουν από το 3000 π.Χ. (αρχή της εποχής του χαλκού) στην Κρήτη και στις Κυκλάδες. Οι Έλληνες ήδη από τη νεολιθική εποχή χρησιμοποιούσαν όπλα και εργαλεία. Ασχολούνταν αρχικά με το κυνήγι και τη αλιεία και μετά με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Από το 6000 π.Χ. χρησιμοποιούσαν δρεπανοειδή εργαλεία για την γεωργία και την εκχέρσωση εδαφών. Επίσης, χρησιμοποιούσαν μυλόπετρα για το άλεσμα, κεραμικά, εργαλεία από χαλαζία, και τσέρι (σκληρή πέτρα) με λεπίδες από οστά ζωών. Στο νησί της Μήλου, στις Κυκλάδες, βρέθηκαν ευρήματα που ανήκουν στη μεσολιθική εποχή (8500 – 6000 π.Χ.) με πιο εντυπωσιακά τα εργαλεία από οψιδιανό. Ο οψιδιανός είναι ηφαιστειογενές υαλώδες πέτρωμα με στιλπνό μαύρο χρώμα.

Προελληνικός λαός ήταν, πέρα από τους Πελασγούς και τους Αιγαίους, και οι Λέλεγες. Οι Λέλεγες κατοικούσαν στις ακτές της κυρίας Ελλάδος και της Μ. Ασίας, καθώς και στα νησιά. Επώνυμος ήρωάς τους ήταν ο Λέλεξ, ο πρώτος βασιλιάς της Λακωνίας. Ο ιστορικός Ηρόδοτος ταυτίζει τους Λέλεγες με τους Κάρες. Κατά τον Φίλιππο εκ Ευαγγέλων (1ος αιώνας π.Χ.) οι Λέλεγες ήταν δούλοι των Κάρων. Προφανώς οι Λέλεγες ζούσαν στην Καρία (περιοχή στη νοτιοδυτική Μ. Ασία) και υποτάχθηκαν αργότερα σε άλλη φυλή. Σημειώνεται πως οι Κάρες πήραν μέρος στον τρωικό πόλεμο (μέσα 13ου αιώνα π.Χ). Οι Κάρες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο Αιγαίο. Ήταν μάλλον πελασγική ή θρακική ελληνική πολεμική φυλή. Οι Κάρες ασχολήθηκαν με το εμπόριο, αλλά και με την πειρατεία. Μάλιστα, κατά την διάρκεια του πελοποννησιακού πολέμου (431 - 404 π.Χ.), καθώς οι Αθηναίοι καθάριζαν το ιερό νησί της Δήλου μεταφέροντας τα σώματα των νεκρών ώστε το νησί να είναι αμόλυντο, πάνω από τους μισούς τάφους που ανακάλυψαν στο νησί ήταν Κάρων.

Οι Πελασγοί ήταν πολεμική φυλή που επικράτησε στην ηπειρωτική Ελλάδα και στο Αιγαίο, στα τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ. Μάλλον προέρχονται από την ινδοευρωπαϊκή (αρία) φυλή. Οι Πελασγοί κυριάρχησαν στην Θεσσαλία. Πέρα από την Θεσσαλία, από τους Πελασγούς δημιουργήθησαν διάφορες φυλές στην Δυτική Μακεδονία (αυτό σημειώνεται για τους Σκοπιανούς που θεωρούν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και θέλουν το κρατίδιό τους να ονομαστεί Μακεδονία), στην Πίνδο, στην Κεντρική Ελλάδα και στην Δυτική Στερεά Ελλάδα. Το όνομα Πελασγοί έχει περάσει και στην αρχαιοελληνική παράδοση. Μια από τις 4 Μοίρες της Θεσσαλίας, επί βασιλείας του Φιλίππου του Β΄ της Μακεδονίας (8), ήταν η Πελασγιώτης. Κατά την μυθολογία, ο γενάρχης των Πελασγών ήταν ο Πελασγός (διόλου απίθανο να ήταν πραγματικό πρόσωπο) που ήταν υιός του Δία και βασίλεψε μάλλον στην Θεσσαλία. Από την λέξη Πελασγοί βγήκε και το όνομα Πέλλα (91) που ήταν η πρωτεύουσα του ελληνικού μακεδονικού κράτους (από το 400 ως το 168 π.Χ.).

Στο Αιγαίο υπήρχε σημαντικός πολιτισμός από την 6η χιλιετία π.Χ. ο οποίος έφτασε στην ακμή του από το 4000 ως το 1100 π.Χ. Από το 2800 ως το 1100 π.Χ. κυριάρχησε στο Αιγαίο η Κρήτη με τον μινωικό πολιτισμό και από τα μέσα του 14ου αιώνα π.Χ. κυριάρχησαν οι Αχαιοί. Στο Αιγαίο αναπτύχθηκε στις Κυκλάδες, από το 2500 ως το 1450 π.Χ., και ο περίφημος κυκλαδικός πολιτισμός. Τον 21ο αιώνα π.Χ. κατέβηκαν από τον βορά οι πρωτοέλληνες (ανήκαν στην ινδοευρωπαϊκή ή αρία φυλή) που ήταν: οι Αιολείς, οι Δαναοί, οι Ίωνες, οι Άβαντες (από εκεί πρέπει να προέρχεται και η λέξη ``avanti΄΄= εμπρός των Ιταλών και το όρος Αβεντίνο της Ιταλίας που επισκέφτηκε και ο Ηρακλής), οι Βοιωτοί και οι Αρκάδες. Οι Ίωνες ήταν φυλή που κατοίκησε στην Αττική, στην βορειοδυτική Πελοπόννησο, στην δυτική Μ. Ασία και στα νησιά. Οι Άβαντες ήταν πολεμική φυλή που κατοίκησε στην Ήπειρο, στην Φωκίδα, στη Σικυώνα της Κορινθίας, στο Άργος και στην Εύβοια που ονομάστηκε Αβαντίς.

Οι Ινδοευρωπαίοι ή αλλιώς άριοι είχαν ως αρχική κοιτίδα την περιοχή μεταξύ της Βαλτικής και της Μαύρης Θάλασσας (αν και υπάρχει και η θεωρία πως η αρχική κοιτίδα τους ήταν στην Ασία). Οι Ινδοευρωπαίοι χωρίστηκαν μάλλον μετά την 5η χιλιετία π.Χ. σε μικρότερες ομάδες και οι φυλές που τις απαρτίζανε απλώθηκαν στην Ευρώπη και στην δυτική Ασία. Οι Έλληνες από το 2200 - 2100 π.Χ. μετακινούνταν κατά κύματα από τη σημερινή Ουγγαρία και Σερβία, και κατέληγαν στην Ελλάδα. Η μετανάστευση των αρίων συνεχίστηκε και τους επόμενους αιώνες.

Ο γράφων κριτικάρει την κρατούσα άποψη και αναρωτιέται πως είναι δυνατόν οι λευκοί της Ευρώπης και της οι μελαψοί της Ανατολής (βλ. Ινδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές) να έχουν τις ρίζες τους σε μια κοινή ομοεθνία. Ακόμα και στη μέση Ανατολή παρατηρούνται άλλοι κάτοικοι να είναι λευκοί (προφανώς σημιτικής καταγωγής) και άλλοι μελαψοί που προφανώς προέρχονται από νομαδικούς πληθυσμούς της Αφρικής και της Αραβικής χερσονήσου (αλλά και εκεί από την Αφρική πέρασαν, αρχικά ως νομάδες και αργότερα ως μαύροι σκλάβοι). Ίσως, θα ήταν, λοιπόν, σωστότερο να μιλούσαμε για ευρωπαϊκή και όχι για ινδοευρωπαϊκή ομοεθνία. Οι Αμερικάνοι όταν λένε ότι οι λευκοί είναι Καυκάσιοι εννοούν ότι είναι Ινδοευρωπαίοι; Πάντως, δεν ήταν μελαψοί, σαν τους Αφρικανούς, οι κάτοικοι της αρχαίας Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας/Περσίας. Προφανώς έγιναν επιμειξίες μεταξύ ατόμων της λευκής και της μαύρης φυλής. Σημειώνεται πως σύμφωνα με τους γλωσσολόγους η ινδοευρωπαϊκή ομοεθνία φαίνεται και στις γλώσσες των χωρών. Όμως, τα κοινά στοιχεία στη γλώσσα των λαών της Ευρασίας (πλην της άπω Ανατολής) δεν αποδεικνύουν τίποτε, παρά μόνον τη μετάδοση του πολιτισμού.

Από την διάσπαση της ινδοευρωπαϊκής ομοεθνίας προέκυψαν οι πληθυσμοί που μετακινήθηκαν σε όλη την Ευρώπη και Ασία (Κέλτες, Λατίνοι, Μήδοι, Πέρσες, Ινδοί, Πρωτοέλληνες). Αργότερα στην Ελλάδα κατέβηκαν από τον βορά και οι Αχαιοί που δημιούργησαν το μυκηναϊκό (υστεροελλαδικό) πολιτισμό (1600 – 1000 π.Χ.). Γενικά, κάθοδος των Ινδοευρωπαίων – Πρωτοελλήνων συνοδεύτηκε από την μεταφορά του πολιτισμού τους όπως την κεραμική τους τάφους τύπου Κουργκάν (λακοειδείς) κτλ. Συνοδεύτηκε, όμως, και με συγκρούσεις όπως την καταστροφή της Άργισσας και της Λέρνας το 21ο αιώνα π.Χ. Επίσης, οι Αχαιοί προχώρησαν στην κατάληψη της Κρήτης το 1450 π.Χ., εκμεταλλευόμενοι την καταστροφή του νησιού από σεισμούς και από την μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης που δημιούργησε τεραστία παλιρροϊκά κύματα. Τον 15ο αιώνα π.Χ. οι Αχαιοί κατέλαβαν και την Κύπρο η οποία ήταν στα χέρια πολλών – μη Ελλήνων – κατακτητών, πριν την καταλάβουν οι Αχαιοί.

Όπως αναφέρεται σε αρχαίο αιγυπτιακό κείμενο, τον 15ο αιώνα π.Χ. οι Αχαιοί με τους Σσακαλάσς βοήθησαν τους Τυρσινούς (βλ. παρακάτω, μάλλον κάτοικοι της νησιωτικής Ελλάδος ή Έλληνες της Μ. Ασίας), τους Λυκίους (η Λυκία ήταν στην Μ. Ασία) και τους Σσαρδανούς, στην εκστρατεία τους εναντίον της Αιγύπτου – επί βασιλείας του Μενεφθά. Τα παραπάνω έθνη αποβιβάστηκαν στην Λιβύη και βοήθησαν τον βασιλιά της Μερμαγιού να αντιμετωπίσει την Αίγυπτο. Τελικά, έχασαν την μάχη από τους στρατηγούς του Μενεφθά. Σε αρχαία αιγυπτιακά κείμενα αναφέρονται, επί βασιλιάς του Τούθμωση του Γ΄ (θαν. 1448 π.Χ.), ως κάτοικοι της Ελλάδος οι Δαναοί (ως ``Δανάουνα΄΄) οι οποίοι αποκαλούνται αλλού Αχαιοί. Τον 12ο αιώνα π.Χ. οι Δαναοί και οι Τυρσινοί, όπως αναφέρεται σε αιγυπτιακό κείμενο, συνασπίστηκαν με τους Τεύκρους (Κύπριοι), τους Λυκίους και τους Φιλισταίους (αρχαίος λαός της Παλαιστίνης) και εξεστράτευσαν εναντίον της Αιγύπτου από ξηράς και θαλάσσης, επί βασιλείας του Ραμσή του Γ΄ (1198 – 1166 π.Χ). Ο Ραμσής ο Γ΄ απέκρουσε αποτελεσματικά τους ``λαούς της θάλασσας΄΄.

Στα παραπάνω αιγυπτιακά κείμενα οι Αχαιοί αναφέρονται ως ``Aigaiwasch΄΄ (Ακαϊουβάς) που κατά τους περισσότερους αιγυπτιολόγους ήταν μάλλον οι Αχαιοί της Ελλάδος ή του… Καυκάσου!!! Το τελευταίο αναφέρεται γιατί υπάρχει η θεωρία ότι οι Αχαιοί έφτασαν μέχρι τον Καύκασο και αποτέλεσαν τον πληθυσμό Χάι που είναι οι Αρμένιοι, αφού Χαϊεστάν είναι η Αρμενία!!! Άλλωστε, υπάρχει και κάποιος μύθος που αναφέρει πως μερικοί Αχαιοί μετά τον τρωικό πόλεμο αποπλανήθηκαν μέχρι τον Καύκασο. Ίσως δεν είναι τυχαίοι και οι μύθοι που αναφέρθηκαν αρχικά (Προμηθέας, Ηρακλής, Αργοναύτες) και μιλάνε για τον Καύκασο! Το Χάι είναι παραφθορά της λέξεως Αχαιοί. Πάντως, τα περί αντιστοιχίας των Δαναών και των Αχαιών προς τα ονόματα ``Δανάουνα΄΄ και ``Ακαϊουβάς΄΄ των αιγυπτιακών επιγραφών είναι από πολλούς μελετητές αμφισβητήσιμα. Αναφορικά με την σχέση των Αχαιών με την Αίγυπτο, δεν είναι τυχαίο ότι στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια γίνεται από τον Όμηρο πολύς λόγος περί Φοινίκης και Αιγύπτου (ο Όμηρος αναφέρεται ακόμα και στην κατασκευή των πυραμίδων), γεγονός που δείχνει πολιτιστική επίδραση των Ελλήνων με αυτούς τους λαούς. Επαναλαμβάνεται ότι στην Ιλιάδα περιγράφεται ο τρωικός πόλεμος που έγινε μάλλον το 1250 π.Χ.

Την θεωρία ότι οι Έλληνες Δαναοί είχαν επιτεθεί στην Αίγυπτο, σύμφωνα με τα αιγυπτιακά κείμενα, επιβεβαιώνει και η ελληνική μυθολογία. Κατά την ελληνική μυθολογία οι γενάρχες των Δαναών ήταν η Δανάη (κόρη του βασιλιά του Άργους Ακρισίου η οποία απέκτησε με τον Δία τον Περσέα) ή σύμφωνα με μια άλλη παράδοση ήταν οι Δαναΐδες. Οι Δαναΐδες ήταν οι 50 κόρες του Δαναού. Ο Δαναός ήταν υιός του βασιλιά της Αιγύπτου Βήλου και της Αγχιρόης, της κόρης του Νείλου (ο Νειλέας ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου). Ο Βήλος ήταν υιός του Ποσειδώνα και της Λιβύης και δίδυμος αδελφός του Αγήνορα ο οποίος ήταν βασιλιάς της Φοινίκης. Ο Αγήνορας με την Τηλέφασσα απέκτησαν τον Κάδμο και την Ευρώπη. Ο Κάδμος ήταν ο ιδρυτής των Θηβών. Ο Δαναός με την Ευρώπη (την εξαδέλφη του) απέκτησαν τις 50 Δαναΐδες.

Ο Δαναός είχε έναν δίδυμο αδελφό που ονομαζόταν Αίγυπτος και ήταν βασιλιάς της Αιγύπτου. Τα παραπάνω ονόματα δείχνουν τις πολιτιστικές σχέσεις των αρχαίων Ελλήνων με τους γειτονικούς τους λαούς. Ο Αίγυπτος είχε 50 υιούς τους οποίους αποφάσισε να παντρέψει με τις 50 κόρες του Δαναού. Όμως, οι Δαναΐδες δεν ήθελαν να παντρευτούν τους υιούς του Αιγύπτου και δραπέτευσαν με τον πατέρα τους στο Άργος όπου τους έδωσε άσυλο ο βασιλιάς της πόλης, Πελασγός. Όμως, οι 50 υιοί του Αιγύπτου έφθασαν στο Άργος προκειμένου να πάρουν τις Δαναΐδες. Για να αποφευχθεί ο πόλεμος, ο Πελασγός παρακάλεσε τις Δαναΐδες να δεχθούν να τους παντρευτούν. Οι Δαναΐδες προσποιήθηκαν ότι δέχονται, όμως την ίδια νύκτα του γάμου – με διαταγή του πατέρα τους – σκότωσαν τους συζύγους τους, εκτός από την Δαναΐδα Υπερμήστρα η οποία έφυγε με τον υιό του Αιγύπτου, Λυγκέα. Οι υπόλοιπες καταδικάστηκαν στον Άδη να γεμίζουν ένα απύθμενο πιθάρι. Οι Δαναΐδες ήταν οι νύμφες των πηγών, κατά την ελληνική μυθολογία.

