| ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
- TZEHMΣ ΜΑΝΟΣ
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ
ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΟ ΛΙΒΑΝΟ
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
ΤΟΥ 2006
Στις 12 Ιουλίου
2006 το Ισραήλ προχώρησε
σε ναυτικό αποκλεισμό
του Λιβάνου και
ισραηλινά αεροπλάνα
βομβάρδισαν
το αεροδρόμιο
της Βηρυτoύ. Η εξτρεμιστική
ισλαμική οργάνωση
Χεσμπολάχ απάντησε
με την εκτόξευση
80 πυραύλων "κατιούσα"
εναντίον του
Ισραήλ. Ισραηλινά
ελικόπτερα βομβάρδισαν
το κτίριο τηλεόρασης
της Χασμπολάχ
στη Βηρυτό. Επίσης,
ισραηλινά πολεμικά
αεροσκάφη βομβάρδισαν
τα γραφεία του
Μαχμούτ Ζαχάρ,
υπουργού εξωτερικών
της παλαιστινιακής
κυβέρνησης της
εξτρεμιστικής
ισλαμικής οργάνωσης
Χαμάς. Η αφορμή
της επίθεσης
ήταν το γεγονός
ότι μαχητές της
Χασμπολάχ πέρασαν
τα ισραηλινά
σύνορα και απήγαγαν
2 Ισραηλινούς
στρατιώτες, ενώ
σκότωσαν άλλους
8. Επίσης, η Χαμάς
επιτέθηκε σε
μια ισραηλινή
βάση και σκότωσε
2 στρατιώτες, ενώ
απήγαγε έναν.
Ο πρόεδρος των
ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους
τζούνιορ επέρριψε
την ευθύνη για
την κλιμάκωση
της βίας στην
Χαμάς και στη
Χεσμπολάχ, καθώς
και στη Συρία
και το Ιράν (κατηγορώντας
τις 2 χώρες ότι
εξοπλίζουν τη
Χεσμπολάχ), και
τόνισε ότι το
Ισραήλ έχει το
(νόμιμο) δικαίωμα
να υπερασπίσει
τον εαυτό του.
Την 1η ημέρα
της ισραηλινής
επίθεσης στο
Λίβανο σκοτώθηκαν
50 Λιβανέζοι, ενώ
από τους πυραύλους
της Χεσμπολάχ
στο Ισραήλ σκοτώθηκαν
2 Ισραηλινοί πολίτες.
Οι βομβαρδισμοί
συνεχίστηκαν
στο Λίβανο με
αποτέλεσμα ολόκληρες
συνοικίες (ιδίως
στη Βηρυτό) να
ισοπεδωθούν,
και εκατοντάδες
άνθρωποι να τραυματιστούν.
Οι αεροπορικές
επιδρομές του
Ισραήλ στο Λίβανο
έσπειραν τον
τρόμο και τον
θάνατο. Οι ξένοι
υπήκοοι στο Λίβανο
απομακρύνθηκαν
με πλοία (εμπορικά
και πολεμικά).
Η Αγγλία, αν και
λίγο καθυστερημένα,
έστειλε 2 πολεμικά
πλοία να παραλάβουν
τους υπηκόους
της. Στις 15 Ιουλίου
21 Λιβανέζοι πολίτες
(μεταξύ τους και
9 παιδιά) σκοτώθηκαν
όταν βόμβα έπεσε
στο κονβόι, ενώ
απομακρύνονταν
από την πόλη, έπειτα
από προτροπή
των Ισραηλινών
με φέιγ βολάν
που έρριπταν
από αεροπλάνα
να εγκαταλείψουν
τις εστίες τους.
Η Χεσμπολάχ
συνέχισε την
εκτόξευση πυραύλων
εναντίον του
Ισραήλ. Στην πόλη
Χάιφα του Ισραήλ
20 πύραυλοι έπεσαν
και ο συνολικός
αριθμός των νεκρών
Ισραηλινών από
τους πυραύλους
"κατιούσα" της
Χεσμπολάχ ανήλθε
στους 8. Ως τις
23 Ιουλίου 396 Λιβανέζοι
(το 1/3 παιδιά) είχαν
σκοτωθεί και
1350 είχαν τραυματιστεί.
Στο Ισραήλ 34 άτομα
είχαν σκοτωθεί
και 337 είχαν τραυματιστεί
από τους πυραύλους
της Χεσμπολάχ.
Σύμφωνα με ισραηλινές
πηγές, 100 μαχητές
της Χεσμπολάχ
είχαν σκοτωθεί.
Το Ισραήλ συνεχίζει
την πάγια τακτική
του στο να εξοντώσει
όλους τους εχθρούς
του και γενικά
αντεπιτίθεται
σε κάθε πρόκληση
κατά το εβραϊκό
"οφθαλμόν αντί
οφθαλμού". Δεν
υπακούει εδώ
και χρόνια στις
εντολές του ΟΗΕ
για απόσυρση
από τα κατεχόμενα
παλαιστινιακά
εδάφη. Το Ισραήλ,
θα μπορούσε να
υποστηρίξει
κάποιος, έχει
το δικαίωμα να
υπερασπίσει
τον αυτό του έναντι
τρομοκρατικών
επιθέσεων. Όμως,
σύμφωνα με τον
Γάλλο πρόεδρο
Ζακ Σιράκ, η αντίδρασή
του ήταν δυσανάλογη.
Παράλληλα, μόλις
έγινε πλέον κατανοητός
ο στόχος της τρομολαγνείας
των ΗΠΑ και της
Αγγλίας. Όποιος
είναι ενάντια
στα συμφέροντα
των ΗΠΑ και του
Ισραήλ, ταυτόχρονα
βαπτίζεται "τρομοκράτης",
ενώ οι πραγματικοί
τρομοκράτες
είναι μάλλον
οι ίδιες οι ΗΠΑ
που με τις μυστικές
τους υπηρεσίες
εκπαιδεύουν
τρομοκράτες
και τους χρησιμοποιούν
πιθανώς ακόμα
και σε στημένες
τρομοκρατικές
επιθέσεις που
αργότερα θα δικαιολογήσουν
την επέμβασή
τους, όπως έγινε
με την επίθεση
των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν
έπειτα από την
καταστροφή των
δίδυμων πύργων
στη Νέα Υόρκη.
Όμως, για την θεωρία
της συνωμοσίας
δεν υπάρχουν
αποδείξεις, αλλά
ούτε καν ενδείξεις,
αλλά είναι απλά
μια αυθαίρετη
εικασία.
Σε ό,τι αφορά
τους Παλαιστινίους,
δικαιολογείται
απόλυτα η αντίδρασή
τους στην πολύχρονη
κατοχή των εδαφών
τους από το Ισραήλ,
την κατεδάφιση
των οικιών τους
από ισραηλινές
μπουλντόζες
και η εν ψυχρώ
εκτέλεση αμάχων
Παλαιστίνιων
(ακόμη και παιδιών)
διαδηλωτών από
ισραηλινά πυρά.
Όμως, δεν δικαιολογείται
η ένοπλη αντίδραση
με τυφλές τρομοκρατικές
επιθέσεις στο
Ισραήλ όπως ανατινάξεις
λεωφορείων και
άλλων στόχων
με Παλαιστινίους
μαχητές ζωσμένους
με εκρηκτικά
(στα οποία βάζουν
και καρφιά για
μεγιστοποίηση
του αριθμού των
θυμάτων). Αλλά
είναι κατανοητό
ότι δεν μπορούν
όλοι να κάνουν
την "παθητική
αντίσταση" του
Γκάντι. Ιδιαίτερα
οι μουσουλμάνοι.
Σε ό,τι αφορά
το Λίβανο, δεν
μπορεί καθόλου
να χαλιναγωγήσει
την εξτρεμιστική
ισλαμική οργάνωση
Χεσμπολάχ, που
ουσιαστικά είναι
"κράτος εν κράτει".
Παράλληλα, ο Λίβανος
δεν υπερασπίστηκε
τα εδάφη του από
τους Ισραηλινούς
εισβολείς, αλλά
άφησε την άμυνα
της χώρας στην
Χεσμπολάχ! Ίσως
οι Λιβανέζοι
ήθελαν να ακολουθήσουν
την παθητική
αντίσταση του
Γκάντι! Αυτός
που δεν έχει καμία
δικαιολογία
είναι το Ισραήλ,
που προχώρησε
στον βομβαρδισμό
αστικών περιοχών
με αποτέλεσμα
των θάνατο εκατοντάδων
αμάχων, ιδίως
παιδιών.