Κατά την παράδοση μετά την συζυγοκτονία οι Δαναΐδες εξαγνίστηκαν από την Αθηνά και τον Ερμή και παντρεύτηκαν Αργείους (κατοίκους του Άργους). Έτσι, οι Δαναΐδες ήταν γενάρχες των Δαναών οι οποίοι, κατά τον Όμηρο, ήταν οι κάτοικοι του Άργους. Ο Δαναός έγινε βασιλιάς του Άργους και δίδαξε στους ντόπιους την άρδευση, την καλλιέργεια της γης και τα γράμματα. Ο παραπάνω μύθος επιβεβαιώνει πως οι Δαναοί έφθασαν στην Αίγυπτο, στα πλαίσια πολιτιστικής γνωριμίας και στα πλαίσια πολέμου ο οποίος περιγράφεται από τα αιγυπτιακά κείμενα. Στα παραπάνω κείμενα αναφέρονται οι Δαναοί και οι Αχαιοί. Όμως, οι Δαναοί ήταν όχι μόνον ονομασία των Αργείων, αλλά γενικότερα των Αχαιών (και κατά τον Όμηρο αν θυμηθούμε την φράση του Λαοκόωντα – ``Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας΄΄). Επίσης, το όνομα του βασιλιά του Άργους, Πελασγός, δεν είναι τυχαίο.

Ο Όμηρος αναφέρει ως Αχαιούς σύμπαντες τους Έλληνες και ειδικότερα τους κατοίκους μιας περιοχής στην Φθιώτιδα. Υπενθυμίζεται ότι οι άλλες 3 βασικές ελληνικές φυλές ήταν οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι Δωριείς. Όμως, ο Όμηρος δεν αναφέρει τους Αιολείς. Επίσης, ως Ίωνες αποκαλεί τους Αθηναίους, ενώ τους Δωριείς – στην Οδύσσεια – τους τοποθετεί στην Κρήτη!!! Ίσως, κατά μια ρηξικέλευθη θεωρία του γράφοντος, ο Όμηρος να ονομάζει Αχαιούς τους Πελασγούς οι οποίοι αρχικά κυριάρχησαν στην Θεσσαλία στο τέλος της 3ης χιλιετίας π.Χ. Το πιο πιθανό, όμως, είναι να ονομάζει Αχαιούς σύμπαντες τους Έλληνες, υπονοώντας ότι οι Αχαιοί ήταν η κυρίαρχη ελληνική φυλή. Κατά μια άλλη άποψη, ο Όμηρος δεν αναφέρει ως Αχαιούς όλους τους Έλληνες, αλλά την φυλή των Αχαιών που αρχικά εγκαταστάθηκε στην Νότιο Θεσσαλία, την Στερεά Ελλάδα (εξ ου και η τοποθέτηση των Αχαιών από τον Όμηρο στην Φθιώτιδα) και στην Πελοπόννησο. Παρακάτω θα αναλυθεί περισσότερο το θέμα αυτό.

Η λέξη Έλληνες σημαίνει: αυτοί που κατέβηκαν από τον βορά. Κατά άλλους μελετητές η ονομασία Έλληνες και Ελλάς εμφανίζεται μόλις τον 7ο αιώνα π.Χ. και προέρχεται από τους αρχαίους Σελλούς ή Ελλούς που ήταν κάτοικοι της Ελλοπίας η οποία ήταν περιοχή γύρω από την αρχαία Δωδώνη (πόλη στην Ήπειρο – στον σημερινό νομό Ιωαννίνων, γνωστή για το ομώνυμο μαντείο της – τόπος λατρείας του Δία). Από τους κατοίκους αυτούς προέρχεται η ονομασία Έλληνας ή κατά μια άλλη άποψη από τα έλη που περιέβαλλαν το ιερό του Δία στην Δωδώνη!!! Οι παραπάνω κάτοικοι ήταν αυτοί που έπλασαν τον μύθο του Έλληνα, του υιού του Δευκαλίωνα και της Πύρρας και γενάρχη των Ελλήνων, αν και μερικοί υποστηρίζουν πως από το μύθο του Έλληνα βγήκε το όνομα Έλληνες. Άλλη εκδοχή για την ονομασία Έλληνες είναι: αυτοί που κατέβηκαν από τον βορά.

Η προέλευση της ονομασίας Γραικός (= Έλληνας) είναι αβέβαιη, αλλά ως λέξη είναι συγγενής με τις λέξεις ``γέρων΄΄ και ``γεραιός΄΄ και άρα αρχικά είχε την σημασία του πρεσβυτέρου, του γέροντα, του σεβάσμιου. Ίσως με αυτό το όνομα αποκαλούνταν οι ``υποφήτες΄΄ οι οποίοι ήταν ιερείς χρησμωδοί του Δία (βλ. πριν Δωδώνη). Επίσης, οι Πελειάδες (ιέρειες) προέρχονται, ως λέξη, από την ρίζα ``παλαιός΄΄ και ``πάλαι΄΄ (=την παλιά εποχή) και όχι από τις Πλειάδες (οι 7 κόρες του Άτλαντα οι οποίες μετατράπηκαν σε ομάδα 7 αστεριών – γνωστή ως Πούλια – στον αστερισμό του Άτλαντα). Την αρχική έννοια του πρεσβυτέρεου και σεβάσμιου είχε και το όνομα Έλλην το οποίο αρχικά ίσως να χαρακτήριζε τους υποφήτες της Δωδώνης. Δηλαδή, το όνομα Έλλην σήμαινε αρχικά λαμπρός, επιφανής και ένδοξος. Αυτό φαίνεται από λέξεις – παράγωγα του Έλλην – όπως σέλας (= λάμψη, αστραπή), σελήνη, Ελένη, ήλιος (λατινικά ``sol΄΄). Κατά τον Βοιωτό επικό ποιητή Ησίοδο (8ος αιώνας π.Χ.) ο Γραικός ήταν υιός του Δία και της Πανδώρας (μητέρα της Πύρρας η οποία ήταν η σύζυγος του Δευκαλίωνα και μαζί ήταν οι γενάρχες του ανθρωπίνου γένους).

Κατά τον Αλκμάνα (32) οι Γραίκες ήταν οι μητέρες των Ελλήνων. Αυτό ίσως ετυμολογικά να σχετίζεται με το ότι το Γραικοί ίσως να προέρχονται από το ``γραυς΄΄ (=γριά), δηλαδή πάλι έχουμε την έννοια του σεβάσμιου – πρεσβυτέρου. Η γλωσσική αυτή ερμηνεία σχετίζεται και με τις ιταλικές λέξεις Graius (από το ``γραυς΄΄) και Graji, συνώνυμα του Grecus (= Γραικός)!!! Κατά τον Αριστοτέλη (23) οι Γραικοί ήταν οι Δωριείς κάτοικοι της Δωδώνης που αργότερα ονομάστηκαν Έλληνες. Το ίδιο αναφέρει και ο Απολλόδωρος (Αθηναίος ιστορικός του 2ου αιώνα π.Χ.). Το αγγλικό Greece και το γερμανικό Griechenland ανάγονται στο Graecia που ήταν λατινική ονομασία για την Ελλάδα, ονομασία η οποία ανάγεται στους Γραικούς. Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν συνήθως τους Έλληνες Γραικούς: Graeci. Το γεγονός αυτό δείχνει πως το όνομα αυτό μεταδόθηκε από τους Έλληνες στους Ιταλούς, μέσω των αποικιών των πρώτων στην Κάτω Ιταλία και στην Σικελία. To λατινικό Graeci έγινε στα αγγλικά Greeks, στα γαλλικά Grecs, στα ιταλικά Greci και στα γερμανικά Griechen!

Η λέξη Γραικοί ισοδυναμούσε με την λέξη Έλληνες από τα ελληνιστικά χρόνια (τέλη 4ου αιώνα π.Χ.). Σήμερα η λέξη Γραικοί θεωρείται προσβλητική για τους Έλληνες, αφού συνδέθηκε με την λέξη γραικύλος, λέξη που υποδηλώνει έλλειψη εθνικής αξιοπρέπειας!!! Μάλλον έλλειψη γνώσεων γλωσσολογίας δείχνει!!! Έτσι, οι Έλληνες επιμένουν στα αγγλικά η Ελλάδα να αποκαλείται Hellas και όχι Greece. Αλλά στα αγγλικά οι Έλληνες πάλι Greeks αποκαλούνται!!! Κατά τον γράφοντα οι Έλληνες και οι Γραικοί, ως όνομα, ήταν οι κάτοικοι της Ελλοπίας – στην Δωδώνη. Το ερώτημα είναι αν οι Σελλούς ή Ελλούς από τους οποίους πήραν το όνομά τους οι Έλληνες ήταν Δωριείς ή Πελασγοί κάτοικοι της Δωδώνης. Σημειώνεται ότι οι Δωριείς κατέβηκαν στην Ελλάδα, μαζί με τις άλλες αρίες φυλές, τον 21ο αιώνα π.Χ. και ότι οι Πελασγοί ήταν κάτοικοι της Ελλάδος από την 3η χιλιετία π.Χ. ως την 2η χιλιετία π.Χ. (ας μην ξεχνάμε και τους Αιγαίους που ήταν κάτοικοι του Αιγαίου από την 6η χιλιετία π.Χ.).

Στην Δωδώνη υπήρχε ναός – μαντείο του Δία. Οι χρησμοί δίδονταν από άνδρες ιερείς (βλ. πριν υποφήτες) με τον ήχο χάλκινου οργάνου! Επίσης, στον χώρο του ναού υπήρχε μια βελανιδιά αφιερωμένη στον Δία από τον ήχο των φύλλων της οποίας οι ιερείς ερμήνευαν τους χρησμούς του θεού. Ο ναός της Δωδώνης υπήρχε ήδη από την 3η χιλιετία π.Χ., με την διαφορά ότι δεν λατρευόταν ο Δίας, αλλά η θεά Γη. Την λατρεία των αρίων θεών όπως του Δία έφεραν οι Δωριείς στην Ελλάδα, με την κάθοδό τους τον 21ο αιώνα π.Χ. Έτσι, μετά την κάθοδο των Δωριέων ο ναός της Δωδώνης μετατράπηκε σε μαντείο του Δία. Το απίστευτο, όμως, είναι πως την 1η χιλιετία π.Χ. ο Δίας της Δωδώνης ονομαζόταν Πελασγικός Δίας!!! Τελικά, το όνομα Έλληνες ανάγεται στους Πελασγούς ή Δωριείς κατοίκους της Δωδώνης στην Ήπειρο ; Όπως και να έχει το ζήτημα, η λέξη Έλληνες εμφανίστηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. και χαρακτήριζε τους κατοίκους της Ελλάδος, σε αντιδιαστολή με τους άλλους λαούς που αποκαλούνταν από τους Έλληνες: βάρβαροι.

Πριν αναφέρθηκε πως οι Πελασγοί επικράτησαν στην Ελλάδα στα τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ. και κυριάρχησαν στην Θεσσαλία. Αρχαίος λαός της Θεσσαλίας ήταν και οι Δόλοπες οι οποίοι ήταν και γνωστοί πειρατές με έδρα τη Σκύρο. Πάντως, αξίζει να σημειωθεί πως οι Θεσσαλοί ήλθαν, κατά την παράδοση, εκ της Ηπείρου. Δηλαδή, υπάρχει μια σύνδεση των κατοίκων της Ηπείρου (βλ. πριν Δωδώνη) και των Πελασγών της Θεσσαλίας. Την 1η χιλιετία π.Χ. το Άργος στην Θεσσαλία ονομαζόταν Πελασγικό. Όμως και στο Άργος στην Πελοπόννησο αναφέρθηκε παραπάνω ο βασιλιάς της πόλης Πελασγός. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Πελασγός δέχθηκε στην πόλη του τον Δαναό με τις 50 κόρες του, τις Δαναΐδες, όταν δραπέτευσαν από την Αίγυπτο. Οι Δαναΐδες παντρεύτηκαν Αργείους και ήταν γενάρχες των Δαναών οι οποίοι δεν ήταν μόνον οι κάτοικοι του Άργους, αλλά και οι Αχαιοί γενικότερα. Δηλαδή, κατά τον μύθο αυτό, οι Πελασγοί προηγήθηκαν των Αχαιών.

Πιο πιθανό είναι οι Πελασγοί να μετονομάστηκαν σε Δαναούς, δηλαδή Αχαιούς. Κατά τον ιστορικό Ηρόδοτο (18) ως Πελασγοί αναφέρονται (Α΄, 56, 58) ιδίως οι Ίωνες, εν αντιθέσει με τους Έλληνες που αποκαλούνται με το όνομα αυτό οι Δωριείς της Πελοποννήσου!!! Ο Θουκυδίδης (4) αναφέρει πως οι κάτοικοι της Αιτωλίας ομιλούσαν, ως επί το πλείστον, μια άγνωστη γλώσσα. Και όμως, στα ομηρικά χρόνια (μέσα 13ου αιώνα) οι Αιτωλείς ήταν Έλληνες! Η απάντηση στο όλο ζήτημα είναι απλή. Οι κάτοικοι της Ελλάδος πριν το 2000 π.Χ. ήταν οι Πελασγοί και οι Αιγαίοι. Από τον 21ο αιώνα π.Χ. κατέβηκαν στην Ελλάδα, από τον βορά, οι πρωτοελληνικές φυλές που ανήκαν στην αρία (ινδοευρωπαϊκή) φυλή.

Σε ό, τι αφορά τους Πελασγούς, η κάθοδος τον 21ο αιώνα π.Χ. από τον βορά των αρίων φυλών και αργότερα των Αχαιών είχε ως αποτέλεσμα οι Πελασγοί να εξοντωθούν ή να περιοριστούν σε ορισμένες περιοχές όπως η Αιτωλία και γενικά η Στερεά Ελλάδα και η Θεσσαλία. Άλλωστε, στις περιοχές αυτές είχαν αρχικά επικρατήσει οι Πελασγοί. Έτσι, σύμφωνα με αυτήν την άποψη ερμηνεύεται και μια από τις θεωρίες του γράφοντος που αναφέρεται στο γεγονός ότι ο Όμηρος τοποθετεί τους Αχαιούς σε μια περιοχή στην Φθιώτιδα, οπότε ίσως να αναφέρεται στους Πελασγούς. Ο Όμηρος, επίσης, αναφέρει τους Μυρμιδόνες. Ήταν κάτοικοι της Θεσσαλίας με αρχηγό τον Αχιλλέα. Το όνομα Φθιώτιδα προέρχεται από τον μυθικό ήρωα Φθίο ο οποίος ήταν υιός του Αχαιού, γενάρχη των Αχαιών.

Στην αρχαιότητα η Φθιώτιδα ονομαζόταν ``Φθιώτις Αχαΐα΄΄, επειδή την κατοικούσαν οι Αχαιοί. Το ερώτημα είναι γιατί ο Όμηρος τοποθετεί τους Μυρμιδόνες στην Θεσσαλία και τους Αχαιούς στην Φθία. Η απάντηση είναι ότι μάλλον στην ιστορία του Ομήρου εμπεριέχονται οι Πελασγοί που κατέβηκαν στην Ελλάδα την 3η χιλιετία π.Χ. και οι Αχαιοί που κατέβηκαν στην Ελλάδα μετά τον 19ο αιώνα π.Χ. Άρα, ο Όμηρος αναμειγνύει τα γεγονότα σχετικά με τις πρωτοελληνικές φυλές και αναφέρεται σε μια χρονική περίοδο στην οποία οι Αχαιοί είχαν καταλάβει την Ελλάδα και οι Πελασγοί είχαν περιοριστεί στην Θεσσαλία και στην Στερεά Ελλάδα. Δύσκολα μπορεί να δοθεί σαφής θέση στο ζήτημα, αφού στην Θεσσαλία και στην Στερεά Ελλάδα κυριάρχησαν αρχικά οι Πελασγοί, όμως στις ίδιες περιοχές (και στην Πελοπόννησο) εγκαταστάθηκαν αργότερα και οι Αχαιοί!!! Συνεπώς, οι Μυρμιδόνες που αναφέρει ο Όμηρος ίσως ήταν Πελασγοί, ενώ οι Αχαιοί της Φθίας που αναφέρει μάλλον δεν είχαν σχέση με τους Πελασγούς. Μπορεί, όμως, και να είχαν! Όλα είναι πιθανά, αφού οι Πελασγοί ήταν πολεμική φυλή όπως και οι Αχαιοί.