Οι ΗΠΑ, λόγω
του εβραϊκού
λόμπι , υποστήριξαν
και θα υποστηρίζουν
το Ισραήλ. Ομοίως
και η Αγγλία, αφού
ο πρωθυπουργός
Τόνι Μπλερ ήταν
και είναι το poodle (σγουρομάλλικο
σκυλάκι) των ΗΠΑ.
Πίσω από το όλο
γεγονός της επίθεσης
του Ισραήλ στο
Λίβανο κρύβεται
το σχέδιο της
ενοχοποίησης
της Συρίας και
του Ιράν ότι εξοπλίζουν
με πυραύλους
την Χεσμπολάχ.
Έτσι, δίδεται
μια επιπλέον
αφορμή (πέρα από
το πυρηνικό πρόγραμμα
του Ιράν) στις
ΗΠΑ να επιτεθούν
στο άμεσο μέλλον
στο Ιράν (και ενδεχομένως
στη Συρί) με τριπλό
στόχο: Α)Τις πλουτοπαραγωγικές
πηγές της περιοχής
(κυρίως το πετρέλαιο,
αλλά και τους
αγωγούς του φυσικού
αερίου). Β)Η ίδια
η επίθεση θα δώσει
τεράστια κέρδη
στις βιομηχανίες
όπλων μόνο και
μόνο με τη χρησιμοποίηση
της πολεμικής
μηχανής (π.χ. ένα
F16 πολεμικό αεροσκάφος
κοστίζει όσο
ένα σχολικό συγκρότημα).
Γ)Το Ισραήλ θα
απαλλαγεί από
τους γείτονες
- εχθρούς του και
οι ΗΠΑ θα απαλλαγούν
από το αντιαμερικανικό
Ιράν. Επόμενος
στόχος των ΗΠΑ
είναι η Βόρειος
Κορέα. Οι ΗΠΑ έχουν
βρει έναν εύκολο
τρόπο να καλύψουν
τα ελλείμματα
στην οικονομία
τους: τις ευέλικτες
πολεμικές επιθέσεις
(Σερβία 1998, Ιράκ
1991 και 2003, Αφγανιστάν
2001).
Στις 22 Ιουλίου
αποκαλύφθηκε
από βουλγάρικες
υπηρεσίες το
γεγονός ότι βρετανική
εταιρία (!) θα έστελνε
στο Ιράν ένα φορτηγό
με ραδιενεργό
υλικό ικανό για
την κατασκευή
μιας "βρόμικης"
βόμβας. Η αποκάλυψη
έγινε όταν στο
βουλγάρικο τελωνείο
οι σειρήνες χτύπησαν
από τη ραδιενέργεια
στο βρετανικό
φορτηγό.
Σε ό,τι αφορά
την κατάληψη
και τον βίαιο
εκδημοκρατισμό
του Ιράκ και του
Αφγανιστάν από
τις ΗΠΑ, στο Αφγανιστάν
υπάρχει ακόμα
ισχυρή αντίσταση
από αντάρτες
Ταλιμπάν, ενώ
το Ιράκ βρίσκεται
ουσιαστικά σε
κατάσταση εμφυλίου
πολέμου μεταξύ
Σιιτών και Σουνιτών
μουσουλμάνων
με καθημερινές
εκρήξεις βομβών
και αντίσταση
από ένοπλες ομάδες,
με αποτέλεσμα
τους τελευταίους
2 μήνες 6000 πολίτες
να σκοτωθούν,
ενώ από το 2003 ο συνολικός
αριθμός των νεκρών
από την αναρχία
και τις τρομοκρατικές
επιθέσεις ανήλθε
στους 50000! Σωστή
γενοκτονία...
Επιστρέφοντας
στην επίθεση
του Ισραήλ στο
Λίβανο, σύμφωνα
με το σκεπτικό
του Ισραήλ, θα
έπρεπε η Αγγλία
- εξαιτίας των
τρομοκρατικών
επιθέσεων της
ιρλανδικής οργάνωσης
ΙRΑ - να ισοπεδώσει
ιρλανδικές πόλεις
όπως η Drogheda, και η
Ισπανία να βομβαρδίσει
το San Sebastian και άλλες
βασκικές πόλεις
με πρόσχημα τη
βασκική τρομοκρατική
οργάνωση ΕΤΑ.