Η μυθολογία δίδει την δική της θέση στο ζήτημα. Ο Δευκαλίωνας, που περιγράφηκε πριν ως ο επιζών και γενάρχης του ανθρωπίνου γένους, έγινε ο βασιλιάς της Φθίας στην Θεσσαλία!!! Τα παιδιά του Δευκαλίωνα ήταν ο Έλληνας, ο Αμφικτύωνας (ιδρυτής των αμφικτιονιών) και η Πρωτογένεια. Άρα ο Έλληνας από την μυθολογία τοποθετείται στην Θεσσαλία και γίνεται έτσι αναφορά στους Πελασγούς που κυριάρχησαν στην Θεσσαλία. Ο Έλληνας με την νύμφη Ορσηίδα απέκτησαν τον Αίολο, τον Δώρο και τον Ξούθο. Ο Αίολος ήταν ο γενάρχης των Αιολέων και ο Δώρος των Δωριέων. Ο Ξούθος με την Κρέουσα απέκτησαν τον Ίωνα και τον Αχαιό, τους γενάρχες των Ιώνων και των Αχαιών, αντίστοιχα! Οι κάτοικοι του Άργους και γενικά οι Αχαιοί αναφέρονται και ως Δαναοί. Ο Δαναός, όπως προαναφέρθηκε, ήταν γενάρχης των Αργείων και πατέρας των Δαναΐδων.

Οι Μυρμιδόνες που αναφέρονται από τον Όμηρο ήταν κάτοικοι της Θεσσαλίας. Κατά την μυθολογία, η καταγωγή τους ήταν από την Αίγινα (!) και γενάρχης τους ήταν ο Πηλέας που ήταν υιός του Αιακού, του βασιλιά της Αίγινας. Ο αδελφός του Πηλέα, Τελαμώνας, έγινε βασιλιάς της Σαλαμίνας. Ο Τελαμών ήταν ο πατέρας του Αίαντα του Τελαμώνιου που πήρε μέρος στον τρωικό πόλεμο και του Τεύκρου που ίδρυσε την αποικία Σαλαμίνα στην Κύπρο. Ο ήρωας Αχιλλέας ήταν υιός του Πηλέα και της Θέτιδος και ήταν βασιλιάς των Μυρμιδόνων με τους οποίους εξεστράτευσε στον τρωικό πόλεμο. Η μητέρα του Θέτις ήταν – κατά τη μυθολογία – Νηρηίδα. Οι Νηρηίδες, θεότητες της ήρεμης θάλασσας, ήταν κόρες του Νηρέα (υιός της Γης και του Πόντου) και της Δωρίδος (κόρη του Ωκεανού). Εδώ παρατηρείται αντιστοιχία του Δώρου και της Δωρίδος και συσχέτισή τους με τους Δωριείς που κατέβηκαν τον 11ο αιώνα π.Χ. στην Ελλάδα. Ο Πηλέας ήταν υιός του βασιλιά της Αίγινας, Αιακού. Ο Πηλέας ήταν βασιλιάς της Φθίας στην Θεσσαλία την οποία βασίλεψε και ο Δευκαλίωνας!!! Ο καρδιακός φίλος του Αχιλλέα, Πάτροκλος, ήταν υιός του Μενοίτιου και ήταν από την Οπούντα της Λοκρίδος (περιοχή από τις Θερμοπύλες μέχρι την Κωπαΐδα). Ο Μενοίτιος ήταν αδελφός του Τιτάνα Προμηθέα (υιός του Ιαπετού ο οποίος ήταν υιός του Ουρανού και της Γης). Ο υιός του Προμηθέα ήταν ο Δευκαλίωνας, ο γενάρχης του ανθρωπίνου γένους!!! Σχετικά με τον Αχιλλέα, καταγόταν από το βασιλικό γένος των Μολοσσών. Η περιοχή της αρχαίας Ελλάδας ``Μολοσσίς΄΄ βρισκόταν στην περιοχή που καταλαμβάνει η σημερινή Ήπειρος και η νότιος Αλβανία που ήταν η ελληνική βόρεια Ήπειρος. Αρχικά στην βόρεια Ήπειρο κατοικούσε η ελληνική φυλή των Παροναέων. Η περιοχή Μολοσσίς ονομάστηκε έτσι από τον μυθικό βασιλιά Μολοσσό που ήταν υιός του Νεοπτόλεμου (82) και της Ανδρομάχης (83). Το βασίλειο της Ηπείρου το ίδρυσε ο Νεοπτόλεμος. Δεν έχουμε εδώ μια σύνδεση με την Δωδώνη που βρισκόταν στην Ήπειρο και για την οποία έγινε εκτενής αναφορά παραπάνω;

Άρα, τα πάντα στην ελληνική μυθολογία συσχετίζονται μεταξύ τους, καθώς και με την ελληνική ιστορία. Ο Όμηρος αναφέρεται στον τρωικό πόλεμο που έγινε στα μέσα του 13ου αιώνα π.Χ. (μάλλον το 1250 π.Χ.) Όμως, φαίνεται ότι ο Όμηρος ανακατεύει – όπως και η ελληνική μυθολογία, αλλά και οι ιστορικοί και οι συγγραφείς της αρχαιότητας – την ιστορία της εμφάνισης των πρωτοελληνικών φυλών που παρουσιάζεται χωρίς ιστορική ακολουθία. Αλλά για ποιόν Όμηρο γίνεται αναφορά την στιγμή που υπάρχει το ``ομηρικό ζήτημα΄΄ σχετικά με τον πραγματικό συγγραφέα της Ιλιάδος και της Οδύσσειας και το αν ο Όμηρος ήταν υπαρκτό πρόσωπο ; Είναι περίεργο ένας, κατά την παράδοση, τυφλός άνδρας (ακόμα και το όνομα Όμηρος σημαίνει τυφλός) να περιγράφει ιστορικά γεγονότα και μύθους που σχετίζονται με τον αποικισμό της Μεσογείου, τα ταξίδια των αρχαίων Ελλήνων και επίσης να παραθέτει πλήθος από εθνολογικά και λαογραφικά στοιχεία. Κατά τον γράφοντα τα δύο έπη είναι συρραφή παραδόσεων και ιστορικών γεγονότων που έχουν αλλοτριωθεί από την μυθολογία. Άλλωστε, στα έπη αυτά εμφανίζεται το ίδιο φαινόμενο με την ελληνική μυθολογία: διάφορα ιστορικά γεγονότα (ελληνικές φυλές και περιοχές, πόλεμοι, ίδρυση αποικιών) παρουσιάζονται αλλοτριωμένα, ανακατεμένα και ο μύθος έχει δεθεί άρρηκτα με την ιστορική πραγματικότητα...

Πολύ πρώιμα, οι ελληνικές πόλεις – κράτη ίδρυσαν πολυάριθμες αποικίες στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ασίας στις οποίες μεταλαμπάδευσαν τις αρετές και τα ιδεώδη του ελληνικού πολιτισμού. Οι αρχαίοι Έλληνες μετέφεραν πάντα την εστία (την ιερή φωτιά) και τα οστά των προγόνων τους όταν ίδρυαν τις αποικίες τους. Επίσης, μετέφεραν και τον πολιτισμό τους και ανέπτυσσαν τις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες ταξίδευαν – όπως λεει ο Ηρόδοτος: ``κατ’ εμπορίαν καί θεωρίαν΄΄, δηλαδή για το εμπόριο των προϊόντων και την ανταλλαγή υλικών και πνευματικών αγαθών με τους ξένους λαούς. Οι Έλληνες ήταν κυρίαρχοι των θαλασσών. Είχαν τη μεγαλύτερη δύναμη στο εμπορικό και αργότερα στο πολεμικό ναυτικό.

Ακόμα και σήμερα η Ελλάδα έχει τα περισσότερα εμπορικά πλοία στον κόσμο, έστω και αν πολλά ελληνικά πλοία βάζουν ξένη σημαία για οικονομικούς λόγους… Από την άλλη μεριά, οι Φοίνικες ταξίδευαν μόνον ``κατ’ εμπορίαν΄΄ και κίνητρο τους ήταν το κέρδος. Οι Φοίνικες δεν ίδρυσαν αποικίες με το πρότυπο των αρχαίων Ελλήνων, αλλά αποικίες εμπορικής εκμετάλλευσης στην Κύπρο, στην βόρειο Αφρική, την Ταρτησσό (Ισπανία) και τα δυτικά παράλια της Σικελίας. Μιας και αναφερόμαστε στους Φοίνικες, είναι γνωστοί από τον Όμηρο οι Σιδώνιοι (από την Σιδώνα της Φοινίκης) πειρατές, που άρπαζαν από τις ελληνικές ακτές αγόρια και κορίτσια για να τα πουλήσουν ως δούλους. Οι Φοίνικες άρπαζαν γυναικόπαιδα και από άλλες περιοχές, όπως τις ακτές τις Σικελίας και της Ιταλίας. Φοίνικες ήταν και οι πολεμοχαρείς Καρχηδόνιοι που καταταλαιπώρησαν τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν αποικίες σε όλη τη Μεσόγειο, στον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη Θάλασσα) και στην Βόρειο Αφρική. Οι πόλεις των Κυκλάδων και της μινωικής Κρήτης είχαν, ήδη από το 3000 π.Χ., κατακτήσει τη Μεσόγειο, πολύ πριν από τους ``επίσημους΄΄ αποικισμούς και είναι σίγουρο ότι είχαν ιδρύσει αποικίες στα ευρύτερα παράλια της Μεσογείου. Οι Κρήτες, ήδη από την δεύτερη χιλιετία π.Χ., είχαν κατακτήσει την ανατολική Μεσόγειο με τα πλοία τους – πριν από τους Φοίνικες – και είχαν φθάσει ακόμα και στην Αίγυπτο, στο Λίβανο, στην Μεσοποταμία και άλλες περιοχές της νοτιοδυτικής Ασίας. Ας το θυμηθούμε αυτό όταν παρακάτω αναφερθούμε σε μινωικές (της αρχαίας Κρήτης) επιδράσεις στο Αφγανιστάν!!! Γενικά, στην Μεσοποταμία είχε επεκταθεί το ελληνικό εμπόριο και στα μετέπειτα χρόνια. Οι Μυκήνες το δεύτερο ήμισυ του 15ου αιώνα είχαν εμπορικές ανταλλαγές και είχαν ιδρύσει εμπορικούς σταθμούς και αποικίες στα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας (για παράδειγμα στην Κιλικία – περιοχή της νοτιοανατολικής Μ. Ασίας), στην Αίγυπτο, στις συριοπαλαιστινιακές ακτές, στη νότιο Ιταλία και στη Σικελία.

Ο πρώτος ``επίσημος΄΄ – μαζικός ελληνικός αποικισμός ξεκίνησε τον 11ο αιώνα π.Χ., μετά την κάθοδο – εισβολή από τον βορά της φυλής των Δωριέων στην Ελλάδα και την υποδούλωση του μεγαλυτέρου τμήματος της χώρας σε αυτούς. Η κάθοδος αυτή οδήγησε στον αποικισμό από τις πρωτοελληνικές φυλές (Ίωνες, Δωριείς και Αιολοί) των παραλίων της Μ. Ασίας και στην μετοίκηση στην Κύπρο, στη Συρία και γενικά στα παράλια της Μεσογείου. Στα παράλια της Μ. Ασίας οι αποικίες ήταν δεκάδες όπως η Μίλητος, η Έφεσος, η Αλικαρνασσός, η Κύμη, η Κνίδος, η Πριήνη, η Σμύρνα (Σμύρνη), η Φώκαια, οι Κλαζομενές και άλλες. Μάλιστα, υποστηρίζεται από πολλούς ιστορικούς ότι στον πρώτο αποικισμό οι Τυρρηνοί ή Τυρσινοί έφυγαν από την Ελλάδα και αποίκισαν την βορειοδυτική Ιταλία όπου μετά μετονομάστηκαν σε Ετρούσκους!!! Κατά την μυθική παράδοση, στο βασίλειο της Λυδίας που ήταν γύρω στο Σίπυλο όρος (το όρος αυτό είναι στη Μ. Ασία μεταξύ της κοιλάδας του Ερμή και του κόλπου της Σμύρνης), έπειτα από διαταγή του βασιλιά της Άτυ, οι μισοί κάτοικοι της χώρας με αρχηγό τον υιό του Άτυ, Τηρσινό, αποίκισαν τη Σμύρνη και από εκεί έφτιαξαν πλοία και αποίκισαν την δυτική Ιταλία.

Στην πραγματικότητα οι Τυρσινοί είχαν φρυγοπελασγίτικη καταγωγή, δηλαδή είχαν σχέση με την Φρυγία της Μ. Ασίας και την Πελασγία, που δεν είναι άλλη παρά η Ελλάδα όπως την αποκαλούσαν πριν το 2000 π.Χ. Άλλωστε η Σμύρνη ήταν ελληνική αποικία (της φυλής των Ιώνων) που ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα π.Χ. και είχε το αρχικό όνομα Σμύρνα. Πέρα από τον παραπάνω μύθο, στην πραγματικότητα οι Τυρσινοί μάλλον προέρχονταν από τα νησιά του Αιγαίου και τα παράλια της Μ. Ασίας που είχαν αποικισθεί από τους Έλληνες. Μάλιστα, οι Τυρσινοί ήταν γνωστοί και στους Αιγυπτίους! Η σχέση της αρχαίας Ελλάδος με τους Ετρούσκους αποδεικνύεται επιστημονικά από επιγραφές που βρέθηκαν στη Λήμνο οι οποίες περιέχουν λέξεις που μοιάζουν με αυτές των Ετρούσκων!!!

Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν τους Ετρούσκους ως Τυρσηνούς ή Τυρρηνούς, καθώς και ως Τρούσκους ή Ετρούσκους, γιατί είχαν πελασγίτικη (ελληνική) καταγωγή. Η λέξη ``Τυρσινός΄΄ προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη ``τύρσις΄΄ που σημαίνει πύργος. Έτσι, δεν είναι τυχαία η αρχαιοελληνική προέλευση της λατινικής λέξης ``turris΄΄ που σημαίνει πύργος και που φυσικά προέρχεται από παραφθορά της λέξεως ``τύρσις΄΄! Άρα, το τελευταίο ενισχύει την άποψη ότι οι Ετρούσκοι ήταν μάλλον Έλληνες!!! Άλλωστε, οι Ετρούσκοι χρησιμοποιούσαν στην γραφή τους τα ελληνικά γράμματα και είχαν αναπτύξει την ναυσιπλοΐα. Επίσης, αναφέρεται σε αρχαία κείμενα πως ανάμεσα στους λαούς της θάλασσας που ζούσαν στην ανατολική Μεσόγειο και έκαναν επιδρομές στην Αίγυπτο τον 13ο και 12ο αιώνα π.Χ., ήταν και η φυλή Τούρσα που προφανώς ήταν οι Τυρσινοί.

Ο δεύτερος ελληνικός αποικισμός έγινε το διάστημα μεταξύ του 8ου και του 6ου αιώνα π.Χ. Ο αποικισμός επεκτάθηκε στα παράλια της Μεσογείου και ιδίως στη νότιο Ιταλία και στη Σικελία, σε όλα τα παράλια της Μ. Ασίας, στις συριοπαλαιστινιακές ακτές, στη Μαύρη Θάλασσα (εκεί ίδρυσαν την Τραπεζούντα, τη Σινώπη, την Αμισό, την Ολβία, την Οδησσό, τους Τόμους, τον Ίστρο, τη Μεσημβρία και άλλες πόλεις), στην Κριμαία (αποικία Θεοδοσία), στην Αζοφική θάλασσα (κόλπος στη Μαύρη Θάλασσα), στη θάλασσα του Μαρμαρά όπου ίδρυσαν το Βυζάντιο (εκεί ιδρύθηκε το 330 μ.Χ. από τον Κωνσταντίνο και η Κωνσταντινούπολη) και άλλες αποικίες, καθώς και στην Κύπρο [αποικίες: Πάφος, Κυρήνεια, Καρπασία, Σόλοι και άλλες, σχετικά με τον Πυγμαλίωνα βλ. Σημειώσεις το (48)]. Επίσης, επεκτάθηκε στα παράλια της βορείου Αφρικής και συγκεκριμένα στην Τυνησία (αποικία η Νεάπολις – η σημερινή πόλη Ναμπέλ που ως λέξη είναι παραφθορά της λέξης Νεάπολις), στην Αίγυπτο (αποικία Ναϋκράτη) και τη Λιβύη [ αποικίες: Κυρήνη (των Δωριέων της Θήβας), Απολλωνία και Ευεσπερίδες ] την οποία αποκαλούσαν Ορτυγία. Τα (ελληνικά) ονόματα των αποικιών που αναφέρονται στο κεφάλαιο αυτό είναι τελείως ενδεικτικά των δεκάδων ελληνικών αποικιών που ιδρύθηκαν. Μάλιστα, στην Υτίκη της βορείου Αφρικής (σημερινή Τύνιδα, πρωτεύουσα της Τυνησίας) βρέθηκε τάφος έλληνα οπλίτη!