Το Ισραήλ γεννήθηκε
ως κράτος σε ένα
αγώνα τρομοκρατίας
το 1945 - 1948 στην οποία
επιδόθηκε για
να διώξει τους
Άγγλους που κυβερνούσαν
την Παλαιστίνη
ύστερα από εντολή
του ΟΗΕ. Ο Abraham Stern ίδρυσε
την οργάνωση
Stern Gang που κατηγορήθηκε
ότι προχώρησε
σε δολοφονίες
όπως του Lord Moyne (γραμματέα
της αποικίας)
στο Κάιρο το 1944.
Άλλη εξτρεμιστική
εβραϊκή οργάνωση
ήταν η Irgun Zvei Leumi που
ηγείτο από τον
Menachem Begin που αργότερα
έγινε πρωθυπουργός
του Ισραήλ! Η οργάνωση
αυτή αξίωσε την
άμεση απομάκρυνση
των Άγγλων και
επίσης αξίωσε
την κατάληψη
όλης της Παλαιστίνης
και της Ιορδανίας
από το (νέο) κράτος
του Ισραήλ.
Μάλιστα, το 1946
η οργάνωση αυτή
κατέστρεψε πτέρυγα
του ξενοδοχείου
King David στην Ιερουσαλήμ,
όπου φιλοξενούντο
η γραμματεία
της βρετανικής
αποικιακής κυβέρνησης.
Το κόστος ήταν
91 νεκροί. Το 1947 η
οργάνωση ανατίναξε
τα γραφεία των
Βρετανών αξιωματικών.
Επιπρόσθετα,
το 1947 η εξτρεμιστική
εβραϊκή οργάνωση
απήγαγε 2 Βρετανούς
διπλωμάτες - λοχίες
και τους εκτέλεσε.
Τελικά, η Αγγλία
απέσυρε τις δυνάμεις
της από την Παλαιστίνη
το 1948. Στη συνέχεια
ακολούθησε αναρχία
και εμφύλιος
μεταξύ Αράβων
και Ισραηλινών.
Τελικά το Ισραήλ
κατέκτησε το
μεγαλύτερο μέρος
της Παλαιστίνης.
Το 1982, έπειτα από
τρομοκρατική
επίθεση Παλαιστινίων
στην ισραηλινή
πρεσβεία στο
Λονδίνο, οι Ισραηλινοί
εξαπέλυσαν μαζική
επίθεση στο Λίβανο,
αλλά ο πόλεμος
χάθηκε και ο Ισραηλινός
πρωθυπουργός
Menachem Begin και ο υπουργός
άμυνας Ariel Sharon (μετέπειτα
πρωθυπουργός)
παραιτήθηκαν.
Αργότερα επικράτησε
στον Λίβανο μακροχρόνιος
εμφύλιος πόλεμος.
Μόλις πέρυσι
τα συριακά στρατεύματα
απεσύρθησαν
από το Λίβανο,
έπειτα από την
δολοφονία (για
την οποία κατηγορήθηκε
η Συρία) του πρώην
Λιβανέζου προέδρου
Rafik Hariri. Σημειώνεται
επίσης ότι το
Ισραήλ είχε καταλάβει
την περιοχή Golan
Heights της Συρίας το
1967.
Συνεχίζοντας
με τα γεγονότα
της επίθεσης
του Ισραήλ στο
Λίβανο, στις 22
Ιουλίου ισραηλινά
μαχητικά έριξαν
πυρ σε 2 ασθενοφόρα
με αποτέλεσμα
9 τραυματίες. Στις
25 Ιουλίου 4 παρατηρητές
του ΟΗΕ σκοτώθηκαν
στο Ν.Λίβανο όταν
βόμβα έπεσε στην
βάση τους. Αξίζει
να σημειωθεί
ότι το 1996 ισραηλινό
βομβαρδιστικό
βομβάρδισε βάση
του ΟΗΕ σκοτώνοντας
106 πολίτες και
τραυματίζοντας
120. Εν τω μεταξύ,
οι ΗΠΑ - στην κρίση
αυτή - στηρίζονται
στους συμμάχους
τους στην ευρύτερη
περιοχή: την Σαουδική
Αραβία, την Ιορδανία
και την... Αίγυπτο!
Σχετικά με την
ιστορία, αξίζει
να αναφερθεί
και το περιστατικό
της διώρυγας
του Σουέζ που
εκμεταλλεύονταν
οι Αγγλογάλλοι
ώσπου το 1956 ο πρόεδρος
της Αιγύπτου
Gemal Abdel Nasser εθνικοποίησε
την εταιρία που
εκμεταλλευόταν
το κανάλι, ουσιαστικά
παίρνοντας το
κανάλι από τα
χέρια των Αγγλογάλλων
(η Αγγλία είχε
το 42% των μετοχών
της εταιρίας
που έδρευε στο
Παρίσι). Οι Αγγλογάλλοι
ετοιμάστηκαν
για εχθροπραξίες,
αλλά δεν είχαν
την υποστήριξη
των ΗΠΑ και του
προέδρου τους
Eisenhower ο οποίος αντιτέθηκε
στον έλεγχο της
διώρυγας του
Σουέζ με ένοπλα
μέσα!!! Τότε, οι
Αγγλογάλλοι
χρησιμοποίησαν
το Ισραήλ (!) και
το (...) έπεισαν να
επιτεθεί στην
Αίγυπτο. Αυτό
έγινε στις 29 Οκτωβρίου
του 1956 όταν ο ισραηλινός
στρατός επιτέθηκε
στον αιγυπτιακό,
στο Sinai.
Την επόμενη
ημέρα οι Αγγλογάλλοι
έστειλαν τελεσίγραφο
στο Ισραήλ και
στην Αίγυπτο
να απομακρυνθούν
10 μίλια από την
διώρυγα του Σουέζ
και απαίτησαν
από την Αίγυπτο
να δεχθεί την
προσωρινή δικαιοδοσία
του καναλιού
από αυτούς. Τελικά
οι Αγγλογαλλικές
δυνάμεις προσάρτησαν
μόλις 23 μίλια από
το κανάλι, αλλά
σταμάτησαν γιατί
η Αγγλία ήταν
σε δεινή οικονομική
θέση: ήταν σε κίνδυνο
χρεοκοπίας. Οι
ΗΠΑ έδωσαν δάνειο
στην Αγγλία και
έσωσαν την οικονομία
της με τον όρο
της άμεσης ανακωχής
και απόσυρσης
των αγγλογαλλικών
δυνάμεων από
την περιοχή της
διώρυγας του
Σουέζ, και την
λύση μέσω ΟΗΕ.
Στις 22 Δεκεμβρίου
του 1956 οι Άγγλοι
εγκατέλειψαν
το κανάλι του
Σουέζ. Ήταν η πρώτη
ταπείνωση της
Αγγλίας και του
πρωθυπουργού
της Anthony Eden.
Στην παραπάνω
ιστορία φαίνεται
το απίστευτο
γεγονός της συμφιλίωσης
των αιωνίων εχθρών
Άγγλων και Γάλλων
μπροστά στο κοινό
συμφέρον, την
χρησιμοποίηση
του Ισραήλ από
την Αγγλία προς
όφελός της και
το γεγονός ότι
η Αίγυπτος βρήκε
έναν ανέλπιστο
σύμμαχο: τις ΗΠΑ!
Επίσης, για πρώτη
φορά οι ΗΠΑ εναντιώθηκαν
στα συμφέροντα
των Άγγλων. Σήμερα
ο Βρετανός πρωθυπουργός
Τόνι Μπλερ συνεχίζει
να συμπεριφέρεται
σαν poodle (σγουρομάλλικο
σκυλάκι) των ΗΠΑ
και στη συνδιάσκεψη
των ηγετών στη
Ρώμη τον Ιούλιο
του 2006 η Αγγλία
συμπόρευσε με
τις ΗΠΑ και αρνήθηκε
να απαιτήσει
την άμεση παύση
των εχθροπραξιών
και την αποχώρηση
των ισραηλινών
δυνάμεων από
το Λίβανο. Ο Μπλερ
συνεχίζει την
πολιτική της
υποστήριξης
των ΗΠΑ μετά το
Αφγανιστάν και
το Ιράκ. Οι δε ΗΠΑ
τόσο στο παρελθόν,
όσο και σήμερα
εξοπλίζουν το
Ισραήλ. Ουσιαστικά
ΗΠΑ και Ισραήλ
είναι το ένα και
το αυτό.