Οι Έλληνες έφτασαν και στα νότια παράλια της Γαλλίας όπου (οι Φωκαείς, από την ελληνική αποικία Φώκαια της Μ. Ασίας η οποία ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. από την Αθήνα) ίδρυσαν, στις εκβολές του Ροδανού ποταμού, την Μασσαλία!!! Από τους Έλληνες Μασσαλιώτες έμαθαν οι Γαλάτες να καλλιεργούν τις ελιές και τα αμπέλια! Οι σύγχρονοι Γάλλοι κάτοικοι της Μασσαλίας θεωρούν εαυτούς Φωκαείς, αν και γονιδιακά μάλλον πλησιάζουν στις φυλές της Αλγερίας και του Μαρόκο, αφού ο γενετικός εκφυλισμός ήταν τεράστιος. Η ελληνική αποικία Μασσαλία ίδρυσε με τη σειρά της τις πόλεις: Αντίπολη (σήμερα λέγεται Αντίμπ), Νίκαια (!), Ολβία, Αρελάτο (το σημερινό Arles), Αγάθη, Ιεράπολη και Μόνοικο – το σημερινό Μονακό!!! Παρατηρούμε και την γλωσσική ομοιότητα στις σημερινές ονομασίες των πόλεων! Πέρα από την Γαλλία, οι αρχαίοι Έλληνες έφτασαν και στην Ισπανία όπου ίδρυσαν τις αποικίες Ζάκανθα, Μαϊνάκη, Γάδειρα (το σημερινό Κάδιξ), το Σαγούντο, καθώς και την Καλλίπολη στην οποία χτίστηκε αργότερα η Βαρκελώνη!!!

Ακόμα και η σημερινή Βαλένθια είχε ιδρυθεί από τους αρχαίους Έλληνες! Στα παράλια της Ισπανίας υπήρχαν επίσης οι αποικίες Ρόδη ή Ροδόπολις και Εμπόρειον. Στην Ιλλυρία (περίπου η σημερινή Αλβανία) οι Κορίνθιοι ίδρυσαν την αποικία Απολλωνία και οι Κερκυραίοι (η Κέρκυρα ήταν αποικία της Κορίνθου) την αποικία Επίδαμνο. Στην Κορσική (!) οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν την αποικία Αλαλία. Όλες οι αποικίες που αναφέρθηκαν είναι μονάχα ένα μικρό δείγμα των δεκάδων αποικιών που ίδρυσε η Ελλάδα από τον 8ο π.Χ. αιώνα και σίγουρα πρωτύτερα, μάλλον από το 3000 π.Χ.

H Ιταλία αποικήθηκε αρχικά από τους Έλληνες και ονομαζόταν ``Μεγάλη Ελλάδα΄΄. Στην Ιταλία ιδρύθηκαν πολλές ελληνικές πόλεις όπως για παράδειγμα η Κύμη, η Ελαία, ο Τάραντας, η Σύβαρις, ο Κρότωνας και η Νεάπολη!!! Το 443 π.Χ. ιδρύθηκε από τους Αθηναίους η αποικία Θούριοι στην Κάτω Ιταλία (στην θέση της αποικίας Σύβαρης των Αχαιών). Οι Θούριοι αποτέλεσαν πολιτιστικό κέντρο και κέντρο διάδοσης του πολιτισμού της Αθήνας στην Δύση. Στην πόλη αυτή έζησαν ο πρώτος πραγματικός ιστορικός της ανθρωπότητας: ο Ηρόδοτος (18), ο μεγαλύτερος αρχαίος αρχιτέκτονας, ο Ιππόδαμος ο Μιλήσιος (39) κ. α. Η πόλη οργανώθηκε σύμφωνα με τα πρότυπα της δημοκρατικής, υπό τον Περικλή (24) τότε, Αθήνας.

Στη Σικελία ιδρύθηκαν οι πόλεις οι Συρακούσες (από τους Κορίνθιους, το 733 π.Χ.), το Πάνορμο – σήμερα Παλέρμο (!), η Κατάνη, η Μεσσήνη (πρώτα λεγόταν Ζάγκλη) κ. α. Αξίζει να σημειωθεί πως στην Σικελική Εκστρατεία (415 – 413 π.Χ.), κατά τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο (431 – 404 π.Χ.), οι Συρακούσες χρησιμοποίησαν Ιταλούς μισθοφόρους! Ο Διονύσιος ο πρεσβύτερος, τύραννος των Συρακουσών (κορινθιακή αποικία) για το διάστημα 405 ως 367 π.Χ., ίδρυσε τις αποικίες Αδρία και Αγκώνα!!! Σημειώνεται ότι ο Διονύσιος ο πρεσβύτερος, πέρα από τύραννος, ήταν και συγγραφέας δραμάτων!

Στην Κάτω Ιταλία και στην Σικελία οι αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν πολλές φιλοσοφικές σχολές όπως ήταν η ελεατική σχολή του Ζήνωνα και του Παρμενίδη στην Ελέα (ελληνική αποικία στην Κάτω Ιταλία). Η ελεατική σχολή ιδρύθηκε από τον Ξενοφάνη τον Κολοφώνιο (10) ο οποίος πίστευε στον έναν και άφθαρτο θεό!!! Στον ένα και μοναδικό θεό πίστευε και ο Αντισθένης (40), φιλόσοφος στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. Ο Παρμενίδης (11), οπαδός και ίσως μαθητής του Ξενοφάνη, καθώς και ο Ζήνωνας (12), μαθητής του Παρμενίδη, συνέχισαν τη λειτουργία της σχολής στην Ελέα. Τη σχολή, μάλιστα, επισκέφθηκε και ο Πλάτων στο πρώτο του ταξίδι στην Ιταλία το 389 π.Χ. Επίσης, στον Κρότωνα της κάτω Ιταλίας ο Πυθαγόρας ο Σάμιος (13) ίδρυσε τη σχολή των πυθαγορείων, στην οποία διδάσκονταν μαθηματικά και αστρονομία.

Με τον ``επίσημο΄΄ αποικισμό των Ελλήνων τον 11ο αιώνα στα παράλια της Μ. Ασίας και τον 8ο αιώνα π.Χ. στη Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα, αναπτύχθηκε το εμπόριο. Οι Έλληνες προμηθεύονταν από τις αποικίες τους διάφορες πρώτες ύλες όπως μέταλλα από την Σινώπη, την Τραπεζούντα (και οι 2 ήταν ελληνικές αποικίες στη Μαύρη Θάλασσα), την Κύμη (στην Κάτω Ιταλία) και τη Νάξο (στη Σικελία), δημητριακά από την Αίγυπτο, τη Μαύρη Θάλασσα, την Κύπρο, τη Λιβύη και την Καρία (στη Μ. Ασία), πάπυρο και λινάρι από την Αίγυπτο, ελεφαντοστό από την Αίγυπτο και τη Λιβύη, δέρματα από την Μαύρη Θάλασσα κτλ. Εντούτοις, με την πάροδο των χρόνων οι ελληνικές πόλεις ανέπτυξαν την βιοτεχνία και εκμεταλλεύονταν εγχώριους φυσικούς πόρους όπως μεταλλεύματα στην Χαλκιδική και μάρμαρα στην Αττική (Πεντέλη). Αυτό ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τις ήδη υπάρχουσες ανταλλαγές των Ελλήνων με τις αποικίες τους στις οποίες εξήγαγαν λαδί, κρασί, μέλι, δημητριακά, μάρμαρο (Αθήνα), αγγεία, όπλα, αρώματα, ενδύματα κτλ.

Οι αρχαίοι Έλληνες έφθασαν ακόμα και στην Αμερική με τα πλοία τους! Είναι δεδομένο ότι έφτασαν εκεί κατά την ελληνιστική εποχή (323 – 30 π.Χ.), εντούτοις είναι σίγουρο ότι είχαν φθάσει στην Αμερική και πιο πριν, ίσως και από τον 8ο ή 11ο π.Χ αιώνα. Άλλωστε, στην Αμερική βρέθηκαν αρχαιοελληνικά ευρήματα όπως νομίσματα και τάφοι με κοσμήματα, ενώ λέγεται πως διάφορα στοιχεία που έδειχναν την εμφάνιση των αρχαίων Ελλήνων στην Αμερική και αλλού έχουν εξαφανιστεί, προφανώς σκοπίμως… Μάλιστα, ο ίδιος ο Χριστόφορος Κολόμβος είχε βρει αρχαία νομίσματα στην Αμερική! Στην Αμερική αναπτύχθηκαν οι πολιτισμοί των Μάγιας στο Γιουκατάν του Μεξικού (4ος – 17ος αιώνας μ.Χ.), των Αζτέκων στο Μεξικό (12ος – 16ος αιώνας μ.Χ.) που θεωρούνται παρακλάδι των Μάγιας, καθώς και των Ίνκα στις περουβιανές και βολιβιανές Άνδεις (13ος – 14ος αιώνας μ.Χ.). Κατά την ελληνική μυθολογία η Μάγια ήταν κόρη του Άτλαντα ο οποίος ήταν ο Τιτάνας (υιός της Γης και του Ουρανού, αδελφός του Κρόνου, του Τιτάνα Προμηθέα, του Επιμηθέα και του Μενοίτιου) που κρατούσε στους ώμους του την ουράνια σφαίρα.

Ίσως οι αρχαίοι Έλληνες που είχαν φτάσει στην Αμερική να επηρέασαν τους πολιτισμούς αυτούς. Συγκεκριμένα, πιθανώς να δίδαξαν αστρονομία, μαθηματικά και το ηλιακό ημερολόγιο των 365 ημερών στους Μάγιας. Από την άλλη, το γεγονός ότι υπήρχαν πυραμίδες και στην αρχαία Ελλάδα, μπορεί να σχετίζεται με το ότι – ίσως – οι αρχαίοι Έλληνες μετέδωσαν την κατασκευή τους στους Αιγυπτίους και στους αρχαίους πολιτισμούς της Αμερικής. Επίσης, η γλώσσα των Αραουκανών της Χιλής εντάσσεται από κάποιους μελετητές ως δωρική διάλεκτος (οι Δωριείς ήταν ελληνική φυλή που εμφανίστηκε τον 11ο αιώνα π.Χ στην Ελλάδα), βάση των μαρτυριών του αρχηγού της φυλής, Λόνκο Κιλαπάν! Δηλαδή οι Ίνκα μιλούσαν την διάλεκτο των Σπαρτιατών!!!

Μπορεί, επίσης, οι αρχαίοι Έλληνες να είχαν ιδρύσει αποικίες ή απλώς να είχαν εξερευνήσει την Αμερική, αλλά να αντιμετώπισαν επιθέσεις από τους ιθαγενείς – όπως οι Ευρωπαίοι που έφτασαν με τον Κολόμβο. Άλλωστε, ο ελληνικός αποικισμός ξεκίνησε τον 11ο αιώνα π.Χ., ενώ οι Κρήτες είχαν φθάσει σε απομακρυσμένες περιοχές (Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Αφγανιστάν ;) ήδη από το 3000 π.Χ. Η ύπαρξη νομισμάτων, τάφων, κοσμημάτων και άλλων αρχαιοελληνικών αρχαιολογικών ευρημάτων στις ΗΠΑ και γενικά στην Αμερική (βλ. παρακάτω), αποδεικνύει την ίδρυση από τους αρχαίους Έλληνες αποικιών ή εμπορικών σταθμών με εμπορικές ανταλλαγές – εξ ου και τα νομίσματα. Αλλιώς, τι νόημα θα είχε η χρήση νομισμάτων σε μια άγνωστη ήπειρο ; Οι αποικίες αυτές προφανώς παρήκμασαν ή ήλθαν σε σύγκρουση μεταξύ τους ή ήλθαν σε σύγκρουση με άλλες αποικίες (όπως Φοινίκων ή Καρχηδονίων) ή δέχθηκαν επίθεση και καταστράφηκαν από τους ιθαγενείς της Αμερικής.

Υπάρχει και ο περίφημος ελληνικός μύθος της χαμένης Ατλαντίδος που ίσως τελικά να ήταν η Αμερική ή κάποιο τμήμα της! Κατά τους αρχαίους Έλληνες η Ατλαντίδα ήταν ένα νησί πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες (Γιβραλτάρ), στον Ατλαντικό!!! Μάλιστα, την αναφέρει και ο Πλάτων (21) στο έργο του ``Κριτίας΄΄ και ``Τίμαιος΄΄. Επίσης, την αναφέρουν πολλοί άλλοι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Πλούταρχος, ο Πρόκλος, ο Μαρκέλλος, ο Ποσειδώνιος, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και άλλοι. Κατά την παράδοση, η πρωτεύουσα της Ατλαντίδος ήταν χτισμένη στο κέντρο μίας εύφορης κοιλάδας. Η Ατλαντίδα είχε σπουδαίο πολιτισμό. Σήμερα οι γεωλόγοι πιστεύουν ότι ίσως να υπήρχε μια ήπειρος μεταξύ της Καμβρίου και της Τριτογενούς περιόδου. Η ήπειρος αυτή πιθανώς εκτεινόταν σε μεγάλο μέρος του Ατλαντικού και στη συνέχεια καταποντίστηκε (όπως αναφέρει και ο Πλάτων) και έμειναν ως κατάλοιπά της η Γροιλανδία, οι Αζόρες, τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου και οι Κανάριοι νήσοι.

Ο γράφων απαντά στην θεωρία αυτή πως δεν είναι δυνατόν να υπήρχε άλλη ήπειρος μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Άλλωστε, είναι γνωστή η άποψη των γεωλόγων ότι όλοι οι ήπειροι στα προϊστορικά χρόνια ήταν συνενωμένοι σε μια κοινή ήπειρο, την ``Παγγαία΄΄, και αργότερα αποκολλήθηκαν. Εξάλλου, αρκεί κάποιος να ανοίξει έναν παγκόσμιο γεωγραφικό άτλαντα, για να διαπιστώσει πως τα δυτικά παράλια της Ευρώπης και της Αφρικής ταιριάζουν σχεδόν απόλυτα με τα ανατολικά παράλια της Αμερικής, δηλαδή η ίδια η γεωγραφία δείχνει ότι προφανώς δεν υπήρχε ενδιάμεση ήπειρος μεταξύ τους. Άρα, ίσως οι αρχαίοι Έλληνες να αποκαλούσαν ως Ατλαντίδα την Αμερική!!! Μάλιστα την αποκαλούσαν νησί γιατί ήταν τόσο δαιμόνιοι που θα είχαν κάνει τον διάπλου της και τους φάνταζε σαν μεγάλο νησί. Άλλωστε, πριν 65 εκατομμύρια έτη η νότιος Αμερική ήταν χωρισμένη από την βόρειο και ήταν σαν μεγάλο νησί. Άλλοι μελετητές υποστηρίζουν ότι η αρχαία Ατλαντίδα ήταν η Κούβα!!! Επίσης, άλλοι μελετητές πιστεύουν ότι η Ατλαντίδα ήταν η Σαντορίνη (άλλα ονόματα: Θήρα από τον οικιστή Θήρα τον Σπαρτιάτη, Καλαβρία, Καλλίστη και Στρογγυλή). Σημειώνεται πως το μεγαλύτερο μέρος του νησιού καταποντίστηκε το 1450 π.Χ. (κατά άλλους το 1500 π.Χ.) από την έκρηξη του ηφαιστείου του νησιού, το οποίο δημιούργησε τεράστια παλιρροϊκά κύματα που έφθασαν στην Κρήτη και κατέστρεψαν, μαζί με σεισμούς που ενεργοποιήθηκαν προφανώς από αλυσιδωτή αντίδραση ``ντόμινο΄΄ από την τεράστια έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, τον μινωικό πολιτισμό. Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι Αχαιοί οι οποίοι κατέλαβαν την Κρήτη. Από την άλλη, ο Ευάγγελος Μπεξής, αρχαιολόγος και εκδότης του αρχαιολογικού - ιστορικού περιοδικού ``ΙΧΩΡ΄΄, υποστηρίζει (Ιχώρ, τεύχος 11- 12, 2001, 4 - 21) πως η Ατλαντίδα δεν είναι άλλη από τη μινωική Κρήτη!!! Άλλοι συνδέουν τον πολιτισμό της Ατλαντίδας με εξωγήινους!!!

Στον πλατωνικό διάλογο Τίμαιος (Α΄, 3) ο Κριτίας (5) αναφέρει κάποιο περιστατικό με τον Σόλωνα (46). Συγκεκριμένα ο Σόλων επισκέφτηκε την πολιτεία Σαΐς στο νομό Σαΐτικό της Αιγύπτου που ήταν και ο τόπος καταγωγής του βασιλιά Άμασι. Ιδρυτής της πολιτείας ήταν, κατά τους κατοίκους, η θεά Νηΐθ που ταυτιζόταν με την θεά Αθηνά!!! Με άλλα λόγια, ίσως ιδρυτές της πολιτείας ήταν οι Αθηναίοι. Το γεγονός του θρησκευτικού συγκερασμού προαναφέρθηκε στην ιστορική αναδρομή και δείχνει την μετάδοση του ελληνικού πολιτισμού. Στην Αίγυπτο υπήρχε ο θεός του ήλιου Άμμων – Ρα που ταυτιζόταν με τον Δία. Στην κορυφή του πύργου της Βαβέλ ήταν χτισμένος ο ναός του Διός Βήλου (Μαρντούκ). Ο Βήλος ήταν υιός του Ποσειδώνα και της Λιβύης και δίδυμος αδελφός του Αγήνορα που ήταν βασιλιάς της Φοινίκης και πατέρας του Κάδμου (ήταν ιδρυτής των Θηβών) και της Ευρώπης (μητέρα του Μίνωα, βασιλιά της Κρήτης, του Ραδάμανθυ, κριτή των νεκρών στον Άδη και του Σαρπηδόνα, βασιλιά της Λυκίας - περιοχή στη νοτιοδυτική Μ. Ασία). Η Λιβύη ήταν νύμφη, κόρη του Έπαφου ο οποίος ήταν υιός του Δία και της Ιώς (κόρη του Ινάχου - ήταν υιός του Ωκεανού και της τιτανίδας Τηθύος και ο πρώτος βασιλιάς του Άργους, η οποία μεταμορφώθηκε από την Ήρα σε... αγελάδα επειδή την ερωτεύτηκε ο Δίας) και πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου. Γνωστό είναι το περιστατικό του Μεγάλου Αλεξάνδρου που όταν έφτασε το 331 π.Χ. στην Αίγυπτο όπου ίδρυσε και μια από τις 70 (κατά τον Πλούταρχο) Αλεξάνδρειες οι Αιγύπτιοι τον λάτρεψαν ως υιό του ``Άμμωνος Ρα΄΄ - Δία!

Τα παραπάνω ίσως δείχνουν πως οι Έλληνες ίδρυσαν τα βασίλεια της Αιγύπτου και της Λιβύης, αν και με τη λογική αυτή θα έπρεπε οι Έλληνες να ήταν γενάρχες όλων των λαών που περιγράφουν στην μυθολογία τους όπως των Φοινίκων (γενάρχης τους ήταν ο Φοίνικας), των Γαλατών (γενάρχης τους ήταν ο Γαλάτης, υιός του Πολύφημου και της Νηρηίδας Γαλάτειας) κ. α. Άλλο παράδειγμα συγκρητισμού είναι η ασιατική θεά της Εφέσου (πόλη στα παράλια της Μικράς Ασίας), η ``Κυβέλη΄΄. Όταν οι Έλληνες μετοίκισαν στην πόλη της Εφέσου, η λατρεία της Κυβέλης μετατράπηκε σε λατρεία της Αρτέμιδος – Κυβέλης! Επιπρόσθετα, τον Πέρση βασιλιά Ξέρξη προπορευόταν στις στρατιωτικές του εκστρατείες το ιερό άρμα του Δία (!) το οποίο έσερναν 8 λευκοί ίπποι και ο ηνίοχος ακολουθούσε πεζός, γιατί κανένας δεν επιτρεπόταν να ανέβει πάνω στο ιερό αυτό άρμα, ούτε ο ίδιος ο Ξέρξης! Τους θεούς και την μυθολογία των αρχαίων Ελλήνων αντέγραψαν αργότερα οι Ρωμαίοι. Πάντως και στην Ελλάδα υπήρχε θρησκευτικός συγκρητισμός. Για παράδειγμα από τον 5ο αιώνα λατρευόταν στην Ελλάδα η φρυγική (η Φρυγία ήταν περιοχή στην βορειοδυτική Μ. Ασία) θεότητα Σαβάζιος που ταυτιζόταν με τον Διόνυσο! Στη Σαΐδα, ο Φαραώ Άμασις (569 - 526 π.Χ.) που προαναφέρθηκε δημιούργησε πολλές σχέσεις με τους Έλληνες.

Επιστρέφοντας στο περιστατικό με τον Σόλωνα, όταν άνοιξε κουβέντα με τους Αιγυπτίους ιερείς της Σαΐδας, αυτοί - εκτός των άλλων - του ανέφεραν και την ιστορία της Ατλαντίδος. Συγκεκριμένα του είπαν ότι ήταν καταγεγραμμένο στα ιερά τους βιβλία πως 8000 έτη πριν (!) υπήρχε μια ήπειρος, η Ατλαντίδα. Το μέγεθός της ήταν μεγαλύτερο της Ασίας (σημειώνεται πως τότε στην Ασία μάλλον γνώριζαν μέχρι και την Ινδία στα ανατολικά και, όπως αναλύεται παρακάτω, μέχρι το σημερινό Αφγανιστάν στα βόρεια). Η ήπειρος Ατλαντίδα βρισκόταν πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες (Γιβραλτάρ), στον Ατλαντικό. Στην Ατλαντίδα υπήρχαν βασιλιάδες που εξουσίαζαν το νησί (ήπειρος) και πολλά άλλα νησιά και τμήματα της ηπείρου. Σημειώνεται πως η περιγραφή ταιριάζει στην Αμερική. Οι βασιλιάδες της Ατλαντίδος συνασπισμένοι επέκτειναν την κυριαρχία τους και σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο, από το Γιβραλτάρ (Ισπανία) ως τη Λιβύη και την Αίγυπτο, και από την Ευρώπη ως την Τυρρηνία (Ετρουρία, αρχαία περιοχή της Ιταλίας που αντιστοιχεί στη σημερινή Τοσκάνη).

Όταν οι κάτοικοι της Ατλαντίδος επιτέθηκαν στην Ελλάδα, τότε η Αθηναίοι απέκρουσαν με μεγάλη γενναιότητα τους εισβολείς (αρχικά οι Έλληνες ήταν ενωμένοι απέναντι στον εχθρό, στο τέλος όμως έμειναν μόνοι τους οι Αθηναίοι να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς) και απελευθέρωσε, μάλιστα, όλες τις περιοχές που είχαν καταλάβει οι εισβολείς από την Ατλαντίδα. Ύστερα από αρκετό καιρό έγιναν σεισμοί και κατακλυσμοί και σε ένα τρομερό μερόνυκτο καταποντίστηκε η Ατλαντίδα και ολόκληρος ο στρατός της Αθήνας ετάφη στη γη.

Κατά την παραπάνω ιστορία η Ατλαντίδα υπήρξε πριν 10000 έτη και ήταν ολόκληρη ήπειρος. Άρα αποκλείονται χρονικά και γεωγραφικά οι θεωρίες ότι η Ατλαντίδα ήταν η Σαντορίνη ή η Κρήτη. Πάντως, ίσως υπάρχει συσχέτιση των κατακλυσμών που περιγράφονται και του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα και του Νώε (45). Επίσης, επαναλαμβάνεται πως δεν είναι δυνατόν να υπήρχε άλλη ήπειρος μεταξύ Ευρώπης - Αφρικής και Αμερικής, αφού οι ακτές τους ταιριάζουν σχεδόν απόλυτα. Άρα, ενισχύεται η άποψη ότι η Ατλαντίδα ήταν η Αμερική. Το ότι η αναφορά γίνεται στο 8000 π.Χ. που χρονικά εντάσσεται στη μεσολιθική εποχή (9000 - 6000 π.Χ.) είναι το καταπληκτικόν της υποθέσεως και ενισχύει τη θεωρία περί ανεπτυγμένου προϊστορικού πολιτισμού που κατεγράφη στη μυθολογία των λαών. Σύμφωνα με την ιστορία της Ατλαντίδος, το 8000 π.Χ. η Ελλάδα ήταν ανεπτυγμένη πολιτιστικά και η Αθήνα βρισκόταν στην ακμή της, σε σημείο που κατάφερε να νικήσει τους εισβολείς από την Ατλαντίδα και μάλιστα ο στρατός της να φθάσει ως εκεί. Πώς, όμως, είναι δυνατόν μία μικρή Αθήνα να καταφέρει να νικήσει την ήπειρο Ατλαντίδα που είχε καταλάβει όλον τον τότε γνωστό κόσμο; Σίγουρα όχι με σφενδόνες και δόρατα!!! Μάλλον υπήρχε προϊστορικά στην Ελλάδα (προφανώς και αλλού) υψηλός τεχνολογικός πολιτισμός που αποτυπώθηκε στην μυθολογία. Η καταστροφή της Ατλαντίδος ίσως να έγινε από κάποια πυρηνική έκρηξη!

Η ανακάλυψη της Αμερικής από τους Έλληνες φαίνεται και από την ελληνική μυθολογία στην οποία αναφέρονται τα Ηλύσια Πεδία. Ήταν ένας τόπος όπου πήγαιναν οι ψυχές των ενάρετων ανθρώπων, ηρώων και ημίθεων. Ο τόπος αυτός βρισκόταν στον Ατλαντικό και είχε αιώνια άνοιξη, λίμνες, λουλούδια και δένδρα. Κάτι σαν τον Παράδεισο. Ο ουρανός φωτιζόταν από λαμπερά αστέρια και έλαμπε και ένας φωτεινός ήλιος. Οι ψυχές ζούσαν μακάρια εκεί. Αντιθέτως, οι ψυχές των αμαρτωλών ρίχνονταν στα Τάρταρα που ήταν σκοτεινή άβυσσος, βαθύτερη από τον Άδη. Εκεί τους περίμενε η αιώνια τιμωρία. Ίσως τα Ηλύσια Πεδία ήταν η Αμερική που φάνταζε ως επίγειος παράδεισος στους αρχαίους Έλληνες που έφθασαν εκεί και έπλασαν μύθους για τη Νέα Γη. Άλλωστε, τα Ηλύσια Πεδία τοποθετούνται στον Ατλαντικό. Εξάλλου, ο μύθος συνδέεται με διάφορους τόπους. Για παράδειγμα, οι πύλες του Άδη ήταν ένα σπήλαιο σε ένα λόφο στην Ελευσίνα – κοντά στο Τελεστήριον των Ελευσινίων μυστηρίων και κατά άλλους οι πύλες του Άδη βρίσκονταν στην Αχερουσία λίμνη στην οποία οδηγούσε ο Χάροντας τις ψυχές, διαπλέοντας τον Αχέροντα ποταμό. Η Αχερουσία λίμνη και ο Αχέρων ποταμός είναι στο νομό Πρεβέζης. Εκεί, μάλιστα, υπήρχε και νεκρομαντείο.

Στην ελληνική μυθολογία υπήρχαν και οι Αμαζόνες. Ήταν λαός γυναικών που μάλλον ζούσαν, κατά την παράδοση, στην Μαύρη Θάλασσα. Οι Αμαζόνες μισούσαν τους άνδρες τους οποίους είχαν ως σκλάβους, ενώ όταν γεννούσαν κρατούσαν μόνον τα θηλυκά παιδιά. Οι Αμαζόνες διεξήγαγαν πολέμους με άλλους λαούς. Έλαβαν μέρος στον τρωικό πόλεμο με αρχηγό την βασίλισσα Πενθεσίλεια την οποία σκότωσε ο Αχιλλέας έπειτα από μονομαχία. Σημειώνεται ότι ο τρωικός πόλεμος ήταν πραγματικό γεγονός που έγινε στα μέσα του 13ου αιώνα π.Χ. Η μυθολογία αναφέρει και την βασίλισσα των Αμαζόνων Ιππολύτη (κόρη του θεού Άρη και της Οτρηρής, η Ιππολύτη ήταν αδελφή της Πενθεσίλειας) την οποία σκότωσε ο Ηρακλής για να πάρει την ζώνη της και να εκπληρώσει τον άθλο που του είχε αναθέσει ο βασιλιάς των Μυκηνών, Ευρυσθέας. Οι Αμαζόνες επιτέθηκαν ακόμα και κατά των Αθηναίων και οι μάχες αυτές αποτυπώθηκαν στην τέχνη και ιδίως στις μετώπες και στις ζωφόρους των ελληνικών ναών ως οι περίφημες ``αμαζονομαχίες΄΄.

Ο μυθικός βασιλιάς των Αθηνών Θησέας (92) – ο οποίος κατά πολλούς (από τους ιστορικούς Θουκυδίδη και Πλούταρχο, μέχρι συγχρόνους επιστήμονες) θεωρείται πραγματικό πρόσωπο – εκστράτευσε εναντίον των Αμαζόνων. Όμως, ο Θησέας ερωτεύτηκε την βασίλισσα των Αμαζόνων Αντιόπη με την οποία απέκτησε έναν υιό, τον Ιππόλυτο (σύμφωνα με άλλες παραδόσεις ο Θησέας απέκτησε τον Ιππόλυτο με την Ιππολύτη, την βασίλισσα των Αμαζόνων που σκότωσε ο Ηρακλής για να πάρει την ζώνη της). Ο Θησέας πήρε μαζί του στην Αθήνα την Αντιόπη. Οι Αμαζόνες εκστράτευσαν εναντίον των Αθηναίων για να πάρουν πίσω την βασίλισσά τους η οποία τελικά σκοτώθηκε στην μάχη εναντίον τους.

Επί τη ευκαιρία, η σύζυγος του Θησέα, Φαίδρα (κόρη του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα και της Πασιφάης) ερωτεύτηκε τον πρόγονό της Ιππόλυτο. Όταν αυτός απέκρουσε τον έρωτά της τότε αυτή αυτοκτόνησε, αφού πρώτα τον συκοφάντησε στον πατέρα του αφήνοντάς του μήνυμα ότι προσπάθησε να την βιάσει. Ο Θησέας έδιωξε τον υιό του από το σπίτι και τον καταράστηκε στον θεό Ποσειδώνα. Έτσι, ενώ ο Ιππόλυτος έφευγε από το σπίτι με το άρμα του ένα θαλάσσιο τέρας ξεπετάχτηκε και τρόμαξε τα άλογα του άρματος που αφηνίασαν και πέταξαν στο έδαφος τον Ιππόλυτο σκοτώνοντάς τον. Μετά τον θάνατο του Ιππολύτου η θεά Άρτεμις (θεά του κυνηγιού, των ναυτιλλομένων και της αγνότητος) αποκάλυψε την αλήθεια στον Θησέα.

Επιστρέφοντας στις Αμαζόνες, εναντίον τους εκστράτευσε και ο μυθικός ήρωας (το μυθικός επαναλαμβάνεται ότι δεν ταυτίζεται με το φανταστικός) Βελλεροφόντης ο οποίος ήταν υιός του βασιλιά της Κορίνθου, Γλαύκου. Ο Βελλεροφόντης εξόντωσε, κατά την μυθολογία, τις Αμαζόνες. Η αναφορά στις Αμαζόνες έγινε για να συσχετιστεί η μυθολογία με την ανακάλυψη της Αμερικής από τους Έλληνες!!! Είναι γνωστό πως το 1540 οι Ισπανοί κατακτητές είδαν στις όχθες του Αμαζονίου στην Βραζιλία ένοπλες γυναίκες που τους φάνηκαν Αμαζόνες και μάλιστα υπάρχει και αναπαράσταση σε σχέδιο που δείχνει τις Αμαζόνες να πολεμούν τους Ισπανούς και 2 Ισπανούς κρεμασμένους σε δένδρο και σκοτωμένους με βέλη!!! Γι’ αυτό οι Ισπανοί ονόμασαν την περιοχή Αμαζονία!!! Συγκεκριμένα η Αμαζονία είναι περιοχή έκτασης 3 εκατομμυρίων τ.χλμ. της Νοτίου Αμερικής που εκτείνεται από τις Άνδεις μέχρι τον Ατλαντικό.