Στις 30 Ιουλίου
ισραηλινές βόμβες
έπεσαν στο χωριό
Qana (μάλλον η βιβλική
πόλη Κανά όπου
ο Χριστός έκανε
το θαύμα με το
κρασί στο γάμο)
σκοτώνοντας
60 χωρικούς, μεταξύ
των οποίων και
37 παιδιά... Το Ισραήλ
κατηγόρησε γενικά
τους Λιβανέζους
πολίτες ότι όχι
μόνο δεν εγκατέλειψαν
τις οικίες τους
έπειτα από προειδοποιητικά
φέιγ βολάν που
ερρίφθησαν από
ισραηλινά αεροσκάφη,
αλλά ότι υποθάλπουν
τους τρομοκράτες
της Χεσμπολάχ
που τους χρησιμοποιούν
ως ανθρώπινη
ασπίδα, ενώ ως
τις 31 Ιουλίου είχε
ρίξει 1700 (!) πυραύλους
"κατιούσα" στο
Ισραήλ με τους
οποίους τους
εξόπλιζε η Συρία
και το Ιράν (σύμφωνα
με καταγγελίες
των ΗΠΑ και του
Ισραήλ). Πάντως,
τεράστια ήταν
η ευθύνη του Ισραηλινού
πρωθυπουργού
Ehud Olmert, συνεχιστή
της φασιστικής
πολιτικής των
προκατόχων του
Αριέλ Σαρόν και
Σίμον Πέρες. Φυσικά,
η ισραηλινή κυβέρνηση
είχε την υποστήριξη
της πλειοψηφίας
του ισραηλινού
λαού που μάλιστα
ήταν "βασιλικότερος
του βασιλέως"
και ήθελε την
συνέχιση του
πολέμου.
Τελικά, στις
13 Αυγούστου 2006, έπειτα
από παγκόσμια
κατακραυγή για
τις σφαγές του
Ισραήλ στο Λίβανο,
συμφωνήθηκε
εκεχειρία με
αποχώρηση των
ισραηλινών στρατευμάτων
και αντικατάστασή
τους από 15000 Λιβανέζους
στρατιώτες και
15000 στρατιώτες
πολυεθνικής
δύναμης (με κύρια
δύναμη τη Γαλλία)
του ΟΗΕ. Ο απολογισμός
της επίθεσης
του Ισραήλ στον
Λίβανο που ξεκίνησε
στις 12 Ιουλίου
ήταν 1082 νεκροί
Λιβανέζοι (κυρίως
άμαχοι, μεταξύ
των οποίων πολλά
παιδάκια), μόλις
144 νεκροί Ισραηλινοί
στρατιώτες και
100 (κατά τη Χεσμπολάχ)
με 500 (κατά το Ισραήλ)
νεκροί μαχητές
(μουντζαχεντίν)
της εξτρεμιστικής
ισλαμικής οργάνωσης
Χεσμπολάχ. Οι
Ισραηλινοί όταν
εγκατέλειψαν
το Λίβανο άφησαν
πολλές βόμβες
διασποράς, τίθοντας
σε κίνδυνο τη
ζωή αμάχων, ιδίως
παιδιών που τις
περνούσαν για
παιχνίδια...
ΙΣΤΟΡΙΚΗ
ΑΝΑΔΡΟΜΗ (χωρίς
σχόλια)
Ως γνωστόν, το
κράτος του Ισραήλ
είναι πρόσφατο.
Ιδρύθηκε μόλις
τον Μάιο του 1948
όταν τα αγγλικά
στρατεύματα
εγκατέλειψαν
την Παλαιστίνη
η αρμοστεία της
οποίας ανήκε
στην Αγγλία από
το 1920. Σημειώνεται
ότι από το 1917 η Αγγλία
προσπάθησε να
δημιουργήσει
εβραϊκό θύλακο
με την διακήρυξη
του Μπάλφουρ,
και ενθάρρυνε
την εβραϊκή μετανάστευση,
παρά την αντίθεση
των Αράβων. Το
1947 τα Ηνωμένα Έθνη
χώρισαν την Παλαιστίνη
σε εβραϊκό και
αραβικό κράτος.
Αυτό οδήγησε
σε εχθρότητα
με τους Άραβες,
όμως το 1949 το Ισραήλ
είχε την υποστήριξη
των Ηνωμένων
Εθνών και μεγάλης
μερίδας του αραβικού
κόσμου. Έτσι, το
Ισραήλ προχώρησε
σε διώξεις του
ντόπιου αραβικού
πληθυσμού και
κατάληψη παλαιστινιακών
εδαφών.
Με την δημιουργία
του κράτους του
Ισραήλ το 1948, χιλιάδες
Εβραίοι ήλθαν
από τα πέρατα
της Γης στο Ισραήλ.