Από τις περουβιανές Άνδεις πηγάζει και ο Αμαζόνιος (μήκος 6280 χλμ.) ο οποίος διασχίζει την Βραζιλία και εκβάλλει στον Ατλαντικό. Η σύγχρονη αντίληψη χαρακτηρίζει τις παραπάνω Αμαζόνες ως ινδιάνες, αλλά οι ινδιάνοι της Αμερικής έχουν μογγολοειδή και (ερυθρο)μελαψά χαρακτηριστικά και οι Ισπανοί τους ξεχώριζαν κατευθείαν. Άλλοι μελετητές αναφέρουν πως οι Ισπανοί όταν είδαν άνδρες ιθαγενείς με μακριά μαλλιά τους πέρασαν για γυναίκες(!), αλλά στην Βραζιλία οι ιθαγενείς, οι οποίοι έχουν έντονα μογγολοειδή χαρακτηριστικά και είναι κοντοί, δεν έχουν μακριά μαλλιά σαν τους ερυθρόδερμους της βορείου Αμερικής.

Στην Βραζιλία υπάρχει και πολιτεία με το όνομα Αμαζόνας που έχει έκταση 1567954 τ. χλμ. Τα ονόματα Αμαζονία, Αμαζόνιος και Αμαζόνας της Νοτίου Αμερικής δεν είναι τυχαία. Το συμπέρασμα είναι πως οι Αμαζόνες δεν ζούσαν σε περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, αλλά στην Βραζιλία!!! Άρα, η ανακάλυψη της Αμερικής από τους αρχαίους Έλληνες τους έφερε αντιμέτωπους – όπως και τους Ισπανούς τον 16ο αιώνα μ.Χ. – με τις Αμαζόνες και το γεγονός αυτό πέρασε στην ελληνική μυθολογία ως ``αμαζονομαχίες΄΄. Ίσως, μάλιστα, οι Αμαζόνες είχαν ναυπηγήσει στόλο και είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα. Με το σκεπτικό της συμμετοχής των Αμαζόνων στον τρωικό πόλεμο που έγινε στα μέσα του 13ου αιώνα π.Χ., κάπου στον 13ο αιώνα π.Χ. και μάλλον πιο πριν πιθανολογείται ότι οι αρχαίοι Έλληνες ανακάλυψαν την Αμερική!!!

Επιστρέφοντας σε μια πιο επιστημονική προσέγγιση, είναι γεγονός ότι η Αμερική είναι μια τεράστια ήπειρος που καθιστά δύσκολη την αρχαιολογική έρευνα (σαν να ψάχνεις βελόνα στα άχυρα). Από την άλλη μεριά, είναι αμφίβολο αν οι Αμερικανοί ανακαλύψουν αρχαιοελληνικά ευρήματα να τα κοινοποιήσουν. Πιο πιθανό είναι να τα αποκρύψουν. Πάντως, στις ΗΠΑ βρέθηκαν πολλά αρχαιοελληνικά νομίσματα, τα περισσότερα από τα οποία ανάγονται στα ελληνιστικά χρόνια. Οι Αμερικανοί, σε διάφορα άρθρα τους, σκοπίμως δεν αναφέρουν την ελληνική προέλευση των νομισμάτων. Το 1957 βρέθηκε από ένα παιδί στο Φοίνιξ της Οκλαχόμα των ΗΠΑ κάποιο νόμισμα που διαπιστώθηκε ότι ήταν από τη Σικελία και χρονολογήθηκε στο 490 π.Χ. Όμως, σε αμερικανικό άρθρο δεν διάβασα πουθενά ότι το νόμισμα αυτό ήταν ελληνικό, μιας και η Σικελία είχε αποικηθεί από τους Έλληνες από τον 8ο αιώνα. Εκτός αν εννοούν ότι προέρχονται από τον βαρβαρικό λαό των Καρχηδονίων (είχαν αποικίσει ένα κομμάτι της βορειοδυτικής Σικελίας) όπως πολλοί Αμερικανοί υποστηρίζουν για νομίσματα που βρέθηκαν στις ΗΠΑ με ελληνικά σύμβολα και γράμματα!!! Φυσικά μια τέτοια σκέψη είναι αντιεπιστημονική.

Στις ΗΠΑ βρέθηκε το 1976 στο Heavener της Οκλαχόμα ένα νόμισμα από την Αντιόχεια που χρονολογείται στο 63 π.Χ. (ελληνιστική εποχή – η Αντιόχεια ήταν ελληνιστική πόλη τότε) και απεικονίζει έναν αετό να κρατά κεραυνό, δηλαδή συμβολίζει τον Δία. Νομίσματα των ελληνιστικής εποχής (323 – 30 π.Χ.) βρέθηκαν σε πολλές περιοχές της γης (λόγω του εμπορίου των αρχαίων Ελλήνων και των αρχαιοελληνικών αποικιών) και φυσικά είναι αρχαιοελληνικά νομίσματα από την αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου (7) και των διαδόχων του. Στην Οκλαχόμα των ΗΠΑ βρέθηκε ένα νόμισμα από τους Θούριους της Κάτω Ιταλίας που χρονολογείται στο 200 π.Χ. Σε αμερικανικό άρθρο διάβασα ότι προερχόταν από την Ιταλία. Δεν ανέφερε πουθενά ότι οι Θούριοι ήταν αποικία της Αθήνας που ιδρύθηκε το 443 π.Χ. Αν ο μη Έλληνας αναγνώστης διαβάσει κάποιο μεταφρασμένο ελληνικό βιβλίο ιστορίας, τότε θα συνειδητοποιήσει ότι η ελληνική ιστορία διδάσκεται – όπου διδάσκεται – επιλεκτικά και διαστρεβλωμένα.

Γενικά, υπάρχει απίστευτος φθόνος προς την Ελλάδα. Ο αναγνώστης αρκεί να θυμάται μία φράση που μου είχε πει κάποια καθηγήτρια ελληνικής ιστορίας. Μου είχε πει ότι τα πάντα σήμερα, σε όλους τους τομείς του πολιτισμού (επιστήμη, τέχνη, γραμματεία, φιλοσοφία), ανάγονται στους αρχαίους Έλληνες. Πρώτοι αυτοί μίλησαν γι’ αυτά. Παρακάτω θα γίνει αντιληπτό αυτό και πολλοί αναγνώστες, ακόμα και φιλόλογοι, θα βρεθούν προ εκπλήξεως.

Στο Τενεσί των ΗΠΑ βρέθηκε σε τάφο ελληνική επιγραφή γραμμένη σε λίθινη πινακίδα κάτω από την κεφαλή ανθρώπινου σκελετού. Επίσης, στον τάφο αυτό ευρέθησαν μπρούτζινα βραχιόλια που χρονολογούνται μεταξύ 45 π.Χ και 200 μ.Χ. Προφανώς ο τάφος ήταν ελληνικός Το δείχνουν στοιχεία όπως η ελληνική επιγραφή, η ίδια η επιγραφή (ελληνική συνήθεια) και τα συνοδευτικά αντικείμενα του νεκρού. Είναι, λοιπόν, δεδομένο ότι οι Έλληνες είχαν φθάσει σε όλον τον γνωστό κόσμο, από την Μεγάλη Βρετανία, ως τις Ινδίες, την Αφρική και την Αμερική. Ελληνικά νομίσματα του 4ου π.Χ. αιώνα βρέθηκαν στις ακτές του Μαρόκο και στις Αζόρες. Οι Έλληνες, όπως θα αναφερθεί λίγο πιο κάτω με τον Πυθέα, είχαν φθάσει με τα πλοία τους ακόμα και στην Μεγάλη Βρετανία! Μάλιστα, εκεί βρέθηκαν αιγυπτιακά προϊόντα που χρονολογούνται τον 14ο αιώνα και λέγεται ότι τα μετέφεραν οι Φοίνικες. Μήπως, όμως, τα μετέφεραν οι Έλληνες ; Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στα αρχαία χρόνια το ελληνικό νησί της Ρόδου εμπορευόταν κασσίτερο από την Αγγλία!!!

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Αλεξάνδρεια, επί αυτοκρατορίας του Πτολεμαίου του Α΄ (304 – 283 π.Χ.) που ήταν διάδοχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αίγυπτο, ιδρύθηκε το ``Μουσείο΄΄ που ήταν ουσιαστικά Ακαδημία Επιστημών. Εκεί, μεταξύ των άλλων, υπήρχε ζωολογικός κήπος με σπάνια ζώα και ερπετά. Ο ζωολογικός κήπος είχε ακόμα και πολικές αρκούδες!!! Άρα, αυτό επιβεβαιώνει ότι οι Έλληνες, τουλάχιστον στα ελληνιστικά χρόνια (323 – 30 π.Χ.), είχαν γυρίσει όλον τον κόσμο. Αυτό αποδεικνύουν και τα αρχαιοελληνικά νομίσματα της εποχής αυτής που βρέθηκαν στην …Αμερική. Ο γράφων πιστεύει ότι οι Έλληνες γύρισαν τον κόσμο πολύ πιο πριν, ίσως και το 3000 π.Χ. (οι Έλληνες πριν το 2000 λέγονταν Πελασγοί).

Το σίγουρο είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν επεκταθεί, με τις αποικίες τους, από τον Καύκασο, ως το Γιβραλτάρ και όπως έλεγε ο Πλάτων (21): ``οι αποικίες έμοιαζαν σαν βατράχους γύρω από μια λίμνη΄΄. Μάλιστα, ο Πυθέας από την Μασσαλία (ελληνική αποικία των Φωκαέων) στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. πέρασε το Γιβραλτάρ (Ηράκλειες στήλες το έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες) με πλοίο και μετά περιέπλευσε την Αγγλία! Μετά έπλευσε την ``Θούλη΄΄ (ήταν η Ισλανδία ή η Νορβηγία) και στη συνέχεια έπλευσε στη Βαλτική και έφτασε στο νησί Ελιγολάνδη και στις εκβολές του ποταμού Έλβα στην Γερμανία και του ποταμού Βιστούλα στην Πολωνία!!! Ο Πυθέας χαρτογράφησε την περιοχή και επίσης μέτρησε το μήκος των ακτών της Αγγλίας!!!

Σε ό, τι αφορά την Ασία, βρέθηκαν από τον γνωστό Ελληνο – Ρώσο αρχαιολόγο Βίκτωρ Ιβάνοβιτς – Σαρηγιαννίδη, σε ανασκαφές στο Αφγανιστάν, επιρροές από την μινωική Κρήτη! Αυτό ήταν έκπληξη, από τις αναμενόμενες επιρροές από την αρχαία Ελλάδα που οφείλονται στην πολιτιστική επίδραση στους λαούς της Ασίας, από τον Μέγα Αλέξανδρο (7). Συγκεκριμένα, σε ανασκαφές στην Μαργιανή (πόλη που ήταν στο σημερινό βόρειο Αφγανιστάν) ο Βίκτωρ Ιβάνοβιτς Σαρηγιαννίδης βρήκε σε έναν τάφο έναν κυλινδρικό σφραγιδόλιθο, μέσα σε ένα αγγείο το οποίο ήταν δίπλα από ένα γυναικείο κρανίο. Στον σφραγιδόλιθο αυτό απεικονίζονταν δυο άτομα να βαστούν έναν κοντό άνδρα και από πάνω τους να πηδά ένας ακροβάτης. Αυτό θυμίζει τις τοιχογραφίες του ανακτόρου της Κνωσού της Κρήτης με τα ταυροκαθάψια στις οποίες απεικονίζονται ακροβάτες να πηδούν πάνω από ταύρους!!! Οι τοιχογραφίες αυτές χρονολογούνται περίπου στον 15ο αιώνα π.Χ.

Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί πως ο Μέγας Αλέξανδρος με την ``ένοπλη εξερεύνησή΄΄ του έφτασε, την άνοιξη του 330 π.Χ., στην Βακτριανή (το σημερινό Αφγανιστάν και μέρος του Τατζικιστάν) όπου ίδρυσε πολλές πόλεις και μετέδωσε στους ντόπιους τον ελληνικό πολιτισμό. Σημειώνεται ότι η Βακτριανή πριν την απελευθέρωσή της από τον Μέγα Αλέξανδρο ήταν περσική σατραπεία. Η δε μινωική εποχή ξεκινάει (στην Κρήτη) από την εποχή του χαλκού το 2800 π.Χ. και τελειώνει το 1100 π.Χ. Διάφορα έργα της μινωικής τέχνης έχουν βρεθεί σε διάφορα μέρη της Μεσόγειου, αλλά όχι μέχρι την ανακάλυψη του Σαρηγιαννίδη στο Αφγανιστάν!!! Πάντως, είναι γεγονός ότι η Κρήτη από την 2η χιλιετία π.Χ. είχε αναπτύξει έντονα το εμπόριο.

Οι Κρήτες είχαν οργώσει με τα πλοία τους τη Μεσόγειο και είχαν φθάσει σε μέρη όπως η Αίγυπτος, ο Λίβανος, η Μεσοποταμία και αλλού. Σίγουρα θα είχαν ιδρύσει εμπορικούς σταθμούς και αποικίες σε πολλά μέρη. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι σφραγιδόλιθοι είναι χαρακτηριστικά της μινωικής τέχνης και αυτό ενισχύει την θεωρία του Σαρηγιαννίδη. Ο Σαρηγιαννίδης έλεγε πως πιθανώς να υπάρχουν θρησκευτικές παραδόσεις και ίσως καταγωγή των κατοίκων της Βακτριανής από τους Κρήτες!!! Ο γράφων αναφέρει και την θεωρία πως Κρήτες ήταν, όχι μόνον οι Φιλισταίοι (όπως θα αναφερθεί παρακάτω), αλλά και οι Αιγύπτιοι, μιας και υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ αιγυπτιακού και μινωικού πολιτισμού (ο Μίνωας στην Κρήτη ήταν σαν τον Φαραώ). Άλλωστε, οι Κρήτες και οι Αιγύπτιοι είχαν σκουρόχρωμο δέρμα. Όμως, ελαφρά μελαψό δέρμα είχαν και άλλες ελληνικές φυλές, για παράδειγμα τοιχογραφία του 13ου αιώνα π.Χ. από το ανάκτορο της Πύλου παρουσιάζει Αχαιούς πολεμιστές χωρίς πανοπλία, αλλά με περικεφαλαία, περίζωμα (περίζωμα είχαν και οι Κρήτες) και περικνημίδες να εξοντώνουν με εγχειρίδια και ακόντια τους εχθρούς τους που και αυτοί εικονίζονται με σκουρόχρωμο δέρμα.

Τη Μαργιανή οι Πέρσες την αποκαλούσαν ``Μαργούς΄΄, ενώ το ``Μαργιανή΄΄ ήταν το αντίστοιχο ελληνικό όνομα για την περιοχή. Το ανατολικό Ιράν κατοικήθηκε από τις αρχές της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. Σημειώνεται ότι ο μινωικός πολιτισμός στην Κρήτη ξεκίνησε το 2800 π.Χ. (εποχή του χαλκού). Ο Σαρηγιαννίδης συνέδεσε, επίσης, την θρησκεία των Κρητών με τον ζωροαστρισμό του Ιράν (9). Πιθανώς στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας οι διάφορες φυλές – μεταξύ των οποίων ίσως και Κρήτες – που ήλθαν στο ανατολικό Ιράν επηρέασαν τον Ζωροαστρισμό. Ο Σαρηγιαννίδης βρήκε στο Τογκολόκ (περιοχή της κεντρικής Ασίας) ναό που είχε μια κεντρική αυλή με έναν πήλινο βωμό στο κέντρο. Εκεί γινόταν η θυσία ζώων προς τους θεούς. Σημειώνεται ότι η θυσία ζώων σε βωμό ήταν αρχαιοελληνική συνήθεια. Το καταπληκτικό στον βωμό στο Τογκολόκ ήταν πως υπήρχε ένα ``αποχετευτικό΄΄ σύστημα με το οποίο χυνόταν το αίμα των ζωών. Σημειώνεται πως και στο ανάκτορο της Κνωσού στην Κρήτη υπήρχε αποχετευτικό σύστημα στο κτίριο! Τα ευρήματα στο ανάκτορο της Κνωσού ανάγονται περίπου στο 1900 π.Χ.

Στο ναό του Τογκολόκ βρέθηκαν και πιθάρια που περιείχαν εφέδρα και παπαρούνα με τα οποία έφτιαχναν ναρκωτικά που τα χρησιμοποιούσαν οι ιερείς για να φθάνουν σε έκσταση. Το ίδιο έκαναν και στην Ελλάδα οι Πυθίες (30) στο μαντείο του θεού Απόλλωνα, στους Δελφούς. Κατά τον Σαρηγιαννίδη, ο ναός αυτός ήταν αρχαίος ζωροαστρικός ναός. Εκεί βρέθηκε και ο σφραγιδόλιθος με τον ακροβάτη που αποδίδεται από τον Σαρηγιαννιδη σε μινωικό έργο τέχνης. Στην περιοχή αυτή βρέθηκε, επίσης, ένας σφραγιδόλιθος που απεικόνιζε μια καμήλα και που έχει ομοιότητες με τη μινωική τέχνη, καθώς και ένας σφραγιδόλιθος που απεικόνιζε έναν ταύρο (ο ταύρος είναι χαρακτηριστικότατο σύμβολο της μινωικής Κρήτης) και τα πόδια – πιθανώς κάποιου ακροβάτη.