Το κράτος του
Ισραήλ συγκροτήθηκε
υπό την ηγεσία
του Μπεν Γκουριόν
που ήταν αρχηγός
του εργατικού
κόμματος ΜΑΡΑΙ
και συνεργάστηκαν
και άλλες προσωπικότητες
όπως ο Γκόλντα
Μέιρ, ο Άμπα Έμπαν,
ο Λέβι Έσκολ και
άλλοι. Όμως μετά
την ανεξαρτησία
του Ισραήλ ακολούθησε
πόλεμος, εξαιτίας
του γεγονότος
ότι ο Αραβικός
Σύνδεσμος δεν
αναγνώριζε το
κράτος του Ισραήλ
στην Παλαιστίνη.
Έτσι, το 1956, συγχρόνως
με την αγγλογαλλική
επίθεση στην
Αίγυπτο για τον
έλεγχο της διώρυγας
του Σουέζ, ξέσπασε
αραβο–ισραηλινός
πόλεμος. Τελικά,
τα ισραηλινά
στρατεύματα
που έφθασαν στην
διώρυγα αναγκάστηκαν,
υπό την πίεση
των Ηνωμένων
Εθνών, να υποχωρήσουν.
Τον Ιούνιο του
1967 η αιγυπτιακή
απόφαση να αποκλειστεί
το στενό του Τιράν
οδήγησε στον
πόλεμο των 6 ημερών.
Το Ισραήλ κατέκτησε
το Σινά, την ανατολική
περιοχή της διώρυγας
του Σουέζ, το Γκολάν.
Το 1969 ανέβηκε στην
πρωθυπουργία
του Ισραήλ ο Γκόλτα
Μέιρ, από το εργατικό
κόμμα. Το 1973 η Αίγυπτος
επιτέθηκε στους
Ισραηλινούς
στην διώρυγα
του Σουέζ και
η Συρία στον Γκολάν
(πόλεμος του Κιπούρ).
Τελικά, το Ισραήλ
απώθησε τους
Άραβες. Το 1974 ανέβηκε
στην πρωθυπουργία
του Ισραήλ ο εργατικός
Ράμπιν και το
1977 ο ιστορικός
αρχηγός Μενάχεμ
Μπέντζιν, ηγέτης
της δεξιάς που
ήταν αδιάλλακτη
στο θέμα των συνόρων
με τους Άραβες.
Όμως, το 1978 ο Μπέντζιν
υπέγραψε τη συμφωνία
του Καμπ Ντέιβιντ
με την Αίγυπτο
του Σαντάτ και
το 1979 Αίγυπτος
και Ισραήλ εδραίωσαν
την ειρήνη στις
μεταξύ τους σχέσεις.
Το 1982 ο Μπεντζίν
διέταξε επιδρομή
στο νότιο Λίβανο
στο οποίο βρίσκονταν
και οι βάσεις
της PLO (Οργανισμός
για την Απελευθέρωση
της Παλαιστίνης)
η οποία ήταν ήδη
αναγνωρισμένη
από τον Οργανισμό
Ηνωμένων Εθνών
από το 1964. Το 1983 οι
ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία
και Ιταλία έστειλαν
ειρηνευτική
δύναμη στο Λίβανο,
όμως την απέσυραν
1 χρόνο μετά. Τελικά
το Ισραήλ αποχώρησε
από το νότιο Λίβανο
(που είχε καταλάβει
το 1982) και το Λίβανο
επέστρεψε στον
έλεγχο της Συρίας.
Από το 1985 ως το 1989
στο Λίβανο επικράτησε
εμφύλιος πόλεμος
(μεταξύ διαφόρων
φατριών, αλλά
και μεταξύ μουσουλμάνων
και χριστιανών)
που έληξε το 1989
με τη συνθήκη
της Ταϊφά από
μέρους της Συρίας
και το μερίδιο
της εξουσίας
κατανεμήθηκε
στους μουσουλμάνους.
Το 1991 η Συρία εδραίωσε
την κυριαρχία
της στο λίβανο
με το σύμφωνο
αδελφοποίησης.
Το 1995 ξεκίνησαν
εχθροπραξίες
μεταξύ των παλαιστινίων
της Χεσμπολάχ
που ζούσαν στα
νότια του Λιβάνου,
με ισραηλινά
στρατεύματα.