Άρα, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις για μινωική (δηλαδή ελληνική) επίδραση όχι μόνον στην τέχνη, αλλά και στις θρησκευτικές παραδόσεις της Βακτριανής. Η επίδραση αυτή μπορεί να ήταν άμεση, δηλαδή με τον αποικισμό της περιοχής από Κρήτες κατά την δεύτερη χιλιετία π.Χ. Μπορεί να ήταν, όμως, έμμεση με το εμπόριο και την πολιτιστική γνωριμία των Κρητών με τους κατοίκους της Ασίας. Ο Μέγας Αλέξανδρος (7) ξεκίνησε το 334 π.Χ. (ήταν 22 ετών τότε) από την Μακεδονία (από την πρωτεύουσά της Πέλλα) και κατέκτησε τη νοτιοδυτική Ασία (έφτασε μέχρι τις Ινδίες) και την Αίγυπτο. Οι λαοί της Ανατολής τον κράτησαν στις παραδόσεις τους ως ήρωα, με το όνομα ``Ισκένδερ΄΄ που σημαίνει μεγάλος μαχητής. Σήμερα στην Τουρκία υπάρχει το Ισκεντερούν, λιμάνι στην νοτιοανατολική περιοχή της Ανατολίας που παλαιότερα ονομαζόταν Αλεξανδρέττα. Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου το 323 π.Χ. στην Βαβυλώνα, οι περιοχές που κατέκτησε πολιτιστικά πέρασαν στους ``επιγόνους΄΄ (διάδοχους του).

Η Βακτριανή αντιστοιχεί στο σημερινό Αφγανιστάν και Τατζικιστάν (το βόρειο τμήμα της χώρας). Σε ανασκαφές ενός αλλού μεγάλου Ρώσου αρχαιολόγου, του Ιγκόρ Ρουμπένοβιτς – Πιτσικιάν, στο Ταχτί Σοκίν, βρέθηκε ένας ναός. Ο ναός αυτός, παρόλο που φαινόταν ανατολικός, τελικά διαπιστώθηκε ότι οι βάσεις στις οποίες στηρίζονταν οι κολώνες του ήταν Αττικής κατανομής!!! Βρέθηκαν, επίσης, ελληνικοί βωμοί που ήταν αφιερωμένοι σε θεότητες της Βακτριανής, καθώς και πλάκες στους βωμούς με ελληνικά γράμματα!!! Στις ελληνικές αυτές επιγραφές, το όνομα του αναθέτη ήταν βακτριανό. Στο ναό αυτό βρέθηκαν πολλά έργα τέχνης ελληνικής νοοτροπίας που είχε συγκεραστεί με ανατολικά πρότυπα. Για παράδειγμα βρέθηκαν χρυσές μικρογραφίες. Επιστρέφοντας στη Μαργιανή, εκεί ο Αλέξανδρος ίδρυσε την Αντιόχεια της Μαργιανής, στην περιοχή που οι μουσουλμάνοι αποκάλεσαν μετά ``Γκιαούρ Καλί΄΄, δηλαδή πόλη των απίστων.

Η Αντιόχεια αναπτύχθηκε κατά την βασιλεία του Αντίοχου του Α΄ (ήταν διάδοχος του Σελεύκου ο οποίος ήταν ένας από τους διαδόχους του Αλεξάνδρου), ηγέτη του βασιλείου των Σελευκιδών, ενός τεράστιου ελληνιστικού βασιλείου που απλωνόταν από την Μ. Ασία μέχρι το σημερινό Ιράν. Στην Αντιόχεια κτίστηκε τείχος για την προστασία της πόλης, καθώς και ναοί, πύργοι, κανάλια και άλλα έργα. Αργότερα η Αντιόχεια της Μαργιανής μετονομάστηκε σε ``Μερφ΄΄ και ήταν μια από της ισχυρότερες πόλεις της Παρθίας. Σημειώνεται ότι οι Πάρθοι ήταν αρχαίος ιρανικός πληθυσμός που είχε μέγιστη περίοδο ακμής τον 3ο αιώνα π.Χ και τον 3ο αιώνα μ.Χ. Οι Πάρθοι ήταν πολύ ικανοί τοξότες και μάλιστα τόξευαν καλπάζοντας τα άλογά τους!!! Εξ ου και η φράση ``πάρθιον βέλος΄΄, δηλαδή ύπουλη προσβολή. Η Παρθία με το ιππικό της νίκησε τον Ρωμαίο στρατηγό Κράσσο το 54 π.Χ., αιχμαλωτίζοντας 10000 Ρωμαίους λεγεωνάριους. Επίσης, τον καιρό εκείνο η Παρθία είχε κατακτήσει το Τουρκμενιστάν, το Ιράν και μέρος από την Αρμενία και το Ιράκ. Στην πόλη Νύσα διαπιστώθηκε από αρχαιολόγους ελληνιστική επίδραση. Συγκεκριμένα, βρέθηκε τετράγωνος ναός με μετώπες, τοιχογραφίες, πήλινα αγάλματα που ήταν επιζωγραφισμένα, τελετουργικά αγγεία, καθώς και ασημένια και επίχρυσα αγάλματα προερχόμενα από την Ελλάδα! Σε άλλες περιοχές βρέθηκαν αγάλματα και άλλα έργα τέχνης κατασκευασμένα με ελληνική νοοτροπία.

Στην Κριμαία (χερσόνησος στην Μαύρη Θάλασσα) βρέθηκε η αρχαία ελληνική πόλη Ολβία που ιδρύθηκε το 646 π.Χ. Επί τη ευκαιρία, η Ολβία ήταν η πατρίδα του κυνικού φιλοσόφου Βίωνα του Βορυσθενίτη που έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ. Αρκετές ελληνικές αποικίες υπήρχαν στη Μαύρη Θάλασσα. Στις Ινδίες θεωρείται πως υπήρχε ελληνική επίδραση στην αστρονομία και στην ιατρική, ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., ενώ ακόμα και η λέξη Βούδας έχει ελληνική ρίζα, αφού προέρχεται από το ρήμα ``ο?δα΄΄ που σημαίνει γνωρίζω (ο Βούδας αναζήτησε τη γνώση στον ασκητισμό). Στις Ινδίες είχαν φτάσει οι Έλληνες με τα ταξίδια και το εμπόριό τους. Μάλιστα, ο ατομικός φιλόσοφος Δημόκριτος (28) είχε ταξιδέψει στις Ινδίες.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ίδρυσε, κατά τον Πλούταρχο, 70 πόλεις στη νοτιοδυτική Ασία, πολλές με το όνομα Αλεξάνδρεια. Γνωστή είναι η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Επίσης, ίδρυσε δεκάδες άλλες πόλεις. Στην Βακτριανή, στις όχθες του ποταμού Ώξου, βρήκε ακόμα και πετρέλαιο το οποίο αποκάλεσε: ``το φλεγόμενο υγρό΄΄! Μετά τον θάνατο του – ηλικίας μόλις 31 ετών – Μεγάλου Αλεξάνδρου από εμπύρετο νόσημα (μάλλον σαλμονέλα του τύφου), το 323 π.Χ. στην Βαβυλώνα, η αυτοκρατορία που δημιούργησε πέρασε στους διαδόχους (επιγόνους) στρατηγούς του. Γνωστός στρατηγός ήταν για παράδειγμα ο Πτολεμαίος που βασίλευσε, ο ίδιος και η δυναστεία του (μεταξύ της οποίας και η περιβόητη Κλεοπάτρα), την Αίγυπτο στην οποία λατρεύτηκε ως θεός!

Ο διάδοχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Δημήτριος, έγινε στις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ. βασιλιάς της Βακτριανής (σημερινό Αφγανιστάν και μέρος του Τατζικιστάν) και των Ινδιών! Ο Δημήτριος αναφέρεται από τον Βοκκάκιο (65) ως Εμέτριος, βασιλιάς των Ινδιών. Ο διάδοχος του Δημητρίου, Μένανδρος (θαν. 135 π.Χ.), μυήθηκε στον βουδισμό, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ντόπιων. Μάλιστα, πέρασε στο ινδικό πάνθεον ως ``Μιλίντα΄΄, γιατί λατρεύτηκε ως άγιος βουδιστής!!! Το απίστευτο είναι πως ο Μένανδρος μετέφερε ελληνικά στοιχεία στον βουδισμό!!!

Γενικά, στις Ινδίες βασίλεψαν, ως το 25 μ.Χ., 25 βασιλείς και 2 βασίλισσες – όλοι Έλληνες! Έχουν βρεθεί πολλά νομίσματα του Έλληνα βασιλιά Μενάνδρου – με ελληνικά και ινδικά γράμματα πάνω τους – στο κινεζικό Τουρκεστάν και στις Ινδίες – ακόμα και στο Δελχί!!! Η αναφορά αυτή έγινε για να δείξει ότι η ελληνική επίδραση στους λαούς από τον Καύκασο μέχρι την Αραβία και από την Μ. Ασία μέχρι τις Ινδίες, καθώς και στην Αίγυπτο, ήταν τεράστια. Τα υπολείμματα της επίδρασης αυτής βρίσκουμε ακόμα και σήμερα στα έθιμα, στις παραδόσεις και στη γλώσσα των λαών αυτών.

Οι Καλλάς είναι σήμερα μια φυλή που ζει σε τρία οροπέδια στο Βόρειο Πακιστάν – συγκεκριμένα στην περιοχή Μουδιστάν – και ζουν σε περίπου 30 οικισμούς στις κοιλάδες του Ινδικού Καυκάσου. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου!!! Συγκεκριμένα ισχυρίζονται ότι είναι απόγονοι των στρατιωτών του και ιδίως του στρατηγού του Σελεύκου. Ο Σέλευκος ήταν ένας από τους διαδόχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου που βασίλεψε το τεράστιο βασίλειο των Σελευκιδών που, όπως προαναφέρθηκε, εκτεινόταν από την Μ. Ασία ως το σημερινό Ιράν. Ο Σέλευκος και ο Κρατερός (στρατηγός και φίλος του Αλεξάνδρου) προχώρησαν στην ευρύτερη περιοχή σε εγγειοβελτιωτικά έργα και ίδρυσαν ελληνικές αποικίες στις οποίες έχτισαν γυμνάσια (γυμναστήρια), θέατρα, βουλευτήρια, βιβλιοθήκες και άλλα, πρωτόγνωρα για τους ντόπιους, έργα. Επίσης, εγκατέστησαν στις αποικίες ή πόλεις στρατιωτική φρουρά από παλαίμαχους Μακεδόνες στρατιώτες. Η αναφορά σε στρατιωτική φρουρά δεν πρέπει να δημιουργεί την εντύπωση του ρωμαϊκού δεσποτισμού. Οι ντόπιοι συμμετείχαν στον στρατό των ελληνιστικών βασιλείων και μάλιστα συμμετείχαν και πιο πριν στις στρατιωτικές δυνάμεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου!!!

Σήμερα, στις περιοχές όπου ήταν στα ελληνιστικά χρόνια έντονο το ελληνικό στοιχείο, ζουν οι ``Καφίρ΄΄ που στα ισλαμικά σημαίνει άπιστοι. Η περιοχή που ζουν οι Καφίρ ονομάζεται ``Καφιριστάν΄΄, δηλαδή γη των άπιστων. Αυτό, γιατί οι μουσουλμάνοι εξεπλάγησαν από τα διαφορετικά ήθη και έθιμα των Καλλάς και γενικά των κατοίκων του Μουδιστάν και τους αποκάλεσαν απίστους, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει την ελληνιστική επίδραση που δέχθηκαν. Οι κάτοικοι του ``Καφιριστάν΄΄ τελικά εξισλαμίστηκαν και το Καφιριστάν από γη των άπιστων μετονομάστηκε σε ``Μουδιστάν΄΄, δηλαδή γη των πιστών! Πάλι έχουμε την ισοπεδωτική δράση του Ισλάμ... Οι Καλλάς σκανδάλισαν τους μουσουλμάνους, γιατί είναι η μοναδική φυλή που καλλιεργεί αμπέλια και πίνει κρασί, κάτι που απαγορεύεται στο Ισλάμ. Είναι σίγουρο ότι οι Έλληνες τους διδάξαν την καλλιέργεια του αμπέλου και την παραγωγή κρασιού.

Οι Καλλάς είναι η μοναδική φυλή του Ισλάμ που τα μέλη τους χρησιμοποιούν το σφύριγμα για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Το σφύριγμα θυμίζει τα σφυρίγματα των Ελλήνων βοσκών στα κοπάδια τους και ήταν τρόπος επικοινωνίας των Ελλήνων. Και είναι μέχρι σήμερα! Οι θρησκευτικές εορτές των Καλλάς μοιάζουν με αρχαίες ελληνικές εορτές. Στις εορτές οι Καλλάς πιάνονται μεταξύ τους χέρι – χέρι ή αγκαλιαστά και τραγουδούν χορεύοντας κυκλικά. Αυτό είναι ελληνικό έθιμο που παρουσιάζεται από τους χορούς στην αρχαιότητα μέχρι τους παραδοσιακούς δημοτικούς χορούς! Οι χοροί των Καλλάς θυμίζουν τους αντιστοίχους παραδοσιακούς χορούς της Θράκης. Στης κηδείες οι Καλλάς χορεύουν έναν κυκλικό χορό γύρω από τον νεκρό, κάτι που θυμίζει αρχαίους διονυσιακούς χορούς. Ο νεκρός είναι καλυμμένος με ένα κόκκινο σεντόνι, γεγονός που συνήθιζαν μόνον οι Σπαρτιάτες στην αρχαία Σπάρτη!!! Οι χοροί στην κηδεία συνδυάζονται με σφυρίγματα και κραυγές και κρατούν 3 μέρες. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο αριθμός 3 είχε την μυστηριακή του σημασία στην αρχαία Ελλάδα, πολύ πριν από την έλευση του Χριστού. Με τα παραπάνω, είναι εμφανής η σύνδεση με τα μυστήρια – τις τελετές για τη ζωη και τον θάνατο – των αρχαίων Ελλήνων.

Σε ό, τι αφορά την θρησκεία των Καλλάς, αυτή είναι πολυθεϊστική και ο αρχηγός και πατέρας των θεών είναι ο Di Zau, δηλαδή ο Ζευς (Δίας)!!! Οι Καλλάς προσεύχονται στον Di Zau απευθύνοντας τις προσευχές τους στον θεό – αγγελιαφόρο Balumain που μάλλον είναι ο Απόλλωνας! Η θεά του σπιτιού είναι η Trestak που αντιστοιχεί στην αρχαιοελληνική θεά Εστία. Όπως και στην αρχαία Ελλάδα σε κάθε σπίτι των Καλλάς υπάρχει μια γωνιά του σπιτιού που είναι αφιερωμένη στην Trestak. Σημειώνεται πως κάθε οικισμός των Καλλάς διαθέτει ναό στον οποίον γίνονται οι τελετές.

Οι βωμοί των Καλλάς θυμίζουν αρχαιοελληνικούς βωμούς. Μάλιστα κάποιοι βωμοί έχουν παραστάσεις από δικέρατα. Σαν τους αρχαίους Έλληνες οι Καλλάς θυσιάζουν ζώα σφάζοντάς τα στο λαιμό, κάτι που γίνεται στην Ελλάδα και σήμερα. Το κεφάλι του ζώου, μετά την θυσία, αποκόπτεται και τοποθετείται δίπλα σε έναν βωμό, ενώ το σώμα του ζώου τεμαχίζεται και μοιράζεται σε όλους τους κάτοικους της φυλής των Καλλάς. Η θυσία ζώων σε βωμό ήταν αρχαιοελληνική συνήθεια. Άλλοι βαρβαρικοί λαοί θυσίαζαν και ανθρώπους. Αυτό το έκαναν ακόμα και οι Αιγύπτιοι. Τα δικέρατα που υπάρχουν ως παραστάσεις στους βωμούς των Καλλάς θυμίζουν τον Μέγα Αλέξανδρο που παρουσιάζεται ως δικέρατος υιός του Άμμωνος Ρα – Δία σε κάποιος νομίσματα! Γενικά οι Καλλάς δεν χαρακτηρίζονται από την ισλαμική αυστηρότητα. Σαν τους Έλληνες είναι άνθρωποι φιλόξενοι, εγκάρδιοι, αγαπούν τις εορτές και χαρακτηρίζονται για τα σφυρίγματά τους και τα πειράγματα μεταξύ ανδρών και γυναικών στις εορτές – ακόμα και στις κηδείες! Η απουσία του δυτικού ψευδοπουριτανισμού χαρακτηρίζει και τους Έλληνες.

Τα έθιμα και οι παραδόσεις των κατοίκων του Μουδιστάν αναφέρονται στον Μέγα Αλέξανδρο και τους στρατηγούς τους. Άλλωστε, ο Μέγας Αλέξανδρος έχει περάσει ως Ισκένδερ στις παραδόσεις και τους μύθους των λαών τις Ανατολής! Οι Καλλάς ισχυρίζονται ότι η φυλή τους αρχικά διέμενε δυτικά του ινδικού Καυκάσου και μετά μετακινήθηκε στη σημερινή περιοχή. Σήμερα οι Καλλάς χρησιμοποιούν πολλές λέξεις που μελέτες γλωσσολόγων έδειξαν ότι είναι παραφθαρμένες αρχαιοελληνικές λέξεις! Θα γίνει αναφορά σε αυτές στο επόμενο κεφάλαιο. Πέρα από γλωσσολογικές υπήρχαν και μουσικολογικές επιδράσεις!!! Αυτό έδειξαν οι μελέτες του μουσικολόγου Ιωάννη Μανωλιδάκη, καθώς και άλλων έγκριτων μουσικολόγων. Συγκεκριμένα οι Καλλάς χρησιμοποιούν σήμερα την φλογερά και το νταούλι. Η φλογερά αντιστοιχεί στον αρχαιοελληνικό αυλό και το νταούλι είναι παραδοσιακό ελληνικό όργανο.

Τα σπίτια των Καλλάς θυμίζουν κάποια αρχαιοελληνικά σπίτια. Είναι ξύλινα, διώροφα, με σκαλιστά κομψοτεχνήματα στις κολώνες και καρέκλες στο σπίτι. Θυμίζουν τα παραδοσιακά μακεδονικά ελληνικά σπίτια. Μάλιστα, βρέθηκε και κάποιο σκάλισμα που μοιάζει με τον ήλιο της Βεργίνας, το χρυσό άστρο στην λάρνακα που περιείχε την τεφρά του Φιλίππου του Β΄ – πατέρα του Μεγάλου Αλέξανδρου, στους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας. Σε ότι αφορά τις ενδυμασίες, είναι γεγονός ότι οι ενδυμασίες των γυναικών της φυλής των Καλλάς θυμίζει την αντίστοιχη των γυναικών της Μακεδονίας στην Ελλάδα! Οι γυναίκες στολίζουν το μαύρο χιτώνιο που φοράνε και το κάλυμμα της κεφαλής τους με δεκάδες μικρά κοχύλια που φέρνουν από τις ακτές του Καράτσι (παραλιακή πόλη του Πακιστάν στην ακτή της Αραβικής Θάλασσας). Οι χαρακτηριστικές περικεφαλαίες που φοράνε οι γυναίκες των Καλλάς θυμίζουν τις αντίστοιχες μακεδονίτικες και συγκεκριμένα αυτές τις παραδοσιακές που φοράνε οι γυναίκες στην Αλεξάνδρεια (κοντά στην Θεσσαλονίκη).

Οι άνδρες Καλλάς φοράνε στο κεφάλι την ``καυσία΄΄ την οποία φορούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες. Γενικά, οι ενδυμασίες τους θυμίζουν παραδοσιακές μακεδονικές και αρχαιοελληνικές ενδυμασίες. Οι Καλλάς έχουν τις εορτές της Άνοιξης, της συγκομιδής και του ``καώμου΄΄. Τέτοιες εορτές είχαν και οι αρχαίοι Έλληνες. Οι εορτές της συγκομιδής ήταν τα περίφημα Ελευσίνια μυστήρια των Ελλήνων. Ο ``καώμος΄΄ των Καλλάς αντιστοιχεί γλωσσολογικά στον ``κώμο΄΄ (= πανηγύρι, όμιλος εύθυμων) των αρχαίων Ελλήνων, δηλαδή την πομπή στα διονυσιακά μυστήρια που είχαν πιο εύθυμο χαρακτήρα. Οι Καλλάς λένε, όπως και άλλες φυλές, ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κάτι που φαινοτυπικά (το πώς φαίνονται) δεν μοιάζει να είναι πραγματικότητα, αφού είναι μελαψοί! Θα ήθελαν να είναι! Πάντως, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η φυλή αυτή διατήρησε στοιχεία από τον ελληνιστικό πολιτισμό, ενώ σε όλες τις περιοχές που έφτασε ο Μεγάλος Αλέξανδρος ο ισλαμισμός υπερκάλυψε τα στοιχεία αυτά... Πάντως, ένας έμπειρος επιστήμονας (γλωσσολόγος, αρχαιολόγος, εθνολόγος, ιστορικός, θρησκειολόγος) μπορεί να διακρίνει ακόμα και σήμερα την ελληνική πολιτιστική επιρροή στην Αίγυπτο και στη νοτιοδυτική Ασία, αλλά και στις περισσότερες χώρες της γης!!!

Στα ελληνιστικά χρόνια (323 – 30 πΧ.) ο ελληνικός πολιτισμός μεταδόθηκε από την Μ. Ασία ως τις Ινδίες και από τον Καύκασο μέχρι την Αραβία, καθώς και στην Αίγυπτο. Τις περιοχές αυτές κατέλαβε ο Μακεδόνας βασιλιάς Αλέξανδρος ο Μέγας (7). Ο νεαρός στρατηλάτης εκπολίτισε τις περιοχές της νοτιοδυτικής Ασίας και της Αιγύπτου τις οποίες οι Πέρσες κρατούσαν τον πληθυσμό τους στην αμάθεια. Σκοπός της εκστρατείας του ήταν να απελευθερώσει την Ασία από τους Πέρσες και να τους τιμωρήσει για την αναίτια επίθεση τους στην Ελλάδα, το 490 π.Χ., και τις καταστροφές που έπραξαν. Κυρίως ήθελε να τους τιμωρήσει για την πυρπόληση της Αθήνας και την καταστροφή των ιερών αγαλμάτων της Ακρόπολης. Όλα αυτά, πριν τη μάχη της Σαλαμίνας (το 480 π.Χ.) και ενώ η Αθήνα ευτυχώς είχε εκκενωθεί.

Ο Αλέξανδρος είχε κατηγορήσει ευθέως τους Πέρσες ότι αυτοί κρύβονταν πίσω από την δολοφονία του πατέρα του, Φιλίππου, διαισθανόμενοι ότι η μακεδονική ηγεμονία αποτελούσε ενδεχόμενη απειλή γι’ αυτούς. Άλλωστε, ο Αθηναίος ρήτορας Ισοκράτης είχε συμβουλέψει τον Φίλιππο να ενώσει τους Έλληνες και να απαλλάξει την Ελλάδα μια για πάντα από τις περσικές επιρροές. Οι Πέρσες, ήδη από τον πελοποννησιακό (εμφύλιο) πόλεμο (431 – 404 π.Χ.), παρέβαιναν στα εσωτερικά της Ελλάδος, αρχικά στηρίζοντας τους Αθηναίους και μετά κυρίως τους Σπαρτιάτες.

Οι Λακεδαιμόνιοι μπορεί να αναφέρονται ως πρότυπο ανδρείας, αλλά το γεγονός ότι συνεργάστηκαν με τους Πέρσες εναντίον των Αθηναίων κατά τον πελοποννησιακό πόλεμο, καθώς και το γεγονός ότι δεν βοήθησαν στρατιωτικά τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία το 334 π.Χ, είναι από τα μελανά σημεία της ελληνικής ιστορίας και το πλέον ατιμωτικό για αυτούς. Αλλά και κάποιες άλλες ελληνικές πόλεις τάχθηκαν με τους Πέρσες στους περσικούς πολέμους (490 – 479 π.Χ.). Το 480 π.Χ. στην επίθεση του Πέρση βασιλιά Ξέρξη εναντίον της Ελλάδας, δυστυχώς οι Θεσσαλοί και οι Βοιωτοί ``μήδισαν΄΄ (πήγαν με την μεριά των Περσών).

Επιστρέφοντας στον Αλέξανδρο, κατάφερε να απελευθερώσει τους υποδουλωμένους στον περσικό ζυγό λαούς και να τους μεταδώσει το ελληνικό πνεύμα. Ο Αλέξανδρος είχε ως δάσκαλό του τον Αριστοτέλη (23) ο οποίος του μετέδωσε την αγάπη για τα γράμματα και γενικά τον ελληνικό πολιτισμό. Από την διείσδυση του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία, η ελληνιστική επιρροή είχε ως χαρακτηριστικό την ίδια με τις αποικίες των πόλεων – κρατών συμπεριφορά στους υποδουλωμένους λαούς: τον σεβασμό των πολιτισμικών τους ιδιαιτεροτήτων και την εμφύσηση των άξιων και των προτύπων της ελληνικής κουλτούρας. Ο γράφων αισθάνεται όνειδος όταν ακούει διαφόρους, ακόμα και Έλληνες, να λένε ότι ο Αλέξανδρος ήταν αιμοσταγής στρατηλάτης. Αυτό δείχνει ιστορική άγνοια. Στην αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου οι λαοί δεν ένιωθαν καθόλου κατακτημένοι, μιας και είχαν απελευθερωθεί από τον περσικό ζυγό που τους διατηρούσε στην αμορφωσιά και είχαν την ευχαρίστηση της συμμετοχής στον ελληνικό πολιτισμό στον οποίον οι Έλληνες τους γαλούχησαν. Αιμοσταγείς ήταν οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Άραβες, οι Ρώσοι και άλλοι κατακτητές που επέκτειναν τις κτήσεις τους πατώντας επί πτωμάτων χιλιάδων αθώων.

Οι Μακεδόνες με τον Μεγάλο Αλέξανδρο και τους διαδόχους του δημιούργησαν τον ελληνιστικό πολιτισμό (323 – 30 π.Χ.). Ίδρυσαν πόλεις στις οποίες εγκατέστησαν στρατιωτική φρουρά για την προστασία τους και έχτισαν σε αυτές τείχη, θέατρα, γυμναστήρια, υδραγωγεία, λουτρά, ναούς, δημόσια κτίρια, φιλοσοφικές και επιστημονικές σχολές, βιβλιοθήκες, βουλευτήρια, αρδευτικά έργα και γέφυρες. Όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για τους ντόπιους οι οποίοι θεοποίησαν τον Αλέξανδρο και τους διαδόχους του. Μάλιστα, τους προσκυνούσαν! Η οργάνωση των πόλεων που ίδρυσαν οι Έλληνες – Μακεδόνες ήταν πολύ καλή. Οι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί αξιωματούχοι ήταν Έλληνες. Άλλωστε, πριν έλθουν οι Έλληνες και μεταδώσουν τα φώτα τους, ο ντόπιος πληθυσμός ήταν στην πλειοψηφία του απαίδευτος, εξαιτίας του περσικού ζυγού. Παράλληλα, στα ελληνιστικά χρόνια πολλοί Έλληνες από την Ελλάδα είχαν εξαπλωθεί στην απέραντη επικράτεια της ελληνιστικής αυτοκρατορίας που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος.

Οι Έλληνες εκπολίτισαν την Αίγυπτο και τη νοτιοδυτική Ασία. Το μέγεθος του ελληνιστικού πολιτισμού φαίνεται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στην οποία, πέρα από τον περίφημο φάρο, ο Πτολεμαίος ο Α΄(στρατηγός – διάδοχος του Αλεξάνδρου και μετέπειτα βασιλιάς της Αιγύπτου) είχε ιδρύσει ακόμα και Ακαδημία Επιστημών, το ``Μουσείο΄΄ της Αλεξανδρείας. Πολλοί αγνοούν τις τεράστιες επιδράσεις από τον εκπολιτισμό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επιδράσεις που επηρέασαν όλους τους τομείς του πολιτισμού των λαών της νοτιοδυτικής Ασίας και της Αιγύπτου μέχρι σήμερα. Ακόμα και στη γλώσσα πολλές λέξεις έχουν ελληνική ρίζα.

Η ελληνιστική κουλτούρα επηρέασε ακόμα και την ρωμαϊκή αυτοκρατορία και την Ευρώπη, ενώ Έλληνες από περιοχές της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπως την Αντιόχεια, είχαν φθάσει μέχρι την Αμερική όπου βρέθηκαν – όπως προαναφέρθηκε – νομίσματα ελληνιστικών χρόνων. Αντιθέτως με τους αρχαίους Έλληνες, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για πολιτιστικές ζυμώσεις με τους κατακτημένους λαούς. Το μοναδικό της μέλημα ήταν η επέκταση των εδαφών της και ο προσπορισμός κερδών από τους σκληρούς φόρους που επέβαλε στις υποδουλωμένες περιοχές. Πάντως, η ίδια η ρωμαϊκή αυτοκρατορία οφείλει πολλά στους Έλληνες...

Ούτε το Ισλάμ, με τον βίαιο εξισλαμισμό που έκανε, δεν σεβάστηκε τον πολιτισμό που μετέδωσε ο Μέγας Αλέξανδρος στους απολίτιστους λαούς της νοτιοδυτικής Ασίας και της Αιγύπτου. Το Ισλάμ κατέστρεψε αυτόν τον πολιτισμό, μεταφέροντας τους λαούς αυτούς (με εξαίρεση αυτούς που ζουν σήμερα με άνεση, χάρη στα πετρέλαιά τους) στην πρωτόγονη κατάσταση στην οποία βρίσκονταν πριν τους εκπολιτίσουν οι Έλληνες Μακεδόνες… Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως και οι χριστιανοί σεβάστηκαν την αρχαία Ελλάδα. Στην Ελλάδα – ως Βυζάντιο – οι ολυμπιακοί αγώνες σταμάτησαν. Οι αρχαίοι ναοί, καθώς και πολλά αρχαιοελληνικά μνημεία και έργα τέχνης, καταστράφηκαν. Στο Βυζάντιο, όσους αγαπούσαν τον ελληνικό πολιτισμό τους αποκάλεσαν εθνικούς, δηλαδή ειδωλολάτρες, και άσκησαν διώξεις εναντίον τους, με αποτέλεσμα εκατοντάδες άνθρωποι να εκτελεστούν...

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως ακόμα και οι Παλαιστίνιοι (μάλλον) έχουν ελληνική ρίζα!!! Συγκεκριμένα, οι Φιλισταίοι ήταν λαός που τον 10ο αιώνα π.Χ. εγκαταστάθηκε στη νότιο Συρία και από το όνομά τους η περιοχή ονομάστηκε Παλαιστίνη. Πιθανότατα οι Φιλισταίοι ήλθαν από την Κρήτη, δηλαδή ήταν Έλληνες!!! Ως γνωστόν, οι Φιλισταίοι πολέμησαν εναντίον του Σαμψών (κριτής του Ισραήλ που έζησε τον 12ο αιώνα π.Χ.) και του Δαβίδ (1035 – 965 π.Χ.), του δεύτερου βασιλιά του Ισραήλ (ο πρώτος ήταν ο Σαούλ, περ. 1020 – περ. 1000 π.Χ.), από τον οποίον εξανδραποδίσθησαν (υποδουλώθηκαν). Γνωστό είναι το περιστατικό με τον Φιλισταίο γίγαντα Γολιάθ τον οποίο σκότωσε ο Δαβίδ με τη σφενδόνη του. Τελικά, οι Φιλισταίοι αφομοιώθησαν γρήγορα από τους Σημίτες (λαοί λευκής φυλής της Αραβικής Χερσονήσου γενάρχης των οποίων θεωρείτο ο Σημ, ο υιός του Νώε – του πατριάρχη του Ισραήλ). Την πιθανότητα οι Φιλισταίοι να ήταν από την Κρήτη και γενικά οι Κρήτες να είχαν επεκταθεί σε ξένες χώρες, ενισχύει και η προαναφερθείσα θεωρία του Ελληνο – Ρώσου αρχαιολόγου Βίκτωρ – Ιβάνοβιτς Σαρηγιαννίδη πως οι Κρήτες είχαν φθάσει ακόμα και στην Βακτριανή (το σημερινό Αφγανιστάν και μέρος του Τατζικιστάν), αιώνες πριν την καταλάβει ο Μέγας Αλέξανδρος (7) ο οποίος έφθασε εκεί την άνοιξη του 330 π.Χ.

 

Hosted by uCoz