Μέχρι και σήμερα
ο Λίβανος βρίσκεται
υπό την επιρροή
της Συρίας.
Στο Ισραήλ, οι
εβραϊκές αποικίες
στα αραβικά παλαιστινιακά
εδάφη όξυναν
τις σχέσεις Εβραίων
– Παλαιστινίων,
τη στιγμή που
οι Παλαιστίνιοι
ήταν ήδη ενοχλημένοι
από την πολύχρονη
κατοχή των εδαφών
τους από το Ισραήλ.
Τελικά, το 1987 οι
Παλαιστίνιοι
της λωρίδας της
Γάζας και της
Δυτικής Όχθης
ξεκίνησαν ένοπλο
αγώνα (intifadah) κατά
του Ισραήλ. Ο αγώνας
αυτός συνεχίστηκε
πολύ έντονα τα
τελευταία χρόνια
με πλειάδα τρομοκρατικών
επιθέσεων από
καμικάζι Παλαιστινίους
και μάχες Παλαιστινίων
ανταρτών με ισραηλινά
στρατεύματα.
Ακόμα και σήμερα
δεν έχει λήξει
η intifadah.
Το Νοέμβριο
του 1991 ξεκίνησε
στην Μαδρίτη
διεθνής διάσκεψη
ειρήνης για τη
Μέση Ανατολή.
Το 1993, υπό την πίεση
της Νορβηγίας,
της Αιγύπτου
και των ΗΠΑ υπεγράφη
στην Ουάσινγκτον
(παρουσία του
προέδρου των
ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον),
μεταξύ του Ισραηλινού
προέδρου Γιτζάκ
Ράμπιν και του
Παλαιστινίου
ηγέτη της PLO Γιάσερ
Αραφάτ, διακήρυξη
για την παλαιστινιακή
αυτονομία στα
εδάφη της Γάζας
και της Ιεριχούς
όπου και εγκαταστάθηκε
η παλαιστινιακή
κυβέρνηση (με
πρόεδρο τον ηγέτη
της PLO Γιάσερ Αραφάτ)
μετά την αποχώρηση
των ισραηλινών
στρατευμάτων.
Το 1994 υπεγράφη
συνθήκη ειρήνης
μεταξύ Ισραήλ
και Ιορδανίας.
Τον Νοέμβριο
του 1995 ο Ράμπιν
δολοφονήθηκε
από Ισραηλινό
εξτρεμιστή. Τον
διαδέχθηκε στην
προεδρία ο Σίμον
Πέρες. Το 1996 ήλθε
στην εξουσία
ο Μπένζαμιν Νιετανιάχου
και αργότερα
ο Αριέλ Σαρόν,
αμφότεροι αντιπρόσωποι
των φανατικών
Ισραηλινών.
Το 2006 ο Σαρόν έπαθε
εγκεφαλικό επεισόδιο
και παραμένει
σε κώμα στο νοσοκομείο,
οπότε τον διαδέχθηκε
στην προεδρία
ο Ehud Olmert ο οποίος και
προχώρησε στις
12 Ιουλίου 2006 στην
επίθεση του Ισραήλ
στο Λίβανο με
αφορμή την απαγωγή
2 Ισραηλινών στρατιωτών
από μαχητές αντάρτες
της ισλαμικής
εξτρεμιστικής
οργάνωσης Χεσμπολάχ.
Η Βηρυτός και
άλλες πόλεις
του Λιβάνου βομβαρδίστηκαν
από ισραηλινά
βομβαρδιστικά
αεροσκάφη, ενώ
δημιουργήθηκε
ένα τεράστιο
κύμα προσφύγων.
Το Ισραήλ προχώρησε
και σε χερσαίες
εκκαθαριστικές
επιχειρήσεις
στην προσπάθειά
του να εξουδετερώσει
τον θύλακο της
Χεσμπολάχ στον
Λίβανο η οποία
απάντησαν με
την εκτόξευση
εκατοντάδων
πυραύλων τύπου
"κατιούσα" εναντίον
του Ισραήλ. Τελικά,
ύστερα από παγκόσμια
κατακραυγή στις
13 Αυγούστου του
2006 το Ισραήλ δέχθηκε
να τερματίσει
τον πόλεμο και
απέσυρε τα στρατεύματά
του από το Λίβανο
τα οποία αντικαταστάθηκαν
από πολυεθνική
δύναμη του Οργανισμού
Ηνωμένων Εθνών.
|
